บทที่ 54 ข้อจำกัด (อ่านฟรี)
54 ข้อจำกัด
[เวทย์จำกัดถูกวางแล้ว]
เขามองดูคนอื่นๆ ด้วยความสับสนและพบว่าพวกเขามีสีหน้าเหมือนกัน
“เอเมรี่… คุณเห็นสิ่งนี้ด้วยหรือเปล่า? มีการจำกัดขอบเขตของเวทมนต์แล้ว” จูเลียนถามด้วยความตกตะลึง
เอเมรี่พยักหน้า เช่นเดียวกับชูโม, ธรักซ์ และเคลีย พวกเขาทั้งหมดอนุญาตให้แสดงข้อมูลเดียวกันให้กันและกัน
[ธรักซ์]
[พลังการต่อสู้: 25 (16)]
[พลังวิญญาณ: 33 (23]
[จูเลียน]
[พลังการต่อสู้: 15 (11)]
[พลังวิญญาณ:34 (24)]
[ชูโม]
[พลังการต่อสู้: 16 (11)]
[พลังวิญญาณ 35 (26)]
[เคลีย]
[พลังการต่อสู้: 11 (8)]
[พลังวิญญาณ:42 (37)]
ทั้งจิตวิญญาณและพลังการต่อสู้ของพวกเขาลดลงอย่างมาก
"เกิดอะไรขึ้น?" เยาวชนจากฝูงชนถาม
“นี่มันอะไรกัน? ฉันร่ายมนต์ไม่ได้เลย!” เคลีย ร้องไห้ โบกมือและท่องชื่อคาถาของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ในทางกลับกัน ซิลวากลับดูไม่กังวล
“เกิดอะไรขึ้นซิลวา?” เอเมรี่ถาม
ซิลวาถอนหายใจ ดูเหมือนไม่สนใจที่จะอธิบายเลย แต่ก็ทำเช่นนั้น
“เมกัสฝึกหัดที่เดินทางมาที่นี่จากโลกเบื้องล่างมักจะได้รับคาถาจำกัดพลังเสมอเมื่อพวกเขากลับมาที่นี่”
“ทำไม? เพื่ออะไร?” เอเมรี่รัวคำถาม
“ฉันไม่รู้หรือสนใจเหตุผลเบื้องหลังทั้งหมด แต่จากสิ่งที่ฉันได้ยินมา เพื่อให้แน่ใจว่าโลกของเมกัสฝึกหัดจะมีความสมดุลเมื่อพวกเขากลับมา ท้ายที่สุด พวกเขาก็ไม่ต้องการให้อารยธรรมก้าวหน้าอย่างรวดเร็วเช่นกันด้วยความช่วยเหลือจากอารยธรรมโลกอื่น”
ซิลวายกมือขึ้นและสามารถทำให้รากงอกขึ้นมาได้เหมือนกับรากจากคาถาพัวพันของเธอ
"คุณทำมันได้อย่างไร-"
ซิลวาตัดประโยคกลางของ เคลีย ออกแล้วพูดว่า
"เนื่องจากฉันมาจากอาณาจักรที่สูงกว่า ฉันไม่ได้รับผลกระทบจากคาถาจำกัดพลัง แบบพวกคุณทุกคน กฎนั้นแตกต่างออกไป จากสิ่งที่ฉันได้ยินมา คุณยังอาจร่าย เวทมนตร์ อย่างน้อยก็ส่วนหนึ่ง ตราบเท่าที่คุณเชี่ยวชาญมันอย่างเต็มที่”
จูเลียนขึ้นเสียงจากท่าทางสงบของเขา
“ไร้สาระ! ทุกสิ่งที่นี่อยู่เหนือโลกของเรา! หากเป็นเช่นนั้น โลกของเราก็จะเป็นโลกที่ต่ำกว่าใครไม่รู้ว่านานแค่ไหน!”
"ระวังปากของคุณ!" ซิลวากล่าวว่าการจ้องมองที่เย็นชาของเธอทำให้ทุกคนที่อยู่รอบตัวเธอขนลุก
“ถ้าไม่ชอบสิ่งที่ได้ยินก็ไปจัดการอาจารย์ใหญ่ซะ!” เธอกล่าวเสริม
เอเมรี่ก็ประหลาดใจเช่นเดียวกับทุกคน นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นจูเลียนฟาดฟันแบบนั้น
“ขออภัยเกี่ยวกับเรื่องนั้น ซิลวา แต่คุณช่วยบอกเราเพิ่มเติมเกี่ยวกับสิ่งที่คุณรู้ได้ไหม” เอเมรี่แทรกเข้ามา
เอเมรี่ และเพื่อนๆ ของเขาได้รับไอเทมบางอย่างในช่วงเจ็ดวันที่ผ่านมาในสถาบัน
เมกัส และไอเทมเหล่านี้จะเป็นประโยชน์ในการนำกลับมาอย่างแน่นอน เขามียาสีเขียวหกขวดเหลืออยู่ในกระเป๋า แต่เนื่องจากเขาเชื่อมั่นในตัวเองแล้วว่ามันไม่ใช่ของเขาอยู่แล้ว จึงเป็นการดีที่สุดสำหรับเขาที่จะไม่พกมันติดตัวไปด้วย
เอเมรี่ต้องการถามคำถามเพิ่มเติมอีกสองสามข้อเมื่ออาจารย์ใหญ่อัลตัส เดรย์เดนแตะไม้เท้าของเขาอีกครั้ง
หอคอยสีม่วงด้านหลังชายชราเปล่งประกายอย่างงดงามในขณะที่เขากล่าวว่า "แทนที่จะใช้กฎเกณฑ์ที่รัฐบาลมอบให้กับสถาบันการศึกษา นักบวชทุกคนจากโลกเบื้องล่างล้วนถูกจำกัดไว้ ระวังข้อจำกัดที่วางไว้สำหรับคุณตั้งแต่นั้นมา มีบทลงโทษหากคุณตัดสินใจที่จะไม่ปฏิบัติตามกฎที่วางไว้ ทั้งนี้เพื่อประโยชน์ของคุณเอง และในโลก และมนุษยชาติ”
เอเมรี่รู้สึกไว้วางใจอย่างผิดปกติต่ออาจารย์ใหญ่ที่พูด เขาไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะเวทมนตร์หรือออร่าอันทรงพลังของชายชราหรือไม่ ทันทีที่ชายชราคนนี้พูดเพียงคำเดียว คำบ่นทั้งหมดจากเมกัสฝึกหัดก็หยุดลงและทุกอย่างก็เงียบลงอีกครั้ง
อาจารย์ใหญ่พูดต่อว่า
"อย่าลืมที่จะขยันหมั่นเพียรในการปรับปรุงความเข้าใจของคุณเกี่ยวกับองค์ประกอบต่างๆ คุณทั้งหมดจะถูกส่งกลับในช่วงเวลาสั้น ๆ และฉันจะพบคุณทุกคนอีกครั้งในปีหน้า"
จูเลียนดูเหมือนจะสงบลงแล้ว แต่วิธีที่เขากำหมัดแน่นกลับเป็นอย่างอื่น เขาถามว่า "ซิลวา เราจะยุติข้อจำกัดนี้ได้อย่างไร"
เธอเพิกเฉยต่อจูเลียน ซึ่งทำให้เอเมรี่คิ้วขมวด ทำให้ในที่สุดเธอก็ตอบคำถามของ
จูเลียน “ก่อนหน้านี้คุณไม่ได้ยินฉันและอาจารย์ใหญ่เหรอ เฮ้อ… ถ้าคุณตั้งใจจริง ๆ แล้วมันจะเป็นหลังจากที่คุณไปถึงระดับหนึ่งในสถาบันการศึกษาหรือจนกว่าอาณาจักรของคุณจะแข็งแกร่งกว่าเวทมนตร์”
จูเลียนหายใจเข้าลึก ๆ แล้วคลายมือที่กำหมัดของเขา ทั้งเขาและเอเมรี่ขอบคุณ
ซิลวาที่ให้ความรู้อันมีค่า
“หึ! แค่ให้แน่ใจว่าคุณกลับมาในปีหน้าและจะตอบแทนบุญคุณ” เธอพูดกับเอเมรี่ก่อนที่ร่างของเธอจะเปล่งประกายและมีลำแสงเจิดจ้าพุ่งเข้าหาเธอโดยตรงจากท้องฟ้า
เอเมรี่ลืมตาขึ้น และซิลวาไม่ได้อยู่ที่นั่นอีกต่อไป
ใช้เวลาไม่นานสิ่งเดียวกันนี้ก็เกิดขึ้นกับ
เมกัสฝึกหัดคนอื่นๆ ที่อยู่รอบตัวพวกเขา บางคนดูหวาดกลัวแต่บางคนก็ผ่อนคลาย นี่คงเป็นวิธีการเดินทาง ดังนั้น เอเมรี่ จึงคิดว่านี่เป็นเวลาที่ต้องบอกลา
เขาจ้องมองเพื่อนสี่คนของเขา จูเลียน, แทรกซ์, ชูโม และคลีอา เขาพูดพร้อมโบกมือ
“ดูแลตัวเองด้วย ปีหน้าเจอกันใหม่”
ลำแสงเดียวกันนั้นกระทบไปที่มือของเขาก่อน มีเสียงหึ่งดังก้องอยู่ในหูของเขา เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาลอยไปทั้งหมด จากนั้นลำแสงขนาดใหญ่ก็กระทบไปทั่วทั้งตัวของเขา หลังจากนั้นไม่นาน เอเมรี่ก็ลืมตาขึ้น ท้องฟ้าสีครามเข้ามาในนิมิตของเขา ขณะที่กลิ่นมัสกี้ของหญ้าและดินเข้าจมูกของเขา เสียงต้นไม้ที่ดังกึกก้อง กระแสน้ำที่ไหลเชี่ยวอยู่ข้างๆ ล้วนต้อนรับเขากลับมา
“ในที่สุดฉันก็กลับมาแล้ว” เขากล่าว
