บทที่ 83 เอาชนะตัวเอง ไม่สามารถอยู่ได้  

เย่งกี่และการเต้นรำ สายลมพัดต้นหลิว ตอนนี้เป็นวันเมย์เดย์ ราชวงศชูตอนใต้ตั้งอยู่ในภาคใต้และเป็นเวลาที่ดีในการเล่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งในวันที่สดใสของฤดูใบไม้ผลิ หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ผู้คนนึกถึงความสนใจในการเขียนบทกวีและการเล่น

ตอนนี้เฉินหยิงเป็นผู้เยี่ยมชมคฤหาสน์ไท่ซือเฟิ่งบ่อยครั้ง นอกจากนี้นางยังเป็นคนสบาย ๆ และใจกว้าง และเป็นที่รักของคฤหาสน์ไท่ซือเฟิ่ง

เมื่อนึกถึงใบหน้าที่เชิดทุกครั้งที่ซูมันรูเข้ามาก่อนหน้านี้ นี่คือความแตกต่างระหว่างเมฆและโคลน ดูเหมือนว่าระดับการผูกมิตรของผู้หญิงไม่ได้ดีขึ้นเพียงระดับหนึ่งเท่านั้น

ในเวลานี้เฟิ่งหยินซวงกำลังคุยกับเฉินหยิงเกี่ยวกับการออกไปเล่น ในเวลานี้รัวซุ่ยเข้ามาและบอกว่าซูมันรูก็อยู่ที่นี่เช่นกัน ซึ่งทำให้เฟิ่งหยินซวงประหลาดใจเล็กน้อยและต้องชื่นชมความกล้าหาญของนาง

นางและหนานหยูเทียนมีปากเสียงกันอยู่แล้ว นางคงรู้เรื่องนี้แล้ว ถึงกล้ามาตอนนี้ ไม่กลัวว่าจะทำอะไรนางเหรอ? จิตใจของซูมันรูก็เป็นที่น่าชื่นชมเช่นกัน นางเพิกเฉยต่อความเย็นชาบนใบหน้าของเฟิ่งหยินซวง และการดูถูกเหยียดหยามที่เห็นได้ชัดของเฉินหยิงและเดินมาหาพวกเขาราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ท่านพี่ ข้ารู้สึกโล่งใจที่เห็นว่าตอนนี้ท่านพี่มีสุขภาพที่ดีขึ้น เมื่อข้ามาดูแลท่านพี่ของข้าในวันนั้น ข้ารู้สึกเป็นทุกข์และเศร้ามากเมื่อเห็นรูปร่างหน้าตาของท่าน เฉินชูเซียนจะใจร้ายกับท่านพี่ได้อย่างไร มือหนักขนาดนั้นก็เกินไปแล้ว”

เมื่อพูดถึงความจริงที่ว่านางได้รับบาดเจ็บและหมดสติในเวลานั้น ซูมันรูจึงมาดูแลนาง เฟิ่งหยินซวงมักจะระแวดระวังอยู่ในใจเสมอ และตอนนี้นางกำลังริเริ่มที่จะพูดถึงเรื่องนี้ นางต้องการอะไร จะใช้สิ่งนี้เป็นกลอุบาย?

เฉินหยิงพูดอย่างเยือกเย็นจากด้านข้าง “ถ้าเจ้าสนใจท่านพี่หยินซวงจริง ๆ เจ้าควรเกลี้ยกล่อมองค์ชายสามของเจ้า ให้ส่งคนที่ดูถูกท่านพี่เข้าคุกโดยเร็วที่สุด และได้รับผลกรรมที่พวกเขาสมควรได้รับ แทนที่จะพูดแบบนี้ ช่างไร้สาระ”

การแสดงออกของซูมันรูแข็งตัวเล็กน้อยแล้วจ้องมองที่นางโดยตรง

“ข้ายังอยากให้นางถามความสัมพันธ์ระหว่างท่านพี่กับข้าอีกไหม เรารู้จักกันมาหลายปีแล้ว ท่านพี่กับข้าก็รักกันดี แน่นอนว่าข้าทำเพื่อท่านพี่ นางเป็นใครเอาแต่พูดว่าเจ้าเป็นน้องสาวที่แสนดี เจ้าไม่เพียงแต่จงใจสร้างสถานการณ์เท่านั้น เจ้าขโมยสามีของนาง และตอนนี้เจ้ากำลังเหยียบความรุ่งโรจน์ของท่านพี่ของเจ้า เพื่อไต่ขึ้นสู่องค์ชายรอง เจ้าได้รับทั้งชื่อเสียงและโชคลาภตอนนี้ แต่ท่านพี่ของเจ้ายังคงติดอยู่ในข่าวลือของสาธารณชนและข้าไม่เคยเห็นเจ้าทำอะไรให้นางเลย”

“เจ้า...” คนอารมณ์ดีอย่างเฉินหยิงโกรธมากจนใบหน้าของซูมันรูเปลี่ยนไป ซึ่งถือเป็นทักษะ

เมื่อเห็นว่านางต้องการที่จะขึ้นไปโต้เถียงกับนาง เฟิ่ง หยินชวงรีบจับมือนางเพื่อบอกนางว่าอย่าทำอะไรวู่วาม

เฟิ่งหยินซวงรู้ว่าเฉินหยิงทำอะไรให้นาง และนางไม่ต้องการให้ซูมันรูรู้

แม้ว่าเฉินหยิงจะไม่ได้ทำอะไรเลย แต่นางก็เป็นหนี้เฉินหยิงตั้งแต่แรก ดังนั้นการยั่วยุของซูมันรูจึงไร้ผลโดยสิ้นเชิง

“ข้าเพิ่งฟื้นจากอาการป่วยหนัก เจ้าสองคนทะเลาะกันเรื่องเล็กน้อยในลักษณะไหนกัน? ถ้าอยากให้ข้าป่วยต่อไป พวกเจ้าก็เถียงต่อไป” เฟิ่งหยินซวงกล่าวอย่างเย็นชา

ซูมันรูยุติการทะเลาะกับเฉินหยิงทันที และสร้างสีหน้ากังวลอย่างมาก

“ท่านพี่ แน่นอนข้าหวังว่าท่านสบายดี การเห็นท่านเจ็บปวดทำให้ข้ารู้สึกเป็นทุกข์และไม่สบายใจมากกว่าใคร ๆ เมื่อข้าได้ข่าวว่าท่านมีปัญหากับองค์ชายสาม ข้าจนปัญญากินไม่ได้นอนไม่หลับ ข้าจึงรีบมาแต่เช้า ท่านพี่อย่ากลัวรัวเอ๋อร์ เราตกลงว่าเราจะอยู่ด้วยกันไม่ว่าจะไปที่ไหน? ถ้าท่านไม่แต่งงานกับองค์ชายสาม ข้าจะทำอย่างไร”

หลังจากคุยกันอยู่นาน ในที่สุดนางก็แสดงหางของจิ้งจอกออกมา อะไรนะ นางมาเป็นทูตสารสัมพันธ์ของหนานหยูเทียน?

ซูมันรูสามารถเปลี่ยนใจของนางด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำได้หรือไม่? หนานหยูเทียนมั่นใจในตัวซูมันรูมากเกินไป

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับองค์ชายสามและข้า ความเป็นพี่น้องระหว่างเราจะไม่เปลี่ยนแปลง ตอนนี้องค์ชายสามไม่ได้พาเจ้าเข้ามาในวัง ทุกอย่างก็สายเกินไป ข้าแต่งงานกับกษัตริย์ชิงผิง เป็นพี่สาวที่ดีได้อยู่นะ” เฟิ่งหยินซวงกล่าวเบา ๆ

ใบหน้าของซูมันรูเกือบจะเปลี่ยนเป็นสีเขียว

อะไรนะ ให้นางเป็นนางบำเรอของกษัตริย์ชิงผิง! ไม่ต้องพูดถึงว่านางทนต้นไม้ใหญ่ขององค์ชายสามไม่ได้ แม้ว่านางจะแต่งงานกับสามีจอมเจ้าระเบียบ นางก็ไม่กล้าแต่งงานกับราชาชิงผิง แค่ได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับเขาก็ทำให้ขาของนางอ่อนแรง ในความคิดของนาง มันเป็นสิ่งที่แย่มาก

เฟิ่งหยินซวงละทิ้งองค์ชายสามและยืนกรานที่จะอยู่กับ กษัตริย์ชิงผิง ซึ่งก็มีปัญหากับจิตใจของนางเช่นกัน

ในเวลานี้เฉินหยิงกำลังดูการแสดงที่ดี เมื่อมีหยินซวงอยู่ใกล้ ๆ ซูมันรูจะหาผลไม้ดี ๆ กินได้อย่างไร

ซูมันรูทรุดตัวลงกับพื้น น้ำตาไหลอาบแก้ม ทันใดนั้นนางคุกเข่าต่อหน้าเฟิ่งหยินซวง ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความน่าสงสาร และดวงตาของนางก็เต็มไปด้วยน้ำตา ถ้าผู้ชายเห็นรูปลักษณ์นี้ เขาคงจะรู้สึกประทับใจและเขาก็อดไม่ได้ที่จะรับนางไว้ในอ้อมแขนของเขา ดูแลมันอย่างดี

น่าเสียดายที่ไม่มีผู้ชายที่นี่ มีเพียงเฟิ่งหยินซวงและเฉินหยิง และพวกเขาสองคนที่ได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของนางแล้ว

เมื่อเห็นซูมันรูเช่นนี้นางจะรู้สึกเพียงว่านางเป็นปีศาจและนักแสดง ซึ่งไร้สาระ

“แม่นางซู ไม่ใช่ว่าเจ้าบอกว่า หยินซวงจะแต่งงานที่ไหน เจ้าต้องอยู่กับนาง ทำไมเจ้าถึงคุกเข่าตอนนี้ เป็นไปได้ไหมว่าเจ้ากำลังอยากได้ความโปรดปรานจากองค์ชายสาม ดังนั้นเจ้าจึงเสียใจ”

ซูมันรูจ้องมองที่เฉินหยิงอย่างดุเดือด และเอาแต่ก้มหน้าและร้องไห้

“ท่านพี่ ไม่ว่าเจ้าจะโกรธองค์ชายสามแค่ไหน เจ้าก็ไม่สามารถทำให้รูเอ๋อร์ตกใจได้ ตั้งแต่วันนั้น ท่านพี่ข้าบอกว่าจะสัญญากับองค์ชายสามให้ข้าฟัง ต่อมาภายใต้การเกลี้ยกล่อมของท่านพี่ข้า ข้าได้เข้าไปรับใช้องค์ชายสามในตำหนัก บัดนี้ข้าเป็นคนขององค์ชายสามแล้ว”

น่าเสียดายที่นางไม่สามารถพูดได้

เฉินหยิงอดทนเป็นเวลานานและในที่สุดก็พบว่าเท้าของนางเจ็บ

“เจ้ายังไม่ได้ถูกรวมเข้าในวังอย่างเป็นทางการ แต่เจ้ายังทำเรื่องไร้ยางอายแบบนี้ และเจ้ายังบอกว่าเจ้ากับหยินซวงเป็นพี่น้องที่ดี เจ้าคู่ควรไหม”

เฟิ่งหยินซวงหยุดการดุด่าของเฉินหยิง แต่ก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยซูมันรูลุกขึ้นโดยไม่แสดงความไม่พอใจในสายตาของนาง แต่มองนางอย่างอ่อนโยน

“ไม่เป็นไร น้องสาวของข้ามีความรักอย่างสุดซึ้ง ไม่ว่าเจ้าจะอยู่ที่ไหน เจ้าจะต้องไม่จากไปไหน แม้ว่าเจ้าจะเป็นเพียงคนรับใช้ ข้าจะดูแลเจ้าอย่างดี”

เฉินหยิงเกือบจะหัวเราะออกมา ความสามารถของหยินซวงในการทำให้ผู้คนระคายเคืองนั้นอยู่ในระดับที่สูงขึ้น นี่เป็นการดูถูกขั้นสูงสุดสำหรับซูมันรู นางโกรธมาก

ซูมันรูสั่นสะท้านไปทั้งตัว แต่นางก็ต้องพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะยั้งเอาไว้ รูปลักษณ์เจ้าเล่ห์นั้นไม่สามารถคงอยู่ได้อีกต่อไป

“แต่องค์ชายสาม...”

“อย่าพูดถึงเขาอีก องค์ชายสามจากไปแล้ว ในใจเจ้าความเป็นพี่น้องของเรามีค่าไม่พอเท่ากับองค์ชายสามหรือ?” เฟิ่งหยินซวงหยุดคำพูดต่อไปของนางโดยตรง ด้วยตัวตนของซูมันรู การเป็นสาวใช้ข้างนางคือการยกนางขึ้น คนประเภทนี้ยังสมควรเป็นปีศาจต่อหน้านางหรือไม่?