ตอนที่7 พลังของฮีโร่วัยเกษียณ
----
ขณะที่แม่พาฉันออกจากบ้านเพื่อชื่นชมความงามของสภาพแวดล้อม
ทันใดนั้น มีเงาเหนือท้องฟ้าปรากฏขึ้น เรามองขึ้นไปด้านบนและพบกับสิ่งที่ดูเหมือนคล้ายกับกิ้งก่าบินขนาดยักษ์ มันไม่มีปีกที่บริเวณขาหน้าเหมือนกับนก แต่มีปีกทั้งสองอยู่เหนือไหล่ ร่างกายมันปกคลุมไปด้วยเกล็ดสีแดงลักษณะมีความแวววาวเหมือนโลหะ มีกรงเล็บสีดำแหลมคมขนาดมหึมา จะงอยปากสีดำแหลมคมอยู่บนจมูก ดวงตาหกดวงที่เป็นสีแดง หางยาวที่มีปลายแหลมคล้ายกับหอก และรูปลักษณ์ที่ดุร้าย
ฉันรู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นลมจากความน่าสยดสยองหลังจากได้เห็นมัน
สิ่งมีชีวิตนี้ปล่อยมานาจำนวนมหาศาลออกมาจนดูเหมือนเป็นไปไม่ได้เลยสำหรับฉัน
เมื่อมันมาถึง ฉันอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าพ่อแม่ของฉันจะต่อสู้กับสิ่งนี้ได้หรือไม่ บางทีพวกเขาอาจซ่อนมานาไว้ตลอดเวลา?
จากนั้นมันก็กระพือปีกพร้อมกับปล่อยพายุที่พัดดอกไม้หลายดอกใกล้ตัวเรากระจายออกไป
โอ้ไม่ ฉันคิดว่าฉันกำลังจะเป็นลม…
"เรดดราก้อน! ... ซิลฟี่!" เมื่อเห็นสภาพปัจจุบันของฉัน แม่ก็แสดงดินแดนแห่งแสงศักดิ์สิทธิ์ของเธออย่างรวดเร็วพร้อมๆกับสร้างบาเรียนี้ครอบคลุมร่างกายของฉันอย่างรวดเร็ว การที่มีมันมาคลุมฉันทำให้ฉันรู้สึกโล่งใจและปลอดภัยขึ้นอย่างมาก…เห้อออ~ เกือบแล้ว
"ห้ะ!" เดี๋ยวก่อน…เธอเพิ่งพูดว่าเรดดราก้อนเหรอ? ดราก้อน… เหมือนกับ… ดราก้อนจากเทพนิยายเหรอ?
ในขณะที่ฉันกำลังตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตนเองสิ่งมีชีวิตขนาดมหึมาที่มีความสูงอย่างน้อย 30 เมตรนั่น ก็เริ่มบินลงมาอย่างช้าๆ ระหว่างนั้นพ่อก็จ้องมองมัน
“กั๊สส~! ฮีโร่ในตำนานอยู่ไหน?? ฉันมาเพื่อปราแกแล้ว!”
“โอ้ นั่นหมายถึงฉันนี่นา..หึหึ”
“เจ้ากิ้งก่าไร้อารยธรรมอันโง่เขลา! เจ้ากล้ามากนะที่ทำให้สาวน้อยของข้าหวาดกลัวได้....ลูกธนูศักดิ์สิทธิ์!”
ยังไม่ทันที่พ่อจะลงมือ แม่ก็ตัดสินใจลงมือจัดการมันเสียก่อน เธอเพียงแค่โบกมือ ก็มีลูกธนูขนาดยักษ์ยาว 20 เมตรที่ทำจากแสงศักดิ์สิทธิ์โผล่ออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ จากนั้นเธอก็ยิงมันออกไปด้วยความเร็วที่แม้แต่ฉันก็ตามไม่ทัน
วืด!! ฉึกๆๆๆ! ลูกธนูอันทรงพลังพุ่งเข้าหาเรดดราก้อนอย่างรวดเร็ว โจมตีเข้าที่หน้าอกของมันก่อนที่จะระเบิดเป็นคลื่นกระแทกร้ายแรง
บูมมม!!!
“อ๊ากกก…! เจ็บ…!”
โอ้~… เจ้าเรดดราก้อนคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดทันทีที่มันล้มลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว มันมีแผลใหญ่ตรงกลางหน้าอกร่างกายของมันเต็มไปด้วยเลือด
“เป็นไปตามคาด เก่งจริงๆคุณภรรยา” พ่อของฉันพูด พร้อมยกนิ้วให้แม่เพื่อชื่นชมการโจมตีของเธอ
“หยุดทำอย่างนั้น.” แม่ของฉันตอบอย่างเฉยเมย ความโกรธของเธอเริ่มชัดเจนขึ้นทุกวินาที พ่อของฉันยิ้มอย่างขมขื่นเป็นการตอบรับ
อั๊กกก!!… เจ้าเรดดราก้อนเพิ่งสัมผัสได้ถึงความสั่นสะท้านผ่านกระดูกสันหลังของมัน…?
“อ๊ากกก…! อ๊าก…!
พ..พลังเวทย์มนตร์…และความเร็ว…! ลูกธนูเวทย์มนตร์แค่เพียงลูกเดียวมีความรุนแรงถึงขนาดเจาะทะลุเกล็ดต้านทานเวทย์ของข้าได้เหรอ?!" เรดดนาก้อนคำราม มันค่อยๆ ลุกขึ้นยืนขณะที่พ่อเดินเข้าไปใกล้
“เอาล่ะเพื่อน นี่เป็นคำเตือนแรกและครั้งสุดท้ายของแกจากฉัน หากแกต้องการออกไปจากที่นี่อย่างมีชีวิตก็รีบไปแล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก แต่ถ้าไม่… ก็เตรียมตัวเป็นมื้อเย็นของเราได้เลย” พ่อพูดกับเรดดราก้อนด้วยสีหน้าจริงจัง
ใบหน้าพ่อของฉันดูน่ากลัวมาก! เขาเดินนิ่งๆไปยังสัตว์ร้ายที่น่ากลัวและขนาดมหึมา!
ไม่นานหลังจากนั้น เขาก็ได้สร้างดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของตัวเองขึ้นมา
ดินแดนของเขาเป็นเปลวไฟนรกที่แพร่กระจายอย่างรวดเร็วทั่วบริเวณโดยรอบของเขา ดูเหมือนทุกสิ่งรอบตัวเขากลายเป็นภาพคล้ายกับนรก ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยเปลวไฟสีส้มและสีแดงเพลิง แม้แต่ผมของเขาก็ยาวขึ้นและปลิวไปมา
นอกจากนี้… กล้ามของเขาใหญ่ขึ้นเหรอ?!
พลังมหาศาลเช่นนี้… ในสถานะปัจจุบันของเขา เขาแข็งแกร่งเกินกว่าเรดดราก้อนอย่างมาก แต่ตลอดเวลาเขาซ่อนมันไว้?!
อย่างไรก็ตาม เจ้าเรดดราก้อนกลับกล้าเผชิญหน้ากับเขาด้วยรอยยิ้ม มันแทบจะลุกขึ้นยืนไท่ไหวขณะที่แม่ของฉันหรี่ตาเพื่อตอบสนองต่อการเคลื่อนไหวของมัน
“กิ้งก่าโง่เง่า…” เธอพึมพำ
ในขณะนี้ บุคลิกที่น่ารักที่ฉันเคยรู้จักถูกแทนที่ด้วยบุคลิกที่เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า
ว้าว คุณแม่ น่ากลัวจังเลย
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! นี่แหละ! ในที่สุดทั้งชีวิตที่ฉันตามหา และในที่สุด…ฉันก็พบมันแล้ว! เอาล่ะ ฮีโร่ผู้ปราบปีศาจ เตรียมตัวต่อสู้กับลูกชายคนที่สี่ของคิงดราก้อน อิกนาเทียส ดรากาเฟียร์ส่ะ!”
น่าแปลกที่เจ้าเรดดราก้อนยังมีพลังพอที่จะแนะนำตัวเองได้ และในขณะที่มันพูดก็มีออร่ามังกรและไฟของมันออกมาจากร่างกายของมันราวกับเปลวไฟ
แต่ถึงอย่างนั้น เปลวไฟของพ่อฉันนั้นยิ่งใหญ่และแข็งแกร่งกว่า ในช่วงเวลาสั้นๆ พ่อฉันโบกมือไปในอากาศเพียงเบาๆก็มีดาบสีแดงสลับสีส้มขนาดมหึมาก็ปรากฏขึ้นจากเปลวไฟรอบๆตัวของเขาก่อนที่จะจับมันด้วยมือเดียว… ดาบนี้ยาวกว่า 5 เมตรและหนาอย่างไม่น่าเชื่อ มันดูเหมือนแผ่นโลหะ… อันที่จริง มันดูเหมือนแผ่นโลหะที่มีรูปร่างคล้ายดาบมากกว่า
ฉันมองไปที่ดาบอีกครั้ง มันส่องแสงเจิดจ้าจนสามารถทะลุท้องฟ้าได้ด้วยซ้ำ…
พ่อของฉันเผยรอยยิ้มอย่างมั่นใจในขณะที่เขาฟังเจ้าเรดดราก้อนพูด ในไม่ช้า ความรู้สึกอยากสังหารก็ปรากฏออกมาจากดวงตาที่ลุกเป็นไฟของเขา ราวกับว่าเขาเปลี่ยนจากนิสัยซุ่มซ่ามและน่ารักของเขาที่มีกับฉันให้กลายเป็นเครื่องจักรสังหารที่บริสุทธิ์
“ดูใกล้ๆ นะที่รัก นี่คือพลังของพ่อเธอ…” แม่พูดกับฉัน รอยยิ้มอันชั่วร้ายปรากฏบนริมฝีปากของเธอ ซึ่งตรงกันข้ามกับรูปลักษณ์ของเอลฟ์ผู้บริสุทธิ์ของเธออย่างสิ้นเชิง
“ฮ่าฮ่า อันที่จริงฉันไม่ได้สู้มาสักพักแล้ว อาจจะเป็นสนิมนิดหน่อยก็ได้นะ” เขาพูดแล้วกระโดดไปหาเรดดราก้อร
ทันใดนั้น ทั้งสองปะทะกัน ในขณะที่เสียงฟ้าร้องเริ่มดังก้องไปทั่วทุกแห่ง พายุเปลวเพลิงจำนวนนับไม่ถ้วนเริ่มแผ่ขยายไปทั่วท้องฟ้า เมฆสลายไปอย่างรวดเร็วเมื่อเปลวไฟเปลี่ยนท้องฟ้าเป็นสีแดง…
บูม! บูม! บูม! อั่ก!! บู้ม! กรรซ์!
บู้ม!
ฉันไม่ทันเห็นด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น จากตรงนี้แต่ฉันได้ยินเพียงเสียงคำรามของเรดดราก้อนจากการโจมตีของพวกเขา และจากนั้นก็มีเสียงผ่าอันทรงพลังเพียงครั้งเดียว เสียงที่จะดังออกมาเมื่อคุณฟันผ่านบางสิ่งที่ยากมากเท่านั้น
ฟึ่บบบบบบบบบ!
“อ๊ากกกกกกกก…!” เรดดราก้อนคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดเมื่อการต่อสู้สิ้นสุดลง
ในที่สุดท้องฟ้ากลับคืนสู่สภาพเดิมอย่างรวดเร็วเมื่อฉันเห็นหัวเรดดราก้อนร่วงหล่นลงมาเหนือทุ่งหญ้า ทำให้บริเวณโดยรอบกลายเป็นสีแดง ในไม่ช้าพ่อก็ลงมาข้างๆ ศพ กระโดดข้ามมันขณะที่เขาจับดาบขนาดยักษ์พาดไหล่เขา
“เห้ออออ.. นั่นเป็นการออกกำลังกายที่ดี วันนี้เรามากินเนื้อเจ้านี่เป็นมื้อเย็นกันเถอะ!
“ฉันขอเดาว่าซิลฟี่จะต้องชอบมัน!” พ่อพูด
นี่มันบ้าอะไรเนี่ย! พ่อของฉันเพิ่งฆ่าสัตว์ในตำนานอย่างเรดดราก้อนและทำราวกับว่ามันไม่มีอะไรเลยเหรอ?
“อ๊า… พ่อ… แข็งแกร่ง…” ฉันพึมพำ
“ใช่มั้ยพ่อเขาแข็งแกร่งมาก! แม่คงไม่เลือกเขาถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องนี้” แม่พูดตอบฉัน
เอ๊ะ? งั้น… เธอเลือกเขาเพราะเขาแข็งแกร่งเหรอ?
ฉันเดาว่าโลกนี้ดำเนินไปอย่างไร หากคุณเห็นดราก้อนบินผ่านท้องฟ้าอย่างไม่ตั้งใจ ความเข้มแข็งคือทุกสิ่งเพื่อความอยู่รอดที่นี่...
เมื่อการต่อสู้เสร็จสิ้น แม่ก็มุ่งหน้าไปหาพ่อโดยวาปเข้ามาใกล้เขาพร้อมกับฉัน แล้วจูบหน้าเขา
"ทำได้ดีมาก! มาหั่นมันเป็นชิ้นเล็กๆ กันเถอะ ฉันอยากจะมอบหัวใจเรดดราก้อนให้กับซิลฟี่ ยิ่งสดๆยิ่งดี~"
" โอ้ เป็นความคิดที่ดี!"
