ตอนที่ 25 แขกผู้ทรงเกียรติ

นับแต่เวลาที่อาร์กาลอสปรากฎตัวขั้น ที่กล่าวมาเหมือนเนิ่นนานแต่แท้จริงผ่านไปไม่เกินสิบนาที ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและรุนแรง เหตุผลหนึ่งเพราะการ์อาลอสใช้วิธีการพิเศษฉายร่างจำแลงส่วนหนึ่งข้ามมหาทวีปมาที่นี่ จำต้องสิ้นเปลืองพลังมหาศาลไม่อาจรักษาสภาพนี้เอาไว้ได้เกินสิบห้านาที

ดังนั้นวอร์ล็อคเฒ่าจำเป็นต้องรีบเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ตรงหน้าโดยเร็วที่สุด แต่น่าเสียดายเขากลับมาเจอกับออสบอร์นพ่อมดสีเงิน ผู้เป็นดาวร้ายของวอร์ล็อคทั้งมวล

"มันไปไหนแล้ว"

กอดิมดูอินโผล่ออกมาจากซากปรักหักพังหลังบัลลังก์ เสื้อคลุมสีขาวเปื้อนไปด้วยเศษผงสีดำเทา มงกุฎของเขาไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหนแล้ว ท่าทางอันองอาจก่อนหน้าหายไปหมดสิ้น

"ฝ่าบาท"

ธาดอกิน พยายามลุกไปหาผู้สำเร็จราชการของตนแต่เขาไม่อาจขยับได้ในตอนนี้ สายตาของกอดิมดูอินกวาดไปทั่วท้องพระโรงสีทองก่อนหน้า ซึ่งบัดนี้พังทลายลงไปครึ่งหนึ่ง

ผู้คนที่หนีได้ก็หนี ที่หนีไม่ได้ก็บาดเจ็บล้มตายเป็นอันมาก นี่คือการสูญเสียครั้งใหญ่ของอารามอส

ส่วนกอแท็บกับโรอาดีขึ้นมาหน่อย เพราะออสบอร์นแอบส่งสัญญาณให้พวกเขาไปหาที่หลบก่อนหน้านั้นจึงรักษาชีวิตเอาไว้ได้ ไม่เช่นนั้นลำพังลูกหลงจาการต่อสู้ของผู้ทรงพลังระดับสูงสองคนก็เพียงพอจะปลิดชีวิตน้อยๆของพวกเขาลงในสามวินาที

นอกจากนี้กอแท็บยังพาคนอื่นๆที่เขารู้จักหนีออกมาด้วย เช่น อาดอรัน ศาสนาจารย์แห่งอารามอส

"เกิดอะไรขึ้น!"

สักพักเสียงหนึ่งก็ดังมาจากหน้าประตูท้องพระโรง พร้อมกับเสียงรองเท้าทหารกระทบพื้นนับร้อยนาย คนที่มาคือธาดอดานัน รองผู้บัญชาการทหารรักษาเมืองและบุตรชายของธาดอกิน

ก่อนหน้านั้นพวกเขาประจำการอยู่ภายในปราสาทใต้ท้องพระโรง เมื่อเห็นกาต่อสู้อันน่าตื่นตาตื่นใจเมื่อครู่ก็รีบขึ้นมาคุ้มกันผู้สำเร็จราชการทันที

"ท่านพ่อ!"

ธาดอดานันรีบวิ่งมาหาผู้เป็นพ่อที่นอนขยับเขยื่อนไม่ได้อยู่กลางท้องพระโรง ธาดอกินเค้นเสียงออกมาอย่างยากลำบาก

"ไปดูฝ่าบาทก่อน"

บุตรชายของเขาคนนี้อยู่ในระดับสูงเช่นกันแต่เป็นขั้นแรกเท่านั้น อย่างไรก็ตามก็ดีกว่าปล่อยให้ฝ่าบาทอยู่คนเดียว

ออสบอร์นยังคงยื่นอยู่ที่ระเบียงด้านทิศใต้ของท้องพระโรงสายตาของเขาจับจ้องไปที่ทุ่งกว้างส่วนหนึ่งที่บัดนี้ดำเกรียมไปเป็นแถบภูเขาที่ทอดเงาสูงทะมึนเหนือทุ่งกว้างนั้นก็ถล่มหายลงไปด้วย

ณ จุดกึ่งกลางของคาถาทิ้งหลุมลึกขนาดหลายร้อยตารางเมตรเอาไว้มีควันเผาไหม้โชยออกมาเป็นระยะ

อุกาบาตไม่รู้ไปไหนแล้ว บางทีมันอาจแตกละเอียดตอนพุ่งชนลงมา

อานุภาพของคาถาระดับตำนานนั้นไม่อาจดูแคลนได้ โชคดีว่าเขาล่อมันออกไปไกลจากอารามอสแล้ว ไม่เช่นนั้นเมืองแห่งนี้คงราบเป็นหน้ากลอง

"เจ้าเป็นใคร ทหารล้อมจับเขาไว้!"

ธาดอดานันสังเกตเห็นออสบอร์นมาพักหนึ่งแล้ว บุคคลนี้เป็นคนเดียวที่ยังอยู่ในสภาพดีและไม่ได้รับอันตรายใดๆเลย จะพูดให้ถูกคือไม่มีแม้แต่รอยยับบนเสื้อผ้า เขาอาจเป็นบุคคลที่สร้างปัญหาเมื่อครู่

"อย่าเสียมารยาทธาดอดานัน! ท่านผู้นี้คือท่านออสบอร์นพ่อมดสีเงินแห่งป่าต้องห้าม"

เสียงนี้เป็นของอาดอรัน ศาสนาจารย์แห่งอารามอส เขาเดินเข้ามาในท้องพระโรงพร้อมกับกอแท็บและโรอา นอกจากนี้ยังมีคนแคระที่หนีออกไปก่อนหน้านั้นกลับมาด้วย

ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาเห็นออสบอร์นขับไล่เงาดำนั้นออกมาจากร่างทอร์เดรียน เขาก็ได้ถามถึงตัวตนของออสบอร์นกับกอแท็บจนเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดแล้ว

"นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ท่านศาสนาจารย์"

ธาดอดานันสั่งให้คนพาพ่อของเขาและคนบาดเจ็บไปรักษาตัวแล้ว แต่ฝ่าบาทกอดิมดูอินเหมือนจะยังตื่นตกใจอยู่จนเขาไม่อาจถามคำถามใดได้

"ทอร์เดรียนถูกสิ่งชั่วร้ายสิ่งสู่ เขาพยายามจะครอบงำท่านผู้สำเร็จราชการ แต่เมื่อไม่สำเร็จมันเลยเรียกสิ่งชั่วร้ายที่ทรงพลังกว่ามาเพื่อสังหารพวกเรา"

อันที่จริงอาดอรัน ไม่รู้ว่าพวกมันต้องการสังหารพวกเขาหรือต้องการหนีออกไปกันแน่ แต่เขาเลือกที่จะพูดในแง่ร้ายเข้าไว้ก่อนเพื่อสร้างความชอบธรรมให้กับออสบอร์น

ธาดอดานันนึกไปถึงร่างของทอร์เดรียนที่ถูกทหารนำออกไปก่อนหน้านี้ เขาดูอิดโรยและขาดพลังชีวิตที่เหมาะสม ไม่เหมือนคนที่โดนลูกหลงคนอื่นๆ

"โชคดีที่เรามีท่านพ่อมดสีเงินอยู่ที่นี้เลยสังหารพวกมันลงได้"

อาดอรันมองไปยังแผ่นหลังของออสบอร์นอย่างเลื่อมใส พ่อมดเป็นสิ่งที่แปลกใหม่สำหรับคนแคระรุ่นหลังๆแต่เขากลับคุ้นเคยดี

"เรียกประชุมขุนนางอีกครั้ง ธาดอดานันเจ้ารีบรักษาสถานการณ์ให้กลับสู่ความสงบอย่างรวดเร็วอย่าให้ชาวเมืองตื่นตระหนกเป็นอันขาด ที่เหลือตามข้าไปท้องโถงใต้ปราสาทเราจะประชุมที่นั่น"

เสียงของกอดิมดูอินดังขั้นกะทันหันเหมือนเขาจะเรียกเอาสติสัมปชัญญะกลับมาได้แล้ว

ผู้สำเร็จราชการเฒ่ามองไปยังพ่อมดสีเงินตรงหน้าเขา ในสายตามีความซับซ้อนยากจะบรรยาย ทั้งหวาดเกรง รู้สึกผิด และความรู้สึกขอบคุณผสมปนเปกัน

"ขอเชิญท่านไปด้วยพ่อมดสีเงิน สิ่งที่ท่านทำในวันนี้เราคนแคระจะจดเอาไว้และไม่มีทางให้ท่านลงแรงเปล่าแน่นอน"

กอดิมดูอินก้มหัวให้เขาเล็กน้อยซึ่งถือว่ามากมายแล้วสำหรับผู้สำเร็จราชการเช่นเขา ออสบอร์นยิ้มให้เจ้าชายคนแคระนิดหน่อยและเดินตามพวกเขาออกไปนอกท้องพระโรงที่พังทลาย

สองชั่วโมงต่อมาขุนนางที่ไม่ได้รับบาดเจ็บก็มารวมตัวกันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กอดิมดูอินไม่ได้อยู่ในชุดคลุมสีขาวตัวเดิมเขากลับสวมชุดเกราะออกศึกเต็มยศ ถือคฑาเหล่าทัพ ประทับนั่งบนบัลลังก์สีทองในห้องโถงใหญ่ของปราสาทแม้จะไม่งดงามเท่าท้องพระโรงหลักแต่ก็สมพระเกียรติ

เขากำลังพูดกับขุนนางหลายสิบคนตรงหน้า

"เป็นที่แน่ชัดแล้วว่าพวกออร์คได้ยึดอิกซอร์อันล้ำค่าของพวกเราไป เข่นฆ่าสังหารเหล่าคนแคระกว่าพันห้าร้อยชีวิตรวมถึงน้องชายของข้า มิหนำซ้ำยังใช้วิธีการชั่วร้ายพยายามจะครอบงำข้าอีกด้วย สิ่งต่ำช้าเช้นนี้พวกเราไม่อาจยอมรับได้

ข้าขอประกาศให้เมืองด่านหน้าอารามอสเข้าสู่ภาวะสงคราม เราจะจัดทัพสองแสนนายบุกยึดอิกซอร์กลับคืนมาภายในสามเดือน

นอกจากนี้ให้ส่งสาส์นด่วนไปยังมิวอล์สต็อกเพื่อแจ้งข่าวการล่มสลายของอิกซอร์โดยเร็วที่สุด และแจ้งข่าวของพวกออร์คไปยัง เกลิออน รัสเซล ป้อมวอร์บัส และออซ เพื่อให้พวกเขาเฝ้าระวังเอาไว้"

เหล่าขุนนางทุกคนไม่มีใครคัดค้านวันนี้พวกเขาสูญเสียเพื่อนร่วมงานไปหลายคน จึงเข้าใจความร้ายแรงของสถานการณ์ดี

"นอกจากนี้ พ่อมดสีเงินออสบอร์นโปรดก้าวขึ้นมาด้านหน้า"

ออสอบอร์นถอดหมวกทรงแหลมของเขาออกและก้าวเดินไปหนึ่งก้าวก่อนจะโค้งคำนับ

"ข้าขอประกาศให้พ่อมดสีเงินออสบอร์น เป็นแขกผู้ทรงเกียรติแห่งเหล่าคนแคระ ให้รับสวัสดิการเสมอด้วยขุนนางขั้นหนึ่ง!"

การประกาศของกอดิมดูอินสร้างเสียงวิพากษ์วิจารณ์ขึ้นมาทันที แต่พวกคนแคระที่เห็นออสบอร์นลงมือต่างก็ได้แต่เงียบเอาไว้

พ่อมดเฒ่าคำนับอีกครั้งและเอ่ยขอบพระทัยตามธรรมเนียม

---

ไกลออกไปสุดแขนตะวันตก ณ หอสมุดแห่งวอร์ล็อค

"ม่ายยยยยยย!"

เสียงร้องโหยหวนดังมาจากภายในส่วนลึกของหอสมุด การ์อาลอสทรุดร่างลงกับพื้นทันทีที่ร่างจำแลงของเขาในอารามอสถูกทำลาย พลังงานมหาศาลพัดกระพืออกไปด้านนอกจนหน้าต่างประตูส่งเสียงดังพึบพับก่อนจะแตกกระจายในเวลาต่อมา

อาคารทั้งหลังส่งเสียงปริร้าวเสียดหูถึงรากลึกไม่อาจทนรับน้ำหนักได้อีกต่อไป

"รีบอพยพผู้คน!"

มอร์เทรียสที่ได้แต่สงสัยรีบสั่งการให้ผู้คนบริเวณนี้ออกไปก่อน แต่เขาก็ยังไม่กล้าเข้าไปดูอาร์กาลอสแต่อย่างใด เพราะคนผู้นี้เป็นครึ่งก้าวระดับตำนาน ถ้าสิ่งที่เผชิญอยู่แม้แต่การ์อาลอสก็ทำอะไรไม่ได้เขาเองก็คงต้องถอยเช่นกัน

จังหวะนี้มุขมนตรีคนอื่นๆรีบเดินทางมาถึงที่นี่

"เกิดอะไรขึ้นมอร์เทรียส"

เคอราชอฟฟ์ที่อยู่ไม่ไกลเดินมายืนอยู่ข้างๆมอร์เทรียส เขาสังเกตเห็นพลังเวทย์ที่ปั่นป่วนด้านในได้ชัดเจน เหมือนกับพลังที่สับสนวุ่นวายพร้อมระเบิดได้ตลอดเวลา

ปกติสิ่งนี้จะเกิดขึ้นเมื่อวอร์ล็อคคนหนึ่งๆ ได้รับบาดเจ็บสาหัสจนพลังในร่างตีกลับทำให้จิตรวิญญาณที่เก็บพลังเวทมนตร์ทั้งหมดเสียหายและไม่สามารถเก็บพลังเวทมนตร์ไว้ได้อีกต่อไป จิตรวิญาณจึงพยายามระบายมันออกมา

"ไม่รู้ แต่สิ่งใดก็ตามที่ทำให้การ์อาลอสเป็นเช่นนี้ได้ ไม่ใช่สิ่งที่เราจะรับมือไหว"

สิ้นเสียงของมอร์เทรียส พลังที่ป่ั่นป่วนด้านในก็ระเบิดดังตู้ม มุขมนตรีหลายคนที่มารวมตัวกันด้านนอกรีบใช้พลังเวทย์ของตนสร้างม่านพลังป้องกันแรงระเบิดเอาไว้

ไม่อาจให้แรงระเบิดนี้ทำลายเมืองชั้นในของอาณาจักรวอร์ล็อคได้

พร้อมกับเสียงระเบิด เสียงคำรามของการ์อาลอสก็ดังขึ้น

"พ่อมด ข้าจะฆ่าเจ้า!!!"