บทที่ 80 : โอโรจิมารุผู้น่าสงสาร

บทที่ 80 : โอโรจิมารุผู้น่าสงสาร

“เดี๋ยวก่อนนะ อาจารย์ซาโตรุบอกว่าตอนนี้โอโรจิมารุกลายเป็นผู้หญิงไปแล้ว และเขาจะพาไปหาผู้ชายด้วย…หรือว่า?” จู่ๆ ซากุระก็คิดขึ้นมาได้ ความหนาวเย็นได้แล่นเข้ามาในหัวใจของเธอ

'พระเจ้า!'

'อาจารย์ซาโตรุโหดร้ายมาก!'

แม้ว่าโอโรจิมารุจะเป็นศัตรูก็ตามเถอะ ตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกมีความเห็นใจเล็กน้อยต่อสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับเจ้างูนั้นเสียแล้ว

นารูโตะมองซากุระที่อยู่ข้างๆ เขาด้วยสีหน้าสับสนแล้วถามว่า “ซากุระจัง ที่อาจารย์ซาโตรุพูดมาหมายความว่าไงเหรอ?”

ซากุระหน้าแดงเล็กน้อย แววตาของเธอดูเขินอายยิ่ง

นารูโตะ เจ้าบื้อนี้ยังมีหน้าถามอีกเหรอ?

ซาสึเกะล้วงกระเป๋า หันหน้าไปและตะคอกอย่างเย็นชา “คนแบบแกนี้มันงี่เง่าสุดๆ ไปเลยแฮะ”

“ไอ้บ้านี่ พูดอะไรน่ะ!” ใบหน้าของนารูโตะเปลี่ยนสี เขามองไปที่ซาสึเกะแล้วหันมองไปที่ซากุระจังวนไปมา

'ซากุระจังและซาสึเกะเข้าใจความหมายที่อาจารย์ซาโตรุพูดงั้นเหรอ?'

'นั่นหมายความว่า...'

'มีเพียงฉันเท่านั้นที่ไม่เข้าใจใช่ไหม?'

'โธ่เว้ย!'

'พวกนี้คงกำลังคิดว่าฉันงี่เง่ามากแน่ๆ เลย!'

“แน่นอน ฉันน่ะรู้ความหมายของมันดีอยู่แล้ว” นารูโตะเอามือทาบอกด้วยสีหน้าว่าเขาเข้าใจทุกอย่างแล้วพูดอย่างกล้าหาญว่า "ฉันเข้าใจดีเลยแหละ"

"ฮ่าฮ่า" ซาสึเกะหัวเราะเยาะ เขารู้ได้ลยว่านารูโตะไม่เข้าใจความหมายจริงๆ

นารูโตะโกรธจัดจึงคว้าคอเสื้อของซาสึเกะแล้วพูดด้วยความโกรธว่า "หัวเราะทำไมไอ้บ้านี้!"

“หัวเราะกับความโง่ของนายไง” ซาสึเกะยกมุมปากขึ้น มองนารูโตะพร้อมรอยยิ้มเยาะเย้ยบนใบหน้า

"ไอ้บ้าเอ๊ย!" นารูโตะกัดฟันแน่นด้วยความโกรธ

“นารูโตะ ปล่อยซาสึเกะคุงนะ!” ซากุระพับแขนเสื้อขึ้นแล้วต่อยนารูโตะอย่างแรง

*พลัก*

นารูโตะถูกต่อยจนล้มลงกับพื้น เอามือกุมหัวที่แดงนูนไว้และมองซากุระด้วยใบหน้าที่โศกเศร้า

“ซากุระจัง ทำไมเธอถึงปกป้องซาสึเกะล่ะ?”

“โอ้พระเจ้า กระทั่งเด็กๆ พวกนี้ก็ยังเข้าใจงั้นเหรอ?” ชิซึเนะมองไปยังทีมที่เจ็ดด้วยสีหน้ากลืนไม่เข่าคายไม่ออก และบ่นพึมพำ “คุณซาโตรุสอนอะไรพวกเขากันแน่นะ?”

“คนหนุ่มสาวต้องกระตือรือร้น ไม่จำเป็นต้องหยุดพวกเขาหรอก การสื่อสารด้วยมือและเท้าย่อมจะช่วยส่งเสริมการเติบโตได้ดีเช่นกัน” ซาโตรุปรากฏตัวและมองไปที่ทีมที่เจ็ดที่กำลังเล่นกันอย่างสนุกสนานด้วยรอยยิ้มอันแสนพึงพอใจ

ทุกคนในทีมที่เจ็ดต่างพูดไม่ออก

แนะนำให้นักเรียนสื่อสารกันด้วยมือและเท้าเนี่ยนะ?

นั่นคือคำพูดที่ควรพูดหรือไงกัน? มีอาจารย์แบบนี้ในโลกด้วยเหรอ?

คงจะมีแค่อาจารย์ซาโตรุเท่านั้นแหละ

ชิซึเนะเดินเข้าไปหาซาโตรุอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าซึนาเดะดีขึ้นแล้ว เธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วถามอย่างสงสัย “คุณซาโตรุ โอโรจิมารุ…”

ซาโตรุนึกถึงภาพที่เขาเห็นเมื่อครู่และยิ้มบางๆ “นินจาในหมู่บ้านโอโตนั้นแข็งแกร่งมาก”

นินจาส่วนใหญ่ในหมู่บ้านโอโตต่างเคารพโอโรจิมารุ แต่ก็มีคนจำนวนไม่น้อยที่เกลียดโอโรจิมารุจากก้นบึ้งของหัวใจ

ส่วนโอโรจิมารุนั้น ตอนนี้คงเจ็บปวดหรือมีความสุขกันแน่นะ?

แต่มันไม่สำคัญอยู่แล้ว

ชิซึเนะไม่ถามคำถามอีกต่อไป เพราะเธอเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับโอโรจิมารุ

จิตวิญญาณของบุรุษ ร่างกายของสตรี

โอโรจิมารุ หนึ่งในซังนินในตำนาน

ในยามนี้เขาคงเป็นทุกข์แน่นอน

“อาจารย์ซาโตรุ นี่คือท่านซึนาเดะใช่ไหม?”

ทุกคนในทีมที่เจ็ดเดินไปหาซาโตรุแล้วมองดูซึนาเดะอย่างสงสัย

“ใช่แล้ว เธอคือซึนะจัง” ซาโตรุเหลือบมองซึนาเดะที่หลับใหลแล้วพูดด้วยรอยยิ้มจาง ๆ “ผู้หญิงที่น่ารักที่สุดในโลกนินจา อารมณ์ดี บุคลิกดี สรุปรวมแล้วเป็นคนดี”

ชิซึเนะไม่มีอะไรจะพูดต่อ

ซึนาเดะเป็นคนดีจริงๆ แต่เธอมีบุคลิกที่ดีและอารมณ์ดีงั้นเหรอ?

ซึนาเดะสามารถทำให้คนพิการได้ด้วยหมัดเดียว

นี่เรียกว่าเป็นคนอารมณ์ดีเหรอ?

ฝุ่นเข้าตาปิดหมดจนไม่เห็นอะไรแล้วหรือไง?

“เธอสวยมากเลย...” ซากุระมองดูซึนาเดะที่ถูกซาโตรุกอดอย่างสงสัย

รูปร่างที่สมบูรณ์แบบและใบหน้าที่สวยงาม

อีกทั้งไอ้นั่น...

ซากุระขยับดวงตาของเธอ จ้องมองไปที่หน้าอกของซึนาเดะ จากนั้นเธอก็สัมผัสหน้าอกแบนๆ ของเธอ รู้สึกได้เลยถึงความต่ำต้อยในใจ

'แตกต่างกันขนาดนี้เลยเหรอ?'

'ไม่น่าแปลกใจเลยที่อาจารย์ซาโตรุจะชอบท่านซึนาเดะมาก'

'หนึ่งในซังนินในตำนาน' ซาสึเกะคิดกับตัวเอง ในเมื่อซึนาเดะเป็นซังนินในตำนาน ถ้างั้นความแข็งแกร่งของเธอก็น่าจะมากพอสมควรเลยใช่ไหม?

แต่ดูจากการสู้เมื่อครู่นี้ ดูเหมือนว่าซึนาเดะจะไม่ได้ทรงพลังอะไรขนาดนั้นนะ

อาจารย์ซาโตรุยังแข็งแกร่งกว่าอีก

"ชิ" นารูโตะวางมือบนหน้าอกของเขา และพูดด้วยใบหน้าไม่พอใจ “เธอเป็นโฮคาเงะคนใหม่เหรอ? ไหงดูอ่อนแอมาก ไม่ทรงพลังเท่ากับคุณปู่โฮคาเงะรุ่นที่สามเลย”

"มีแมลงวันเกาะแน่ะ" ซาโตรุยกมือขึ้นแล้วตบเข้าไปที่ศีรษะของนารูโตะ

“อาจารย์ซาโตรุ อาจารย์บ้านี้…!” นารูโตะลอยไปในอากาศ กลิ้งตัวหลายตลบและร่วงตกลงบนพื้นอย่างแรง

ซาสึเกะและซากุระส่ายศีรษะพลางถอนหายใจเบาๆ

นารูโตะ ไอ้เจ้างี่เง่านี้ก็ยังโง่ไม่มีที่ติเลย

ซึนาเดะเป็นผู้หญิงที่อาจารย์ซาโตรุรักมาก

กล้าที่บอกว่าซึนาเดะอ่อนแอต่อหน้าอาจารย์ซาโตรุเลยเหรอ?

ไอ้นี้มันรนหาที่จริงๆ!

“แล้วพี่สาวคนนี้คือใครกันเหรอ?” ซากุระมองชิซึเนะที่อยู่ข้างๆ ซาโตรุ เธอดูมีท่าทีที่สุภาพมาก

“พวกเธอคือสมาชิกของทีมที่เจ็ดใช่ไหม สวัสดี ฉัน...” ชิซึเนะตอบอย่างสุภาพ แต่ก่อนที่เธอจะพูดจบ

ซาโตรุก็ชี้ไปที่ชิซึเนะ แล้วพูดเสียงเรียบ “เธอคือชิซึเนะ คนรับใช้ของซึนะจัง”

“คุณซาโตรุ!” ร่องรอยของความโกรธปรากฏขึ้นในดวงตาของชิซึเนะ และเธอก็จ้องมองเขม็งไปที่ซาโตรุ...

แนะนำเธอแบบนี้ต่อหน้าเด็กๆ เนี่ยนะ

แล้วเธอจะสร้างภาพลักษณ์ดีๆ ต่อหน้าเด็กๆได้ยังไงกัน?

ซาโตรุชี้ไปที่ทุกคนในทีมที่เจ็ดแล้วพูดด้วยรอยยิ้มอันบางเบา “ส่วนเจ้าเด็กเหลือขอพวกนี้ เรียกได้ว่าเป็นภาระของฉันเอง”

มุมปากของทุกคนในทีมเจ็ดกระตุกขึ้นเล็กน้อย

แต่พวกเขาไม่กล้าที่จะบ่นอะไร

“จบการการแนะนำตัวที่น่ายินดีเพียงเท่านั้น ยามนี้ก็ถึงเวลาต้องลงโทษ” ซาโตรุเหลือบมองชิซึเนะอย่างไม่แยแส เขากล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงประชดประชัน

“ยัยหมูน้อย ฉันรู้ว่าเธออ่อนแอ แต่อ่อนแอมากขนาดนัน้เลยเหรอ?”

“ทั้งที่มีเธออยู่เคียงข้าง แล้วทำไมซึนะจังถึงยังต้องตกอยู่ในอันตรายแบบนี้อีก?”

ซาโตรุชี้ไปที่หมูสีชมพูที่อยู่ข้างๆ เขา และยิ้มเล็กน้อย “เธอถูกลดระดับลง และจากนี้ไปเธอจะต้องกินข้าวในชามเดียวกับหมูตัวนี้ด้วย”

หากเขาไม่ปรากฏตัวในวันนี้ ซึนาเดะคงตกอยู่ในอันตรายแน่

หมูสีชมพูเอียงศีรษะ

"ฉันขอโทษค่ะ" ชิซึเนะกัดริมฝีปาก เธอไม่ได้ปฏิเสธถ้อยคำที่ซาโตรุพูดแต่อย่างใด เธอค่อยๆ กำหมัดแน่นและสาบานว่าจะแข็งแกร่งขึ้น

“นี่มันไม่มากเกินไปหน่อยเหรอคะ?” ซากุระรู้สึกเสียใจแทนชิซึเนะอยู่ครู่หนึ่ง

ซาโตรุแตะศีรษะเล็กๆ ของชิซึเนะ แสร้งทำเป็นปลอบใจแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไรนะ อย่าเพิ่งท้อแท้ ผู้ที่อ่อนแอก็จะมีหนทางของผู้อ่อนแอเช่นกัน”

“ขอบคุณมากนะคะ คุณซาโตรุ” ปากของชิซึเนะกระตุกเล็กน้อย

'คุณซาโตรุไม่เปลี่ยนไปเลย ยังน่ารำคาญอยู่เสมอ'

แบบนี้เรียกว่าปลอบใจเหรอ?

นั่นมันเป็นการประชดชัดๆ

ในอดีตที่ซาโตรุแอบออกไปที่ถนนโออิรันทุกคืน เธอก็มักจะช่วยซาโตรุปกปิดเรื่องนี้ต่อซึนาเดะ

แม้ว่างานจริงๆ จะไม่ค่อยมีก็เถอะ แต่อย่างน้อยเธอถือว่าทำงานหนักมากเลยไม่ใช่เหรอ?

แต่ช่างเถอะ

เธอคุ้นเคยกับอะไรแบบนี้อยู่แล้ว

เพราะท้ายที่สุด เธอก็มักจะถูกซาโตรุรังแกมาโดยตลอด

“ไปเถอะ ฉันจองที่นั่งไว้แล้ว” ซาโตรุจากไปโดยมีซึนาเดะอยู่ในอ้อมแขนของเขา

ซากุระดึงที่มุมเสื้อของชิซึเนะ และพูดปลอบใจ “คุณชิซึเนะ อย่าไปสนใจคำพูดของอาจารย์ซาโตรุเลยนะคะ จริงๆ แล้วเขาแค่ปากร้าย ขี้แกล้ง แต่จิตใจอ่อนโยนมาก”

“แต่ฉันว่าอาจารย์ซาโตรุปากร้ายและมีจิตใจที่ไม่ดีมากกว่านะ” นารูโตะปิดหน้าอันแดงก่ำและบวมของเขา ขณะที่จ้องมองไปยังแผ่นหลังของซาโตรุอย่างโกรธเคือง

"แต่นายก็สมควรโดนจริงๆ นั้นแหละ" ซากุระพูดด้วยความโกรธ “นายควรหยุดพูดได้แล้ว ไม่อย่างงั้นเดี๋ยวหน้าอีกข้างจะบวมด้วยแน่”

“ซากุระจัง อย่างน้อยก็รู้สึกสงสารฉันบ้างสิ” นารูโตะพูดอย่างเสียใจ

ทีมที่เจ็ดตามซาโตรุไป และพวกเขาก็ไปโผล่ที่โรงแรมแห่งหนึ่งบนถนนไม้ไผ่