1208 - เจ้าประเมินตัวเองสูงเกินไป 

1208 - เจ้าประเมินตัวเองสูงเกินไป

“ร่างศักดิ์สิทธิ์เซียนโบราณแห่งเผ่าพันธุ์มนุษย์ ความแข็งแกร่งของเจ้าเกินความคาดหมายของข้าอย่างแท้จริง!” หยวนกู่ตะโกน

“แต่เจ้าไม่ได้เกินความคาดหมายของข้าเลย!” เย่ฟ่านตอบรับอย่างเฉยชา

“กงล้อสังสารวัฏแห่งหยวนกวง!”

คำพูดของหยวนกู่นั้นไม่แยแสและเย็นชาเหมือนกับเสียงสะท้อนในห้องน้ำแข็งใต้ดิน คำพูดของเขาก้องกังวาลไปทั่วที่ราบซีเซี่ย และทันใดนั้นกงล้อสีขาวบริสุทธิ์ได้ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าและพุ่งเข้าหาเย่ฟ่านอย่างรวดเร็ว

“ซ่า!”

เย่ฟ่านหายไปจากตำแหน่งเดิม ทักษะลับในคัมภีร์สวรรค์ถูกระดมออกมาใช้งานอย่างเต็มที่ โลกทั้งใบกำลังเดือดพล่านจากการไล่ล่าของกงล้อสังสารวัฏแห่งหยวนกวง

หยวนกู่คำรามเสียงดังก้อง ก่อนจะประสานอินควบคุมกงล้อศักดิ์สิทธิ์ให้ไล่ล่าเย่ฟ่านอย่างบ้าคลั่ง

“เจ้าประเมินตัวเองสูงเกินไป!” คำพูดเย็นชาของเย่ฟ่านดังมาจากท้องฟ้า จากนั้นเขาได้ประกบนิ้วเป็นกระบี่และฟาดฟันลงมาจากด้านบน

“ปัง”

แขนข้างหนึ่งของหยวนกู่ร่วงตกลงพื้น อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้สนใจอาการบาดเจ็บที่เกิดขึ้น เพราะในทันทีที่แขนหลุดออกจากร่างก็มีประกายสีทองส่องสว่างขึ้นอีกครั้ง

ในเวลาต่อมาแขนของเขาได้ถูกดึงดูดกลับเข้าสู่ร่างกายแม้แต่เลือดที่กระจายไปทั่วท้องฟ้ายังถูกดึงดูดกลับมาเช่นกัน

ผู้คนมากมายที่เห็นเหตุการณ์ตื่นตะลึงเป็นอย่างมาก หากหยวนกู่มีทักษะเช่นนี้ เกรงว่าต่อให้ต่อสู้กันจนถึงปีหน้าก็ยากที่จะมองออกได้บ้างใครจะเป็นผู้ได้รับชัยชนะ

“เต๋าศักดิ์สิทธฺ์ให้กำเนิดสอง สองให้กำเนิดสาม สามให้กำเนิดหนึ่ง หมื่นโซ่ตรวน ...”

ในขณะเดียวกันดอกบัวสีเขียวซึ่งยังลากในทะเลแห่งความทุกข์ของเย่ฟ่านได้ปรากฏออกมาข้างนอก มันขยายใหญ่ขึ้นกลายเป็นดอกบัวที่มีขนาดใหญ่โตกว่าสิบวาและห่อหุ้มร่างกายเย่ฟ่านอย่างแน่นหนา

ปัง!

กงล้อสังสารวัฏแห่งหยวนกวงปะทะกับดอกบัวสีเขียวของเย่ฟ่าน พลังแห่งความโกลาหลที่ไม่สิ้นสุดกวาดออกไปรอบทิศทางพร้อมกับอักขระเต๋าสีทองมากมายนับไม่ถ้วน

หยวนกู่เบิกตากว้างด้วยความโกรธเกรี้ยว เขาส่งเสียงคำรามดังก้องและควบคุมกงล้อสีขาวบริสุทธิ์ให้ฟาดฟันดอกบัวสีเขียวของเย่ฟ่านหลายสิบครั้งครั้ง

“ข้าบอกแล้วว่าเจ้าประเมินตัวเองสูงเกินไป!”

หลังจากเย่ฟ่านกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา ภาพธรรมของราชาอมตะผู้ทรงพลังได้ปรากฏขึ้นที่เบื้องหลังของเขา ภาพธรรมนั้นมีความสูงหลายหมื่นกว่า ร่างของเขาตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางท้องฟ้าพร้อมกับกดฝ่ามือขนาดใหญ่เข้าหากงล้อสังสารวัฏแห่งหยวนกวงทันที

ปัง!

โลกทั้งใบสั่นไหวอย่างรุนแรง ความว่างเปล่าพังทลายลงราวกับกระจกแตก ร่างของเย่ฟ่านหลุดออกมาจากดอกบัวสีเขียว ในขณะที่กงล้อสีขาวบริสุทธิ์ก็ปรากฏรอยแตกลุกลามไปทั่ว

หลังจากที่ร่างของเย่ฟ่านหลุดออกมาด้านนอกเขาก็กระทืบเท้าเบาๆ และพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าก่อนจะรวมร่างเข้ากับภาพธรรมของราชาอมตะสีทองที่อยู่บนท้องฟ้า

จากนั้นราชาอมตะผู้ยิ่งใหญ่ได้คว้าดอกบัวสีเขียวมาไว้ในมือก่อนจะใช้ดอกบัวนี้เป็นอาวุธทุบตีร่างกายของหยวนกู่อย่างไร้ความปรานี

โครม!

ร่างของหยวนกู่ปรากฏรอยแตกที่เกิดขึ้นจากบาดแผลกระจายไปทั่วผิวหนังของเขาอย่างรวดเร็ว นี่คือบาดแผลแห่งเต๋าซึ่งไม่ใช่สิ่งที่พลังแห่งการย้อนเวลาของเขาจะสามารถรักษาได้อย่างง่ายดายอีกแล้ว

หยวนกู่กระอักเลือดสีดำสนิทออกมา ร่างของเขาถอยไปด้านหลังในขณะที่พยายามกระตุ้นกงล้อสังสารวัฏแห่งหยวนกวงย้อนเวลารักษาอาการบาดเจ็บของตัวเองอย่างเต็มที่

“อัญเชิญดินแดนเทพ!”

หยวนกู่คำราม จากนั้นภาพธรรมของดินแดนรกร้างที่มีความกว้างใหญ่หลายหมื่นวาได้ปรากฏขึ้นที่เบื้องหลังของเขา หยวนกู่ถอยกลับเข้าไปในดินแดนรกร้างนั้นเพื่อเร่งเร้าอัตราการฟื้นฟูร่างกายของตัวเองอย่างเต็มกำลัง

เย่ฟ่านไม่คิดจะเปิดโอกาสให้ฝ่ายตรงข้ามสามารถฟื้นฟูอาการบาดเจ็บได้ ราชาอมตะของเขาพุ่งเข้าหาดินแดนเทพอันกว้างใหญ่ไพศาลพร้อมกับกระแทกกำปั้นเข้าหาหยวนกู่ที่อยู่ข้างในอีกครั้ง

หยวนกู่ไม่มีทางเลือกอื่น เขาทำได้เพียงประสานอินเพื่อควบคุมให้ดินแดนเทพของเขาพุ่งเข้าหากำปั้นอันแข็งแกร่งของราชาอมตะพร้อมกับทำการปะทะกันอย่างตรงไปตรงมา

โครม!

ดินแดนเทพมันกว้างใหญ่ไพศาลเปราะบางเหมือนกระดาษ พวกมันถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ พร้อมกับร่างที่กระเด็นกระดอนออกไปของหยวนกู่!

“เจิ้ง!”

แต่ในขณะที่เย่ฟ่านควบคุมภาพธรรมของราชาอมตะผู้ยิ่งใหญ่ให้ไล่ล่าหยวนกู่ ทันใดนั้นกระบี่ที่สดใสเล่มหนึ่งได้ปรากฏออกมาจากทะเลศักดิ์สิทธิ์บริเวณกึ่งกลางหน้าผากของหยวนกู่ทันที

“นั่นคือกระบี่ของจักรพรรดิหยวน?”

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปอย่างรุนแรง นั่นก็เพราะพวกเขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่จากยุคโบราณ แม้ว่าทุกคนจะไม่รู้ถึงระดับของอาวุธชิ้นนี้ แต่กลิ่นอายของมันได้สร้างความกดดันให้กับผู้คนที่อยู่ในบริเวณนี้จนถึงขีดสุด

“มันไม่ใช่อาวุธ มันเป็นทักษะลับในคัมภีร์จักรพรรดิหยวน กระบี่เต๋าจักรพรรดิหยวน” ยอดฝีมือของทะเลสาบหยวนหูกล่าวอย่างเย็นชา

กฎการประลองครั้งนี้คือห้ามใช้อาวุธอย่างเด็ดขาด ดังนั้นแม้ว่าหยวนกูจะได้รับผลกระทบอย่างหนักแต่เขาก็ไม่คิดจะโกงเย่ฟ่านโดยการใช้อาวุธครึ่งก้าวเต๋าสุดขั้วอย่างแน่นอน

“ที่แท้ก็คืออาวุธวิญญาณซึ่งเป็นทักษะลับจากคัมภีร์จักรพรรดิหยวน!”

สิ่งมีชีวิตโบราณอุทานด้วยความตื่นเต้น ภายใต้ของทักษะลับชนิดนี้ พวกเขามั่นใจว่าร่างศักดิ์สิทธิ์เซียนโบราณแห่งเผ่าพันธุ์มนุษย์จะไม่มีทางเอาตัวรอดได้

แน่นอนว่าเมื่อกระบี่เต๋ากวาดไปข้างหน้า ปราณกระบี่สีทองสว่างไสวได้พุ่งเข้าหาทะเลศักดิ์สิทธิ์กลางหน้าผากของเย่ฟ่านด้วยความเร็วไม่แตกต่างจากสายฟ้า

“เฉียง”

เย่ฟ่านยื่นมือออกไปเพื่อต่อต้านการโจมตีของกระบี่เต๋าอย่างตรงไปตรงมา

อย่างไรก็ตาม กระบี่เต๋าที่แวววาวเล่มนี้เป็นทักษะศักดิ์สิทธิ์ ดังนั้นมันจึงไร้ตัวตนและไร้ร่องรอย และมันจึงทะลุผ่านฝ่ามือของเย่ฟ่านและผู้เข้าหาศีรษะของเขาอย่างรวดเร็ว

“ทักษะปิงจื่อ!” เย่ฟ่านส่งเสียงคำรามยาว

จากนั้นพลังวิญญาณที่แข็งแกร่งได้ระเบิดออกมาจากกึ่งกลางหน้าผากของเย่ฟ่าน เขากระตุ้นเก้าญาณวิเศษลึกลับและทำให้พลังวิญญาณของตัวเองแข็งแกร่งมากกว่าเดิมถึงสิบเท่า

ปัง!

มีเสียงระเบิดดังก้องสวรรค์พิภพ กระบี่เต๋าของหยวนกู่ถูกหยุดยั้งไว้โดยพลังวิญญาณที่ระเบิดออกมาจากทะเลศักดิ์สิทธิ์กลางหน้าผากของเย่ฟ่าน ในขณะเดียวกันเย่ฟ่านก็คว้ากระบี่เล่มยาวไว้ในมืออย่างง่ายดาย

“อา…”

หยวนกู่คำรามด้วยความเจ็บปวด เส้นผมของเขายุ่งเหยิงดวงตาแดงก่ำ เขากระอักเลือดคำใหญ่ก่อนจะชี้หน้าเย่ฟ่านด้วยมือที่สั่นสะท้าน

“เจ้าดูถูกกระบี่เต๋าจักรพรรดิหยวน!”

มือของเย่ฟ่านไม่เพียงไม่ถูกทำลายจากการสัมผัสกับกระบี่เต๋าจักรพรรดิหยวน ในเวลาต่อมาเมื่อเขาบีบมือเข้าหากันกระบี่เต๋าเล่มนั้นก็ถูกบดขยี้กลายเป็นเพียงอักขระที่กระจายไปทั่วความว่างเปล่า

“เจ้า...”

หยวนกู่ตะโกน จากนั้นร่างของเขาได้ปะทุขึ้นด้วยแสงสีดำสนิทที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายน่าขยะแขยง แสงสีดำสนิทนี้แตกต่างจากพลังศักดิ์สิทธิ์สีขาวที่มีความศักดิ์สิทธิ์และสง่างามก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง

ในเวลาต่อมากงล้อสังสารวัฏแห่งหยวนกวงปรากฏขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้มันไม่ได้เป็นสีขาวเปล่งประกายสดใสอีกแล้ว ในทางตรงกันข้ามกงล้อตัวนี้กลายเป็นสีดำสนิทโดยสิ้นเชิง

อย่างไรก็ตามเย่ฟ่านไม่ได้เปิดโอกาสให้หยวนกู่ควบคุมกงล้อสังสารวัฏแห่งหยวนกวงฟื้นฟูอาการบาดเจ็บอีกแล้ว

ฝ่าเท้าของจักรพรรดิอมตะที่มีขนาดใหญ่โตมากกว่าหนึ่งพันวาได้กดทับลงมาจากด้านบนและพุ่งเข้าหาหยวนกู่อย่างรวดเร็ว

“บังอาจ!” หยวนกู่กรีดร้องด้วยความโกรธเกรี้ยวอย่างถึงที่สุด

“กร๊อบ!”

ภายใต้เสียงกระดูกที่แตกหัก ฝ่าเท้าขนาดใหญ่ของเย่ฟ่านเหยียบย่ำร่างกายของหยวนกู่จนบี้แบนทันที

……………