ตอนที่ 10

บทที่ 10 งานเลี้ยงต้อนรับ ชู เทียนจู

“คุณ...ไปอธิบายเถอะ”

หลิน โหยวเว่ย รู้สึกกังวล

เมื่อมอง หลิน โหยวเว่ย ที่เป็นแบบนี้เธอน่ารักมาก

เหมิงหยาน อดไม่ได้ที่จะหยอกล้อเธอ: "ผู้บริสุทธิ์ก็คือบริสุทธิ์ แต่คุณดูกังวลมาก โหยวเว่ย หรือว่าคุณชอบฉันจริงๆ?"

“เหมิงหยาน!”

หลิน โหยวเว่ย กระทืบเท้าของเธออย่างกังวล

ใบหน้าของเธอแดงก่ำ

เหมือนสตรอเบอร์รี่สุกสด

อยากไปชิมจังเลย

“เอาล่ะ ล้อเล่นๆ เขาชื่อซ่งหยาง น้องชายของฉัน และหนึ่งในผู้ช่วยในร้าน”

“เมื่อเขามาฉันจะอธิบายให้เขาฟัง โอเคไหม ฉันเอาไปหมดแล้ว กินข้าวกันเถอะ”

เหมิงหยานเปิด Crazy Thursday

ได้น่องไก่อันใหญ่มา

“หลิน โหยวเว่ย คุณไม่ชอบกินน่องไก่ใหญ่เหรอ?”

หลิน โหยวเว่ย ถามอย่างกังวล: "เหมิงหยาน...คุณอธิบายได้จริงๆเหรอ?"

ผู้ชายคนนี้ล้อเลียนเธอหลายครั้งเกินไป

หลิน โหยวเว่ย เลยรู้สึกกังวลเล็กน้อย

“ใช่ ฉันเคยทำไม่ได้อย่างที่พูดหรอ?”

"..."

หลินโหยวเว่ยขมวดคิ้ว

เป็นเรื่องจริง.

ตราบใดที่ เหมิงหยาน สัญญาอะไรกับ หลิน โหยวเว่ย

ผู้ชายคนนี้จะทำสำเร็จอย่างที่พูดเสมอ

หลิน โหยวเว่ย ไม่รู้ว่า เหมิงหยาน เห็นอะไรในตัวเธอ

แน่นอนว่าเธอเป็นคนธรรมดามาก ไม่มีพ่อหรือแม่ เธอโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

หลังจากที่แม่บุญธรรมรับเลี้ยงเธอ ครอบครัวแม่บุญธรรมเธอ...ก็ค่อนข้างร่ำรวย

เพียงแต่ว่า หลิน โหยวเว่ย ไม่ต้องการใช้เงินของแม่บุญธรรม

ในอดีต หลิน โหยวเว่ย คิดว่า เหมิงหยาน กำลังพยายามเล่นกับเธอ

หรือบางทีเขาอาจจะหลงรักคลังสมบัติเล็กๆ ของ หลิน โหยวเว่ย!

เธอหลีกเลี่ยงเหมิงหยาน

ต่อมาเธอก็ค่อยๆค้นพบ...

เหมิงหยานไม่ใช่คนแบบนั้น

เขาเป็นนายน้อยที่แท้จริงของตระกูลชู

คลังสมบัติเล็กๆ ของ หลิน โหยวเว่ย มีขนาดใหญ่มาก

แต่ยังไม่เท่าตระกูลชูผู้มั่งคั่งอันดับต้นๆ!

จู่ๆ หลิน โหยวเว่ย ก็จำได้

เหมิงหยาน ไม่ใช่นายน้อยของตระกูล ชู อีกต่อไป

เมื่อมองดูเหมิงหยาน ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจเรื่องนี้

ในระดับหนึ่ง เหมิงหยาน ค่อนข้างน่าสังเวช

ณ ขณะนี้.

น่องไก่ขนาดใหญ่ถูกยัดเข้าไปในปากของ หลิน โหยวเว่ย

"วู้ฮู้..."

หลิน โหยวเว่ย ครางอย่างไม่สบายใจ

“คิดอะไรอยู่เหรอ? กินเร็วๆ สิ”

หลิน โหยวเว่ย กัดโดยไม่รู้ตัว

กลิ่นหอมฟุ้งกระจายท่ามกลางฟัน

หลิน โหยวเว่ย ไม่กล้ากินอะไรที่แพงกว่า KFC อีกแล้ว

น่องไก่มีราคามากกว่าสิบหรือยี่สิบหยวน

แพงมาก.

จะดีกว่าไหมที่จะนำเงินจำนวนเล็กน้อยนี้ไปเก็บไว้ในตู้นิรภัยขนาดเล็ก?

แต่ใครล่ะจะไม่ชอบกินเนื้อสัตว์?

เมื่อได้รับอิทธิพลจากกลิ่นหอม หลิน โหยวเว่ย ก็รีบจัดการน่องไก่ขนาดใหญ่อย่างรวดเร็ว

“เอาล่ะ อ้าปากหน่อยสิ”

เหมิงหยานจุ่มมันฝรั่งทอดในซอสมะเขือเทศแล้วใส่เข้าไปในปากของหลิน โหยวเว่ย

หลิน โหยวเว่ย หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมา: "เหมิงหยาน นี่ราคาเท่าไหร่? ฉันจะโอนให้คุณครึ่งหนึ่ง"

ทันใดนั้นใบหน้าของ เหมิงหยาน ก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา: "หลิน โหยวเว่ย คุณกำลังทำให้ฉันโกรธใช่ไหม?"

“แม่บุญธรรมสอนฉันว่า อย่าเป็นหนี้บุญคุณใคร ดีที่สุด ไม่อย่างนั้นคุณจะต้องจ่ายคืนให้พวกเขาในอนาคต”

“เห็นฉันเป็นแบบนี้ แต่ฉันยังเข้าใจหลักสังคมข้อนี้ อย่าคิดว่าฉันไม่มีเงิน จริงๆแล้วฉันยังมีคลังเล็กๆน้อยๆ!”

หลิน โหยวเว่ย พูดอย่างมั่นใจ

หลังจากทำงานพาร์ทไทม์มาเป็นเวลานาน หลิน โหยวเว่ยก็ออมเงินได้ประมาณนึง

เธอออมเงินได้หลายหมื่น

นี่ไม่รวมค่าครองชีพที่แม่บุญธรรมส่งให้ หลิน โหยวเว่ยทุกเดือน

แม้ว่า หลิน โหยวเว่ย จะปฏิเสธก็ตาม

แต่แม่บุญธรรมยังคงยืนกรานที่จะส่งมัน

หลิน โหยวเว่ย ทำได้เพียงยอมรับมัน

นอกจากนี้ หลิน โหยวเว่ย ไม่ซื้อผลิตภัณฑ์ดูแลผิวหรือเครื่องสำอาง

แม่บุญธรรมเป็นคนจัดการ เสื้อผ้า กางเกงและรองเท้าทั้งหมดให้กับ หลิน โหยวเว่ย

เธอไม่เสียค่าใช้จ่ายมากนัก

“หลิน โหยวเว่ย คุณลืมอ่านสัญญาหรือเปล่า? ฉันจะเป็นคนจ่ายค่าอาหารนี่” เจ้านายขอแสดงความเสียใจกับพนักงาน!”

เหมิงหยาน ยัดมันฝรั่งทอดเข้าไปในปากของ หลิน โหยวเว่ย อีกครั้ง

"..."

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ก็สมเหตุสมผล หลิน โหยวเว่ย ก็พูดไม่ออก

เมื่อเห็นว่า เหมิงหยาน โกรธ หลิน โหยวเว่ย ก็เกาหลังศีรษะด้วยความเขินอาย: "อืม... เหมิงหยาน เจ้านาย ฉันพูดผิดไป ฉันขอโทษ"

เหมิงหยาน แสร้งทำเป็นไม่สนใจ หลิน โหยวเว่ย: "แค่พูดว่า [ฉันขอโทษ] คุณแสดงความจริงใจเลย?"

“แล้ว...คุณต้องการอะไรล่ะ?”

เสียงของ หลิน โหยวเว่ย เงียบลงเหมือนยุง

“ลองคิดดูสิ นี่แหละสิ่งที่เราเรียกว่าความจริงใจ!”

“ถ้าอย่างนั้น...ฉันจะเลี้ยงอาหารค่ำคุณใช่ไหม?”

“เอาล่ะ! นี่คือสิ่งที่คุณพูด แฟนการเงินตัวน้อย ฉันไม่ได้บังคับคุณ”

“ฉันเป็นคนเลือกสถานที่ โอเคไหม?”

"..."

ใบหน้าของ หลิน โหยวเว่ย เต็มไปด้วยคำว่า "สับสน"

ฉันยังไม่ได้รับเงินเดือนเลยด้วยซ้ำ

แต่ยังต้องมาเลี้ยงอาหารค่ำเจ้านาย

พื้นรองเท้าด้านนอกพัง! (กวางตุ้ง แปลว่า ขาดทุน)

ในท้ายที่สุด หลิน โหยวเว่ย ก็กัดฟันและตอบตกลง

"ตกลง!"

เหมิงหยานแตะที่หัวของหลิน โหยวเว่ย: "ถูกต้อง ไม่ต้องกังวล แค่เลี้ยงอาหารเจ้านายของคุณ ไม่ใช่ว่าเธอมีเงินเก็บเล็กๆ น้อยๆ เหรอ?"

"คนเลว..."

หลินโหยวเว่ยกระซิบ

"คุณพูดอะไร?"

"ไม่มีอะไร."

กินเคเอฟซีเสร็จแล้ว

บวกกับความช่วยเหลือของ หลิน โหยวเว่ย

สุขอนามัยและการทาสีของร้านค้าดำเนินไปเร็วกว่าที่ เหมิงหยาน จินตนาการไว้มาก

เมื่อปิดร้าน เหมิงหยาน ยืมโทรศัพท์มือถือของหลิน โหยวเว่ย

บอกว่าจะโทร..

หลิน โหยวเว่ย ให้ เหมิงหยาน ยืมโทรศัพท์มือถือของเธอโดยไม่รู้ตัว

เหมิงหยานโอนเงิน 4,000 หยวนไปยังบัญชี หลิน โหยวเว่ย จาก WeChat

และส่งคืนให้ หลิน โหยวเว่ย

เมื่อเห็นเงิน 4,000 หยวน Lin Youwei ก็มองไปที่ เหมิงหยาน ด้วยความไม่เชื่อ: "เหมิงหยาน นี่คือค่าอะไร ... "

“มันเป็นเงินเดือนล่วงหน้าสำหรับคุณ หากไม่มีคุณ ร้านขนมหวานคงไม่พร้อมเร็วขนาดนี้แน่นอน”

“อีกอย่างหนึ่ง หลิน โหยวเว่ย คุณต้องเลี้ยงอาหารค่ำมื้อใหญ่ให้ฉันในคืนนี้และคุณพึ่งตกงานมาฉันเกรงว่าคุณจะไม่มีเงินเพียงพอ”

หลิน โหยวเว่ย ไม่ต้องการที่จะยอมรับมัน

เธอยังไม่ได้ทำงานอย่างเป็นทางการ

แต่ได้รับเงินเดือนจากเหมิงหยาน 4,000 หยวนแล้ว

แต่เมื่อได้ยินคำพูดสุดท้ายของเหมิงหยาน

เธอยังคงปิดปากเอาไว้

ตกงานจากการเป็นครูสอนพิเศษ

Lin Youwei ไม่ต้องการใช้เงินในห้องนิรภัยเล็กๆ

นอกจากนี้จะต้องเลี้ยงอาหารค่ำมื้อใหญ่ในวันนี้

ค่าใช้จ่ายรายวันเดิมอยู่ที่สามสิบหยวนคาดว่าจะพุ่งสูงขึ้นเป็นร้อยหรือหลายพัน!

หลิน โหยวเว่ย ไม่ต้องสงสัยเลยว่า เหมิงหยาน จะทำเช่นนี้!

เศรษฐกิจเกินขอบเขตอย่างจริงจัง

แค่คิดว่ามันเป็นการเคลื่อนไหวและใช้มันก่อน

เหมิงหยาน ลูบผมของ หลิน โหยวเว่ย: "เป็นการตัดสินใจที่มีความสุขมาก"

หลังจากปิดร้าน เหมิงหยาน ก็นำจักรยานมา

ตบเบาะหลังแล้ว

“หลินโหยวเว่ย ขึ้นรถ”

"อะ...อืม"

หลิน โหยวเว่ย ถือสายรัดกระเป๋านักเรียนใบเล็กของเธอและค่อยๆ ขึ้นไปบนเบาะหลังจักรยานของ เหมิงหยาน

“เกาะไว้แน่นๆ ถนนเส้นนี้เดินไม่ง่ายเลย ระวังชนก้น”

"โอ้."

หลิน โหยวเว่ย ดิ้นรนและต่อสู้ครั้งแล้วครั้งเล่า

จนกระทั่งจักรยานยนต์ผ่านหลุมเล็กแรก

มีชนเกิดขึ้น

หลิน โหยวเว่ย ตกใจมากจนเธอกอดเอวของ เหมิงหยาน ทันที

มุมปากของเหมิงหยานโค้งอย่างมีความหมาย: "ฉันอยากให้คุณกอดฉันแน่น ๆ โดยเร็วที่สุด อย่ากลัวเลย"

"ฉันไม่กลัว..."

หลินโหยวเว่ยตอบอย่างเงียบ ๆ

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่า เหมิงหยาน นั้นผอมมาก

มือที่จับไว้รอบเอวของเขารู้สึกสบายมาก

นอกจากนี้ เหมิงหยาน ยังคงมีกลิ่นหอมสดชื่น

แน่นอนว่าเขาเหงื่อออกไปทั้งตัวหลังจากตกแต่งเสร็จเมื่อกี้

เขาวิ่งไปที่ห้องน้ำในร้านเป็นพิเศษและขอเปลี่ยนเสื้อผ้า

ปรากฏว่าแอบฉีดน้ำหอม

เมื่อตระหนักถึงเคล็ดลับเล็กๆ น้อยๆ ของ เหมิงหยาน แล้ว หลิน โหยวเว่ย ก็อดหัวเราะไม่ได้

พระอาทิตย์อัสดงตกที่ด้านข้างของหญิงสาว

รอยยิ้มอันแสนหวาน แม้แต่ หลิน โหยวเว่ย เองก็ไม่รู้ตัว...

หลิน โหยวเว่ย จะสวยขนาดนี้ได้ยังไง?

ผู้สัญจรไปมาเห็น เหมิงหยาน และ หลินโหยวเว่ย ซึ่งเป็นคู่รักที่หน้าตาดีมาก

พวกเขาอดไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาถ่ายรูปอย่างลับๆ

กระทั่ง..เหมิงหยานขับรถพาหลินโหยวเว่ยไปร้านหม้อไฟรสเผ็ด

“หม่าล่าถังกวางตุ้ง... เหมิงหยาน นี่เป็นงานเลี้ยงที่คุณกำลังพูดถึงหรือเปล่า?”

“อะไรนะ คุณไม่ชอบเหรอ สาว ๆ จากมณฑลกวางตุ้งชอบสไตล์กวางตุ้งมากที่สุด คุณไม่ชอบอาหารรสเผ็ดไม่ใช่เหรอ?”

“ใครว่ากินเผ็ดไม่ได้? ฉันแค่คิดว่า...”

ทันใดนั้น หลิน โหยวเว่ย ก็ปิดปากของเธอเมื่อเธอพูดสิ่งนี้

เมื่อมองดูใบหน้ายิ้มแย้มสุดหล่อของเหมิงหยาน

เธอตระหนักว่าเหมิงหยานได้เลือกสถานที่นี้เพื่อตัวเธอโดยเจตนา

หม่าล่าถังมีราคาไม่แพง และการเลือกสไตล์กวางตุ้งก็ช่วยดูแลรสนิยมของคุณในฐานะกวางตุ้งด้วย

"คนโง่."

หลิน โหยวเว่ย กระซิบประโยคนี้

“เอาล่ะ หลินโหยวเว่ย ลงจากรถกันเถอะ ฉันเพิ่งเสร็จงานและฉันก็หิวแล้ว หากฉันอยากให้คุณจน อย่าลังเลที่จะให้เงินฉันเลย”

"โอ้!"

รอจนกระทั่ง หลิน โหยวเว่ย และ เหมิงหยาน เข้าไปในร้าน

เลือกอาหารของตัวเอง

รอพนักงานยกหม้อมาวางที่โต๊ะ

หลิน โหยวเว่ย ก้มศีรษะลงและเล่นโดยใช้นิ้วของเธอ

ฮือออ……

น่าอึดอัดใจมาก

นี่เป็นครั้งแรกที่ หลิน โหยวเว่ย กินอาหารสองต่อสองกับผู้ชาย

ในโรงอาหารของมหาวิทยาลัย เหมิงหยาน รบกวน หลิน โหยวเว่ย เพื่อทานอาหาร

ยังมีคนอยู่รอบๆ

แต่เสียดายไม่มีลูกค้าเข้าร้านในครั้งนี้

มีเพียงเสียงแอร์เป่าออกเท่านั้น

มีโฆษณาทางทีวีด้วย

เหมิงหยานที่ขี่จักรยานมาและรู้สึกร้อน เขาหยิบขวดโซดาออกมาจากตู้เย็นแล้วดื่ม

เขามองไปที่ หลิน โหยวเว่ย ที่อยู่ตรงข้าม หัวของเธอห้อยต่ำเกือบจมอยู่กับโต๊ะ

“หลิน โหยวเว่ย กินข้าวเย็นกับฉันมันน่าเบื่อเหรอ?”

หลิน โหยวเว่ย รีบเงยหน้าขึ้น: "ฉัน...ฉันไม่ได้พูดอย่างนั้น อย่าใส่ร้ายฉันนะ"

“แต่มันทำให้ฉันรู้สึกเศร้ามากเพราะทัศนคติของคุณทำให้ฉันรู้สึกแบบนี้”

เหมิงหยานแสร้งทำเป็นทำหน้าเศร้า

"นี้……"

หลิน โหยวเว่ย หน้าแดงอย่างกังวล

เธอคิดว่า เหมิงหยาน เศร้าจริงๆ

เธอรีบพูดว่า: "แล้ว...ช่วงนี้คุณเป็นยังไงบ้าง?"

"โชคดีที่ในระยะการเป็นผู้ประกอบการ ฉันเต็มไปด้วยความเข้มแข็ง และคุณ ซึ่งเป็นนักธุรกิจมหาวิทยาลัย G ก็พร้อมที่จะช่วยเหลือฉัน ฉันรู้สึกว่าฉันสามารถประสบความสำเร็จในอาชีพการงานได้"

“เหมิงหยาน คุณไม่คิดที่จะเรียนต่อจริงๆ เหรอ? เหลือเวลาอีกเพียงสองปีเท่านั้น…”

"ไม่เรียนแล้ว"

เหมิงหยาน ยิ้มให้ หลิน โหยวเว่ย อย่างโล่งใจ

ใช่.

เหลือเวลาอีกเพียงสองปีเท่านั้น...

เวลามีจำกัด

หลินโหยวเว่ยสงสัยว่ามันเป็นภาพลวงตาของเธอ หรือไม่

รอยยิ้มของเหมิงหยานผสมกับความเศร้าเล็กน้อย

ณ ขณะนี้.

ทันใดนั้นทีวีในร้านก็ออกอากาศข่าวด่วน

เกี่ยวกับงานเลี้ยงของตระกูล ชู ที่ประกาศการกลับมาของนายน้อยที่แท้จริงของตระกูล ชู อย่างเป็นทางการ[ชู เทียนจู]!