บทที่ 45 วินัยในนามของศิษย์พี่
บทที่ 45 วินัยในนามของศิษย์พี่
ขณะนี้เป็นเวลาเช้าและร้านงานศพค่อนข้างเงียบสงบ ซูโม่สวมเสื้อคลุมสีขาว กำลังฝึกเขียนพู่กันในห้องโถงใหญ่
ไม่นานเด็กทั้งสองก็มาถึงทางเข้า
“แน่ใจเหรอว่าเธอเข้าไป?” อาเฉียงเกาหัว "ทำไมผู้หญิงต้องไปร้านงานศพล่ะ?"
“ทำไมต้องยุ่งกับเรื่องนั้นด้วย” อย่างไรก็ตาม อาฮ่าวผลักประตูให้เปิดออกก่อน "ตราบใดที่ฉันสามารถพูดคุยกับเธอและทำความรู้จักกับเธอได้ ฉันยอมตาย ฮ่าฮ่า!"
เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด ซูโม่ก็ไม่เงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขายังคงจับจ้องไปที่ตัวอักษรของเขา “คุณสองคนมาที่นี่เพื่อซื้อของบางอย่างเพื่อใคร?”
"จุ๊จุ๊จุ๊!"
อาฮ่าวถ่มน้ำลายออกมาอย่างเหยียดหยาม “ไม่ได้ซื้อของเดินเล่นไม่ได้หรือไง? เห็นผู้หญิงเข้ามาที่นี่บ้างไหม”
“ใช่ ใช่” อาเฉียงกล่าวเสริม “เธอสวมเสื้อผ้าแบบตะวันตก และเธอก็สวยมาก”
“ฉันไม่ได้เห็นผู้หญิงคนนั้น แต่ฉันเคยเห็นคนโง่สองคน” ซูโม่เหลือบมองพวกเขา ยิ้มเยาะ และเขียนต่อ
“เฮ้ คุณเรียกใครว่าคนโง่”
อาฮ่าวมีอารมณ์ฉุนเฉียวตบไหล่ซูโม่ทันที ออกแรงเล็กน้อยอยากจะสอนบทเรียนให้เขา
แต่...
เสียงทื่อดังก้องก้องอยู่ในลานบ้าน
อา ฮ่าวรู้สึกเหมือนกับว่าเขาตบระฆังขนาดใหญ่ ความเจ็บปวดสะท้อนก้องอยู่ในฝ่ามือของเขา
เมื่อเขามองอีกครั้ง ซูโม่ซึ่งถือแปรงอยู่หลังโต๊ะ ได้กลายเป็นร่างกระดาษไปแล้ว!
ร่างกระดาษเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยรอยยิ้มที่น่าขนลุก
"นี่..." การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันทำให้อาฮ่าวตกตะลึง สมองของเขาพยายามประมวลผล
“อาฮ่าว”
อาเฉียงเดินเข้ามาและจ้องมองไปที่กระดาษเงียบๆ ที่อยู่หลังโต๊ะ "ไปจากที่นี่กันเถอะ ฉันรู้สึกแย่กับสถานที่แห่งนี้"
“ถูกต้อง ถูกต้อง” อาฮ่าวพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ไปเถอะ ไปกันเถอะ!”
อย่างไรก็ตาม ขณะที่พวกเขากำลังจะออกไป ประตูร้านงานศพก็ปิดลงเอง
ในห้องโถง ร่างกระดาษทั้งหมดลืมตาพร้อมกันและยิ้มอย่างน่าขนลุก
“ด้วยพลังแห่งพิธีกรรมศักดิ์สิทธิ์ ปราบวิญญาณและปีศาจ ข้าสั่งเจ้า!”
แม้ว่า อาเฉียง อาจจะดูเชื่องช้า แต่เขาก็ยังขยันในด้านศิลปะไสยศาสตร์ เมื่อรู้สึกได้ถึงสิ่งผิดปกติ เขาจึงหยิบเครื่องรางออกมาอย่างรวดเร็ว ร่ายมนตร์และติดไว้บนหน้าผากของร่างกระดาษ
อาฮ่าวก็ทำเช่นเดียวกัน
อย่างไรก็ตาม ร่างของกระดาษดูเหมือนไม่ได้รับผลกระทบใดๆ สามารถถอดและฉีกเครื่องรางได้อย่างง่ายดาย
ศิลปะการวาดภาพบนกระดาษของซูโม่เป็นวิธีการที่ถูกต้องตามกฎหมายและดั้งเดิมจากประเพณีซวนเหมิน ซึ่งโดยธรรมชาติแล้วจะไม่สามารถเข้าถึงยันต์ระดับต่ำเช่นนี้ได้!
ด้านหลังร้าน ในห้องเล็กๆ ซูโม่เฝ้าดูเหตุการณ์ในลานบ้านและเยาะเย้ย “ทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายขนาดนี้แต่ยังอยากสนุกอยู่เหรอ? วันนี้ ฉันจะสอนบทเรียนแทนหม่ามาตี้”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เด็กฝึกงานสองคนของ หม่ามาตี้ อาจจะไร้เดียงสาเล็กน้อย แต่พวกเขาดีกว่า เหวินไฉ และ ชิวเฉิง
อย่างน้อยพวกเขาก็ได้เรียนรู้ทักษะที่แท้จริงอย่างแท้จริง และผ่านการสอบเต๋าและได้รับคุณสมบัติในการสร้างยันต์ แม้ว่าปัจจุบันจะเป็นเพียงขั้นพื้นฐานเท่านั้น
ตามคำสั่งของซูโม่ ร่างกระดาษทั้งหมดในลานก็ยกกระบองขึ้นและรีบไปหาทั้งสอง
“แยกย้ายและต่อสู้!”
ทั้งสองสบตากันอย่างรู้เท่าทัน และรีบวิ่งไปที่ร่างกระดาษทางซ้ายและขวาพร้อมกัน
อย่างไรก็ตาม คราวนี้ พวกเขาต้องคำนวณผิด
อาฮ่าวเหวี่ยงขาอันทรงพลังไปที่ร่างกระดาษ ทำให้มีเสียงที่ชวนให้นึกถึงระฆังอันยิ่งใหญ่ รูปร่างกระดาษสั่นไหวเล็กน้อยเท่านั้น
แต่อาฮ่าวถูกชนอย่างแรงจนเขาบินถอยหลัง ความเจ็บปวดแทงทะลุออกมาจากต้นขาของเขา ซึ่งผิวหนังแตกเป็นเสี่ยงและมีเลือดไหลออกมา
ดูเหมือนว่าสิ่งที่เขาโจมตีไม่ใช่แค่ร่างกระดาษ แต่เป็นเหล็กที่แข็งแกร่ง!
“มนุษย์กระดาษคนนี้ทำจากแผ่นโลหะ!” อาเฉียงจับกำปั้นที่บวมของเขา อุทานด้วยความเจ็บปวด
ในขณะนั้น มีร่างกระดาษหลายสิบร่างล้อมรอบพวกเขา ยกกระบองขึ้นจนแทบจะบดบังแสงอาทิตย์
“พี่น้อง… พวกเรา…” อาฮ่าวเริ่มด้วยรอยยิ้มที่เจ็บปวดน่าเกลียดยิ่งกว่าการร้องไห้
แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ ไม้ทั้งหมดก็ตีลงพร้อมกัน
ตุบ ตุบ ตุบ—
เสียงทื่อผสมกับเสียงกรีดร้องดังก้องไปทั่วลานบ้าน ชายสองคนถูกหุ่นกระดาษไล่ล่าและทุบตี สร้างความโกลาหลครั้งใหญ่
หลังจากนั้นไม่นาน ร่างกระดาษก็แยกย้ายกันไป
ชายทั้งสองนอนอยู่บนพื้น ถูกทารุณกรรมและฟกช้ำ เสื้อผ้าของพวกเขาขาดวิ่น แสดงออกถึงความสิ้นหวังอย่างยิ่ง
เสียงฝีเท้าดังขึ้น
อาฮ่าวเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่เคยเขียนอยู่ในห้องก่อนหน้านี้ด้วยความตึงเครียด ตามมาด้วยหญิงสาวที่แต่งตัวหรูหรา
"แก แกเป็นใคร?" อาฮ่าวขู่อย่างอ่อนแรงว่า "อาจารย์ของฉันเป็นปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่จากเหมาซาน เขาจะไม่ปล่อยแกไปแน่!"
“หม่ามาตี้?” ซูโม่เยาะเย้ยอย่างเย็นชา และนั่งลงอย่างสบายๆ “ก็ได้ ฉันจะรอเขา”
“แกรู้จักอาจารย์ของเราเหรอ” อาเฉียงหันไปหาซูโม่
“เราทั้งคู่มาจากเหมาซาน ในทางเทคนิคแล้ว หม่ามาตี้ เป็นศิษย์น้องของฉัน ดังนั้นคุณควรเรียกฉันว่า 'อาจารย์ลุง' นะ” ซูโม่ตอบ พร้อมจิบชาที่เหรินถิงติงส่งมาให้เขา
“อึก… อาจารย์ลุง?” ทั้งสองมองหน้ากันด้วยความสับสน
ซูโม่จ้องมองไปที่อาฮ่าวพร้อมกับตัดผมทรงเห็ดแล้วหัวเราะเบา ๆ “ไม่เลวนะพ่อหนุ่ม หม่ามาตี้ส่งคุณไปหาที่พัก แล้วคุณมาจีบผู้หญิงของฉันเหรอ?”
“อาจารย์ลุง...”
อาฮ่าวเลี่ยงการสบตากับซูโม่ และหัวเราะอย่างเชื่องช้า "มันเป็นความเข้าใจผิด ถ้าฉันรู้ว่าเธอเป็นภรรยาของคุณ... ฉันคงไม่กล้า!"
จากคำพูดของเขา ใบหน้าของเหรินถิงถิงมีสีหน้าแดงระเรื่อ แต่ดวงตาของเธอกลับเปล่งประกายด้วยความสนุกสนาน
“พอแล้ว หยุดพูดจาล้อเล่น กับฉันได้แล้ว”
ซูโม่วางถ้วยชาลง “ร่างของบรรพบุรุษตระกูลเหรินอยู่ที่ไหน?”
การแสดงออกของอาฮ่าวเปลี่ยนไป แต่เขารีบยิ้มอีกครั้ง "คืนนี้! อาจารย์ลุง เราจะส่งชายชราไปที่บ้านพักของตระกูลเหรินคืนนี้!"
