ตอนที่ 29 ความเสื่อมทรามที่คืบคลานเข้ามา

"อาจารย์ข้าทำตามคำสั่งของท่านแล้ว ภายในสามวันกองทัพหนึ่งแสนของรัสเซลจะถอนตัวออกจากป้อมวอร์บัส"

ในห้องที่มืดมิดมีเพียงแสงจากเทียนหนึ่งเล่มส่องสว่าง เมฟิสเสนาธิการของไวเคานต์อามัวร์ ก็อน กำลังสื่อสารกับลูกแก้วหินสีดำตรงหน้า

นี่คือของวิเศษที่วอร์ล็อคภาคภูมิใจมันถูกสร้างขึ้นจากความพยายามของเหล่าจอมเวทย์ที่ทุ่มเทค้นคว้านานนับพันปี

หินเชื่อมวิญญาณ

"ดีมาก หลังจากนี้ข้าจำเป็นต้องพักผ่อนเป็นระยะเวลานาน อาจจะไม่กี่สิบปีหรือหลายร้อยปี เจ้าต้องสร้างผลงานให้มากเพื่อวันหน้าจะได้ถูกเสนอชื่อให้ได้รับโอกาสฝ่าทะลุไประดับสูง

ศิษย์พี่ของเจ้าราตาตูตายแล้ว ในบรรดาศิษย์ที่เหลืออีกสามคน ข้าคาดหวังกับเจ้ามากที่สุด"

เสียงแหบแห้งล่องลอยดังมาจากหินเชื่อมวิญญาณ ผู้ที่สื่อสารอยู่ฝั่งตรงข้ามเป็นชายชราใบหน้าเหี่ยวย่นนัยตาขาวล้วนไร้ตาดำ มันคือการ์อาลอส มุขมนตรีวอร์ล็อคและผู้ทรงภูมิประจำหอตำรา

บัดนี้ร่างกายของมันผอมบางดุจกิ่งไม้ เนื้อใต้ผิวหนังหดหายเหลือเพียงข้อกระดูกปูดโปน

"อาจารย์ท่านบาดเจ็บ?"

เมฟิสสังเกตได้ว่าน้ำเสียงและรูปร่างของอาจารย์ของเขาเปลี่ยนไป มันดูอ่อนแอลงมาก

"ข้าพยายามจะช่วยศิษย์พี่ของเจ้าแต่ไม่สำเร็จ จงระวังพ่อมดในเสื้อคลุมสีเงิน เขาถือไม้เท้าสีขาวปรอด หนวดเคลาและเส้นผมเป็นสีดอกเลาทั้งศรีษะ เขาทรงพลังมากและไม่อาจล่วงเกินได้ในตอนนี้

รอจนกว่าข้าจะออกจากการเก็บตัว จงทำตัวให้ค้อมต่ำ"

"ศิษย์ทราบแล้ว"

เมื่อสิ้นคำของเมฟิส การ์อาลอสที่อยู่อีกด้านก็ปิดการเชื่อมต่อทันที มันต้องพักผ่อน

เมื่อมั่นใจว่าจัดการเรื่องทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว การ์อาลอสก็เดินออกจากหอตำรา ทุกการเคลื่อนไหวจะปลดปล่อยพลังงานที่ไม่อาจระงับได้ออกมา

วอร์ล็อคเฒ่าลากร่างที่สั่นเทาข้ามบันไดสีดำของหอคอยสภาแห่งซิน มอร์เทรียสรอมันอยู่ที่นั่น

"ท่านมาแล้วการ์อาลอส"

ผู้ทรงภูมิแห่งหอตำราพยักหน้าให้ประธานสภาผู้นี้เบาๆ และเดินตามเขาเข้าไป

สภาแห่งซินนั้นกว้างใหญ่แต่กับวอร์ล็อคระดับสูงที่มีเวทมนตร์เคลื่อนที่มากมายแล้ว กลับไม่ได้เป็นอุปสรรคเลย

ไม่นานพวกเขาก็เดินมาถึงทางเข้าชั้นใต้ดิน เส้นทางนี้มอร์เทรียสเคยใช้มาก่อนตอนที่มาขอความช่วยเหลือจากอาจารย์ของมัน คราวนี้เป็นตาของการ์อาลอสบ้าง

วอร์ล็อคเฒ่าประมาทเกินไป ตราบใดที่ผู้ทรงพลังระดับตำนานในโลกนี้ไม่ลงมือ มันก็มั่นใจว่าจะอยู่ยงคงกระพันได้ตลอดกาล

แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้าอีกผืน เหนือผู้ทรงปัญญายังมีปราชญ์ที่เก็บงำซ่อนเร้น

พ่อมดชุดเงินคนนั้นเป็นปราชญ์ที่เก็บงำซ่อนเร้นสำหรับมัน

"ท่านเข้าไปเถอะ"

มอร์เทรียสผายมือไปทางประตูทางเข้าชั้นใต้ดิน เมื่อเปิดเข้าไปก็จะพบกับห้องโถงที่อัดแน่นไปด้วยพลังแห่งความตายเหมือนกับทุกๆครั้ง

"ขอบคุณ"

การ์อาลอสกล่าวออกมาเสียงเบา มันที่จิตวิญญาณได้รับบาดเจ็บสาหัสไม่อาจรวบรวมพลังเวทย์ไว้ในร่างกายได้อีกแล้ว ทุกๆวินาทีพลังเวทมนตร์ที่สะสมมานับพันปี จะถูกปลดปล่อยออกไปทีละน้อยอย่างไม่อาจควบคุม

พลังของครึ่งก้าวระดับตำนานตอนนี้ถดถอยลงมาถึงระดับสูงขั้นกลางเท่านั้น

ถ้าปล่อยเอาไว้ต่อไปชีวิตของมันจะค่อยๆแห้งเหือดเหมือนทะเลสาบหน้าร้อน และตายลงในที่สุด

มอร์เทรียสจึงแนะนำมันให้มาที่นี่ เพื่อพบกับอาจารย์ของเขา เจ้าแห่งภูตพรายทั้งมวลผู้ปกครองที่แท้จริงของอาณาจักรวอร์ล็อค

เอี๊ยดดดด

เสียงประตูโลหะเสียดสีกับพื้นหินอ่อนดังออกมาเป็นระยะ จนการ์อาลอสเบียดร่างอันผอมบางเข้าไปได้ และปิดมันลงตามหลัง

แสงสีเขียวสว่างขึ้นในห้องอย่างฉับพลัน บรรยากาศแห่งความตายล่องลอยไปทั่ว มันทั้งเย็นเฉียบและไร้เมตตาจนคนที่ทำชั่วมาทั้งชีวิตอย่างการ์อาลอสยังหวาดกลัว

"เข้ามาสิ"

เสียงหนึ่งดังออกมาจากเบื้องหน้าของวอร์ล้อคเฒ่า มันใช้สายตาที่ดีเยี่ยมมมองเข้าไปในความมืดมิดเบื้องหน้า

ร่างดำทะมึนร่างหนึ่งนั่งอยู่บนบัลลังก์โลหะสีดำ เสื้อคลุมที่มันสวมเหมือนหายไปกับความมืดไม่อาจมองได้ว่าเป็นเสื้อผ้าชุดหนึ่ง

"ผู้ต่ำต้อยขอคารวะท่านเจ้าแห่งภูติพรายทั้งมวล"

การ์อาลอสหมอบกราบกรานลงกับพื้น

"เจ้าคือการ์อาลอสสินะ น่าเสียดายเจ้าเป็นมุขมนตรีวอร์ล็อคที่อยู่ในตำแหน่งมายาวนานที่สุด และมีโอกาสที่จะก้าวไปสู่ระดับตำนานได้ ไม่ควรโชคร้ายเช่นนี้

มันเป็นใครนะ มอร์เทรียสบอกว่าเจ้าเรียกมันว่าพ่อมด"

เสียงของเงาดำบนบัลลังก์เอ่ยขึ้นมันเย็นเยียบไปถึงไขกระดูกในตัววอร์ล็อคเฒ่า

"ข้าคุ้นเคยกับวิธีการของพวกพ่อมดดี ข้ารู้ว่าเป็นพวกมัน แต่ที่ข้าสงสัยคือมันไม่ควรทรงพลังขนาดนี้ อย่างไรนี่ก็ผ่านมาหลายหมื่นปีแล้ว พ่อมดระดับตำนานไม่ควรมีอยู่"

"ระดับตำนานรึ?"

ร่างบนบัลลังก์แสดงความแปลกใจออกมา

"ขอรับ มันปลดปล่อยเวทมนตร์ระดับตำนานออกมา และสังหารร่างจำแลงของข้าในเสี้ยววินาที นอกจากนี้มันยังร่ายคาถาธาตุแสงที่บริสุทธิ์มากได้อีกด้วย

ข้าต้องทุ่มเทพลังถึงแปดส่วนถึงกำจัดคาถาธาตุแสงระดับกลางของมันได้ หากมันมีคาถาธาตุแสงระดับสูงข้าคงบาดเจ็บหนักกว่านี้"

การ์อาลอสยังจดจำภาพของอุกาบาตลูกนั้นได้ติดตา

"ระดับตำนาน? คาถาธาตุแสง? อืม ช่างเป็นตัวแปรที่น่ากลัวจริงๆ เอาล่ะ เรามาเริ่มกันเถอะ"

ออลล์ฟีเซียสเลิกผ้าคลุมของมันลงมา แสดงให้เห็นกะโหลกศรีษะขาวละเอียดและดวงไฟสีเขียวในเบ้าตาทั้งสองข้าง

การ์อาลอสแสดงความตกใจออกมาอย่างโจ่งแจ้ง นี่ไม่เหมือนภาพใดที่มันนึกเอาไว้ก่อนหน้าอย่างสิ้นเชิง

ร่างโครงกระดูกโบกมือของมันเบาๆ วอร์ล็อคเฒ่าก็ลอยมาถึงเบื้องหน้ามัน

"น่าเสียดายจริงๆ อย่างที่ข้าบอกเจ้ามีศักยภาพของระดับตำนาน แต่ตอนนี้ประโยชน์ของเจ้าหมดลงแล้ว การ์อาลอสเอ้ยขอบคุณที่ช่วยอาณาจักรนี้มาหลายพันปี ร่างกายนี้ของเจ้าข้าขอรับเอาไว้ละกัน"

การ์อาลอสมีสีหน้าตื่นตกใจขึ้นมาทันทีมันไม่คาดคิดว่าทุกอย่างจะจบลงเช่นนี้ มันกำลังจะถูกฆ่าโดยผู้ที่มันจงรักษ์ภักดีมาทั้งชีวิต ความงุนงปรากฎชัดในแววตา

"นี่ยังไม่พอให้ข้าปลุกชีพพี่น้องเจ้าแม้แต่คนเดียว"

ตอนนนั้นเองร่างๆหนึ่งก็เดินออกมาจากหลังบัลลังก์ มันคือเอลฟ์หนุ่มที่หน้าตางดงามที่สุดเท่าที่การ์อาลอสเคยเห็น

แต่เอลฟ์ตนนี้ไม่เหมือนเอลฟ์ตนอื่น เพราะดวงตาของมันเป็นสีแดงดั่งเลือด และเมื่อมองไปยังร่างนั้นจะสัมผัสได้ถึงตัวตนอีกตัวตนหนึ่งที่ซ้อนทับอยู่เบื้องหลัง

พลังอำนาจแห่งความชั่วร้ายเสื้อทรามที่ไม่อาจพานพบได้ในที่ใดของจักรวาลกำลังสถิตอยู่ที่นี่ อยู่ในร่างของเอลฟ์ตนนี้!

ในบัดดลการ์อาลอสก็กระจ่างชัดทุกสิ่งในชีวิต มันถูกหลอกมาตั้งแต่ต้น มันถูกหลอกให้ทำงานให้กับเทพนอกรีตชั่วร้ายที่จ้องจะทำลายเอกภพที่มันอาศัยอยู่

โอลาชี!

ตู้ม! ร่างของการ์อาลอสระเบิดกลายเป็นเศษเนื้อแหลกเหลว มันกระจายไปทั่วห้องโถงดำมืดก่อนจะค่อยๆตกลงบนพื้น

เอลฟ์หนุ่มที่เดินออกมาจากหลังบัลลังก์อ้าปากสีแดงเลือดของมันออก ความมืดมิดภายในนั้นกลวงโบ๋ประดุจว่าไร้ก้นบึ้ง

เศษเนื้อทั้งหมดถูกพลังมหาศาลดูดเข้าไปในปากดำมืดอันนั้น ความสยดสยองใดไม่อาจเทียบได้กับภาพตรงหน้า

ออลล์ฟีเซียสเฝ้ามองฉากนี้อยู่หลายนาที ก่อนที่เศษเนื้อชิ้นสุดท้ายจะหายเข้าไปในร่างของเอลฟ์ผู้งดงาม

"ท่านพระบุตร หม่อมฉันจะหาเครื่องสังเวยให้ท่านเพิ่มอีกเร็วๆนี้ ได้โปรดท่านช่วยพี่น้องของข้าด้วย"

ออลล์ฟีเซียสลุกจากบัลลังก์ที่มันนั่งมาทั้งชีวิตและก้มลงจุมพิตหลังเท้าของเอลฟ์หนุ่่มตรงหน้าอย่างเคารพบูชา

"เอาเถอะ ข้าจะกลับไปธีรันเดียก่อน เมื่อเครื่องเซ่นสังเวยพร้อมแล้ว จงเรียกข้ามาอีกครั้ง"

"น้อมรับบัญชาฝ่าพระบาท"

สิ้นเสียงของเอลฟ์ตนนั้นแสงสีเลือดก็กระจายออกมาจากร่างของมันและพาร่างทั้งร่างหายไปในอึดใจเดียว

เจ้าแห่งภูตพรายทั้งมวลลุกขึ้นยืนและกลับไปนั่งบนบัลลังก์โลหะตัวเดิม มือกระดูกค่อยๆจับเอาเสื้อคลุมขึ้นมาคลุมหัวกะโหลกเอาไว้จนมิดชิดและหลับไหลไปอีกครั้ง

หลังประตูโลหะมอร์เทรียสยังคงยืนอยู่ตรงนั้น จนได้ยินเสียงตู้มดังออกมาจากหลังประตูมันก็หลับตาลง

มีชีวิตดับลงไปอีกหนึ่ง ความรู้สึกก้นบึ้งมีทั้งหวาดกลัว ขอโทษและรู้สึกผิด

ถ้าจะโทษใครในเรื่องนี้ก็ควรโทษตัวเองที่เกิดมาเป็นวอร์ล็อค นับแต่ที่พวกมันเลือกทางเดินนี้ชะตาของพวกมันก็ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว

ประธานสภาแห่งซินก้าวเดินขึ้นไปด้านบน มันต้องรีบคัดเลือกมุขมนตรีคนใหม่ให้กับสภา