บทที่ 92 : ฉันจะทำให้นายรู้สึกถึงความล้มเหลว (2-2)
บทที่ 92 : ฉันจะทำให้นายรู้สึกถึงความล้มเหลว (2-2)
"มนุษย์เหรอ? ก็ต้องใช่สิค่ะ! หากไม่ใช่มนุษย์จากโลกจะไม่สามารถเป็นนายท่านได้หรอก”
“ฉันหมายถึงผู้หญิงคนนั้น เทล เธอได้ยุ่งกับนายท่านไรก็ได้หรือเปล่า?”
“ว่าไงนะ บงการเหรอ? หมายถึงยุ่งเกี่ยวกับนายท่านเหรอคะ?”
ดวงตาของไอเซลล์เบิกกว้าง
“รอสักครู่ ขอฉันไปหาข้อมูลก่อนนะคะ!”
ไอเซลล์หายไปเหลือเเค่เศษละอองดาว
หลังจากนั้นไม่นาน ไอเซลล์ก็กลับมา
"ไม่ต้องห่วง นายท่านไรก็ได้เป็นผู้เล่นปกติธรรมดา 100% ค่ะ”
“ฉันจะเชื่อเรื่องนั้นได้ไหม?”
“ได้แน่นอน ฉันได้รับข้อมูลยืนยันมาจากผู้อำนวยการคนอื่นอีกที! จริงๆ แล้วการทำอะไรแบบนี้มีเงื่อนไขมากมายและความเสี่ยงสูงมากเลยนะคะ”
นามบัตรของเธอระบุว่าเธอเป็นผู้อำนวยการร่วม
แต่ฉันไม่สามารถเชื่อถือคำพูดของไอเซลล์ได้ทั้งหมด ทว่าการไม่เชื่ออะไรเลยก็คงเป็นเรื่องไร้สาระไม่แพ้กัน
อย่างน้อยไอเซลล์เองก็ขีดเส้นว่าเธอไม่สามารถตอบคำถามบางข้อได้
แม้ว่าเธออาจจะลังเลหรือกำกวมในการตอบบางครั้ง แต่เธอก็ไม่เคยโกหก
"อืม"
“มีอะไรอย่างอื่นอีกไหมที่ท่านอยากรู้คะ?”
“ถ้ามีแล้วจะถาม”
“ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะนอนแล้ว เธอไปเถอะ!”
ห้องมืดลง
ฉันนั่งบนเตียงและครุ่นคิดช้าๆ
ฉันจะแยกประเด็นที่ซับซ้อนเกี่ยวกับโมเบียสออกไปก่อน
ยังไม่ถึงเวลาคิดเรื่องนั้น
ความกังวลของฉันในตอนนี้เกี่ยวกับท่านนายที่ดูแลห้องรอนี้
ฉันได้รู้ว่านายท่านไรก็ได้ไม่ได้ถูกเทลบงการ
ดังนั้น สถานการณ์ปัจจุบันคงสามารถนำมาประกอบกับการเล่นเกมล้วนๆ ของนายท่านไรก็ได้
“แสดงว่าทุกอย่างเป็นไปตามที่คาดเดาไม่มีผิด”
การวิเคราะห์ของฉันไม่ผิดพลาด
นายท่านไรก็ได้ตอนนี้มีอาการที่เรียกว่า 'นายท่านหลงตัวเอง'
หากอาการแย่ลง คงจะมีสิ่งเลวร้ายเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็ว
ดีมันยังอยู่ในช่วงเริ่มต้น
ด้วยมาตรการที่เหมาะสม ก็คงมีโอกาสที่จะพลิกกลับมาปกติได้
การรักษาที่มีประสิทธิภาพที่สุดสำหรับอาการนายท่านหลงตัวเอง ตามที่ผู้เล่นพิกมีอัพใช้คือการกำจัดฮีโร่ที่นายท่านพึ่งพาให้หายไปถาวร
ทว่าฮีโร่คนนั้นก็คือฉันเอง
“….”
วิธีการนี้ย่อมไม่อาจใช้ได้
ในตอนนี้ ร่างกายนี้ มันคือชีวิตจริงที่ไม่สามารถย้อนกลับได้
ฉันครุ่นคิดอยู่นาน แต่ไม่ว่าฉันจะเลือกทางไหนมันก็มีความเสี่ยงอย่างมาก
แน่นอนว่าผลลัพธ์ของความเสี่ยงก็คือความตายของฉัน
ถึงอย่างนั้น มันก็มีวิธีแก้ปัญหาอยู่
'ฉันจะยืนเฉยๆ และไม่ทำอะไรเลยคงไม่ได้'
ได้ข้อสรุปแล้ว
ตอนนี้สิ่งต่อไปก็คือการนำไปปฏิบัติต่างหาก
เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากรับประทานอาหารง่ายๆ ฉันก็ไปสมทบกับสมาชิกที่สนามฝึกซ้อม
การฝึกก็ดำเนินไปตามปกติ การฝึกร่างกายขั้นพื้นฐานในตอนเช้า ตามด้วยกินข้าวกลางวัน หลังจากนั้นเราก็เริ่มฝึกการใช้อาวุธ เมื่อใกล้ค่ำก็ถึงเวลาซ้อม แต่มันก็มีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย
“เอานี้ไปกิน!”
อาเชอร์ใช้โล่ป้องกันฝั่งด้านซ้ายของเขา และแทงดาบไปข้างหน้า
ท่าทางของเขาถูกต้อง แต่ความเร็วของเขาช้าเกินไป ฉันหลบเลี่ยงเล็กน้อยและฉวยโอกาสจากช่องที่เปิด ทันใดนั้นโรเดอริกก็ปรากฏตัวขึ้น เขาถือหอกด้วยรูปร่างที่แข็งแรงและสมบูรณ์แบบ เขาโจมตีโล่ของฉันอย่างแรง
จากนั้นเขาก็เปลี่ยนมาใช้การแทงอย่างรวดเร็วโจมตีไปทั่วร่างกายของฉัน
รวดเร็วและแม่นยำ ระดับของโรเดอริกอาจต่ำกว่าของอารอน แต่ในด้านของพละกำลัง ร่างกาย และทักษะเขาเหนือกว่าอารอนมาก การโจมตีด้วยหอกของเขาดูเหมือนจะแบ่งออกเป็นการโจมตีหลายครั้ง
ฉันสกัดกั้นด้วยโล่ ปัดหอกออกไปด้วยดาบ และหลีกเลี่ยงสิ่งที่สามารถหลีกเลี่ยงได้
โรเดอริกเองก็เป็นคู่ต่อสู้ที่น่าเกรงขาม
ในสถานการณ์นั้น อาเชอร์ก็ลุกขึ้นยืนได้ก็โจมตีที่ด้านซ้ายของฉันอีกที อีดิสที่ซ่อนตัวอยู่ทางด้านขวา ปรากฏตัวออกมาและเล็งไปยังจุดสำคัญ จังหวะเวลานั้นสมบูรณ์แบบและไม่สามารถหลีกเลี่ยงหรือปิดกั้นการโจมตีได้เลย
'3 ต่อ 1 แบบนี้ การเอาชนะเป็นเรื่องยาก'
ฉันแตะพื้นสามครั้งด้วยเท้าซ้ายเพื่อส่งสัญญาณ
ในช่วงเวลาที่กริชกำลังจะฟาดแขนขวาของฉัน อารอนและเจนน่าซึ่งเฝ้าดูก็เข้าร่วมด้วย
การซ้อมเปลี่ยนจากการต่อสู้แบบตัวต่อตัวเป็นการต่อสู้แบบกลุ่ม
กล่าวอีกนัยหนึ่งมันกลายเป็นการฝึกซ้อมแบบทีม
นอกจากนี้ยังเป็นการฝึกฝนเพื่อปรับตัวเข้ากับการต่อสู้ที่วุ่นวายอีกด้วย แยกแยะระหว่างพันธมิตรและศัตรูในการต่อสู้ ทั้งยังต้องรักษาการทำงานเป็นทีม ด้วยจำนวนฮีโร่ที่พร้อมต่อสู้เพิ่มมากขึ้น การฝึกฝนประเภทนี้จึงสามารถทำได้
ออลก้าถูกงดเว้นจากการใช้เวทมนตร์ เนื่องจากมีความเสี่ยงสูง
หลังจากเสร็จสิ้นการฝึก นายท่านไรก็ได้ก็เข้าสู่ระบบ
นายท่านไรก็ได้เข้าสู่ระบบ มันเป็นสิ่งที่ฉันคาดไว้แล้ว
“ฮาน เจนน่า อารอน ออลก้า!”
ทันทีที่เขาเข้าสู่ระบบ นายท่านไรก็ได้ก็เรียกใช้งานปาร์ตี้หลักของเรา
เราสี่คนรวมตัวกันที่จัตุรัส
“ขึ้นไปบนชั้น 12 ใช่ไหม? นี่มันบ้าชัดๆ”
เจนน่าพูดแยกเขี้ยว
อารอนมีสีหน้าดูมืดมนเล็กน้อย
“ถ้าเป็นชั้น 12 จริงก็น่ากังวลไม่ใช่เหรอ? มันยังเร็วเกินไป”
การกวาดล้างชั้น 11 เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวันก่อน
ที่จริงในห้องรอของบนโลกนี้ มันได้ผ่านไปไม่ถึงวันด้วยซ้ำ
กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ถ้านายท่านจะส่งเราไปที่ชั้น 12 ในครั้งนี้ นั่นหมายความว่าเขาพยายามปีนขึ้นไปมากกว่า 2 ชั้นอย่างรวดเร็วภายในเวลาหนึ่งวัน มันเป็นการกระทำที่โง่เขลายิ่ง
“จงเปิดออกรอยแยกของมิติและเวลา!”
ชิ้ง
เมื่อไอเซลล์ยื่นมือออกไป ประตูหน้าของจัตุรัสก็เปิดออก
ทั้งสามคนก้าวเข้าไปข้างในอย่างระมัดระวัง
แต่ฉันยืนอยู่นอกจัตุรัสโดยกอดอกเอาไว้
“ไม่เข้าไปเหรอ?”
เจนน่าชี้นิ้วมาที่ฉัน
อารอนและออลก้าก็รอฉันเหมือนกัน
แม้ว่ามันจะเป็นคำสั่งที่ยากจะยอมรับ แต่การตระหนักว่าฉันไม่สามารถปฏิเสธได้นั้นฝังแน่นอยู่ในตัวฉัน
แต่ฉันต้องทำ
ฉันหลับตาลง
และฉันก็จำได้
ย้อนกลับไปตอนที่ฉันไม่ใช่ผู้เล่นไต่อันดับในพิกมีอัพ ฮีโร่ที่เคยอยู่กับฉันได้เลือกอะไรบางอย่าง
ฮีโร่พวกนั้นเดิมพันชีวิตของเขาเพื่อฉัน
ฉันลืมตาขึ้น
“ไอเซลล์ นายท่านกำหนดให้ไปชั้นไหน?”
[…ชั้น 12]
ไอเซลตอบอย่างกระอักกระอวนใจ
อย่างที่ฉันคาดไว้ไม่มีผิด
ฉันจำคำสั่งที่ปรากฏบนหน้าจอการโหลดได้แม่น
“บางครั้งฮีโร่ก็เรียกร้องหรืออ้างสิทธิ์ต่อนายท่านของพวกเขา และบางครั้งก็สามารถปฏิเสธคำสั่งได้”
ฉันจึงพูดว่า
“ฉันปฏิเสธที่จะเข้าร่วม”
[“ฮาน (★★) ปฏิเสธที่จะเข้าร่วม!”]
