ตอนที่ 4
บทที่ 4 ชูไห่จุน เมิ่งหยานบ้าหรือเปล่า?
ครูใหญ่ประจบประแจงชูไห่จุนราวกับสุนัข
Chu Group เป็นผู้สนับสนุนของ มหาวิทยาลัย G
ในฐานะผู้นำของ Chu Group, ชูไห่จุน ในฐานะผู้อำนวยการของ มหาวิทยาลัย G มีสิทธิ์พูดโดยธรรมชาติ
แม้แต่อาจารย์ใหญ่ก็ยังต้องพยักหน้าและโค้งคำนับชูไห่จุน
ชูไห่จุนเคยชินกับการคำเยินยอ ดังนั้นเธอจึงพูดอย่างใจเย็น: "เราเข้าไปคุยกันเถอะ"
"เชิญทางนี้ครับ"
เมื่อมาถึงห้องทำงานของอธิการบดี
ชูไห่จุนนั่งบนโซฟาอย่างสง่างาม
“เพื่อให้เรื่องสั้นลง อาจารย์ใหญ่ ฉันหวังว่าคุณจะช่วยฉันจัดเตรียมคนเข้ามหาวิทยาลัย G ได้”
“เราจะดูแลค่าธรรมเนียมและขั้นตอนที่จำเป็นทั้งหมด”
"ตราบใดที่คุณมีโควตาคำแนะนำพิเศษอยู่ในมือ"
“นี่… ฉันสงสัยว่าคุณชูใช้โควตานี้เพื่อใคร?”
“น้องชายแท้ๆของฉัน——ชูเทียนจู”
"!!!"
อาจารย์ใหญ่ตกใจมาก
“เอ่อ...คุณชู ฉันจำได้ว่าน้องชายของคุณก็อยู่มหาวิทยาลัย G...”
“เขาไม่ใช่น้องชายแท้ๆ ของฉัน และไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลชูเลย”
“เรื่องง่ายๆ ในเมื่อคุณชูพูดเองสิ่งต่าง ๆ ก็จะจัดการได้ง่าย”
อาจารย์ใหญ่ไม่ได้ถามคำถามเพิ่มเติม
เป็นเรื่องปกติที่ตระกูลที่ร่ำรวยระดับสูงเช่นตระกูล ชู ที่จะมีเรื่องนองเลือด
ตราบใดที่การสนับสนุนของ Chu Group ยังอยู่ มหาวิทยาลัย G จะยังคงดำเนินต่อไป
ที่เหลือก็เพียงพอแล้วที่อาจารย์ใหญ่จะเมินเฉย
ในเวลานี้อาจารย์ใหญ่รับโทรศัพท์
“ที่คุณพูดเป็นเรื่องจริงเหรอ? โอเค...ฉันเข้าใจแล้ว”
“เรื่องจบลงแล้ว ฉันจะออกไปก่อน”
ชูไห่จุนกำลังจะจากไป
ในฐานะประธาน Chu Group ตารางประจำวันของ ชูไห่จุน ยุ่งมาก
คราวนี้เรื่องที่เกิดขึ้นด้วย โดยธรรมชาติแล้วเพื่อเห็นแก่น้องชายของ ชูไห่จุน - ชู เทียนจู
ครอบครัวชูเป็นหนี้น้องชายโดยกำเนิดคนนี้มากมาย
ในฐานะพี่สาวคนโต ชูไห่จุนต้องจัดการน้องชายคนนี้เป็นการส่วนตัว
“คุณชู มีบางอย่างที่ฉันคิดว่าจะต้องบอกคุณ”
“เรื่องของชูหยาน..โอ้ ตอนนี้ชื่อของเขาคือเมิ่งหยาน เขาเพิ่งเสร็จสิ้นการพักการเรียนจากมหาลัย”
"คุณพูดอะไร?"
ชูไห่จุนขมวดคิ้วอย่างดุเดือด
เป็นไปได้ไหมว่า เมิ่งหยาน ผู้นี้ถูกไล่ออกจากตระกูล ชู โดยรู้ว่าประสบการณ์ชีวิตของเขานั้นกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง
คุณบ้าหรือเปล่า?
อีกด้านนึง
เมิ่งหยานมาที่ออฟฟิศ
ครูประจำชั้นมองไปที่ข้อมูลของ เมิ่งหยาน และยกแว่นตาขึ้น: "นักศึกษา ชูหยาน คุณไม่ไตร่ตรองเรื่องนี้อีกครั้งจริงๆ หรือ?"
“ขออภัย ครูประจำชั้น มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นในครอบครัวของฉัน และ... ฉันเปลี่ยนชื่อเป็นเมิ่งหยานแล้ว”
ครูประจำชั้นได้ยินสิ่งที่ เมิ่งหยาน พูดเกี่ยวกับตระกูล ชู ทางโทรศัพท์ และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
“ฉันเข้าใจ ถ้าคุณประทับตรานี้ แม้ว่าคุณคิดได้ แต่คุณยังต้องรอจนถึงปีหน้าจึงจะกลับมาเรียนต่อได้”
"ขอบคุณครับอาจารย์ประจำชั้น"
เขาได้ประทับตราไว้ในแบบฟอร์มคำร้องขอพักการเรียน
ในขณะนั้น หัวใจของ เมิ่งหยาน ก็กระตุกวูบ
การบอกว่าเขาไม่เศร้าก็คงเป็นการโกหก
เพื่อที่จะได้เข้าเรียนที่มหาวิทยาลัย G เหมิงหยานใช้เวลาเรียนอย่างหนักทั้งวันและคืนนับไม่ถ้วน
โล่งใจมากขึ้น.
ตอนนี้ เหมิงหยาน มีเวลาทำในสิ่งที่เขาต้องการทำ
เมื่อคุณกำลังจะออกจากสำนักงานพร้อมกับแบบฟอร์มใบคำร้องขอพักการเรียน
เขาเดินชนเข้ากับร่างหนึ่ง
"อ๊ะ."
หลิน โหยวเว่ย กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
ข้อมูลในมือของเขากระจัดกระจายไปทั่วพื้น
"ขอโทษขอโทษ……"
หลิน โหยวเว่ย รีบคุกเข่าลงและหยิบข้อมูลขึ้นมา
“หลินน้อย ทำไมคุณถึงยังประมาทขนาดนี้?”
เหมิงหยานก็นั่งยองๆ และช่วยหลินโหยวเว่ยรับข้อมูล
“คุณ ...เพื่อนร่วมชั้นชูหยาน?”
หลินโหยวเว่ยกะพริบตา
“ทำไมไม่มาเรียนหลายวันเลยล่ะ”
เธอคุ้นเคยกับชื่อเล่นที่ เหมิงหยาน เรียกเธอว่า [Little Money Fan] แล้ว
ในตอนแรก หลิน โหยวเว่ย รู้สึกโกรธกับการล้อเล่นของ เหมิงหยาน
แล้วเธอก็คิดเกี่ยวกับมัน
การเป็นคนรักเงินผิดอะไร?
การดูเงินเล็กๆ น้อยๆ ในคลังเล็กๆ ก็เพิ่มขึ้นทีละน้อย
ความรู้สึกนี้สดชื่นและปลอดภัยมาก!
“คุณเป็นห่วงฉันเหรอ?”
ใบหน้าเล็กๆ ของ หลินโหยวเว่ย เปลี่ยนเป็นสีแดงกะทันหัน
"ฉัน...ฉันไม่ได้..."
เสียงของ หลิน โหยวเว่ย ฟังดูเหมือนยุง และเธอไม่สามารถจัดระเบียบเอกสารในมือของเธอได้
เหมิงหยาน มองไปที่โปรไฟล์ที่ซื่อๆของ หลิน โหยวเว่ย
สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวของผู้หญิงที่เพิ่งซื้อมาใหม่กับกางเกงยีนส์และรองเท้าผ้าใบ
สวยงามน่าทึ่ง.
รูปร่างหน้าตาของ หลิน โหยวเว่ย นั้นไม่เลวเลย
มีคนมากมายไล่ตาม หลิน โหยวเว่ย ในมหาวิทยาลัย
แต่มันถูกบล็อกโดย เหมิงหยาน
เพียงเพื่อปกป้องสาวแสงจันทร์สีขาวของเขาเอง
มันน่าเสียดาย
เหมิงหยานไม่สามารถอยู่เคียงข้างเธอเพื่อปกป้องไข่มุกเช่นนี้ได้อีกต่อไป
“ฉันมาที่นี่ขอพักการเรียน”
เหมิงหยานไม่ได้ปิดบังเช่นกัน: "นับจากนี้ไปจะไม่มีใครดูแลคุณในโรงเรียน ดังนั้นระวังด้วย"
หลิน โหยวเว่ย สะดุ้งเล็กน้อย: "คุณ ... ทำไมคุณถึงอยากออกจากโรงเรียน?"
"มีบางอย่างเกิดขึ้น"
เหมิงหยานเก็บเอกสารขึ้นมาและยัดมันลงในมือของหลิน โหยวเว่ย
ยังไงก็ตาม เขาแตะหัวของ หลิน โหยวเว่ย
“หลินโหยวเว่ย นับจากนี้ไปกินสิ่งที่มีคุณค่าทางโภชนาการให้มากขึ้น”
“แม่บุญธรรมมีเงินส่งให้คุณ อย่าคิดจะเก็บออมแล้วคืนให้คนอื่นเสมอไป”
“ตราบใดที่คุณดูแลตัวเองดีๆ คุณจะสามารถทำเงินได้มากมายตามความสามารถของคุณเมื่อเข้าสู่สังคม”
“ยังไงก็ตามคุณต้องดูแลตัวเองให้ดี!”
เพราะฉันไม่ได้อยู่เคียงข้างคุณอีกต่อไป
เหมิงหยานขจัดความโศกเศร้าในดวงตาของเขา
เขาเดินตรงออกจากออฟฟิศ
เขาหันหลังให้ หลินโหยวเว่ย และโบกมือ
เรียกว่าเป็นคนหล่อ อิสระ และเรียบง่าย
หลินโหยวเว่ย มองไปที่ด้านหลังของ เหมิงหยาน
ยังไงก็เถอะ...
มีความรู้สึกทุกข์อย่างอธิบายไม่ได้
ขณะที่ เหมิงหยาน กำลังจะออกจากมหาวิทยาลัย G
มองดูมหาวิทยาลัยเป็นครั้งสุดท้าย
จดจำไว้.
จู่ๆ ร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเหมิงหยาน
“คุณคือ! ชูหยานใช่ไหม?!”
เต๋าชิงชิงสาวงามของโรงเรียนมองดูเหมิงหยานด้วยสีหน้าแปลก ๆ
โจว ปิง เพื่อนสนิทของ เถา ชิงชิง กระซิบ: "ชิงชิง" นี่ไม่ใช่แฟนของคุณเหรอ? นายน้อยของตระกูล ชู?"
“ไร้สาระ เขาไม่ใช่แฟนฉัน ชู...”
“โอ้ ฉันลืมไป คุณถูกไล่ออกจากตระกูล ชู ตอนนี้คุณไม่ใช่ตระกูล ชู อีกต่อไป”
เถา ชิงชิง มองไปที่ เหมิงหยาน ด้วยความรังเกียจ
"อะไร?"
โจวปิง ตกตะลึง
“เขาได้รับการเลี้ยงดูจากตระกูล ชู เพื่อทดแทนนายน้อยที่แท้จริงของตระกูล ชู”
“ตอนนี้นายน้อยที่แท้จริงของตระกูล ชู มีชื่อว่า ชู เทียนจู เขาไม่มีค่าอะไร ดังนั้นเขาจึงถูกไล่ออกจากตระกูล ชู โดยธรรมชาติ”
“ฉันได้ยินมาว่าพ่อแม่เดิมของเขาเป็นเจ้าของร้านซาลาเปา พวกเขาแตกต่างจากตระกูลชูมาก!”
เถาชิงชิงตาบอดจริงๆ
ในอดีต เธอถูกล่อลวงด้วยรูปร่างหน้าตาและประสบการณ์ชีวิตของเหมิงหยาน และสะกดรอยตามเขา
เหมิงหยาน ไม่เคยมองไปที่ เถา ชิงชิง และปฏิเสธ เถา ชิงชิง อย่างแข็งขัน
คราวนี้ ทันใดนั้น เหมิงหยานก็ตกจากบุตรแห่งสวรรค์ผู้เป็นที่รักไปสู่ชายยากจน
ดูสิว่าตอนนี้ เหมิงหยาน จะหยิ่งขนาดไหน!
โชคดีที่ เหมิงหยาน ปฏิเสธ เถา ชิงชิง!
มิฉะนั้นชื่อเสียงของ เถา ชิงชิง ในเรื่องความงามของโรงเรียนจะถูกทำลายลงหากติดตามผู้ชายที่น่าสงสารเช่นนี้!
“เถาชิงชิง ฉันไม่เสียใจจริงๆ ที่ปฏิเสธคุณ เพราะคุณน่ารำคาญจริงๆ”
“เธออ้างว่าเป็นแฟนของฉันและทำให้ฉันมีปัญหาโดยไม่จำเป็น จริงๆ แล้วเธอแค่สนุกกับการตกหลุมรักนายน้อยแห่งตระกูลชู”
“มีเพียงปีศาจเท่านั้นที่สามารถสังเกตเห็นผู้หญิงที่บูชาเงินเช่นคุณ!”
เหมิงหยาน ไม่คุ้นเคยกับ เถา ชิงชิง เลย
เมื่อเหลือเวลาอีกสองปี เหมิงหยาน ก็แค่อยากมีชีวิตอย่างอิสระ
หลังจากพูดคำเหล่านี้ เหมิงหยาน กำลังจะจากไป
แต่เถาชิงชิงโกรธมากจนเธอเกือบตาย
“คุณหยิ่ง คุณเป็นเพียงลูกชายตัวเหม็นที่ขายซาลาเปา คุณคิดว่าคุณเป็นอดีตนายน้อยของตระกูล ชู และคุณเหนือกว่าจริง ๆ หรือ”
“คุณว่าฉันเป็นนักขุดทอง แล้วคุณคิดว่า…”
ตะลึง!
เหมิงหยาน ตบ เถา ชิงชิง โดยไม่ลังเล
เถาชิงชิงสะดุดและล้มลงกับพื้น
ใบหน้าของเธอแดงและบวมทันที
“ชิงชิง!”
โจว ปิง ช่วย เถา ชิงชิง อย่างรวดเร็ว
“คุณตีผู้หญิง คุณยังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่า? เหมิงหยาน”
“อย่างแรกเลย มันเป็นเพราะปากคุณไม่ดีและมายืนต่อหน้าฉัน”
“ประการที่สอง ไม่มีใครได้รับอณุญาติให้ดูถูกพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดของฉัน ไม่เช่นนั้น ฉันจะไม่มีวันให้อภัยคุณ!”
เด็กผู้หญิงที่บูชาทองคำจะมีความมั่นใจเมื่อเปรียบเทียบกับพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดของ เหมิงหยาน ได้อย่างไร?
เหมิงหยานกำลังจะตายอยู่แล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่กังวลที่จะลากคนไปกับเขาสักสองสามคน!
เถา ชิงชิง และ โจว ปิง อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นเมื่อพวกเขารู้สึกถึงกลิ่นอายของการฆ่าในดวงตาของ เหมิงหยาน
เหมิงหยานบ้าไปแล้วจริงๆ...
“เหมิงหยาน!”
เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น
