บทที่ 59 แผนการขยายเขตกันชน (อ่านฟรี)
การล่าซอมบี้ดำเนินไปเป็นเวลาสี่วัน
ตอนแรกฉันคิดว่าจะใช้เวลาเพียงวันเดียวในการตรวจสอบความเรียบร้อย ใน แฮงดังดง 1 ในที่สุดก็ปาไป สี่ วันแล้ว
ฉันเกือบจะจัดการซอมบี้ตามท้องถนนเสร็จแล้ว แต่ปัญหาคือซอมบี้ที่กระจัดกระจายและซ่อนตัวอยู่ในอาคาร อพาร์ทเมนท์ส่วนใหญ่ที่นี่ถูกสร้างขึ้นเพื่อให้สามารถอยู่อาศัยได้ประมาณหนึ่งพันครัวเรือนต่อครัวเรือน และ แฮงดังดง เป็นหนึ่งในย่านที่อยู่อาศัยที่หนาแน่นที่สุดในคังบุก ฉันต้องตรวจดูอพาร์ตเมนต์และอาคารสูงเหล่านี้อย่างระมัดระวัง
ฉันใช้เวลามากมายในการเดินผ่านห้องน้ำ ห้องเก็บของ ลานจอดรถใต้ดิน และห้องหม้อต้มน้ำ
การจัดการซอมบี้หลังจากนั้นก็เป็นปัญหาเช่นกัน ตลอดการล่าซอมบี้สี่วัน ลูกน้องของฉันนำซอมบี้มาให้ฉันอย่างน้อยเจ็ดพันตัว ฉันพยายามรับสมัครให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่มีจำนวนจำกัดที่ฉันสามารถควบคุมได้ เมื่อฉันมีลูกน้องประมาณ 1400 คนแล้ว ฉันก็ไม่สามารถผลักซอมบี้และแปลงพวกมันได้อีก
ร่างกายของฉันแข็งแกร่งขึ้นตั้งแต่เหตุการณ์มาจังดง ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงมีลูกน้องได้ถึงหนึ่งพันสี่ร้อยคน
เขตซองดง[1] มีประชากรสามแสนคน แม้ว่าประชากรในเขตซองดงจะลดลงครึ่งหนึ่งหลังจากที่ซอมบี้ปรากฏตัวขึ้น นั่นก็จะเหลือคนอย่างน้อยหนึ่งแสนห้าหมื่นคน แม้จะคำนึงถึงจำนวนเดือนที่ผ่านไป แต่ก็ยังต้องมีคนอย่างน้อยครึ่งหนึ่งหรือเจ็ดหมื่นห้าพันคน
ฉันนึกไม่ออกว่าบริเวณอื่น ๆ ของเขตมีซอมบี้เหลืออยู่อีกกี่ตัว ถ้ามีซอมบี้เจ็ดพันตัวใน แฮงดังดง 1 เพียงแห่งเดียว ฉันไม่กล้านึกภาพตัวเองกำลังดูแลความเรียบร้อยที่ มาจังดง ฉันต้องคิดอย่างอื่น
ฉันใช้อพาร์ทเมนท์ที่อยู่ติดกับทางแยกอึงบงเป็นคุกซอมบี้ ฉันวางซอมบี้หนึ่งตัวไว้ในห้องขังแต่ละห้อง ฉันปิดกั้นทางเข้าอพาร์ตเมนต์ทั้งหมดเพื่อควบคุมซอมบี้ ฉันต้องป้องกันไม่ให้มีมนุษย์กลายพันธุ์ปรากฏตัวขึ้น และฉันก็ไม่แน่ใจว่าซอมบี้จะกินกันเองหรือเปล่า
'ฆ่าซอมบี้ถ้าพวกมันพยายามโจมตีซอมบี้ตัวอื่นหรือหลบหนี'
นั่นคือสิ่งที่ฉันสั่งลูกน้องที่ฉันมอบหมายให้ดูแลเรือนจำ ฉันถือว่าซอมบี้ในห้องขังเป็นตัวสำรองในกรณีที่ฉันสูญเสียลูกน้องไป
มีคนหยิบยกความคิดที่จะฆ่าพวกเขาทั้งหมดในระหว่างการประชุมครั้งหนึ่งของเรา แต่นั่นเป็นไปไม่ได้ ไม่มีทางที่เราจะกำจัดศพเหล่านั้นได้ทั้งหมด มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเผาซอมบี้เจ็ดพันตัวเมื่อเราไม่มีน้ำมันเพียงพอสำหรับตัวเราเองด้วยซ้ำ
นอกจากนี้ยังมีข้อจำกัดในการฝังพวกเขาอีกด้วย และหากโรคระบาดแพร่กระจายเพราะเหตุนี้ จะไม่มีการหันหลังกลับจากสิ่งนั้นอย่างแน่นอน
นี่คือเหตุผลที่ฉันลงเอยด้วยการสร้างคุกและวางลูกน้องของฉันไว้ดูแลพวกเขา ฉันตัดสินใจเรียกลูกน้องที่ดูแลห้องขังว่า 'กองทหารค่ายทหาร'
ฉันมีลูกน้องทั้งหมด 1400 คน แต่เกือบ 200 คนในนั้นเป็นหน่วยสอดแนมหรือประจำการในค่ายทหาร เมื่อพิจารณาถึงความจริงที่ว่าฉันต้องทิ้งลูกน้องไว้ที่ ศูนย์พักพิงแฮยอง เพื่อป้องกัน ฉันทำได้เพียงส่งกองกำลังประมาณเก้าร้อยหรือเกือบพันคนในการรบ
อย่างไรก็ตาม การมีลูกน้องเพิ่มขึ้นไม่ใช่ข่าวดีไปเสียทั้งหมด
เครือข่ายสอดแนมของฉันกว้างขวางมากขึ้น โดยมีลูกน้องกระจัดกระจายไปทั่วสถานที่ ซึ่งทำให้จิตใจของฉันสับสนอย่างมาก
สิ่งที่ทำให้ฉันเบื่อมากที่สุดก็คือฉันไม่สามารถหาผู้รอดชีวิตจากการล่าซอมบี้สักคนเดียวได้
ฉันเริ่มต้นด้วยความหวังอันริบหรี่ แต่นี่ยิ่งทำให้ฉันผิดหวังมากขึ้นเท่านั้น
ฉันสงสัยว่าเวลาผ่านไปนานเกินไปสำหรับพวกเขาที่จะมีชีวิตรอดหรือไม่ คนที่พยายามเอาชีวิตรอดด้วยตัวเองหรือคนอย่างฉันที่กำลังรอทีมกู้ภัยคงถูกซอมบี้กินหรือฆ่าตัวตายไปแล้ว ฉันเห็นเชือกมากมายผูกติดกับเพดานในอพาร์ตเมนต์ ฉันยังเห็นอ่างอาบน้ำที่มีคนฆ่าตัวตายด้วย ภาพทั้งหมดนี้ทำให้จิตใจของฉันเจ็บปวด
“พ่อของโซยอน!”
เสียงของลีจองอุคดังมาจากข้างๆฉัน ฉันหันกลับไปด้วยความประหลาดใจ และลีจองอุคก็เอียงหัวไปข้างหนึ่ง
"คุณกำลังคิดอะไรอยู่? คุณไม่ตอบฉันมาสักพักแล้ว”
'โอ้ใช่ ฉันกำลังประชุมอยู่'
ฉันนวดขมับและถอนหายใจ
ลีจองอุค มองมาที่ฉันอย่างใกล้ชิดและประกาศกับคนอื่นๆ ว่าการประชุมถูกเลื่อนออกไป
ทุกคนพยักหน้าและจากไป แม้ว่าพวกเขาจะจับตาดูฉันอยู่ก็ตาม
ฉันไม่อยากสร้างบรรยากาศแบบนี้ แต่มันยากสำหรับฉันที่จะเข้าใจสิ่งที่ฉันได้เห็นในช่วงสี่วันที่ผ่านมา แม้ว่าร่างกายของฉันจะเป็นซอมบี้ แต่จิตใจของฉันยังคงเป็นมนุษย์อยู่มาก
ฉันยังคงนั่งขณะที่ทุกคนออกจากห้องประชุม แล้วค่อยๆ หลับตาลง
ฉันไตร่ตรองว่าจะต้องล้มเลิกแผนการขยายเขตกันชนที่ปลอดภัยของเราหรือไม่ ฉันเหนื่อยทั้งกายและใจหลังจากดูแลความเรียบร้อยใน
แฮงดังดง 1 ฉันไม่แน่ใจว่าตัวเองมีความสามารถหรือมีคุณสมบัติพอที่จะคิดดูแลพื้นที่อื่นๆ หรือเปล่า ในเมื่อฉันไม่ได้แตะต้องมาจังดงด้วยซ้ำ ฉันเอามือกุมหัวแล้วถอนหายใจยาวๆ
ก๊อกก๊อก.
ลีจองอุคเข้ามา เขามองหน้าฉันอย่างใกล้ชิดแล้วยิ้มอย่างเขินๆ
“มันไม่ง่ายเลยใช่ไหม?”
ฉันหัวเราะเบาๆ
พูดตามตรงว่ามันเหนื่อย
ฉันกลัวว่าจะไม่สามารถปกป้อง ศูนย์พักพิงแฮยอง จากการโจมตีจากสมาชิกแก๊งได้ ระบบปัจจุบันที่เราสร้างขึ้นนั้นสร้างขึ้นจากความ
เย่อหยิ่งและความ องอาจของฉัน และความปลอดภัยที่เราสร้างขึ้นจะถูกยึดไป สักวันหนึ่ง
ลีจองอุค ซุกมือในกระเป๋าเสื้อแล้วเดินมาหาฉันด้วยท่าทีอวดดี เขาคว้าไหล่ของฉัน
“คุณกลับมาสนใจมันมากเกินไปแล้ว!”
ฉันมองเขาด้วยความประหลาดใจ แล้วเขาก็หัวเราะเบาๆ
“คุณคิดมากเกินไป นั่นคือปัญหาของคุณ”
“...”
“คุณทำได้ดีมากจนถึงจุดนี้ แต่มีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง”
ขณะที่ฉันตั้งชื่อหัวเรื่องของฉัน รอยยิ้มของเขาก็กว้างขึ้น
“คุณไม่ได้พักผ่อนนะรู้ไหม”
ฉันไม่สามารถพูดอะไรตอบได้ ถ้าฉันละทิ้งทุกสิ่งที่เรามีตอนนี้ เราอาจสูญเสียทุกสิ่ง ฉันหยิบสมุดบันทึกของฉันออกมา
- เราไม่สามารถแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นรอบตัวเรา
“ใครบอกให้คุณแกล้งทำว่าเป็นอะไร? ฉันแค่บอกให้คุณหยุดพัก จำตอนที่เรารับนักศึกษาเข้ามาได้ไหม”
ฉันพยักหน้า แล้วเขาก็นั่งลงข้างฉัน
“คุณมีแนวโน้มที่จะเก็บความรู้สึกที่แท้จริงของคุณไว้ จนถึงจุดที่มันไม่ดีต่อสุขภาพ”
“...”
“ฉันพูดไปแล้วในวันนั้น และฉันจะพูดอีกครั้ง คุณสามารถหัวเราะได้เป็นระยะ ๆ นะรู้ไหม”
ฉันพยักหน้าช้าๆ เมื่อนึกถึงวันนั้น
ลีจองอุค เอนหลังบนเก้าอี้ของเขา
“คุณรู้ไหม ย้อนกลับไปเมื่อโลกไม่เป็นเช่นนี้ คุณรู้ไหมว่าฉันทำอะไรเป็นอันดับแรกหลังจากเลิกงานทุกวัน”
“...?”
“ดื่มเบียร์กับภรรยาของฉัน”
ลีจองอุคยิ้มอย่างอ่อนโยน แม้ว่าเสียงของเขาจะนุ่มนวล แต่ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความคิดถึง และดูเหมือนว่าเขาจะต้องหลั่งน้ำตาทุกวินาที
ลีจองอุคจ้องมองไปที่เพดานสักพัก ราวกับจมอยู่กับความคิด ฉันร่วมจ้องมองไปที่เพดานกับเขา หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็กลับมาจากจุดที่เขาค้างไว้
“ฉันรู้สึกเหมือนว่าความกังวลและความเหนื่อยล้าในวันนั้นหายไปเมื่อฉันดื่มเบียร์และพูดคุยกับภรรยา เราไม่ได้พูดถึงเรื่องสำคัญด้วยซ้ำ แค่พูดคุยธรรมดาๆรู้ไหม? ฉันไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกดีขนาดนี้”
คำพูดของลีจองอุคทำให้ฉันนึกถึงเช่นกัน ฉันนึกถึงช่วงเวลาที่ฉันและภรรยาเข้าร่วมพิธีเปิดโรงเรียนประถมของโซยอน
ภรรยาของผมโวยวายเกี่ยวกับวันนั้น ในทางกลับกัน ฉันไม่รู้สึกอะไรเลย ฉันแค่กำลังคิดเกี่ยวกับงาน เธอแต่งตัวเต็มยศในตอนเช้าและหยิบกระเป๋าแบรนด์เนมที่เธอถือว่าเป็นมรดกตกทอดออกมาด้วย เธอยังสวมรองเท้าส้นสูงที่เธอบ่นตลอดเวลา เพราะมันทำให้ข้อเท้าของเธอเจ็บ เธอพูดคำเหล่านี้กับฉันในชุดเกราะเต็มชุดของเธอ
- ไปกันเถอะ!
เธอดูกล้าหาญมาก ฉันอดยิ้มไม่ได้ วิธีที่เธอวางท่าจนพ่อแม่คนอื่นๆ ไม่สามารถดูถูกเธอได้... ดูเหมือนว่าเธอกำลังเตรียมพร้อมสำหรับพิธีสาบานตนเข้ารับตำแหน่งแทนพิธีของโซยอน
แต่เมื่อเธอได้พบกับพ่อแม่คนอื่นๆ เธอก็ไม่มีปัญหาในการพูดคุยและพูดคุยกัน เธอเป็นคนหนึ่งที่มีช่วงเวลาในชีวิตของเธอยิ้มและหัวเราะไปพร้อมกับพวกเขา
หลังจากเสร็จสิ้นพิธี เราทุกคนก็ไปที่ร้านอาหารของครอบครัวและบทสนทนาก็ดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง
หน้าที่ของฉันคือการฟังพวกเขาสองคนคุยกัน
ภรรยาของผมเล่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ที่โรงเรียน
ฉันชอบวิธีที่ภรรยาของฉันเป็น ฉันเคารพเธอที่มีอารมณ์และพูดอย่างมั่นใจในสิ่งที่เธอต้องการจะพูด ฉันมีความสุขเมื่อฉันตอบสนองต่อสิ่งที่เธอพูดหรือเมื่อฉันเล่นร่วมกับเธอ และยิ้มอย่างอ่อนโยนขณะที่คำพูดหลุดออกมาจากปากเธอ ฉันจะลืมไปเลยว่าแต่ละวันของฉันเหนื่อยแค่ไหนเมื่อเห็นโซยอนและภรรยาทะเลาะกันไม่หยุด
ฉันเข้าใจความหมายของลีจองอุคในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ
ช่วงเวลาแห่งความสุขเหล่านั้นกับภรรยาของฉันรู้สึกเหมือนเป็นนิรันดร์ที่ผ่านมา แต่เมื่อตระหนักว่ายังไม่ถึงหนึ่งปีนับตั้งแต่เหตุการณ์ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นทำให้ฉันเสียใจ
ลีจองอุค ถอนหายใจ
“หลังจากที่ภรรยาท้อง เราก็คุยกันทุกวันหลังเลิกงาน โดยดื่มเครื่องดื่มไอออนแทนเบียร์ พูดตามตรง ฉันไม่แน่ใจว่าจะสามารถพูดคุยกับเธอต่อได้หรือไม่”
- งั้นคุณก็พึ่งเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มาโดยตลอดสิฮะ
ฉันหัวเราะในขณะที่แสดงความคิดเห็น แต่เขาส่ายหัวด้วยความไม่เห็นด้วย
"ไม่เลย. อันที่จริงฉันชอบมันมากยิ่งขึ้น มันรู้สึกแปลกๆ พูดจริงจังเมื่อเรามีสติ เพราะเราเมาทุกครั้งที่คุยเรื่องต่างๆ”
ฉันมองเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย และเขาก็หัวเราะออกมาดังลั่น
“เอาล่ะเอาล่ะ ฉันจะหยุดที่นี่”
“...”
“ยังไงก็ตามสิ่งที่ฉันอยากจะพูดคือ…”
ลีจองอุคเดินตามไปและลูบคางของเขา ขณะที่ฉันรอเขา เขาก็ยิ้มและหัวเราะ
“หยุดคิดเรื่องงานหลังจากที่คุณทำงานมาทั้งวันแล้ว หาเวลาให้กับตัวเองบ้าง”
'มีเวลาให้กับตัวเองฮะ... ฉันจะมีเวลาให้กับตัวเองได้ยังไงในเมื่อไม่มีเวลาเลย?'
ฉันถอนหายใจแล้วเม้มปาก ลีจองอุคลุกขึ้น
“เมื่อนานมาแล้วมีคนบอกฉันเรื่องนี้”
“...?”
“ถ้าคุณไม่มีเวลา คุณต้องสร้างเวลา”
จากนั้นเขาก็ออกจากห้องประชุม ฉันนั่งนิ่งและจ้องมองไปที่ประตูหน้าซึ่งลีจองอุกออกไป ฉันคิดถึงสิ่งที่เขาเพิ่งบอกฉันเมื่อสองสามนาทีที่ผ่านมา
'ถ้าคุณไม่มีเวลา คุณต้องสร้างเวลา...'
ฉันเข้าใจคำพูดของเขาอย่างแน่นอน
บางทีฉันอาจมองเห็นความคิดที่ว่าฉันต้องเข้มแข็งขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งเป็นสาเหตุที่ฉันคิดว่าฉันไม่มีเวลาให้กับตัวเอง บางทีความหลงใหลของฉันอาจกัดกร่อนจิตใจฉันอย่างช้าๆ
ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วลุกขึ้น บางทีสิ่งที่ลีจองอุคพูดกับฉันอาจเป็นสิ่งที่ภรรยาของเขาบอกเขา
* * *
วันรุ่งขึ้น โซยอนและฉันใช้เวลาทั้งวันทำทุกอย่างที่เราต้องการ ฉันยุ่งมากกับการล่าซอมบี้ในช่วงสี่วันที่ผ่านมาจนไม่มีเวลาอยู่กับโซยอนเลย ฉันวางแผนที่จะหยุดวันนี้ เหมือนกับที่ลีจองอุคบอกฉันเมื่อวันก่อน
“พ่อคะพ่อ! เด็กคนอื่นๆ มาร่วมกับเราด้วยได้ไหม?”
ฉันมองไปรอบๆ หลังจากได้ยินคำถามของโซยอน และฉันก็จ้องมองไปที่เด็กๆ บนชั้นห้าของอพาร์ทเมนต์ 104 พวกเขาทั้งหมดยืนอยู่ข้างหน้าต่าง พวกเขาจ้องมองอย่างว่างเปล่ามาที่โซยอนและฉันก็เล่นกัน
ขณะนั้น ฉันจำได้ว่า ฮันซอนฮุย ตบหลังฉัน ฉันไม่สามารถเพิกเฉยต่อข้อเสนอแนะของเธอที่ว่าฉันควรคำนึงถึงเด็กคนอื่นๆ ด้วยเช่นกัน
ฉันโบกมือให้เด็กๆ ลงมา แต่เด็กๆ ก็ได้แต่มองหน้ากันไม่รู้จะทำยังไง มีผู้หญิงคนหนึ่งมาพูดอะไรบางอย่างกับเด็กๆ เธอจับมือเด็กแล้วออกมาข้างนอก มันคือฮันซอนฮุย
เด็กๆ หัวเราะราวกับว่าพวกเขาลืมไปแล้วเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว และเริ่มเล่นกันในอพาร์ตเมนต์ ฮันซอนฮุย กอดอกขณะที่เธอเดินเข้ามาและยืนข้างฉัน
“นั่นเป็นสิ่งที่ดีมากสำหรับคุณ”
ฉันยิ้มเบาๆ หลังจากได้ยินคำชมของเธอ ฉันไม่ควรแค่ดูแลโซยอน ตราบใดที่ฉันคิดว่าทุกคนที่นี่เป็นครอบครัว ฉันก็ต้องปฏิบัติต่อเด็กคนอื่นๆ เหมือนโซยอน
สักพักผู้เฒ่ากับอีจองอุคก็เดินเข้ามาหาฉัน ลีจองอุคมองดูเด็กๆ แล้วพูดว่า
“คุณปล่อยให้เด็กๆ เป็นอิสระเพราะคุณดูแลความเรียบร้อยของ แฮงดังดง 1 แล้วหรือไม่? ”
ผู้เฒ่าหัวเราะเสียงดังขณะที่เขามองดูเด็กๆ แต่ดวงตาของเขาเบิกกว้างแทบจะในทันที
"ไม่ไม่! เด็กๆ! ไม่! อย่าก้าวไปตรงนั้น!”
ดูเหมือนเด็กบางคนได้ก้าวไปยังจุดที่ผู้เฒ่าปลูกมันฝรั่งแล้ว ในที่สุด ผู้เฒ่า ลีจองอุค และ ฮันซอยฮุย ก็วิ่งไปข้างหน้าเพื่อทำให้เด็กๆ สงบลง แต่ในไม่กี่นาที พวกเขาก็เล่นร่วมกับเด็กๆ เช่นกัน
หลังจากนั้น ลีจองฮยอก, ชเวดาฮเย และแม้แต่อาจารย์ใหญ่ก็ออกมาข้างนอก
เราได้ยินเสียงเด็กๆ หัวเราะอีกครั้งใน ศูนย์พักพิงแฮยอง นี่คือสิ่งที่ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะเกิดขึ้น ไม่นานหลังจากนั้น วัยรุ่นและนักศึกษาวิทยาลัยที่เราช่วยเหลือจาก แฮงดังดง 2 ต่างก็ออกมาเล่นกัน
สมาชิกเดิมและสมาชิกใหม่มารวมตัวกันและผูกพันกัน โดยไม่สนใจว่าสมาชิกใหม่หรือเก่า นักศึกษาวิทยาลัยซึ่งเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านเกมและ การดื่มได้แนะนำให้ทุกคนรู้จักกับเกมสนุก ๆ ที่เด็กและผู้ใหญ่ทุกคนชื่นชอบ
ขณะที่ฉันมองดูพวกเขาด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยน โซยอนก็วิ่งมาหาฉันแล้วจับมือฉันไว้ เธอพูดกับฉันด้วยรอยยิ้มที่ไร้เดียงสาและน่ารักที่สุด
“พ่อคุณควรเข้าร่วมกับเราด้วย!”
จากนั้นคนอื่นๆ ที่รวมตัวกันที่นั่นก็ดุฉันที่ไม่เข้าร่วมมาก่อน ฉันยิ้มกว้างและเดินกับโซยอนไปทางฝูงชนที่รวมตัวกัน
ฉันอดยิ้มไม่ได้
ฉันมีความสุข.
ฉันอยากจะรักษาความสุขนี้เอาไว้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคตก็ตาม
- ศัตรูยังอยู่
อย่างไรก็ตาม พระเจ้าไม่ได้ให้เวลาฉันหยุดพักแม้แต่วินาทีเดียว
ฉันหยุดตรงทางเดินของตัวเอง ครึ่งทางที่ไปทางคนอื่นๆ ฉันได้ยินสัญญาณที่ลูกน้องของฉันส่งมาให้ฉัน
สัญญาณมาจากโซลฟอเรสต์
1. เขตซองดงเป็นหนึ่งในยี่สิบเขตในเกาหลีใต้ แบ่งออกเป็นฝ่ายบริหาร 20 ฝ่าย โดยแฮงดังดงเป็นหนึ่งในนั้น