บทที่ 86 : ความฉลาดของแสงอุษา เนตรสังสาระ
บทที่ 86 : ความฉลาดของแสงอุษา เนตรสังสาระ
ณ สำนักงานโฮคาเงะ
ซาโตรุนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟานุ่มๆ กินของหวานและพลิกดูแต่ละหน้าของหนังสืออะจึ๋ยสวรรค์ร่ำไร
"น่าเบื่อมาก" ซาโตรุหายใจออกด้วยท่าท่างที่เกียจคร้าน ตอนนี้ทั้งหมู่บ้านยุ่งมาก แต่เขากลับเป็นคนเดียวที่ไม่มีอะไรทำ
ซึนาเดะมองดูซาโตรุที่เกียจคร้านด้วยสายตาที่แสดงถึงความโกรธ เธอชี้ไปที่กองเอกสารที่กองอยู่บนพื้นเหมือนเนินเขาขนาดย่อม แล้วพูดออกมา “ซาโตรุ ถ้านายไม่มีอะไรทำก็ช่วยฉันจัดการเอกสารพวกนี้สิ”
ทันทีที่เธอจัดการไปหนึ่งกอง ก็มีคนส่งเอกสารใหม่มาให้ทันที
ไหนจะเรื่องค่าตอบแทนของหมู่บ้านซึนะ เรื่องนินจาถอนตัวของหมู่บ้าน เรื่องรายงานหลังจากเสร็จสิ้นภารกิจ เรื่องรายละเอียดมากมายที่ต้องระบุไว้ในภารกิจในอนาคต อีกทั้งยังมีเรื่องผู้ที่จะรับผิดชอบภารกิจต่างๆ
งานมหาศาลอันไม่มีสิ้นสุด!
ในการทำงานวันแรกของซึนาเดะ เธอแทบจะคลั่งหลังจากทำงานไปเพียงชั่วโมงเดียว
ถึงเธอจะยุ่งมาก แต่ก็มีซาโตรุอยู่ข้างเธอที่ทำตัวเอ้อระเหยและมีความสุขซะเหลือเกิน เธอแทบอยากบันดาลโทสะเมื่อได้ยินเสียงของเขา
“ผมมันก็แค่นินจาธรรมดาๆ ผมจะไปสัมผัสเอกสารลับของโฮคาเงะได้ยังไงกัน?” ซาโตรุพลิกหน้าหนังสือ หยิบเค้กไปกินพลางพูดเสียงจริงจัง “ซึนะจัง จริงๆ แล้วผมก็อยากช่วยคุณมากเลยนะ”
“แต่ผมเองก็ยุ่งมากเหมือนกัน”
“คาโตะ ซาโตชิกำลังยุ่งอยู่กับเรื่องชู้สาว เขากำลังจัดการความสัมพันธ์ระหว่างภรรยาของเขาและผู้หญิงอีกคน” ซาโตรุกล่าว "แต่ผมสนับสนุนภรรยาของเขานะ ถ้าถามผม ผมคงจะบอกให้ทิ้งผู้ชายคนนี้ซะ แล้วให้ผู้หญิงทั้งสองนั้นมารักกันเองแทนเลย"
*แคร๊ก*
ตาของซึนาเดะกระตุกเล็กน้อย ความโกรธได้ทวีคูณปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ เธอหักปากกาในมือของเธอ ตอนนี้เธออยากจะต่อยซาโตรุจริงๆ
นายกำลังยุ่งอยู่กับการอ่านเรื่องไร้สาระงั้นเหรอ?!
*ปัง*
ประตูสำนักงานถูกผลักให้เปิดออก
“ท่านซึนาเดะค่ะ โฮชิงากิ คิซาเมะ นินจาถอนตัวระดับ S ของหมู่บ้านคิริฆ่าตัวตายแล้ว!” ชิซึเนะรีบเข้าไปในห้องทำงาน
ตอนที่หน่วยทรมานกำลังทรมานคิซาเมะ เขาก็ไม่ได้เปิดเผยข้อมูลใดๆ แต่กลับเรียกฉลามตัวเล็กจำนวนหนึ่งออกมาหลังจากมีโอกาส
จากนั้นเขาก็สละชีวิตตัวเองให้เป็นอาหารฉลาม!
ซึนาเดะขมวดคิ้วเล็กน้อย และสบถด้วยน้ำเสียงเย็นชา “หน่วยทรมานไร้ความสามารถขนาดนั้นเลยเหรอ?!”
เป็นเรื่องยากมากที่จะจับนินจาถอนตัวระดับคาเงะจากองค์กรแสงอุษาได้
แต่หน่วยทรมานกลับล้มเหลวในการเค้นข้อมูล และปล่อยให้เขาฆ่าตัวตายเสียอย่างนั้น
"ได้ข้อมูลอะไรมาบ้างไหม?" ซึนาเดะถาม
“ไม่มีข้อมูลหลุดออกจากปากของเขาเลยค่ะ แต่ดูเหมือนว่าความทรงจำของโฮชิงากิ คิซาเมะจะถูกใครบางคนผนึกเอาไว้” ชิซึเนะนึกถึงสถานการณ์ระหว่างการทรมานและพูดว่า "แต่อิบิกิ โมริโนะบอกว่าเขาสังเกตเห็นดวงตาแปลกๆ คู่หนึ่ง"
“มันดูเหมือน… ดวงตาที่มีลวดลายคล้ายกับระลอกคลื่น?”
“ระลอกคลื่น?” ซึนาเดะผงะเล็กน้อย และภาพเมื่อนานมาแล้วก็ปรากฏขึ้นในใจของซึนาเดะ
อุซึมากิ นางาโตะ หนึ่งในลูกศิษย์ของจิไรยะ ดวงตาของเขาเป็นระลอกคลื่นใช่ไหม
มันจะเป็นไปได้ยังไง...เป็นไปไม่ได้
เพราะ นางาโตะ ยาฮิโกะและโคนัน ทั้งสามคนนั้นก็ตายไปแล้ว
ซาโตรุเหลือบมองซึนาเดะแล้วพูดเบาๆ “เนตรสังสาระ”
“เนตรสังสาระ?”
ทุกคนต่างตกตะลึง พวกเธอเองก็พอเคยได้ยินชื่อเนตรสังสาระ ซึ่งเป็นดวงตาของเซียนหกวิถีในตำนาน
สีหน้าของซึนาเดะเปลี่ยนไปเล็กน้อย เธอเริ่มกัดนิ้วหัวแม่มือ สีหน้าครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
เธอไม่เพียงแค่ได้ยิน แต่ยังได้เห็นเนตรสังสาระอีกด้วย
ดวงตาของอุซึมากิ นางาโตะคือเนตรสังสาระในตำนาน!
เนตรสังสาระของนางาโตะเหรอ?
แต่ว่านางาโตะตายไปนานแล้วนะ
นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
“ซาโตรุ นายรู้อะไรอีกบ้าง?” ซึนาเดะมองดูซาโตรุที่อยู่ข้างๆ เธอ
ซาโตรุกล่าวตอบ "รู้ทุกอย่าง"
“ก็บอกฉันมาสิ” ซึนาเดะพูด
“อยากรู้มากเหรอ งั้นผมเล่าให้ฟังก็ได้” ซาโตรุจงใจเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ
ใบหน้าของซึนาเดะเปลี่ยนสี และเธอก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "พูดเร็วๆ หน่อย อย่าเล่นตัวให้มันมาก"
เธอมีอารมณ์ฉุนเฉียวและเกลียดการถูกปั่นหัวมาก
ซาโตรุชี้ไปที่เค้ก แล้วมองดูหน้าอกของซึนาเดะ ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย “ทาครีมเค้กบนหน้าอกแล้วป้อนผมก่อนสิ ผมถึงจะบอก”
ชิซึเนะไม่กล้าพูดอะไรออกมา เธอรู้ว่าซึนาเดะกำลังจะโกรธ
เธอคิดในใจอย่างเงียบๆ
ทาครีมเค้กบนหน้าอกงั้นเหรอ?
นี่มันการเล่นสกปรกแบบไหนกันเนี่ย?
สงสัยว่านี้คงเป็นวิธีการเล่นแบบใหม่ที่คุณซาโตรุไปเรียนรู้จากถนนโออิรันแหง
"อู๊ด อู๊ด" เจ้าหมูสีชมพูซ่อนตัวอยู่ข้างหลังชิซึเนะ มันรับรู้ได้ว่าซึนาเดะโกรธมาก
ทงทงรู้สึกกลัวเล็กน้อย
“ฮึฮึ... ดูเหมือนนายจะเล่นกับผู้หญิงบ่อยเลยนะระหว่างที่นายอยู่ในหมู่บ้าน” คล้ายดั่งมีหมอกปรากฏขึ้นบนใบหน้าอันสวยงามของซึนาเดะ ความโกรธในดวงตาของเธอก็ค่อยๆ เพิ่มมากขึ้น เธอกำหมัดแน่นและโจมตีซาโตรุอย่างแรง
*ปัง*
หมัดของซึนาเดะหยุดอยู่ตรงหน้าซาโตรุ
ซาโตรุไม่ได้รับอันตราย แต่ตึกโฮคาเงะทั้งหลังกลับสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง
“พูดมา ไม่งั้นไม่จบแน่” ซึนาเดะยกกำปั้นขึ้น มีเส้นเลือดปรากฏบนหน้าผากของเธอ และเธอก็ยิ้มเล็กน้อยแต่แฝงความรู้สึกอันตรายติดอยู่กับรอยยิ้ม
เธอกังวลมากเรื่องเนตรสังสาระ เพราะเจ้าของเนตรสังสาระนั้นมีส่วนเกี่ยวข้องกับแสงอุษา
“แต่หน้าอกที่ทากับครีมแล้วจะทำให้อร่อยมากเลยนะ ครั้งก่อนที่ไปถนนโออิรัน ก็มีผู้หญิงใส่ผ้าไหมสีขาวมาสาธิตการเล่นแบบใหม่นี้ให้ผมดูด้วยล่ะ แต่โดยส่วนตัวแล้ว ผมชอบแบบผ้าไหมสีดำมากกว่า” ซาโตรุยิ้มบางๆ
“จริงสิ ซึนะจัง ถ้าคุณใส่มัน ผมไม่สนใจหรอกนะ จะใส่สีอะไรก็ได้เลย”
“ผ้าไหมสีขาวและผ้าไหมสีดำงั้นเหรอ? ฉันคิดว่านายคงกำลังอยากตายสินะ ใครมันจะอยากมารู้เรื่องผ้าไหมแบบนั้นกัน!” ซึนาเดะกัดฟันด้วยความโกรธและชกกำแพงที่อยู่ข้างๆ เธอจนทะลุ
“ล้อเล่นน่า อย่าจริงจังมากเลย” ซาโตรุหยิบอมยิ้มออกมา แกะมันแล้วโยนมันเข้าไปในปากของเขา แสร้งทำเป็นพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
ซึนาเดะกัดฟันของเธอแล้วพูดอย่างเย็นชา “ซาโตรุ!”
ตอนนี้เธอโกรธมากจริงๆ และความโกรธของเธอก็ไม่มีที่จะให้ระบายออกมา
"พวกเขาเริ่มอีกครั้งแล้วสินะ" ชิซึเนะอุ้มทงทงขึ้นมาแล้วถอยไปที่หลบมุมห้องด้วยความตื่นตระหนก
ซึนาเดะมักจะโกรธซาโตรุเสมอ เพราะว่าเธอมีซาโตรุเป็นจุดอ่อน
“ซึนะจัง คุณรู้อยู่แล้วใช่ไหม?” ซาโตรุกดอมยิ้มไปที่อกของซึนาเดะ แล้วพูดเบาๆ “เนตรสังสาระ นางาโตะ องค์กรแสงอุษา”
“นางาโตะเป็นผู้นำขององค์กรแสงอุษา”
“นางาโตะคือใครเหรอ?” ชิซึเนะสงสัย
“ลูกศิษย์ของตาแก่ลามกไงล่ะ” ซาโตรุตอบไป
“นางาโตะตายไปแล้ว” ซึนาเดะเอนหลังพิงกำแพง ย่นคิ้วเล็กน้อย พร้อมกับครุ่นคิดนึกถึงเรื่องเมื่อนานมาแล้ว
นางาโตะ ยาฮิโกะ โคนัน ทั้งสามคนนี้เป็นลูกศิษย์ของจิไรยะ
แต่พวกเขาทั้งสามเสียชีวิตในสงคราม
ซาโตรุบอกว่านางาโตะที่เป็นผู้ครอบครองเนตรสังสาระนั้นเป็นผู้นำของแสงอุษา
ถ้าอย่างนั้นเรื่องมันก็ชักจะเริ่มยุ่งนิดหน่อยแล้วล่ะ
