บทที่ 41: ยืมชีวิต!

บทที่ 41: ยืมชีวิต!

ครั้งนี้ มันไม่ใช่แค่การฆ่าผีเท่านั้น

ดังนั้น ซูโม่จึงไม่กล้ามอบมีดกระดาษขาวให้ชายกระดาษ ด้วยเกรงว่าเฉินจือจะถูกฟาดฟันพร้อมกับมันในคราวเดียว

แท่งที่ทำจากกระดาษสีขาวเปล่งแสงสีแดง สลักด้วยเครื่องรางเพื่อทำลายผีและขับไล่สิ่งชั่วร้าย ทุกครั้งที่มันกระทบร่างกายของ เฉินจือ มันจะส่งเสียงกรีดร้องอันโศกเศร้า

อย่างไรก็ตาม ซูโม่ขมวดคิ้วอย่างรวดเร็ว

แม้ว่า เฉินจือ จะกรีดร้องอยู่ตลอดเวลาจากการถูกโจมตี และเผยให้เห็นรอยช้ำไปทั่ว ซูโม่ก็สัมผัสได้ว่าวิญญาณชั่วร้ายที่ซ่อนตัวอยู่ภายในตัวเขาไม่ได้รับอันตรายมากนัก

ทุกครั้งที่แท่งกระดาษกำลังจะฟาด ผีสาวก็ดึงวิญญาณของเฉินจือมาไว้ตรงหน้าเธอ และรับการทุบตีอย่างหนักเพื่อตัวเธอเอง!

หลังจากผ่านไปหลายรอบ วิญญาณของเฉินจือก็แทบจะจางหายไป

ซูโม่ก้าวถอยหลังและเข้าไปในฝูงชน

เฉินจืออยากจะไล่ตามเขาไป แต่เมื่อเขาเข้าใกล้ขอบห้อง ค่ายกลดึงดูดวิญญาณบนพื้นก็สว่างขึ้นเป็นสีแดง ผลักเขากลับไป

“คุณซู เป็นยังไงบ้าง?” ชายชราคนหนึ่งเข้าหาซูโม่ด้วยสีหน้ากังวล “เสี่ยวลี่จือเป็นเสาหลักของคณะละครไป๋หยางของเรา หากเกิดอะไรขึ้นกับเขา คณะละครของเราทั้งหมดจะพังทลาย!”

“คุณเป็นพ่อของเขาเหรอ?” จู่ๆ ซูโม่ก็ถามขึ้น

“ใช่” ชายชราพยักหน้า

“ถ้าอย่างนั้น บอกฉันตามตรงนะ คุณรู้อะไรเกี่ยวกับผีผู้หญิงบนตัวของ เฉินจือ บ้าง” ซูโม่จ้องเข้าไปในดวงตาของชายชราอย่างตั้งใจ

เฉินจือ เผชิญกับโศกนาฏกรรมเมื่อหลายปีก่อน และในฐานะพ่อของเขาซึ่งอยู่กับเขาทั้งกลางวันและกลางคืน ชายชราก็รู้อะไรบางอย่างอย่างแน่นอน

ตามที่คาดไว้ ชายชราลังเลอยู่ครู่หนึ่งหลังจากได้ยินคำถามของซูโม่ และในที่สุดก็ส่ายหัวแล้วพูดว่า "ฉัน... ฉันไม่รู้"

"ฮ่าฮ่าฮ่า นักพรตเต๋าโง่!"

จากภายในค่ายกล จู่ๆ เฉินจือก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา แต่เป็นเสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง "ถ้าคุณต้องการฆ่าฉัน คุณต้องฆ่าเขาก่อน!"

วิญญาณของ เฉินจือ กำแน่นอยู่ในมือของเธอ ดูเกือบจะโปร่งใส หากโดนตีอีกสองสามครั้งจากแท่งกระดาษ วิญญาณของเขาก็จะแตกสลาย

“ขู่ฉันเหรอ? คิดผิดแล้ว”

แต่การแสดงออกของซูโม่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง น้ำเสียงของเขาเย็นชา "ฉันไม่ใช่คนที่ไร้เดียงสา คำสอนของบรรพบุรุษของนิกายเหมาซานของฉันคือการกำจัดความชั่วร้าย"

“วันนี้ฉันจะฆ่าคุณทั้งสองคน อย่างมาก ฉันจะเผาเงินกระดาษให้เฉินจือในช่วงวันหยุดและเทไวน์ชั้นดีให้เขา”

ซูโม่หัวเราะอย่างเย็นชา เปลี่ยนสัญญาณมือ "ไป!"

ด้วยการสะบัด ร่างกระดาษสองสามตัวก็ตกลงไปในค่ายกลและกลายร่างเป็นคนกระดาษที่ถือมีดกระดาษสีขาว ฟันไปทางเฉินจือ

มีดฉีกไปในอากาศส่งเสียงน่ากลัว หากถูกโจมตี หนึ่งคนจะถูกแบ่งครึ่ง!

"คุณซู ได้โปรดอย่า"

ก่อนที่ผีสาวจะอ้อนวอน ชายชราที่ดูแลคณะละครก็ขอร้องว่า "คณะไป๋หยางของเราอาศัยเสี่ยวลี่จือ เขาตายไม่ได้!"

“ชีวิตและความตายไม่ได้ขึ้นอยู่กับฉัน แต่ขึ้นอยู่กับคุณ” ซูโม่ยิ้มเยาะและมองไปที่ชายชรา “ถ้าคุณบอกทุกสิ่งที่คุณรู้ บางทีฉันอาจช่วยเขาได้”

“มิฉะนั้น แม้ว่าฉันจะไม่ฆ่าเขาตอนนี้ ก็อีกไม่นานก่อนที่ร่างกายของเขาจะถูกครอบครองอย่างสมบูรณ์”

ชายชราลังเล

อย่างไรก็ตาม ซูโม่ไม่ได้ให้โอกาสเขาได้ไตร่ตรอง

"โจมตี!"

ด้วยคำสั่งที่นุ่มนวล เทคนิคมีดของมนุษย์กระดาษก็ยิ่งดุร้ายยิ่งขึ้น

ตอนนี้ แม้ว่าร่างกายของ เฉินจือ จะถูกควบคุมโดยผี แต่ก็มีพื้นที่จำกัด และด้วยค่ายกลของการไล่ผี เขาจึงไม่สามารถเสี่ยงต่อการถูกโจมตีโดยตรงได้ ดังนั้นเขาจึงดูสับสนอย่างไม่น่าเชื่อและตกอยู่ในอันตรายอย่างต่อเนื่อง

"ฉันจะพูด! ฉันจะพูด!"

ในที่สุดชายชราก็นั่งลงอย่างหดหู่ใจ “ผีสาวคนนั้น...คือพี่สาวของเขา”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ทุกคนก็ตกตะลึง

แม้แต่เฉินจือในขบวนก็หัวเราะอย่างโศกเศร้า "ฮ่า ฮ่า ฮ่า... ตาเฒ่า หลังจากหลายปีที่ผ่านมา ฉันคิดว่าคุณจะนำความลับนี้ตายไปกับหลุมศพของคุณ!"

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” ซูโม่ขมวดคิ้ว

ชายชราถอนหายใจลึก พิงต้นไม้ และเริ่มเล่าความลับที่เขาเก็บเอาไว้มานานหลายทศวรรษ

“เธอชื่อเฉินเหม่ย อายุมากกว่าเฉินจือสามปี เมื่อเฉินจือเกิด เขาอ่อนแอและป่วยบ่อย เราใช้ทรัพย์สมบัติของครอบครัวไปจนหมดแต่รักษาเขาไม่ได้... หมอบอกว่าเขาจะอยู่ได้แค่5ปี.”

“เสี่ยวจือไม่อาจตายได้ ศิลปะการละครของตระกูลเฉินของเราถูกถ่ายทอดผ่านผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิง ถ้าเสี่ยวจือตาย ตระกูลเฉินก็จะจบลง และฉันจะเผชิญหน้ากับบรรพบุรุษของเราได้อย่างไร”

“ฉันจึงเดินทางไปทุกที่และในที่สุดก็พบวิธี... ยืมชีวิต”

“ยืมชีวิต?” ลุงเก้ารีบวิ่งเข้ามาในขณะนี้ และใบหน้าของเขาก็มืดลงทันทีเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้

“อาจารย์ 'การยืมชีวิต' คืออะไร?” เหวินไฉถามจากด้านหลังด้วยความสับสน

ลุงเก้ายังคงเงียบ ใบหน้าของเขาดูมืดมน

ซูโม่ที่ยืนอยู่ข้างๆ พวกเขาพูดขึ้นว่า “'การยืมชีวิต' เป็นเทคนิคที่ชั่วร้ายอย่างยิ่ง”

“หมายถึงการถ่ายทอดชีวิตของญาติสนิทมาสู่ตนเอง โดยปล่อยให้บุคคลที่ถูกกำหนดให้ตายสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ ส่วนญาติที่ยืมชีวิตมาก็จะตายแทน”

“ชีวิตและความตายถูกกำหนดไว้ล่วงหน้า และโชคลาภถูกกำหนดโดยโชคชะตา ชีวิตของทุกคนมีช่วงที่กำหนดไว้ล่วงหน้า 'การยืมชีวิต' ขัดต่อระเบียบธรรมชาติและขัดต่อศีลธรรมจรรยาด้วย ด้วยเหตุนี้จึงเป็นเทคนิคที่นิกายชอบธรรมทุกศาสนาห้ามไว้อย่างชัดเจน”

เห็นได้ชัดว่าชายชราได้โอนชีวิตของ เฉินเหม่ย ให้กับ เฉินจือ

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฝูงชนก็มองดูชายชราเปลี่ยนไป เต็มไปด้วยความรังเกียจ

แต่ชายชราก็คุกเข่าลงบนพื้นและพูดว่า “ฉันเองที่ลงมือ เฉินเหม่ย… น้องชายของคุณเป็นผู้บริสุทธิ์!”

"ผู้บริสุทธิ์?"

ภายในค่ายกลกับดักผี เฉินเหม่ยซึ่งตอนนี้ผูกพันกับเฉินจือ หัวเราะอย่างขมขื่น น้ำเสียงของเธอเยือกเย็น “เขาบริสุทธิ์งั้นเหรอ?”

“ฉันซักผ้าและทำอาหารให้คุณตั้งแต่เด็กๆ เมื่อรู้ว่า เฉินจือ นั้นอ่อนแอ ฉันถึงได้ริเริ่มที่จะเรียนรู้งิ้วเพื่อสืบสานมรดกของตระกูล เฉิน”

“แต่แล้วคุณล่ะ? เพียงเพราะคำพูดที่ว่า 'ทักษะถูกส่งต่อไปยังลูกชาย ไม่ใช่ลูกสาว' ทุกครั้งที่ฉันสัมผัสชุดงิ้ว คุณก็ทุบตีและดุฉัน และสุดท้ายก็คร่าชีวิตฉันด้วยซ้ำ!”

“ผู้เฒ่า ตอนนี้คุณรับรู้ถึงความบริสุทธิ์ของเขาแล้วเหรอ แต่เมื่อคุณใช้เทคนิค 'การยืมชีวิต' กับฉัน คุณเคยคิดบ้างไหมว่าฉันก็ไร้เดียงสาเหมือนกัน?”