บทที่ 100 : โคนันถูกลวนลามแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

บทที่ 100 : โคนันถูกลวนลามแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

“ตู้มมมม” พื้นดินสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงและถูกปกคลุมไปด้วยแสงสีขาวนวล ผืนดินภายในรัศมีสิบกิโลเมตรได้เกิดภาพประหลาดคล้ายกับอุกกาบาตตก

ภายในแสงสีขาวนวลนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างได้หายไปเป็นเถ้าถ่าน

การระเบิดนี้เปรียบได้กับพลังของระเบิดนิวเคลียร์ขนาดเล็ก

ผู้คนในหมู่บ้านอาเมะต่างตกตะลึง พวกเขาคิดทันทีว่าเทพเจ้า (เพน) กำลังลงโทษนินจาในหมู่บ้าน

“ว้าว นี้มันทรงพลังมากจริงๆ เลยแฮะ”ซาโตรุนั่งยองๆ บนยอดหอคอยสีดำ วางมือบนคิ้วแล้วมองดูระเบิดที่ขนาดเท่ากับภูเขาขนาดย่อมจากที่ไกลๆ

ในปัจจุบันของโลกนินจาทั้งหมด หากไม่นับความสามารถของสัตว์หาง ก็ไม่มีการกระบวนท่าใดที่จะเทียบได้กับพลังของการระเบิดตัวเองของเดอิดาระอีกแล้ว

ที่จริงแล้ว ซาโตรุนั้นมีวิชาหนึ่งที่สามารถเทียบเท่าหรือเหนือกว่าพลังการระเบิดตัวเองของเดอิดาระ

นั่นคือการบีบอัดพลังงานธรรมชาติและรวมพลังงานบวกและพลังงานลบกลับกัน เพื่อสร้างปืนใหญ่พลังงานที่เทียบได้กับพลังของกระสุนสัตว์หาง

ลมได้หยุดพัดผ่าน แสงสว่างนั้นก็ค่อยๆ หายไป

บนพื้นของหมู่บ้านอาเมะมีหลุมบ่อขนาดใหญ่ขนาดประมาณ 140 นิ้ว มันเต็มไปด้วยลาวาที่กำลังไหลวน

“สรุปฉันก็ได้หนึ่งล้านเรียวแล้วสินะ เช่นนั้นกลับดีกว่า”ซาโตรุประสานอินและกำลังจะเปิดใช้พลังของเขาเพื่อกลับไปหาคุเรไนและคนอื่นๆ

"ชูริเคนกระดาษ"

ชูริเคนที่ทำจากกระดาษหลายสิบอันบินเข้าไปทางซาโตรุราวกับมีชีวิต หลังจากถูกจักระบีบอัดใส่ มันก็แข็งยิ่งกว่าเหล็ก

ซาโตรุยกนิ้วขึ้นและชูริเคนกระดาษทั้งหมดก็ลอยอยู่ตรงหน้านิ้วที่ยกขึ้นของเขา

“กระดาษ? อยากให้ฉันเผามันให้งั้นเหรอ?” ซาโตรุมองดูชูริเคนกระดาษหลายสิบอันที่ลอยอยู่ตรงหน้าของเขา

ซาโตรุมองไปบนท้องฟ้าที่อยู่ไกลออกไป

สิ่งที่ดึงดูดสายตาคือ

สาวน้อยผู้มีเสน่ห์ ผมสีฟ้าอมม่วงของเธอถูกหวีเป็นก้อนกลมแล้วมัดไว้ด้านหลังศีรษะ แม้จะสวมเสื้อคลุมที่มีลวดลายเมฆสีแดงอยู่ มันก็เป็นเรื่องยากที่จะปกปิดรูปร่างที่สูงโปร่งของเธอ นอกจากนี้ยังมีเหล็กฝังอยู่บนสะดือของเธอ

ใบหน้าบอบบางและผิวก็ขาวมาก

นิสัยของเธอนั้นเหมือนบุปผาบนภูเขาสูงที่ไม่แยแสต่อสิ่งใดรอบกาย

เสือขาวแห่งรุ่งอรุณ เทพธิดาของหมู่บ้านอาเมะ โคนัน

ในเวลานั้นเอง โคนันมีปีกกระดาษสีขาวคู่หนึ่งอยู่ข้างหลัง และเธอก็กำลังมองดูซาโตรุอย่างเย็นชา

“การสังหารนาย คือคำสั่งของเขา” โคนันโบกปีกด้านหลัง ขว้างชูริเคนกระดาษจำนวนนับไม่ถ้วนจากปีกของเธอ และชูริเคนที่ทรงพลังก็พุ่งเข้าหาซาโตรุราวกับห่าฝนที่กำลังร่วงโรยลงมา

นางาโตะส่งเธอมาทดสอบความแข็งแกร่งของซาโตรุ

“แสงอุษาอะไรนี้ยังชอบเล่นบทบาทสมมติกันอยู่อีกเหรอ?” ซาโตรุไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว ฝนชูริเคนกระดาษที่ซัดเข้ามาก็ลอยอยู่ตรงหน้าเขาเหมือนกับหยุดนิ่ง

ไม่ว่าจะมีเยอะแค่ไหนก็ไม่มีความหมายอะไร เพราะการโจมตีทางกายภาพใดๆ ไม่สามารถข้ามอนันต์ไปได้

“นายเป็นผู้ที่มีขีดกำจัดทางสายเลือดสินะ? ในเมื่อมีพลังที่แข็งแกร่งขนาดนี้ ทำไมถึงยังต้องทำตามคำสั่งของคนอื่นในโลกนินจาอีกล่ะ?” โคนันเมื่อเห็นว่าการโจมตีนั้นไร้ประโยชน์ อารมณ์ของเธอก็ยังคงนิ่งเฉย สายตาของเธอมองไปที่ซาโตรุด้านล่างด้วยสีหน้าเย็นชา

เธอมีประสบการณ์ในการทำสงครามนับไม่ถ้วนตั้งแต่ที่เธอยังเป็นเด็ก ได้เห็นช่วงเวลาแห่งชีวิตและช่วงเวลาแห่งความตายมานับครั้งไม่ถ้วน ใช่ว่าเธอไม่รู้สิ่งใด

นางาโตะและยาฮิโกะต้องการเปลี่ยนโลกนินจาที่เต็มไปด้วยสงครามและความเกลียดชัง ต้องการสร้างโลกที่ปราศจากสงคราม

ความฝันและความทะเยอทะยานของเธอคือการเติมเต็มความฝันของยาฮิโกะและนางาโตะ

“อย่าพูดไร้สาระ ฉันไม่สนใจที่จะพูดกับเธอหรอก” ซาโตรุหายตัวไปและมาปรากฏตัวต่อหน้าโคนัน

เขาไม่สนใจเรื่องของคนอื่นอยู่แล้ว ไม่ว่าพวกเขาจะอยู่หรือตายก็ตาม

เขาไม่สนใจที่จะสร้างโลกที่ปราศจากสงครามอะไรนั้นหรอก

เขาแค่อยากใช้ชีวิตตามปกติกับซึนาเดะ

"เร็วมาก" หัวใจของโคนันสั่นไหว เมื่อถือคุไนที่ทำจากกระดาษไว้ในมือ เธอก็ฟันไปที่คอของยางิว ซาโตรุทันที

“บู้ม” คุไนกระดาษอันแหลมคมหยุดนิ่งอยู่ตรงหน้าผิวหนังของซาโตรุ

โคนันได้แต่คิดกับตนเอง

ตั้งแต่เริ่มการโจมตีใดๆ ไป ก็ไม่มีการโจมตีใดแตะต้องซาโตรุได้เลย

ขีดกำจัดทางสายเลือดของชายคนนี้เป็นความสามารถที่เอาชนะได้ยากมาก

มันคล้ายกับความสามารถของโอบิโตะ...แต่ดูเหมือนว่าจะมีความสามารถมากกว่าโอบิโตะซะอีก

“เราไม่เคยเป็นศัตรูกันมาก่อน แล้วทำไมต้องทำตัวเป็นศัตรูกันด้วยล่ะ คุยกันดีๆ ก็ได้หรอก” ซาโตรุลอยอยู่บนท้องฟ้า มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกงและอีกมือหนึ่งก็จับคางของเขา สายตาของเขายามนี้กำลังมองดูสะดือของโคนัน

“เธอเองก็ค่อนข้างใช้ได้อยู่นะ ผิวของเธอดีโดยไม่ต้องเสริมแต่งเลย” ซาโตรุยกมือขึ้นลูบไปที่สะดือของโคนัน

โคนันเจาะทั้งริมฝีปากและสะดือ แถมยังรับบทเทพธิดาของหมู่บ้านอีกด้วย เอาเถอะ ใช่เรื่องที่เขาจะต้องสนใจไหม?

รูปลักษณ์ภายนอกของเธอนั้นสวยงามมาก ในเมื่อหน้าตาดี ก็ถือว่ากลบข้อเสียอื่นได้แหละนะ

“อะไรนะ?” โคนันไม่เข้าใจในคำพูดของอีกฝ่าย แต่พอถูกซาโตรุลูบที่สะดือของเธอ เธอเองก็รู้สึกไม่พอใจกับท่าทีที่คุกคามเช่นนี้มาก

"อย่ามาแตะต้องฉันนะ" โคนันขมวดคิ้วเล็กน้อย ยันต์ระเบิดขนาดใหญ่ได้ออกจากตัวของเธอ มันปกคลุมไปทั่วร่างกายของซาโตรุ

“จงยอมรับการลงโทษของเทพเจ้าซะ” โคนันกระพือปีกแล้วบินกลับไปพร้อมประสานอิน

"ปัง" ยันต์ระเบิดที่ปกคลุมซาโตรุก็ระเบิดออก ก่อให้เกิดการทำลายล้างรัศมีกว้างใหญ่ พร้อมทั้งควันดำที่ลุกไหม้บนท้องฟ้า

“แค่ก แค่ก หายใจไม่ออกเลยแฮะ” ซาโตรุยกมือขึ้นเพื่อปัดควันสีดำหนาทึบ เขามองโคนันด้วยความรังเกียจพร้อมพูดว่า "เธออายุยี่สิบแล้วนะ แต่ไหงชอบเล่นเป็นเด็กอยู่ได้"

"มันไม่ได้ผล...." ใบหน้าของโคนันมีร่องรอยของความประหลาดใจปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ

เธอไม่เห็นว่าเขาจะประสานอินเลย ซึ่งนั้นหมายความว่าความสามารถในการป้องกันการโจมตีของซาโตรุนั้นเป็นเหมือนกำแพงที่มองไม่เห็นและจะถูกเปิดใช้งานโดยอัตโนมัติ

หากเป็นเช่นนี้ ซาโตรุอาจจะกลายเป็นอุปสรรคใหญ่ที่สุดในความฝันของนางาโตะและยาฮิโกะ

“ละทิ้งความฝันอันน่าเบื่อเถอะ ผู้คนไม่สามารถเป็นพระเจ้าได้หรอก ความมืดในใจผู้คนนั้นยิ่งใหญ่กว่าที่เธอคิดเอาไว้ซะอีก”ซาโตรุหายตัวไป และปรากฏตัวด้านหลังของโคนัน เขาจับมือของโคนันด้วยมือข้างหนึ่ง และอีกมือหนึ่งก็บีบคางของเธอ

“อย่าเล่นเป็นเด็กสักทีเถอะ” ซาโตรุบีบหน้าอกของโคนันพลางกระซิบด้วยน้ำเสียงอีโรติกข้างหูว่า “ชอบไหมล่ะ? ฉันสามารถช่วยดอกไม้ของเธอบานสะพรั่งได้เลยนะ”

ร่างกายที่นุ่มนิ่มของโคนันสั่นเล็กน้อย ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความอายและความโกรธ เธอพูดตอบไปอย่างเย็นชาทันทีว่า "ปล่อยฉันนะ!"

เธอไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อนเลย นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับศัตรูที่ลามกและกวนประสาทขนาดนี้

เธอไม่เคยถูกลวนลามเลยนับตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก ในอดีตเธอเป็นเทพธิดาของหมู่บ้านอาเมะ ไม่มีใครกล้าที่จะลวนลามเธอทั้งทางกายและทางวาจาสักนิดเดียว

“อย่าตื่นเต้นมากไปสิ เรามาต่อกันดีกว่า” ปลายนิ้วของซาโตรุ เคลื่อนไปตามหน้าท้องแบนราบของโคนัน และค่อยๆ เลื่อนลงมาอย่างช้าๆ

“ฉันจะต้องเป็นเสาหลักที่คอยสนับสนุนทั้งสอง”

“เธอคือความมืดต่างหาก ในโลกที่ไร้แสงสว่าง ดอกไม้ใดๆ ก็มีแต่เหี่ยวเฉา” โคนันพลันระเบิดจักระทั้งหมดออกมา กระดาษจำนวนนับไม่ถ้วนก็ระเบิดใส่ซาโตรุอย่างรุนแรงราวกับใบมีด

แต่ว่า

กระดาษทั้งหมดลอยอยู่ข้างหน้าของซาโตรุ ราวกับว่าพวกมันถูกแช่แข็ง

“ฉันไม่เคยเห็นขีดจำกัดทางสายเลือดแบบนี้มาก่อนเลย” โคนันผงะเล็กน้อย วิชาใดๆ ของเธอกลับไม่สามารถทำร้ายซาโตรุได้เลย

ขีดจำกัดทางสายเลือดของซาโตรุ ควรจะอธิบายว่ามันแปลกมาก ไม่ใช่แปลกธรรมดา

“อยากรู้ไหมล่ะ? บอกเธอไปก็ไม่เป็นไรหรอกนะ เพราะระยะห่างระหว่างเธอกับฉันนั้นเป็นอนันต์ยังไงล่ะ ซึ่งนั้นก็หมายความว่าเธอไม่สามารถสัมผัสฉันได้”

ซาโตรุกัดติ่งหูของโคนันเบาๆ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มชั่วร้ายบนใบหน้า “แต่ฉันสามารถสัมผัสเธอได้ตามใจชอบ”