บทที่ 58 คังจีซอก 2 (อ่านฟรี)
"...อะไร?"
ไม่ใช่ความผิดของคุณ
“ทำไมจู่ๆ คุณถึงพูดแบบนี้ล่ะ คุณลุง?”
- อย่างที่ฉันพูดไป มันไม่ใช่ความผิดของคุณ
คัง จีซอก มองดูสิ่งที่ฉันเขียนและเงียบไปสักพัก บางทีคำพูดปลอบใจของฉันที่ทำให้มั่นใจว่าเขาจะไม่ถูกตำหนิสำหรับสถานการณ์นี้ อาจโดนใจเขาแล้ว อย่างไรก็ตาม ฉันสังเกตเห็นว่ากรามของเขาสั่น
เขารีบหันหลังกลับและสูดจมูกหนึ่งครั้ง ฉันตบไหล่เขาเบาๆ
“โอ๊ย ทำไมฉันถึง...”
คังจีซอกยิ้มอย่างขมขื่นขณะที่เขายังคงสูดจมูกต่อไป ดวงตาของเขาแดงก่ำ น้ำตาทั้งหมดที่เขากลั้นเอาไว้ก็ไหลออกมาเป็นสายน้ำ ด้วยความโศกเศร้าในใจฉันจึงเขียนคำบางคำลงไป
- คุณกังวลเกี่ยวกับพี่สาวของคุณหรือไม่?
คังจีซอกไม่ได้พูดอะไรหลังจากที่เขาอ่านสิ่งที่ฉันเขียนแล้ว แต่เขากลับขมวดคิ้วและปิดปากไว้
ฉันรอจนกระทั่งคังจีซอกสงบลง หวังว่าเขาจะเปิดใจทันทีที่เขาจัดระเบียบความคิดของเขา ฉันนั่งข้างเขาสักพักแล้วมองไปยังขอบฟ้า ฉันรู้ดีว่าการอธิบายให้เขาฟังเกี่ยวกับสิ่งที่เขารู้อยู่แล้วกับ การนั่งกับเขาเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่ฉันสามารถทำได้ในตอนนี้
หลังจากนั้นไม่นาน คังจีซอกก็หายใจเข้าลึกๆ
“คุณคิดว่าพี่สาวของฉันจะโอเคไหม?”
- เธอจะไม่เป็นไร.
“กรุณาอย่าให้เธอออกไป ฉันจะรับผิดชอบทุกอย่างที่พี่สาวของฉันรับผิดชอบด้วย”
แม้ว่าเขาจะแสดงออกอย่างสงบ แต่เสียงของคังจีซอกกลับสั่นเทา อย่างไรก็ตาม ดวงตาของเขาดูมุ่งมั่นมากขึ้นกว่าเดิม
ทุกคนใน ศูนย์พักพิงแฮยอง มีความรับผิดชอบต่อหน้าที่ของตนเอง และทุกคนก็เคลื่อนไหวพร้อมเพรียงกันราวกับชุดเกียร์ ดูเหมือนว่าคังจีซอกจะกังวลมาระยะหนึ่งแล้ว เนื่องจากคังอึนจองดูเหมือนเกียร์ที่ทำงานผิดปกติซึ่งไม่สามารถทำงานร่วมกับเกียร์อื่นๆ ได้
ฉันสงสัยว่าการประชุมเจ้าหน้าที่ครั้งล่าสุดส่งผลกระทบต่อคังจีซอกหรือไม่ ฉันสงสัยว่าสิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกว่าสิ่งที่เขาเผชิญต่อสถานการณ์นั้นเป็นเรื่องจริงหรือไม่ คัง อึนจอง ไม่สามารถเข้าร่วมการประชุมครั้งล่าสุดกับสมาชิกในศูนย์พักพิงคนอื่นๆ ได้เนื่องจากเธอไม่สบาย
เขาอาจคิดว่าทุกคนค่อยๆ แยก
คังอึนจองออกไป ซึ่งอาจทำให้เขาคิดว่าถ้าเขาไม่ทำอะไรเลย ทั้งสองจะถูกกันให้ออกจากที่พัก
คังจีซอกทำทุกอย่างที่เขาทำได้ แม้กระทั่งแบกรับความรับผิดชอบของพี่สาวของเขาเพื่อที่จะได้อยู่ในศูนย์พักพิง เขาปฏิบัติหน้าที่ยามทั้งวันทั้งคืน และมองหางานอะไรก็ตามที่เขาสามารถทำได้ เขามองหาสถานที่สักแห่งที่ดูเหมือนขาดแคลนพนักงาน และช่วยงานซักรีด ทำความสะอาด ทำนา เสี่ยงชีวิตเพื่อหาอาหารจากภายนอก และทำหน้าที่เฝ้ายามด้วยหอกสแตนเลสเมื่อไม่มีงานอื่นให้เขาทำ .
เด็กอายุสิบหกปีต้องรับผิดชอบเยอะมาก ไม่เพียงแต่ทางร่างกายเท่านั้น แต่ยังมีจิตใจอีกด้วย
ฉันภูมิใจในตัวคัง จีซอก แต่ก็รู้สึกเสียใจในเวลาเดียวกันที่ไม่ได้ดูแลเขาเท่าที่ควร ฉันตบหลังคังจีซอกแล้วถอนหายใจ ฉันไม่รู้เลยว่าฉันควรจะพูดอะไรกับเขา
คังจีซอกถอนหายใจไปพร้อมกับฉัน
“บอกตามตรงว่าทุกวันนี้ฉันรู้สึกสับสน ฉันเข้าใจว่าทุกคนที่นี่เป็นคนดี แต่ฉันรู้สึกว่าช่องว่างระหว่างเราเปิดออกแล้ว ฉันเป็นคนเดียวหรือเปล่าที่รู้สึกแบบนี้”
- ในโลกนี้ การสร้างความสัมพันธ์กับผู้อื่นเป็นหนึ่งในสิ่งที่ยากที่สุดที่จะทำ
“ด้วยเหตุผลบางอย่าง ระหว่างทางดูเหมือนว่ามีบางอย่างผิดเพี้ยนไป ฉันกลัวว่าเราจะไม่มีวันแก้ไขความสัมพันธ์ของเราได้”
ฉันรู้สึกถึงความซื่อสัตย์ของเขา ฉันมองขึ้นไปบนฟ้าครู่หนึ่งและจัดระเบียบความคิดของฉัน ท้องฟ้าแจ่มใสเท่าที่จะเป็นไปได้ ไม่เหมือนความเป็นจริงที่ซับซ้อนของเรา ฉันหยิบสมุดบันทึกออกมาและเขียนแต่ละคำให้เรียบร้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้
- ในด้านหนึ่ง คุณคงไม่อยากทำลายความสัมพันธ์ แต่ในขณะเดียวกัน คุณก็มีความผิดหวังเล็กน้อยต่อพวกเขาใช่ไหม? และการพยายามปลดเปลื้องสิ่งที่คุณมีในอดีตก็ดูยากเหมือนกันใช่ไหม?
“...ใช่แล้ว”
-นั่นคือสิ่งที่เกี่ยวกับความสัมพันธ์ ให้ฉันถามคำถามคุณ
คังจีซอกเอียงศีรษะเพื่อดูสิ่งที่ฉันเขียน จากนั้นมองมาที่ฉันด้วยสีหน้าจริงจัง ฉันยิ้มอย่างอ่อนโยนและเขียนคำถามของฉันลงไป
- เสื้อคาร์ดิแกนที่คุณใส่ มันถูกสร้างขึ้นมาได้อย่างไร?
"อะไรนะ?"
คังจีซอกมองลงไปที่เสื้อคาร์ดิแกนถักของเขาและเอียงหัวอีกครั้ง ฉัน
หัวเราะเบาๆ
- เสื้อคาร์ดิแกนถักแบบผูกปมทั้งตัว
"…ใช่."
- ความสัมพันธ์ก็เป็นเช่นนั้น คุณทะเลาะกัน คุณให้อภัย แต่คุณจะรู้สึกไม่สบายใจแม้จะคืนดีกับอีกฝ่ายแล้วก็ตาม ในระหว่างกระบวนการนั้น คุณจะได้เรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับอีกฝ่ายผ่านความเข้าใจและการไตร่ตรอง นั่นเป็นวิธีที่คุณจะได้รู้จักกัน
“…”
คังจีซอกมุ่งความสนใจไปที่การอ่านสิ่งที่ฉันเขียน แต่ก็ยังดูไม่รู้เรื่องเลย ฉันมองหน้าเขาแล้วเขียนต่อ
- คุณจะไม่ต้องเข้าไปยุ่งกับคนอื่นถ้าพวกเขาเป็นคนที่คุณไม่จำเป็นต้องเข้าใกล้ และแม้ว่าคุณจะมี คุณก็จะทิ้งพวกเขาไว้ข้างหลังในที่สุด แต่เราไม่ได้อยู่ในความสัมพันธ์แบบนั้นอีกต่อไปแล้วใช่ไหม?
"ใช่คุณพูดถูก…"
- ประเด็นก็คือ ความขัดแย้งทางอารมณ์เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ทุกครั้งที่มีคนมารวมตัวกัน แม้แต่ในความสัมพันธ์ที่ดีที่สุด ครอบครัวมีความขัดแย้งตลอดเวลาใช่ไหม? จริงๆ แล้วคงจะแปลกถ้าไม่มีความขัดแย้งใดๆ หากไม่มีปัญหาใดๆ แสดงว่าไม่มีใครพูดถึงความรู้สึกที่แท้จริงของตนเลย
“…”
- แล้วคุณเข้าหาคนอื่นก่อนล่ะ? หรือคุณกลัวว่าคนอื่นจะหลีกเลี่ยงหรือเพิกเฉยต่อคุณรึป่าว?
“…”
- ทุกคนที่นี่รู้ดีว่าพี่สาวของคุณป่วยในขณะนี้ แต่ตอนนี้อาการป่วยของเธอไม่มีทางรักษาได้จริงๆ ไม่มีใครรู้ว่าเธอจะดีขึ้นได้อย่างไร รวมทั้งตัวฉันเองด้วย ดังนั้นคุณควรขึ้นไปหาคนอื่นก่อน ไปถามพวกเขาว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่ตอนนี้
“จะเป็นอย่างไรถ้าทุกคนบอกฉันและพี่สาวของฉันให้ออกไปทั้งคู่”
- คุณคิดว่าผู้คนที่นี่เป็นคนประเภทนั้นหรือไม่? หรือฉันเป็นคนเดียวที่คิดผิด?
ฉันเลิกคิ้วขึ้น และคังจีซอกก็มุ่ยหน้าอย่างเงียบๆ ฉันพยักหน้าแล้วเขียนต่อ
- อย่ากลัวที่จะถูกผู้อื่นทำร้าย มันจะกลายเป็นแรงบันดาลใจให้คุณเป็นคนที่ดีขึ้น
“…”
- อย่างน้อย นั่นคือสิ่งที่คุณลุงคิด
ฉันกระแอมและเกาคอ คังจีซอกจ้องมาที่ฉันโดยไม่พูดอะไรสักคำ ฉันหายใจออกอย่างรวดเร็วและจดคำข้อความเพิ่มเติม
- คุณรู้ไหมว่า ณ จุดหนึ่ง ฉันเริ่มเข้าใจบางอย่างเกี่ยวกับผู้คน ใครก็ตามที่ให้คำแนะนำที่รุนแรงแก่ฉันคือคนที่ฉันสามารถไว้วางใจได้ ในขณะที่คนที่ปากหวานไปซะทุกอย่างกลับกลายเป็นว่าต่อต้านฉัน นั่นคือวิธีที่บอกทุกความสัมพันธ์สำหรับฉัน
“คุณกำลังบอกให้ฉันไปโดนทุกคนดุ
เหรอ?”
คำตอบที่ไร้เดียงสาของคังจีซอกทำให้ฉันหัวเราะลั่น ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาเอาข้อความของฉันไปตีความแบบนั้น ความไร้เดียงสานี้เป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงคิดถึงความเป็นเด็ก ฉันตบหัวคังจีซอกแล้วยิ้มให้เขาเบาๆ ใบหน้าของเขาแดงและเขาก็ก้มหัวเราะราวกับว่าเขาเขินอาย
- ไปแสดงตัวตนที่แท้จริงของคุณให้พวกเขาเห็น และอย่าอายในขณะที่คุณทำสิ่งนั้น
"… ตกลง."
ฉันพนันได้เลยว่าทุกคนกำลังรอให้คุณเปิดใจก่อน
“เอาล่ะ คุณลุง…”
คังจีซอกบ่นและลุกขึ้นยืน จากนั้นเขาก็เดินไปหาฝูงชนที่กำลังหัวเราะอยู่
เมื่อมองดูสิ่งเหล่านี้ทำให้ฉันไตร่ตรองถึงกลไกที่สร้างความไว้วางใจ ขั้นตอนแรกคือการทำให้ผู้อื่นผิดหวังและไม่เป็นไปตามความคาดหวังของเรา
ฉันรู้ว่าเด็กอย่างคังจีซอกจะรู้ในภายหลังว่านั่นคือความสัมพันธ์ที่แท้จริง เต็มไปด้วยปมและสิ่งของที่ผูกพันกัน
* * *
ทุกคนแยกย้ายกลับไปยังที่ทำงานหลังจากรับประทานอาหารเสร็จ โซยอนและลูกๆ ไปที่อพาร์ตเมนต์ 104 เพื่อช่วยทำความสะอาดภายใต้การดูแลของฮัน ซอน-ฮุย ฉันโบกมือให้
โซยอนขณะที่เธอห่างออกไป เธอยกมือขวาขึ้นแล้วตะโกนกลับ “พ่อ! มาเล่นกันใหม่ตอนกลางคืน!”
ฉันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเมื่อได้ยินเสียงของเธอ ลีจองอุคที่อยู่ข้างๆ ฉันตะคอก
“ถ้าคุณคิดจะเล่นทั้งคืนก็ไปเล่นในห้องอื่นสิ”
ฉันพยักหน้าเล็กน้อยโดยไม่ตอบ
ลีจองอุคนวดคอที่แน่นของเขาแล้วย่อตัวเข้ามาใกล้ฉัน
“คุณบอก จีซอก ให้เขาเปิดใจอย่างไร” เขากระซิบ
ฉันยักไหล่
คังจีซอกเล่าให้ทุกคนฟังเกี่ยวกับความรู้สึกของเขา รวมถึงเรื่องราวของพี่สาวของเขาด้วย ทุกคนฟังเขาราวกับว่าความกังวลของเขาเป็นของพวกเขา ยังไม่มีแผนที่จะเข้าใจทุกอย่าง แต่ฉันรู้แน่ว่าพวกเขาใกล้ชิดกันมากขึ้น
ลีจองอุคคลิกลิ้นของเขาและมองมาที่ฉัน
“ฉันจำได้ว่าเมื่อคุณบอกฉันว่าคุณไม่ต้องการเป็นผู้นำ ทำไมคุณถึงพยายามใส่ร้ายฉัน ในเมื่อคุณทำงานได้ดีขนาดนี้”
ลีจองอุค ตบหลังฉันแล้วเดินไปหานักศึกษาในขณะที่หัวเราะเบา ๆ เขากำลังจะเสร็จสิ้นภารกิจการทำฟาร์มสำหรับวันนี้
ฉันมองขึ้นไปบนฟ้าแล้วถอนหายใจ
'ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันจะพูดเรื่องแบบนั้น'
ฉันสงสัยว่าทุกสิ่งที่ฉันพูดกับเขาออกมาโดยไม่รู้ตัวหรือไม่ หรือถ้าเขาตัดสินใจเปิดใจด้วยเพราะฉันเข้าหาเขาอย่างจริงใจ ไม่ว่าจะโดยตั้งใจหรือไม่ก็ตาม ฉันก็ดีใจที่พวกเขาคุยกันเพื่อแก้ไขความเข้าใจผิด
ฉันล้วงมือในกระเป๋าและมุ่งหน้าไปยังอพาร์ทเมนต์ 101 ฉันอยากจะตรวจสอบว่าคิมฮยอนจุนเป็นยังไงบ้าง มันเป็นเวลานานแล้วตั้งแต่ฉันตรวจสอบเขาครั้งสุดท้าย
ฉันเข้าไปในสำนักงานรักษาความปลอดภัยของอพาร์ทเมนต์ 101 และจับตาดูคิมฮยองจุนที่ยังคงหลับอยู่
ถ้าเขาจะนอนหนึ่งสัปดาห์จริงๆ ยังมีเวลาอีกสามวันจนกว่าเขาจะตื่น ในระหว่างนี้ฉันวางแผนที่จะดูแลซอมบี้ใน แฮงดังดง และ มาจังดง ฉันต้องกำหนดขอบเขตให้ชัดเจนและทำงานเพื่อปรับปรุงการป้องกันของศูนย์พักพิง
'ทุกคนออกมา'
ลูกน้องของฉันทุกคนในอพาร์ทเมนต์ 102 รวมตัวกันข้างนอกทันทีที่ฉันออกคำสั่ง ฉันตรวจดูพวกเขา และเริ่มมอบหมายให้พวกเขาเข้าหน่วยและหมวดใหม่
ฉันส่งตัวที่ยังไม่ได้ทาสีน้ำเงินกลับเข้าไปในอพาร์ทเมนต์ 102 และมอบหมายตัวที่ทาสีฟ้าให้กับหน่วยและหมวดใหม่ ฉันเริ่มต้นด้วยหมวดแรกและก้าวขึ้นสู่หมวดที่สี่
ฉันมีลูกน้องอยู่กับฉันทั้งหมดแปดร้อยเจ็ดคน ในหมู่พวกเขา เกือบสี่ร้อยคนไม่ได้ทาสีฟ้า ตอนนี้ปล่อยลูกน้องที่ไม่ได้ทาสีใน มาจังดง ฉันยังต้องเอาลูกน้องสีน้ำเงินติดตัวไปด้วยไม่ว่าจะยังไงก็ตาม เมื่อไปดูความเรียบร้อยใน แฮงดังดง 1 ฉันต้องมองหาปากกามาร์กเกอร์สีน้ำเงินและสี
สเปรย์
'เอาล่ะ ฟังให้ดีว่าฉันจะพูดอะไรต่อจากนี้ไป และเตรียมพร้อมที่จะดำเนินการ'
ฉันมอบเชือกหนาๆ ให้แต่ละทีมและอธิบายวิธีใช้เชือก หลังจากที่ฉันสอนพวกเขาเสร็จแล้ว ฉันก็พาลูกน้องไปที่ทางเข้า
ลีจองอุคที่ได้เห็นทุกอย่างก็เข้ามาหาฉัน
“คุณกำลังจะไปไหนอีกครั้ง?”
- มันถึงเวลาที่ต้องทำงานแล้ว ปลอดภัยนะ
“อะไร โซนกันชนที่คุณพูดถึงเมื่อครั้งที่แล้วเหรอ?”
เมื่อฉันพยักหน้า ลีจองอุค ก็ตบริมฝีปากของเขา
“อย่าทำเกินกว่าที่คุณจะทำได้ก่อนที่คิมฮยอนจุนจะตื่น”
ฉันจะทำดูแลความเรียบร้อยใน
แฮงดังดง 1 และ มาจังดง ก่อน มันจะไม่อันตรายขนาดนั้น เพราะพวกมันทั้งคู่เป็นดินแดนของฉันแล้ว
“คุณอยากให้ฉันไปด้วยรึป่าว? คุณอาจประสบปัญหาหากคุณพบกับผู้รอดชีวิต”
- ฉันจะกลับมาและแจ้งให้คุณทราบหากเป็นเช่นนั้น
ลีจองอุค
ลูบริมฝีปากและพยักหน้า ฉันมองไปที่ลีจองอุคและขอให้เขาชัดเจนเกี่ยวกับสิ่งหนึ่ง
- เมื่อฉันไม่อยู่ที่นี่ คุณเป็นหัวหน้าของ ศูนย์พักพิงแฮยอง
“อย่างที่ฉันพูดไปแล้ว การเป็นหุ่นเชิดก็เป็นเรื่องของฉัน”
- เมื่อฉันไม่อยู่ที่นี่ คุณคือผู้นำ
“...”
- อย่าปล่อยให้พวกเขาหลงทาง นี่คือความปรารถนาที่ฉันขอให้คุณทำ
ฉันแสดงสีหน้าจริงจัง และลีจองอุคก็หยุดหัวเราะ เขาพยักหน้ากลับ สีหน้าของเขาจริงจังเช่นกัน ฉันไม่สามารถปล่อยให้เหตุการณ์แบบคังจีซอกเกิดขึ้นอีกได้ หากทุกคนพังทลาย
เหมือนคังจีซอก จะไม่มีการหันหลังกลับ
ฉันสะกิด ลีจองอุค ที่แขนแล้วออกไปข้างนอกพร้อมกับลูกน้องของฉัน จากนั้นฉันก็ได้ยินเสียงลีจองอุคจากด้านหลัง
"ดูแลตัวเอง!"
ฉันโบกมือเล็กน้อยและพูดกับลูกน้องทั้งหมดตั้งแต่หมวดที่หนึ่งจนถึงหมวดที่สี่
'จำสิ่งที่ฉันบอกคุณก่อนหน้านี้ได้ไหม'
กร๊าก!!
'ถ้าคุณเห็นซอมบี้ ให้มัดพวกมันไว้แทนที่จะฆ่าพวกมัน มัดเอวพวกเขาแล้วนำพวกเขากลับมา'
ฉันแจกเชือกขดหนาๆ ให้กับแต่ละทีม
ฉันวางแผนที่จะส่งลูกน้องแต่ละกลุ่มไปลาดตระเวนส่วนต่างๆ ของ
แฮงดังดง 1 เพื่อให้ปฏิบัติการมีประสิทธิภาพมากขึ้น ลูกน้องของฉันจะมัดและนำซอมบี้ที่ยังซ่อนอยู่กลับมา
“ฉันพูดแบบนี้อีกแล้ว แต่ถ้าคุณเห็นผู้รอดชีวิตก็อย่าโจมตี”
แจ้งให้ฉันทราบก่อน'
ลูกน้องของฉันตอบอย่างมีชีวิตชีวาและไปยังสถานที่ที่กำหนดไว้ล่วงหน้า
ไม่ว่าความคิดจะดีแค่ไหน ถ้าไม่นำไปปฏิบัติก็ไม่มีประโยชน์ ฉันวางแผนที่จะใช้เวลาที่เหลืออยู่อย่างมีประสิทธิผลเพื่อที่จะบรรลุแผนของฉัน
เนื่องจากเราเพิ่งจะดูแล แฮงดังดง 1 ใกล้จะเสร็จแล้ว ฉันเลยคิดว่าเราจะทำพื้นที่เสร็จภายในสิ้นวัน เมื่อฉันดูแลความเรียบร้อยใน แฮงดังดง 1 เสร็จแล้ว ฉันวางแผนที่จะย้ายไป มาจังดง ในวันรุ่งขึ้น
ฉันไม่แน่ใจว่าคิมฮยอนจุนจะตื่นเมื่อไหร่ แต่ฉันอยากจะทำให้เสร็จก่อนที่เขาจะตื่น ฉันจะวางแผนเพิ่มเติมเพื่อว่าเมื่อคิมฮยอนจุนตื่น เราก็จะได้ไปยังแผนต่อไปได้
ดังคำกล่าวที่ว่า
- 'ถ้ามีคุณธรรมในมนุษย์ ก็มีระเบียบในครอบครัว' หากมีความเป็นระเบียบเรียบร้อยในครอบครัวประเทศจะเข้มแข็ง ถ้าประเทศเข้มแข็ง โลกก็จะสงบสุข'
ฉันต้องวางรากฐานก่อนที่
คิมฮยอนจุนจะตื่น
