บทที่ 39: ตัวตนที่น่าสะพรึงกลัวในความฝัน

บทที่ 39: ตัวตนที่น่าสะพรึงกลัวในความฝัน

หลังจากงานเลี้ยง ท้องฟ้าก็ใกล้จะพลบค่ำ เศรษฐีเหรินที่มึนเมาเล็กน้อยส่งทุกคนไปที่ประตูบ้าน แต่แทนที่จะกลับบ้าน เขามุ่งหน้าตรงไปที่บ้านของลุงเก้า

ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเฉินจือจะกลายเป็นผีที่ดุร้ายในตอนกลางคืน แม้ว่าซูโม่จะมีเครื่องรางไล่ผีทิ้งไว้ที่ประตู แต่เหรินฟาก็ไม่กล้าอยู่ที่นั่นอีกต่อไป

ร้านขายของงานศพของซูโม่ส่งวิญญาณทุกคืน หลังจากคิดทบทวนแล้ว สถานที่ที่ปลอดภัยที่สุดดูเหมือนจะเป็นของลุงเก้า

เมื่อสมาชิกของคณะละครกลับมายังที่พัก พวกเขาพบซูโม่รออยู่ที่ทางเข้า ยิ้มราวกับกำลังรอใครสักคน

“คุณซู!” ผู้อาวุโสที่ดูแลคณะเดินเข้ามาแล้วโค้งคำนับ “อะไรพาคุณมาที่นี่”

จากการโต้ตอบของเขากับเศรษฐีเหรินในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ผู้เฒ่าได้ตระหนักว่าซูโม่ได้รับการยกย่องอย่างสูงในครอบครัวเหริน แม้แต่เศรษฐีเหรินก็มักจะรอเขา นี่คือคนที่พวกเขาต้องการสร้างความประทับใจ

“ฉันมาที่นี่เพื่อคุยกับคุณเฉินจือ” ซูโม่กล่าว

“เสี่ยวลี่จือ…” ผู้เฒ่าลังเลและมองไปที่เฉินจือ "คุณซู นี่..."

เห็นได้ชัดว่าผู้อาวุโสเข้าใจอะไรบางอย่างผิด ด้วยความงามของเสี่ยวลี่จือซึ่งเหนือกว่าผู้หญิง และชื่อเสียงอันโด่งดังของเขา มันเป็นเรื่องธรรมดาที่หลายๆ คนจะหลงใหลในตัวเขา

“มันเป็นแค่การสนทนาสบายๆ ไม่จำเป็นต้องกังวล” ซูโม่ชี้แจง

“ท่านพ่อ” เฉินจือเข้ามาแทรก “ฉันก็อยากจะคุยอะไรบางอย่างกับคุณซูด้วย คุณควรไปพักผ่อนเถอะ”

เห็นได้ชัดว่าชายที่ดูแลคณะละครคือพ่อของเฉินจือ

"ตกลง" ชายชราไม่ได้คัดค้าน หลังจากแยกย้ายฝูงชนแล้ว เขาก็กลับไปที่ห้องของเขา

“คุณซู เชิญเข้ามา” เฉินจือพูดพร้อมเปิดประตูห้องของเขา

แม้ว่าซูโม่จะมาเยี่ยมเยียนตั้งแต่เช้าของวัน แต่เขาก็ยังแสร้งทำเป็นท่าทางของผู้มาเยือนครั้งแรก โดยมองไปรอบๆ อย่างสงสัยขณะนั่ง

"คุณพร้อมไหม?" เฉินจือถามอย่างสบายๆ และรินชาให้ซูโม่

“ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว” ซูโม่ตอบพร้อมกับสบตากับเขา "คุณสามารถแบ่งปันสิ่งที่คุณคิดได้"

ขณะเดียวกันในเมือง.

“เร็วเข้า เคลื่อนตัว!” อาเหว่ยตะโกนสั่งกลุ่มชายในชุดเครื่องแบบรักษาความปลอดภัยที่ถือคบเพลิง พวกเขารวมตัวกันอย่างรวดเร็วที่หน้าบ้านพักของคณะละคร

“อาเหว่ย นี่มันเรื่องอะไรกัน?” เศรษฐีเหรินที่กำลังเดินเล่นกับลุงเก้าถามเมื่อเห็นสิ่งนี้

“คุณลุง ลุงเก้า” อาเหว่ยทักทายทั้งคู่ ชี้ไปที่คฤหาสน์ “ก่อนที่คุณซูจะเข้าไป เขาบอกให้ฉันรวบรวมทีมรักษาความปลอดภัยและกั้นทางเข้าคฤหาสน์ หากมีความปั่นป่วนอยู่ข้างใน เราก็ต้องบุกเข้าไป” "

จากนั้นเขาก็หยิบยันต์ออกมาจำนวนหนึ่ง “คุณซูยังได้มอบเครื่องรางไล่ผีเหล่านี้ด้วย ทุกคนต้องสวมไว้ที่หน้าอก”

“การไล่ผี?” ลุงเก้าขมวดคิ้ว "ช่วงนี้ฉันไม่ได้ยินเรื่องเหนือธรรมชาติใดๆ ในเมืองเลย"

“นั่นเสี่ยวลี่จือ” เหรินฟ้าถอนหายใจ “ตามที่คุณซูบอก เขาเป็นมนุษย์ในเวลากลางวันและเป็นผีในเวลากลางคืน”

ลุงเก้าไม่เคยพบกับเฉินจือ ดังนั้นจึงไม่รู้ตัว “มนุษย์กลางวัน ผีกลางคืน... จะเป็นวิญญาณคู่ในร่างเดียวได้ไหม?” เขาไตร่ตรอง

กลับมาที่ห้อง เฉินจือดูเหมือนหลงทางในอดีต “ด้วยเหตุผลบางอย่าง ตั้งแต่ฉันอายุได้ 3 ขวบ ฉันก็ฝันแบบเดียวกันทุกคืน ในนั้น มีผู้หญิงคนหนึ่งนอนหงายข้างฉัน และพึมพำอยู่ตลอดเวลาและเรียกร้องให้ฉันคืนชีวิตของเธอ”

“ตอนแรกฉันไม่ได้สนใจอะไร แต่เมื่อสามปีที่แล้ว ความฝันก็ชัดเจนขึ้น ฉันสัมผัสได้ถึงน้ำหนักของเธอและความขุ่นเคืองอันใหญ่หลวงของเธอด้วยซ้ำ”

เฉินจือตัวสั่น น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความกลัว “แล้วครึ่งปีที่แล้ว หลังจากที่กลับมาที่ห้องของฉันและส่องกระจก ฉันเห็นใบหน้าของเธอ ฉันเป็นลม และเมื่อฉันตื่นขึ้นมา... ฉันก็เห็นศพชายร่างขาดวิ่นวางอยู่แทบเท้าของฉัน”

เฉินจือถอยหลังสองสามครั้งก่อนจะพูดต่อ "ในขณะนั้น ฉันยังได้ลิ้มรสโลหะและเลือดในปากของฉันด้วยซ้ำ..."

"เมื่อเวลาผ่านไป ฉันพบว่าตัวเองหมดสติบ่อยขึ้นในตอนกลางคืน ทุกครั้งที่ฉันตื่น จะมีศพที่แหลกสลายอย่างแปลกประหลาดอยู่ด้วย ยิ่งไปกว่านั้น ฉันสังเกตเห็นว่า... ฉันดูมีความเป็นผู้หญิงมากขึ้น"

"ฉันเริ่มชอบการแต่งหน้า ชอบเสื้อผ้าผู้หญิง แม้แต่คำพูดและการกระทำก็ยังมีความเป็นผู้หญิงและอ่อนโยน ฉันสัมผัสได้... ดูเหมือนฉันจะค่อยๆ กลายร่างเป็นเธอ กลายเป็นผีสาวจากความฝัน ใครเกาะหลังฉัน!”

เมื่อมาถึงจุดนี้ ใบหน้าของ เฉินจือ ก็ซีดลงอย่างร้ายแรง เขาคุกเข่าลงบนพื้นด้วยตัวสั่นและวิงวอนว่า "คุณซู ฉันได้ยินมาว่าคุณเป็นผู้เชี่ยวชาญที่มีชื่อเสียงจากเหมาซาน ซึ่งเป็นที่รู้จักในเรื่องการฆ่าผีและผีดิบที่โดนเผา ฉันขอร้องคุณ โปรดช่วยฉันด้วย!"

ซูโม่พยักหน้าด้วยความเข้าใจ “หากเป็นเช่นนี้ต่อไปอีกสองสามเดือน ฉันกลัวว่าร่างกายของคุณจะถูกผีเข้าครอบงำ และจิตวิญญาณของคุณจะถูกกลืนกิน อย่างไรก็ตาม ตอนนี้คุณยังมีความหวังอยู่”

เฉินจือไม่ตอบสนองแต่ยังคงตัวสั่น ราวกับพยายามดิ้นรนเพื่อกักขังบางสิ่งในตัวเขา

"อืม?"

ซูโม่ขมวดคิ้วและคว้าผมของเฉินจือทันที บังคับให้เขาเผชิญหน้ากับเขาโดยตรง เส้นเลือดสีแดงเลือดไหลทับใบหน้าของเฉินจือราวกับใยแมงมุม ทำให้เขาดูน่าสยดสยองอย่างไม่น่าเชื่อ

เงาสีแดงเริ่มปรากฏขึ้นเล็กน้อยจากด้านหลังเขา ราวกับว่ามีบางสิ่งพยายามอย่างยิ่งที่จะออกมาจากร่างกายของเขา!