บทที่ 72 : ความเชื่อใจ (5)

บทที่ 72 : ความเชื่อใจ (5)

ฉันสังเกตเห็นน็อคตาร์ เซียน่า และเอมี่จากระยะไกลยืนอยู่ใกล้กับโคนต้นไม้ใหญ่

ป่าทางตอนเหนือที่กว้างใหญ่และป่าดงดิบเป็นสถานที่สำคัญในเกมต้นฉบับ

ฉันบอกให้พวกเขารอที่นั่นเมื่อพวกเขามาถึง

"ถ้ามีเซียน่าอยู่ที่นี่ เราก็จะสามารถจัดการเรื่องนี้ได้อย่างรวดเร็ว"

แตะ แตะ

ฉันแตะไหล่ของจางวูฮีเบาๆและพยักหน้า

มันเป็นวิธีเงียบๆของฉันในการพูดว่า 'อย่าเรียกฉันว่าผู้พยากรณ์'

ฉันได้เตือนเธอไปแล้วระหว่างที่เรานั่งรถม้า แต่...

เป็นการดีที่สุดที่จะหลีกเลี่ยงความสับสนโดยไม่จำเป็น

เซียน่า น็อคตาร์ และเอมี่

ทั้งสามคนพึ่งพาได้ แต่พวกเขาไม่จำเป็นต้องรู้ทุกอย่าง

ในโลกนี้ ฉายาของผู้พยากรณ์มีพลังอันยิ่งใหญ่

ผู้ที่สามารถมองเห็นอนาคตได้มีไม่กี่คนไม่ถึงสิบคนในทั้งทวีป

จางวูฮีเหลือบมองฉันและพยักหน้าด้วยความเข้าใจ

ขณะที่ฉันมุ่งหน้าไปยังกลุ่มที่มาถึงก่อนเวลา...

“ว่าไง ธีโอ? ทำไมนายสองคนถึงได้เปลี่ยนรูปลักษณ์กันแบบนั้น?”

เซียน่าที่รีบวิ่งเข้ามากอดผมไว้

“ฉันไม่ได้แลกเปลี่ยนรูปลักษณ์กับเธอ”

“ไม่ นายหลอกฉันไม่ได้ ฟังนะ อย่าทำอะไรบุ่มบ่าม อย่าพ่นยาแปลกๆอีก ถ้ามนายทำ ฉันจะไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปอีกนะ!”

เซียน่าขมวดคิ้วให้ฉัน

แต่แม้ว่าเธอจะดูเคร่งขรึม แต่เสียงของเธอก็ฟังดูขี้เล่นมากกว่าอารมณ์เสีย

"···ฉันก็มีชีวิตของตัวเองเหมือนกันนะ"

"และ?"

เซียน่ามองมาที่ฉัน ใบหน้าของเธองงงวย

...อ่า

เธอมั่นใจในตัวเอง จนฉันหมดคำพูดไปชั่วขณะ

"แล้ว? เธอบอกว่า"

“คนที่ชอบกันไม่ควรมีความลับระหว่างกัน ใช่ไหม?”

“...นั่นเป็นเพียงด้านเดียว ถูกมั้ย?”

“งั้นนายก็คิดเหมือนกัน”

เซียน่าตีความคำพูดของฉันแตกต่างออกไป

...ชอบกันเหรอ ไม่ใช่ว่าชอบข้างเดียวเหรอ?

และฉันไม่สามารถสื่อสารกับวิญญาณเช่นเธอได้นะ... ฉันไม่เห็นแม้แต่รูปร่างของพวกมัน

เซียน่าหัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนาน

“ฮิฮิ นายอยากเห็นวิญญาณไหม?”

"...ไม่ ช่างมันเถอะ"

'อย่างไง?' คำถามค้างอยู่บนริมฝีปากของฉัน แต่ฉันกลืนมันกลับไป

ถ้าฉันอยาากเห็นพวกวิญญาณขึ้นมาตอนนี้ เธอจะเป็นคนที่จะลากฉันไปที่ป่าใหญ่โดยอ้างว่ามันเป็นการสอนฉันเกี่ยวกับการสื่อสารกับวิญญาณ

ในที่สุดการอาศัยอยู่ในป่าใหญ่จะช่วยให้ฉันสัมผัสและมีปฏิสัมพันธ์กับวิญญาณได้ ต้องขอบคุณอากาศและน้ำที่สะอาด

แต่นั่นจะใช้เวลาประมาณร้อยปี

... ถึงตอนนั้น ฉันจะไม่ได้อยู่ในโลกนี้อีกต่อไป

“อืม เราทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่ได้หรอก อย่างไรก็ตาม พยายามอย่าสร้างปัญหา ตกลงไหม? ฉันไม่สามารถสัญญาได้ว่าฉันจะทำอะไรบ้างถ้าเธอก่อปัญหา-?”

เซียน่ากำแขนฉันแน่น

"..."

ฉันมองไปทางอื่นโดยไม่พูดอะไรสักคำ

"อิอิ"

เซียน่าถือความเงียบของฉันเป็นการตอบตกลงและหัวเราะเบาๆ

“จริงเหรอ~ธีโอของเราน่ารักมาก เขารู้ว่าเขากำลังจะถูกดุ แต่เขาก็ยังพยายามต่อต้านอย่างเขินอาย”

เซียน่ายังคงพูดอยู่ข้างๆฉัน

มันไม่ใช่การต่อต้านแบบ 'เขินอาย'

'นังผู้หญิงน่ารำคาญ'

มันเป็นการถอยหลังเชิงกลยุทธ์ สำหรับการสร้างเวทีสำหรับการก้าวกระโดดที่ใหญ่กว่าในอนาคต

ฉันตัดสินใจไปแล้ว

ในขณะที่เซียน่าช่วยฉันอย่างมาก ฉันไม่สามารถปล่อยให้เธอผลักฉันไปรอบๆได้

การมีเธอคอยจับตาดูฉันอยู่ตลอดเวลาจะจำกัดหลายสิ่งหลายอย่างไม่ว่าจะเป็นชีวิตส่วนตัว

'ฉันวางแผนที่จะได้รับมันในภายหลัง แต่ฉันอาจต้องการมันเร็วกว่านี้'

ฉันต้องเร่งหาชิ้นส่วนที่ซ่อนอยู่อีกชิ้น

ชิ้นส่วนที่ซ่อนอยู่นี้ไม่ใช่อาวุธหรืออุปกรณ์ แต่เป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ชนิดหนึ่ง

สัตว์ศักดิ์สิทธิ์

ศัตรูตามธรรมชาติของพวกวิญญาณ

ด้วยมัน ฉันสามารถหลบหนีจากการสอดส่องของเซียน่าได้อย่างแน่นอน

นอกจากนี้ ยังมีความสามารถที่มีประโยชน์มากมาย

อย่างไรก็ตาม มันตั้งอยู่ค่อนข้างไกลจากสถาบันการศึกษาและการเดินทางไปกลับจะใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งสัปดาห์

นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันวางแผนที่จะไปเอามันในช่วงวันหยุดที่กำลังจะมาถึง

แต่ปัจจุบันนี้······

แผนมีการเปลี่ยนแปลง

'ฉันคงต้องขอให้ร็อกเลื่อนตำแหน่งของการประเมินภาคปฏิบัติครั้งต่อไปไปยังสถานที่นั้น'

การเปลี่ยนกิจกรรมของสถาบันการศึกษาแตกต่างจากเกมเดิม

โอกาสที่จะเผชิญปัญหาที่ไม่คาดคิดเพิ่มขึ้น

แต่การหยุดการสอดแนมจากวิญญาณของเซียน่าเป็นสิ่งสำคัญที่สุด

และในเมื่อเรื่องราวเปลี่ยนไปแล้ว การเปลี่ยนแปลงที่มากขึ้นก็ไม่สำคัญเท่า

ฉันจะทำให้ดีที่สุดในทุกช่วงเวลา

ฉันจำกรอบใหญ่บนผนังสนามฝึกของแผนกฮีโร่ด้วยคำว่า [เอาชนะ เหนือกว่า]

'ที่ไหนสักแห่งระหว่างทาง ฉันรู้สึกว่าฉันกลายเป็นฮีโร่จริงๆ'

ฉันสงสัยว่าจิตวิญญาณของธีโอส่งผลกระทบต่อฉันหรือไม่

แม้ว่าตัวละครและความสามารถของธีโอจะถูกมองว่าต่ำกว่าค่าเฉลี่ย แต่เขาก็ต้องการเป็นฮีโร่อย่างแท้จริง

เฮ้อ นั่นเป็นโชคชะตาของฉัน

“ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันชื่อน็อคตาร์ อืม เธอชื่ออะไรนะ... จางวูฮี ใช่ไหม?”

"ใช่"

“ฮิฮิฮิ ชื่อของคนที่แข็งแกร่งนั้นยากที่จะลืม”

น็อคตาร์หัวเราะและยื่นมือออกไปหาจางวูฮี

จางวูฮีจับมือใหญ่ของเขาซึ่งมันดูเหมือนฝาหม้อ

"ธีโอ ฉันไม่ชอบเธอ"

เซียน่าเกาะแขนธีโออีกครั้ง ยิงสายตาไปที่จางวูฮี

"......"

ในทางกลับกัน เอมี่มองไปที่จางวูฮีอย่างใจเย็น

เอมี่เรียนรู้ที่จะซ่อนความรู้สึกของเธอเพราะเธอจัดการกับธีโอผู้สร้างปัญหามาตั้งแต่เด็ก

'หืมมม'

ออร่าของเธอรู้สึกคุ้นเคย แม้ว่ามันจะจางๆ

ออร่าเล็กน้อยของนักฆ่า

'แน่นอน ในระหว่างภารกิจแรกกับนายน้อย...'

มันเป็นออร่าของผู้หญิงคนเดียวกับที่เฝ้าดูพวกเขาอยู่ในเวลานั้น

ออร่าเช่นนี้ไม่ธรรมดา

ร่างเล็ก ยืนสูงประมาณ 150 ซม.

ยิ่งไปกว่านั้น ร่างกายของเธอตรงกับที่เอมี่เห็นในวันนั้น

"......"

ตอนนี้ พวกเขาอยู่ในทีมเดียวกัน

เอมี่ขยับไปหาจางวูฮีและยื่นมือออกไป

“ดิฉันคือเอมี่ เป็นข้ารับใช้ของนายท่านธีโอ ยินดีที่ได้รู้จักเจ้าค่ะ คุณจางวูฮี”

"ค่ะ เป็นเกียรติของฉัน"

ด้วยสีหน้าเฉยเมยตามธรรมเนียมของเธอ จางวูฮียอมรับการจับมือของเอมี่

'เขามีนักฆ่าอยู่เคียงข้าง เขากำลังวางแผนอะไรอยู่หรือเปล่า?'

จางวูฮีรู้แล้ว

เอมี่ก็เป็นนักฆ่าเหมือนตัวเอง

แต่เธอก็ยังไม่รู้ว่าเอมี่เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มรักษาสมดุล

ภารกิจในวันนี้คือการควบคุมผู้แทรกซึมจาก 'สู่ความบริสุทธิ์' ซึ่งมีบทบาทความเป็นผู้นำภายในสถาบันการศึกษา

ฉันเริ่มการบรรยายสรุปโดยไม่ลังเล

“... ถ้าเธอมุ่งหน้าไปทางเหนือจากที่นี่ เธอจะไปถึงที่ซ่อนของเป้าหมายของเรา ถ้าเราไม่สามารถหาเป้าหมายได้ระหว่างทาง ให้หาที่หลบซ่อนไว้ก่อน”

“เหมือนกับก่อนหน้านี้ เราไม่ได้รับอนุญาตให้ฆ่าเป้าหมายใช่ไหม?”

น็อคตาร์ตั้งคำถาม

"ก็ไม่เสมอไป แม้ว่าจะเป็นการดีกว่าที่จะจับเป้าหมายทั้งเป็น แต่เราจะตอบสนองตามสถานการณ์ที่ไม่สามารถคาดเดาได้"

“ฉันเข้าใจแล้ว ธีโอ ฉันจะทำแค่ตามนายสั่ง คิคิคิ ถ้านายจริงจังขนาดนี้ มันก็หมายความว่าคู่ต่อสู้ของเรานั้นแข็งแกร่ง มันนานแล้วที่ฉันไม่ได้เผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่ง มันทำให้เลือดของฉันปั่นป่วนไปหมด”

น็อคตาร์หัวเราะพลางขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยกัน

จากนั้น ฉันก็บอกรายละเอียดเล็กน้อยแก่สมาชิกในทีม

'ด้วยทีมแบบนี้ เราน่าจะจับเธอได้นะ'

ผู้นำมีความสามารถระดับเดียวกับฮีโร่ระดับกลางที่ช่ำชอง

ซึ่งแข็งแกร่งกว่าฟรานซิสแน่นอน

แต่เรายังมีจางวูฮีและเซียน่าอยู่ข้างเราด้วย

'เมื่อเราจัดการกับผู้นำแล้ว การจัดการกับผู้แทรกซึมที่เหลืออยู่ภายในสถาบันการศึกษาจะง่ายขึ้นมาก'

เมื่อเข้าร่วมกลุ่ม มันจะมีประสิทธิภาพมากที่สุดในการระบุตัวผู้นำของพวกเขาก่อน

มันจะเป็นเรื่องท้าทายแน่ๆ

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ฉันใช้ทั้งพละกำลังและความรู้

"งั้น เรารีบไปกันเถอะ"

"เดี๋ยวก่อน"

จางวูฮีพูดขึ้น

"มีอะไรล่ะ?"

“ฉันอยากเปลี่ยนเป็นอะไรที่สบายกว่านี้”

"เข้าใจแล้ว"

"ฉันจะกลับมาในไม่ช้า"

ด้วยเหตุนี้จางวูฮีจึงหายไปจากสายตาของเรา

ไม่นานนัก เธอก็กลับมา

ชุดของเธอเป็นสีดำเหมือนวันก่อน

เธอแต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่ออกแบบมาเพื่อการเคลื่อนไหวที่ง่ายดาย

"ฉันกลับมาแล้ว"

"โอเค มาเริ่มกันเลย"

...มันรู้สึกราวกับว่าผ่านไปไม่ถึง 10 วินาที

เธอว่องไวเป็นอย่างมาก

ความเร็วของเธอเร็วกว่าของทหารเกณฑ์ที่เพิ่งเข้ามาในค่ายฝึก

...เป็นไปได้ไหมว่าเธอสวมมันอยู่ข้างใต้ตลอดเวลา?

หลังจากเดินมาประมาณ 20 นาทีสภาพแวดล้อมโดยรอบก็เริ่มมืดลง

น็อคตาร์แบ่งปันข้อสังเกตของเขา

"บรรยากาศเปลี่ยนไปแล้ว เราควรเดินอย่างเงียบๆ ใช่ไหม?”

"ใช่ ถ้าเราพบพวกเขา ฉันจะส่งสัญญาณให้"

เราเกือบถึงแล้ว

ตามเกมดั้งเดิม ที่ซ่อนของพวกเขาน่าจะอยู่แถวนี้

หลังจากนั้น...

มีเสียงอึกทึกครึกโครมดังขึ้น

การรบกวนเล็กน้อยตรงพุ่มไม้ตรงข้ามเรา

การเคลื่อนไหวในนาทีที่คนอื่นอาจมองข้าม

แต่ฉันได้เปิดใช้งาน [ดวงตาของผู้สังเกตการณ์] ก่อนที่เราจะเข้ามา

ไม่มีอะไรหนีจากการตรวจสอบของฉันได้

"...จางวูฮี"

ฉันพูดพลางจับตาดูพุ่มไม้ที่แกว่งเบาๆ

"ใช่"

จางวูฮีก็สังเกตเห็นเช่นกัน

ในชั่วพริบตาเธอก็เดินไปหามัน

ฉันจดจ่ออยู่ข้างหน้า ส่งเสียงเรียกขณะพุ่งไปข้างหน้า

"ตามไป!"

"ฮี่ฮี่ เข้าใจแล้ว~"

“เอาล่ะ ไปกันเลย!”

"รับทราบเจ้าค่ะ นายน้อย"

สมาชิกในทีมเดินตามหลังฉันมา

... เอาล่ะ มาจับพวกเขาอย่างรวดเร็วและเดินทางกลับกันเถอะ

***