บทที่ 81 : ซึนะจังมาเป็นโฮคาเงะซะ

บทที่ 81 : ซึนะจังมาเป็นโฮคาเงะซะ

พระจันทร์สว่างอยู่บนท้องฟ้าและมีดวงดาวอยู่ประปราย

บนถนนไม้ไผ่ ณ โรงแรมแห่งหนึ่ง

"อืม" ซึนาเดะส่งเสียงเบาๆ ลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้าและมองเห็นเพดานที่ไม่คุ้นเคย

หลังจากที่ซึนาเดะตกตะลึงสักพักหนึ่ง และนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ด้วยสายตาที่ตื่นตระหนก เธอก็ลุกขึ้นนั่งทันทีและตะโกนขึ้นมาว่า "ซาโตรุ!"

ทุกคนมีสีหน้าตกใจเล็กน้อย เมื่อมองไปที่ซึนาเดะที่ดูเหมือนจะเพิ่งตื่นจากฝันร้าย

ซากุระมองซึนาเดะด้วยความสงสัย

'คนที่ทำให้ท่านซึนาเดะเป็นแบบนี้ ดูเหมือนจะเป็นอาจารย์ซาโตรุสินะ'

'แต่ถ้าฉันจำไม่ผิด ท่านซึนาเดะเป็นแม่บุญธรรมของอาจารย์ซาโตรุ ใช่ไหม?'

ซาโตรุนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา ปิดหนังสือมองไปที่ซึนาเดะ แล้วพูดติดตลกว่า "เรียกชื่อผม? โตแล้วยังมีฝันเปียกอยู่อีกเหรอ?"

"แค่ก" ซึนาเดะไอเบาๆ และถามอย่างสงสัย “โอโรจิมารุอยู่ที่ไหน?”

“ตอนนี้เขาน่าจะกำลังสนุกอยู่เลยล่ะ” ซาโตรุตอบ

"สนุกเหรอ?" ซึนาเดะขมวดคิ้วเล็กน้อย และถามด้วยความสับสน “บอกฉันมาดีๆ ขอแบบรวบสรุปและได้ใจความว่าเกิดอะไรขึ้น”

“สั้นๆ และได้ใจความใช่ไหม?” ซาโตรุบีบคางแสร้งทำเป็นกำลังคิด จากนั้นยกนิ้วขึ้นแล้วยิ้ม "กำลังผสมพันธุ์"

เขาพูดสั้นๆ และได้ใจความมาก เขาบรรยายถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับโอโรจิมารุ

แค่คำว่าผสมพันธุ์ก็เข้าใจมากพอแล้ว

ตาของซึนาเดะกระตุกเล็กน้อย เธอค่อยๆ กำหมัดแน่น

เธอต้องการทราบสถานการณ์ปัจจุบันของโอโรจิมารุอย่างสั้นๆ และได้ใจความ

แต่ซาโตรุบอกเธอเพียงคำเดียวเท่านั้น

กำลังผสมพันธุ์เนี่ยนะ?

“ช่างเถอะ ถ้าจบแล้วก็ดี” ซึนาเดะปล่อยหมัดที่กำแน่นของเธอออก เธอไม่ได้สนใจที่จะรู้เกี่ยวกับสถานการณ์ของโอโรจิมารุมากนักหรอก

เพราะยังไงซาโตรุก็แข็งแกร่งและสามารถรับมือกับโอโรจิมารุได้อยู่แล้ว

“ว่าแต่แก๊งเด็กดื้อพวกนี้เป็นทีมเจ็ดใช่ไหม?” ซึนาเดะมองดูสมาชิกที่เรียบร้อยและเป็นระเบียบของทีมที่เจ็ดที่ยืนเรียงกันเป็นแถว

นี่เรียกว่าเป็นระเบียบแล้วเหรอ?

พวกนี้ต้องได้รับคำสั่งมาจากซาโตรุแน่ๆ

“ท่านซึนาเดะ ฉันคือนักเรียนของอาจารย์ซาโตรุ ฮารุโนะ ซากุระค่ะ” ซากุระทักทายอย่างสุภาพ เธอต้องการสร้างภาพลักษณ์ที่ดีต่อหน้าโฮคาเงะรุ่นที่ห้าในอนาคต

"ขอบคุณมากนะคะสำหรับการสร้างคาถาผนึกเบียคุโก อาจารย์ซาโตรุได้สอนมันให้กับหนูแล้ว เพราะอย่างนั้นจึงถือได้ว่าคุณก็เป็นอาจารย์ของหนูด้วย" ซากุระพูดด้วยท่าทีเคารพเหมือนกับท่องมา

นี่คือคำพูดที่ซาโตรุสอนให้เธอพูด

แต่เธอเคารพซึนาเดะมากจริงๆ หากไม่มีผนึกเบียคุโก เธอก็จะถูกทิ้งไว้ข้างหลังและตามนารูโตะกับซาซึเกะไม่ทันแน่

“สุภาพและนอบน้อมมาก เด็กคนนี้เชื่อฟังดีเหลือเกิน” ซาโตรุพยักหน้าเล็กน้อยด้วยความพึงพอใจ

“ผนึกเบียคุโก?” ซึนาเดะมองซาโตรุด้วยสายตาแปลกๆ

สำหรับนินจาเพศหญิง การได้เรียนรู้ผนึกเบียคุโกนั้นก็ถือเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่

แต่เธอรู้ดีถึงนิสัยของซาโตรุ เขาเป็นคนสบายๆ และเอาแต่ใจตัวเองมาก

ถึงกระนั้น ซาโตรุก็ยังสอนลูกศิษย์ได้ดีจริงๆ

'ซาโตรุเปลี่ยนไปมากเลยนะ'

ซาสึเกะเอามือล้วงกระเป๋าแล้วพูดด้วยสีหน้าเย็นชา “อุจิวะ ซาสึเกะ”

แต่หลังจากรู้สึกถึงการจ้องมองที่เย็นยะเยือกของซาโตรุ ซาสึเกะก็แอบกำหมัดแน่น หันศีรษะแล้วพูดด้วยความเขินอาย

“ท่าน..ขอบคุณครับท่านซึนาเดะที่ส่งอาจารย์ซาโตรุผู้เก่งกาจเช่นนี้มาสอนพวกเรา”

เหตุผลที่เขาพูดแบบนั้นเพราะถูกซาโตรุบังคับมา

ถ้าเขาไม่ยกย่องซาโตรุต่อหน้าซึนาเดะ เขาจะถูกหักห้าคะแนน

หลังจากถูกหักห้าคะแนน คงไม่มีทางที่ซาโตรุจะสอนการเปลี่ยนธาตุใส่กระสุนวงจักรแน่

ทำแค่นี้ซาโตรุก็คงพอใจมากแล้ว

“อุจิวะ?” ซึนาเดะมองซาสึเกะ

เด็กกำพร้าของตระกูลอุจิวะเหรอ?

เจ้าเด็กเหลือขอคนนี้ที่มีความเกลียดชังอยู่ในใจ แต่กลับยังไม่ได้จมดิ่งอยู่ในความมืด

เพราะคำสอนของซาโตรุเหรอ?

“ผ-ผ-ผมชื่ออุซึมากิ นารูโตะ ด้วยการสอนที่ยอดเยี่ยมของอาจารย์ซาโตรุ ผมจะฝึกอย่างหนักเพื่อเป็นโฮคาเงะและได้รับการยอมรับจากทุกคนอย่างแน่นอน” นารูโตะขยับผ้าคาดหัวที่หน้าผากและแนะนำตัวเองด้วยความกระตือรือร้น

นารูโตะชี้ไปที่ซึนาเดะด้วยรอยยิ้มสดใสบนใบหน้าของเขาแล้วพูดว่า "ความฝันของผมคือเป็นโฮคาเงะ และการทำตามสิ่งที่พูดคือวิถีนินจาของผม!"

ซึนาเดะผงะเล็กน้อย กัดริมฝีปากของเธอเบาๆ และรอยยิ้มของนาวากิก็ปรากฏขึ้นมาในความทรงจำของเธอ

นารูโตะที่อยู่ตรงหน้าเธอคล้ายกับมีเงาของนาวากิค่อยๆ ซ้อนทับกัน

รอยยิ้มเดียวกัน ความฝันเดียวกัน

'การเป็นโฮคาเงะคือความฝันของฉัน'

“นี่คือเจ้าเด็กแสบเก้าหางเหรอ?” ซึนาเดะยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย มองนารูโตะด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ยแล้วพูดว่า "มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่อยากเป็นโฮคาเงะ"

“โฮคาเงะรุ่นสามด้วย และคนอื่นๆ ด้วยทุกคนล้วนโง่เขลากันหมด” ซึนาเดะยิ้มอย่างเยาะเย้ย แต่จริงๆ แล้วเธอกลับเจ็บปวดใจ

ไม่ว่าจะเป็นคนที่มีความฝันที่จะเป็นโฮคาเงะหรือผู้ที่ได้เป็นโฮคาเงะไปแล้ว

พวกเขาทั้งหมดล้วนเป็นคนโง่เขลา

การมีชีวิตอยู่คือสิ่งที่สำคัญที่สุดต่างหาก

ซาโตรุชี้นิ้วโป้งไปที่นารูโตะแสร้งทำเป็นภูมิใจแล้วพูดว่า "ถึงจะโง่ขนาดนี้ แต่เขาก็เป็นนักเรียนที่ผมภูมิใจที่สุดเลยล่ะ"

“เหมือนพริกสีแดงไม่มีผิด”

ที่ซาโตรุพูดถึงพริกสีแดงนั้นหมายถึง อุซึมากิ คุชินะ

นารูโตะนั้นเหมือนกับแม่ของเขาทุกประการ

"ถูกต้อง" ซาสึเกะพยักหน้าเห็นด้วย

“บ้าเอ้ย กล้าดียังไงมาดูถูกโฮคาเงะในอนาคต” ดวงตาของนารุโตะเป็นประกายด้วยความโกรธ เขาชี้ไปที่ซึนาเดะแล้วตะโกนทันที "โฮคาเงะคือคนที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ขอโทษออกมาเลยนะที่ดูหมิ่นคุณปู่โฮคาเงะรุ่นสาม!"

“โฮคาเงะทุกคนล้วนโง่เขลาจริงๆ ไม่ว่าเธอจะพยายามกี่ครั้งฉันก็จะพูดเช่นเดิม” ซึนาเดะยิ้มเยาะ

ชิซึเนะกอดหมูสีชมพูแล้วถอนหายใจอย่างเบาๆ

'ไม่ว่าจะเป็นท่านซึนาเดะหรือซาโตรุซังก็ไม่ต่างกันเลย

ทั้งสองคนนี้มีลักษณะนิสัยคล้ายกันมาก บางครั้งพวกเขาก็ทำตัวเหมือนเด็กเวลาที่พวกเขาโกรธ

การโกรธผู้อื่นเป็นเรื่องปกติ แต่หากทั้งสองคนไปมีเรื่องกับใครเข้า นั่นแหละถึงเวลาของปัญหา

ซาโตรุชอบทำให้คนอื่นไม่พอใจ ส่วนซึนาเดะก็หงุดหงิดและอารมณ์ไม่ดีได้ง่ายมาก ทำให้ชิซึเนะต้องทนทุกข์ทรมานมากในอดีต

"อู๊ด" หมูสีชมพูถอนหายใจออกมา

“อาจารย์ซาโตรุ อย่ามาห้ามผมนะ ผมจะสอนบทเรียนให้เธออย่างสาสมแน่นอน!” นารูโตะพับแขนเสื้อขึ้นและมองดูซึนาเดะและกัดฟันแน่น

เขาทนได้ทุกอย่าง

แต่การดูถูกโฮคาเงะเป็นเพียงอย่างเดียวนั้นทำให้เขาทนไม่ได้ เพราะนั้นเป็นความฝันของเขาตั้งแต่เด็ก

ตอนที่เขายังเป็นเด็ก เขาได้ยินข่าวมาว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งอยากให้เขาเติบโตขึ้นมาอย่างดีและเป็นโฮคาเงะ

“เอาเลย แต่เธอจะต้องเสียใจแน่” ซาโตรุกล่าว

เจ้าเด็กนี้จะสอนบทเรียนให้ซึนาเดะเหรอ? ช่างเป็นจิ้งจอกตัวน้อยที่คิดการใหญ่เสียจริง

หลังจากสวมรองเท้าแล้ว ซึนาเดะก็ค่อยๆ ยกนิ้วขึ้นหนึ่งนิ้วและพูดอย่างมั่นใจว่า "ยังไงซะฉันก็เป็นหนึ่งในกลุ่มซังนิน อย่ามาหาว่าฉันรังแกล่ะ อย่างฉันใช้แต่นิ้วก็เพียงพอแล้ว"

"บ้าเอ๊ย!" นารูโตะกัดฟันด้วยความโกรธ เขาประสานอินและร่างแยกของเขาก็สร้างกระสุนวงจักรขึ้นมาพร้อมกันบนฝ่ามือ

"ผมจะเอาชนะด้วยกระสุนวงจักรที่อาจารย์ซาโตรุสอนให้ผมเอง!" นารูโตะถือกระสุนวงจักรไว้ในมือแล้วรีบพุ่งไปหาซึนาเดะอย่างรวดเร็ว

“กระสุนวงจักร? เจ้าเด็กคนนี้ใช้มันได้ด้วยเหรอ...?” ซึนาเดะรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เธอไม่เคยคิดเลยว่านารูโตะจะสามารถใช้กระสุนวงจักรได้

ซาโตรุสอนเหรอ?

กระสุนวงจักรนั้นแข็งแกร่งมากจริงๆ แต่ก็ไม่สมเหตุสมผลเลยที่เด็กตัวแค่นี้จะสามารถใช้กระสุนวงจักรได้

ซึนาเดะสะบัดนิ้วของเธอ

*ปัง*

นารูโตะระเบิดออกไปชนกำแพงและถูกก้อนหินทับให้จมอยู่ใต้น้ำเขาเป็นลมหมดสติไปเสียแล้ว

"เฮ้อ" ทีมที่เจ็ดที่เหลือจ้องมองอย่างว่างเปล่าและถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ และมองไปที่ซึนาเดะที่ยืนเอามือเท้าสะเอวอยู่ตอนนี้ด้วยสีหน้าที่ตกตะลึง

หนึ่งในซังนินในตำนาน ความแข็งแกร่งที่กล่าวขานกันนั้นแข็งแกร่งมากจริงๆ!

พวกเขาที่ยังคงเป็นเกะนินไม่สามารถเทียบได้เลย

ในความเป็นจริงนั้น คนทั้งสามในทีมที่เจ็ดเข้าใจผิดไป

ความแข็งแกร่งของทีมที่เจ็ดหลังจากได้รับการฝึกฝนจากซาโตรุถือได้ว่าแข็งแกร่งกว่าจูนินหลายคนแล้ว

"เด็กนั้นพูดมากเกินไปแล้ว" ซึนาเดะเงยหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ เธอไม่มีความรู้ผิดที่รังแกเด็กเลยสักนิดเดียว

ซึนาเดะคิดในใจ

'แต่จริงๆ แล้วการเป็นโฮคาเงะ...ก็เป็นความฝันที่ดี'

ซาโตรุยกนิ้วขึ้นแล้วพูดด้วยรอยยิ้มบางเบา “ซึนะจังเก่งมากจริงๆ สมกับที่เธอเป็นคนเดียวเลยนะที่สามารถเอาชนะฉันได้จนถึงตอนนี้”

“ท่านซึนาเดะ นั่นสุดยอดไปเลยค่ะ” ซากุระดูประหลาดใจและเริ่มมองซึนาเดะใหม่อีกครั้ง

'เธอสามารถเอาชนะอาจารย์ซาโตรุได้ด้วยงั้นเหรอ?'

'เช่นนั้นท่านซึนาเดะคนนี้ เธอมีพลังขนาดไหนกันล่ะ?'

ซาสึเกะผงะเล็กน้อยและเริ่มสนใจซึนาเดะอีกครั้ง

เท่าที่เขารู้ ซาโตรุเป็นนินจาที่ทรงพลังที่สุดที่ยังมีชีวิตอยู่ในโลกนินจา

หากเขาต้องการเอาชนะซาโตรุ เขาจะต้องแข็งแกร่งกว่าอุจิวะ อิทาจิอย่างน้อยหลายสิบเท่า!

“นายกำลังล้อเลียนฉันงั้นเหรอ?” มีเส้นเลือดผุดขึ้นมาบนหน้าผากของซึนาเดะ เธอกัดฟันแน่นและจ้องมองซาโตรุด้วยสายตาที่คาดโทษ

ที่เธอชนะเขาในครั้งนั้น เพราะซาโตรุยอมแพ้ต่างหาก

“ซาโตรุ มาคุยกันดีกว่า นายคงมีเรื่องที่สำคัญมากถึงมาตามหาแม่บุญธรรมที่สวยที่สุดในโลกคนนี้ใช่ไหม?” ซึนาเดะนั่งบนโซฟาและไขว้ห่าง

เมื่อรู้ตัวว่าชอบซาโตรุ

ทุกครั้งที่เธอมองซาโตรุ เธอก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย

"ไม่ใช่งั้นหรอก พอดีลูกคนนี้อยากได้น้ำนมจากแม่" ซาโตรุกล่าวหยอกล้อ

มุมปากของซึนาเดะกระตุกเล็กน้อย สายตาของเธอเต็มไปด้วยความอายและโกรธ เธอยกกำปั้นขึ้นและทุบซาโตรุอย่างแรง

*ตุ๊บ*

หมัดของซึนาเดะหยุดนิ่งอยู่ตรงหน้าซาโตรุ และหลุมขนาดใหญ่เท่าอุกกาบาตก็ปรากฏขึ้นมาสองหลุมบนพื้นทั้งสองด้านด้านหลังซาโตรุ

“นี่…เรียกว่าอารมณ์ดีตลอดเหรอ?” มุมปากของซากุระกระตุกเล็กน้อย เธอจำได้ว่าซาโตรุเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ว่าซึนาเดะมีอารมณ์ดีอยู่เสมอ

ถ้ายกมือชกตรงๆ แบบนี้จะเรียกว่าอารมณ์ได้ด้วยหรือไงกัน?

แต่ก็สมเหตุสมผล เพราะผู้หญิงคนไหนก็คงโกรธถ้าถูกพูดหยอกแบบนี้

ซาโตรุหยิบอมยิ้มออกมา แกะมันแล้วโยนเข้าไปในปากของเขาพร้อมกับทำท่าเป็นกังวลและพูดว่า "ใจเย็นๆ สิ ถ้าอารมณ์เสียบ่อยจะทำให้เกิดรอยย่นบนใบหน้าเอานะ"

"สรุปแล้วมีเรื่องอะไรกันแน่?" ซึนาเดะกำหมัดแน่นและมองซาโตรุด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ

'ซาโตรุ เจ้าเด็กคนนี้ที่มักเยาะเย้ยคนอื่นด้วยรอยยิ้มขี้เล่นตลอดทั้งวัน ยังคงน่ารำคาญเช่นเคยเสมอเลยนะ'

ซาโตรุกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังทันที “ซึนะจัง มาเป็นโฮคาเงะซะ”

ตราบใดที่ซึนาเดะยังเป็นโฮคาเงะรุ่นที่ 5 เขาก็จะสามารถพบซึนาเดะได้ทุกวันในหมู่บ้าน

เธอคือสิ่งที่น่าสนใจที่สุดแล้วในหมู่บ้านอันแสนน่าเบื่อ

“ซาโตรุ นายล้อเล่นใช่ไหม? นายคือคนที่รู้จักอารมณ์ของฉันดีที่สุดแล้วไม่ใช่เหรอ?” ซึนาเดะยิ้มด้วยท่าทางอันตราย

ทันทีที่เธอพูดว่ามีแต่คนโง่จะเป็นโฮคาเงะ ซาโตรุกลับขอให้เธอเป็นโฮคาเงะเหรอ?

ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากเป็นโฮคาเงะแล้ว เธอคงจะต้องเจอซาโตรุทุกวัน

นั่นมันตรงกันข้ามกับที่เธอวางแผนไว้ไม่ใช่หรือไงกัน?

เธอชอบซาโตรุมาก แต่เธอก็มีจิตสำนึกว่าเธอเป็นแม่บุญธรรมของเขาเช่นกัน