บทที่ 90 เขาเป็นสัตว์ร้าย  

ผู้ชายคนนี้เขาไร้ยางอายได้อย่างไร และเขายังบอกว่าเขาสูญเสียบางสิ่งไป

เฟิ่งหยินซวงเกือบจะหัวเราะด้วยความโกรธ “ข้าไม่ได้ขอให้เจ้าช่วย แม้ว่าข้าอาจทำอะไรกับเจ้าในฝัน ข้าก็ไม่ตื่น? เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น? เมื่อมันไม่เกิดขึ้นในอนาคตข้าจะเดินบนถนน หยางกวนของท่าน ข้าจะข้ามสะพานไม้แผ่นเดียวของข้า และไม่มีใครรู้จักใคร ดังนั้นอย่าผ่านมันไป”

นางหยิบผ้าขี้ริ้วขาด ๆ ห่อไว้อย่างไม่เต็มใจ แล้วลุกจากเตียง แต่ทันทีที่เท้าของนางแตะพื้นขาของนางก็อ่อนแรงและล้มลงกับพื้น โชคดีที่มีพรมหนา ๆ บนพื้น ดังนั้นนางจึงล้มและไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่เสื้อผ้าบนร่างกายของนางกลับกระจัดกระจายไปหมดในคราวเดียว ซึ่งสวยงามอย่างเหลือเชื่อ

เดิมทีชายผู้นั้นบูดบึ้งเล็กน้อยเพราะสิ่งที่นางพูดเมื่อกี้ แต่หลังจากเห็นเหตุการณ์เช่นนี้ ดวงตาของเขาก็ลึกล้ำ เขาสวมเสื้อผ้าของเขาอย่างช้า ๆ และในไม่ช้าก็เปลี่ยนจาก “โจรเซ็กซี่” ในสายตาของเฟิ่งหยินซวง เป็นชายหนุ่มรูปงามในชุดสีขาว

เฟิ่งหยินซวงขมวดคิ้ว นางล้มลงในครั้งนี้ไม่เพียงเพราะร่างกายที่อ่อนแอ แต่เพราะความอ่อนแอของนางเท่านั้น แต่ยังเพราะนางล้มลงด้วยข้อเท้าของนางแพลง ในขณะที่หนีจากหนาน หยูเทียน

คราวนี้นาง “บาดเจ็บ” ยิ่งกว่าเดิม

ในเวลานี้ ชายผู้นั้นสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว จากนั้นจึงเดินไปข้างนาง ริมฝีปากบาง ๆ ของเขายกขึ้นเล็กน้อย และรอยยิ้มขี้เล่นฉายบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา

“อย่า ปล่อยนะ? แน่ใจนะว่า...ยังมีแรงเดินอยู่? ยังประเมินความสามารถของเทพองค์นี้ต่ำเกินไป”

ไม่เป็นไรที่จะใช้ประโยชน์จากนาง และตอนนี้มันมากเกินไปที่จะทำให้นางขายหน้า

ทันใดนั้น นางรู้สึกว่าร่างกายของนางว่างเปล่า และปรากฏว่านางถูกเขาอุ้มขึ้น

เฟิ่งหยินซวงตกใจและทุบอกเขาอย่างแรง “เจ้าจะทำอะไร? ปล่อยข้า ปล่อยข้าไป!”

ยังไม่ทันที่ร่างของนางจะได้สัมผัสกับเตียงนุ่ม ๆ ร่างกายเปลือยเปล่าก็ถูกห่อด้วยผ้านวมนุ่ม ๆ ตอนนั้นเอง เฟิ่งหยินซวงตระหนักว่านางรู้สึกเหมือน... เขาแสดงความเป็นสุภาพบุรุษอีกครั้งด้วยหัวใจของวายร้าย เรียบร้อยแล้ว?

“ข้า...ข้าเตือนท่านแล้ว ถ้าท่านยังกล้ายุ่งอีก ข้าจะไม่ยอมให้ท่านได้สมปรารถนา แม้ว่าข้าจะตายก็ตาม”

อย่างที่ทุกคนทราบ ยิ่งมีคนอยาก “กลั่นแกล้ง” นางมากเท่าไหร่ เมื่อคิดถึงความสวยงามของเรือนร่างของนางภายใต้ผ้านวม หัวใจของเขาก็เต้นแรงเล็กน้อย

เขาไม่ใช่ขโมย แต่เป็นสัตว์ร้าย! ไม่น่าแปลกใจที่ร่างกายของนางดูเหมือนจะแตกสลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

เฟิ่งหยินซวงตัวสั่นด้วยความโกรธ อยากจะฆ่าเขาโดยตรง แต่ตอนนี้นางไม่มีอาวุธเลย และปิ่นอันเดียวก็ถูกเขาเอาไป นางไม่มีทางเลือกเลย

นางโกรธมากที่ผู้ชายมองนาง

“ทำไม เจ้ามองเทพด้วยสายตาแบบนั้น เจ้าอยากเชิญเทพให้กลับมาอีกหรือไม่ ถ้าใช่ เทพก็จะตอบตกลงกับเจ้าอย่างไม่เต็มใจ!”

ราวกับว่าเขากำลังใกล้เข้ามาอีกครั้ง ใบหน้าเล็ก ๆ ของ เฟิ่งหยินซวงซีดเซียวด้วยความหวาดกลัว และนางก็ปฏิเสธอย่างสิ้นหวัง

“ออกไป เจ้าออกไป!”

ถ้าเข้ามาอีกครั้ง นางคงตายไปแล้วจริง ๆ

แม้ว่านางจะไม่ตายด้วยน้ำมือของหนานหยูเทียน แต่นางก็จะตายภายใต้ร่างของชายคนนี้ และนางจะต้องตายด้วยความเหนื่อยล้าอย่างแน่นอน

“เอาล่ะ เทพจะรอเจ้าอยู่ข้างนอก อีกไม่นานก็จะมีคนมาเอาเสื้อผ้ามาให้และเตรียมน้ำอาบไว้ให้เจ้าด้วย หลังจากเกิดเรื่องหนึ่งวัน หนึ่งคืน เจ้าก็เหนื่อยเหมือนกัน ออกมากินข้าวเถอะ”

ตอนนี้เฟิ่งหยินซวงเหมือนนกที่ตื่นตระหนก นางไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด แต่จดจ่ออยู่กับคำว่า “หนึ่งวันหนึ่งคืน”

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหายเข้าไปในห้อง นางทุบเตียงและโซฟาด้วยความโกรธ แต่บาดแผลที่แขนของนางได้รับผลกระทบ และนางเกือบจะหลั่งน้ำตาด้วยความเจ็บปวด

เมื่อเปิดผ้านวม เห็นว่ามันถูกวางยาและผ้าพันแผลไว้แล้ว ดูเหมือนว่าชายคนนั้นจะไม่ใช่แค่สัตว์ร้ายเลย

อย่างไรก็ตาม เฟิ่งหยินซวงไม่มีทางขอบคุณเขา ตอนนี้นางเป็นคนเดียวในห้อง นางใช้มือประสานเข่า ม้วนตัวอยู่ที่มุมห้อง น้ำตาไหลอาบแก้ม ในเวลานี้นางเท่านั้นที่สามารถสงบสติอารมณ์และคิดถึงสถานการณ์ปัจจุบันได้

ถ้านางอยู่ที่นี่ทั้งวันทั้งคืน ข้างนอกท้องฟ้าจะเกิดอะไรขึ้นหรือ?

เมื่อเห็นว่านางไม่ได้ออกไป เฉินหยิงก็จะปล่อยให้ใครสักคนเข้ามาช่วยนางอย่างแน่นอน เมื่อตระกูลเฟิ่งทราบข่าว พวกเขาจะต้องกังวลอย่างมากอย่างแน่นอน นางนึกไม่ออกด้วยซ้ำว่าครอบครัวของนางจะกังวลแค่ไหนหากพวกเขารู้เรื่องที่นางเผชิญ

และคนที่ทำให้นางรู้สึกขอโทษมากที่สุดก็คือ จุนโมเชน

เขาช่วยเหลือนางมาก และนางสัญญาว่าจะตอบแทนด้วยตัวนางเอง แต่ตอนนี้นางถูกจับได้ในการสมรู้ร่วมคิดของหนานหยูเทียนและเสียความบริสุทธิ์ ถ้าเขากลับมาเขาจะต้องโกรธมากแน่ ๆ

หากเขารู้ว่าครั้งนี้นางเป็นเหมือนดอกไม้ที่แตกระแหงและต้นวิลโลว์จริง ๆ เขาคงดูถูกนางอย่างมากและไม่อยากมองนางอีก

เมื่อนึกถึงสถานการณ์เช่นนี้ เฟิ่งหยินซวงก็รู้สึกอึดอัดมาก น้ำตาไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง ผ้าห่มเปียกชุ่ม ทันใดนั้นประตูถูกผลักเปิดออกพร้อมกับเสียงเอี๊ยดอ๊าด และสาวใช้ในชุดขาวสองคนเดินเข้ามา คนหนึ่งถือเสื้อผ้าและอีกคนถือถังน้ำร้อน

เมื่อสาวใช้สองคนเห็น เฟิ่งหยินซวงร้องไห้ด้วยดวงตาที่พร่ามัว ดวงตาของพวกเขาดูสับสน นางได้รับความโปรดปรานจากเทพเมื่อคืนนี้ นี่เป็นสิ่งที่ผู้หญิงหลายคนไม่สามารถขอได้ นางยังคงร้องไห้อยู่ตรงนี้ นางรู้ไหมว่านางกำลังทำอะไรอยู่?

ในความเห็นของพวกเขา นี่ไม่ต่างจาก “ขอให้โชคดีจากฟากฟ้า” แต่เมื่อนางมาถึง เฟิ่งหยินซวงนางร้องไห้อย่างหนักจนนางไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร

แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม พวกเขาได้รับคำสั่งจากท่านชายผู้ทรงเกียรติให้รับใช้ผู้หญิงคนนี้ ดังนั้นโดยธรรมชาติแล้วพวกเขาจึงต้องทำส่วนของตนเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกลงโทษ