บทที่ 36: วิญญาณในคณะงิ้ว!

บทที่ 36: วิญญาณในคณะงิ้ว!

หวังไหลจือ เป็นตัวโกงที่ฉาวโฉ่ในหมู่บ้านตระกูลเหรินโดยต้องขลุกอยู่กับการหลอกลวง การฉ้อโกง และการกระทำผิดอื่น ๆ ผลก็คือชื่อเสียงของเขาเหม็นพอๆ กับมูลสุนัข

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากความสัมพันธ์ของเขากับรองหัวหน้าทีมรักษาความปลอดภัยและความไม่เต็มใจที่จะรุกรานผู้มีอำนาจในหมู่บ้าน ชาวบ้านจึงไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากสาปแช่งภายใต้ลมหายใจและหลีกเลี่ยงเขา

เมื่อสร้างชื่อเสียงเช่นนี้ ไม่เคยมีแม่สื่อคนใดเข้ามาหาเขาเลย และตอนนี้เขาอายุสามสิบแล้ว เขาก็ยังเป็นคนโสดอยู่

ในขณะนี้ เขากำลังแอบเข้าไปในคฤหาสน์ที่คณะงิ้วพักอยู่ เมื่อเขามั่นใจในทิศทางของเขาแล้ว เขาก็ก้มลงต่ำแล้ววิ่งไปอย่างลับๆ

เขาไม่กล้าเข้าใกล้คุณหนูเหริน แต่เป็นเพียงนักแสดงงิ้ว... แค่มองดูก็ไม่เสียหายหรอก?

มีแสงสว่างอยู่ในห้อง

นักแสดงงิ้ว เสี่ยวลี่จือ นั่งอยู่หน้ากระจกทองสัมฤทธิ์ และค่อยๆ ถอดเครื่องประดับผมของเธอออก ผมสีดำของเธอร่วงหล่นลงมาในทันที

นอกหน้าต่าง มีเพียงดวงตาของหวังไหลจือเท่านั้นที่มองเห็น และกลืนน้ำลายลงไปอย่างแรง

ทันใดนั้น เสี่ยวลี่จือก็หันศีรษะและจ้องมองไปที่หน้าต่าง "จะมัวแต่มองไปเพื่ออะไร"

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หวังไหลจือ ก็สะดุ้งและถอยออกไปอย่างรวดเร็วเตรียมจะหนี

แต่จากข้างในกลับมีเสียงหัวเราะที่น่ายินดีดังก้อง "คนขี้ขลาดอีกคนหนึ่งที่กล้ามองแต่ไม่กระทำ"

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อได้ยินเสียงนี้ หวังไหลจือ ก็รู้สึกมีแรงกระตุ้นอย่างล้นหลาม

เขากัดฟัน เดินขึ้นไป และผลักประตูออกไปอย่างแรง "เสี่ยวลี่จือ ฉัน..."

เฉินจือสวมชุดผู้หญิง หัวเราะเบาๆ ทำให้หวังไหลจือหลงใหลมากจนเขาพบว่าตัวเองนั่งลงโดยไม่รู้ตัว

“คุณว่าฉันสวยไหม”

"ใช่!" เขาพยักหน้าอย่างแรง

รอยยิ้มของ เฉินจือ เปลี่ยนไปอย่างน่าขนลุก เขามองเข้าไปในกระจก ใช้นิ้วลูบไล้ใบหน้าราวกับตะลึงในความงามของตัวเอง

หลังจากหยุดไปนาน เขาก็หันกลับมา “ตอนนี้ ฉันยังสวยอยู่หรือเปล่า?”

"อา!"

หวังไหลจือ กรีดร้องและล้มลงจากเก้าอี้

สิ่งที่เขาเห็นไม่ใช่ความงาม แต่เป็นใบหน้าที่น่าสะพรึงกลัว เน่าเปื่อย และบิดเบี้ยว!

"อา!!!"

เสียงกรีดร้องอันแหลมคมดังก้องไปทั่วห้องก่อนที่จะหายไปอย่างรวดเร็ว แสงเทียนที่อยู่ข้างในดับลง และประตูก็ปิดลงเอง

ในความมืดก็ได้ยินเสียงเคี้ยวอาหาร

..........

“ทำไมคุณถึงคิดมากขนาดนี้ตั้งแต่คุณกลับจากงานเลี้ยง”

ภายในร้านขายของงานศพ เหรินถิงถิง ผู้ช่วยจัดถ้วยชาถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ในช่วงเวลานี้ ทุกคืน เหรินถิงถิงจะช่วยซูโม่ให้ความบันเทิงแก่ผีที่มา เมื่อเวลาผ่านไป เธอก็ไร้ซึ่งความกลัว โดยเสิร์ฟชาและนำทางวิญญาณได้อย่างราบรื่น

“บางสิ่งยังไม่เป็นที่เข้าใจ”

ซูโม่ตอบอย่างสบายๆ โดยดึงหนังสือเล่มหนาออกมาจากลิ้นชัก

"ข้อสังเกตเหนือธรรมชาติ"

หนังสือเล่มนี้ส่งต่อจากปรมาจารย์ผู้ก่อตั้งนิกายเหมาซาน โดยให้รายละเอียดเกี่ยวกับปีศาจและผีทั้งหมดที่พบ พร้อมวิธีจัดการกับพวกมัน ปรมาจารย์เหมาซานรุ่นต่อๆ มาได้เพิ่มประสบการณ์ของพวกเขา

หลังจากมีส่วนร่วมจากหลายสิบรุ่น ตอนนี้มีมากกว่าล้านคำ

“คนมีชีวิตที่มีรัศมีวิญญาณชั่วร้ายขอความช่วยเหลือเพราะถูกหลอกหลอน แต่ตาที่สามของฉันก็ไม่เห็นอะไรเลย… ฉันไม่เคยพบสิ่งนี้มาก่อน มาดูกันว่าบันทึกของบรรพบุรุษของเรามีบันทึกหรือไม่”

ขณะที่ซูโม่พลิกดูข้อความ ก็มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทางประตู

เหรินถิงถิงเหลือบมองเท้าที่ไม่ได้สัมผัสพื้นอย่างละเอียด แล้วเทชาร้อนหนึ่งแก้วลงบนโต๊ะ “ดื่มชาร้อนสักแก้วเถอะ เมื่อมีคนมากขึ้น เจ้าของร้านจะจัดนำทางให้ทุกท่าน.”

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าชายคนนั้นจะเพิกเฉยต่อเธอและเพียงเดินไปใกล้ประตู

“คุณซู นี่…” เหริน ถิงถิง มองไปทางเคาน์เตอร์

ซูโม่ก็วางหนังสือของเขาลงแล้วและเดินไปหาชายคนนั้น หลังจากสังเกตอยู่สักพัก เขาก็ตั้งข้อสังเกตว่า

"เขาขาดวิญญาณ"

เหรินถิงถิงงงงวย “คุณหมายถึงอะไร”

ซูโม่ ถือยันต์ไว้ในมือขวา โบกมือเบา ๆ เพื่อให้มันลุกเป็นไฟ ผีที่มีดวงตาที่ไร้ชีวิตชีวาถูกเปลวไฟสะกดจิตและนำเข้าไปในห้องโดยซูโม่

“บุคคลหนึ่งมีสามวิญญาณ เมื่อรวมสิ่งเหล่านี้เข้าด้วยกันเท่านั้นจึงจะสมบูรณ์ หากมีข้อบกพร่องใด ๆ พวกเขาจะกลายเป็นคนโง่ และแม้จะตายไปแล้ว พวกเขาไม่สามารถกลับชาติมาเกิดได้”

“หากจู่ๆ ใครบางคนเกิดความกลัว และระดับของความน่ากลัวนั้นเกินขีดจำกัด วิญญาณของพวกเขาบางส่วนก็อาจจะกระจายไปด้วยความกลัว ผีตัวนี้คงประสบกับความหวาดกลัวเช่นนี้ก่อนที่จะตาย ส่งผลให้สูญเสียจิตวิญญาณ”

“ถิงถิง” ซูโม่หยุดชั่วคราวก่อนจะพูดต่อ “ช่วยฉันเอาตะเกียงคงหมิงออกจากห้องเก็บของหน่อย”

เมื่อได้ยินรูปแบบการพูดคุยที่ใกล้ชิดนี้ ใบหน้าของเหริน ถิงถิงก็แสดงอาการเขินอายด้วยความยินดี เธอพยักหน้าและมุ่งหน้าไปที่ห้องเก็บของ

เมื่อเธอกลับมาพร้อมกับโคมไฟคงหมิงที่มีขนาดประมาณศีรษะมนุษย์ ซูโหมวได้สวมชุดนักพรตเต๋าแล้วและย้ายโต๊ะพิธีกรรมที่มีแปดเหลี่ยมไปที่ลานบ้าน

วิญญาณของชายคนนั้นล่องลอยอยู่หน้าโต๊ะอย่างไร้จุดหมาย

เหริน ถิงถิง วางตะเกียงไว้บนโต๊ะอย่างระมัดระวัง จากนั้นจึงก้าวกลับไปดู

บนโต๊ะแปดเหลี่ยมมีเครื่องมือพิธีกรรมต่างๆ ได้แก่ เครื่องราง ดาบไม้ท้อ กระถางธูป ข้าวเหนียว และชามเล็กๆ ที่บรรจุชาดไว้

“ด้วยข้าวเหนียวหนึ่งเม็ด ข้าเรียกวิญญาณออกมาที่แท่นพิธี!”

ซูโม่จุ่มนิ้วลงในชามข้าว เมื่อเขาดึงมันออกมา มีเม็ดหนึ่งเกาะอยู่ที่ปลายนิ้วของเขา เขาร่ายคาถา โบกนิ้วเหนือเปลวไฟ ทำให้เมล็ดข้าวติดไฟ จากนั้นจึงสะบัดมันลงในชามชาด

บูม!

ชามชาดก็ลุกเป็นไฟทันที ซูโม่กดดาบไม้ท้อลงบนโต๊ะพิธีเมื่อเขายกมันขึ้น ก็มีเครื่องรางติดอยู่ที่ใบมีด

ยันต์ถูกจุดด้วยเปลวไฟชาด และด้วยดาบ ซูโม โบกมันไปในอากาศ ทำให้เกิดเส้นสีส้มเรืองแสง

“ไฟยันต์เรืองแสงหมุนวน โคมคงหมิงลุกขึ้น นำทางดวงวิญญาณ!”

ขณะที่ซูโม่สวดมนต์ แสงสีเขียวจาง ๆ ก็โผล่ออกมาจากหน้าผากของผีและตกลงบนยันต์ที่กำลังลุกไหม้

ซูโม่สะบัดยันต์ที่กำลังลุกไหม้ไปที่ตะเกียงคงหมิงเพื่อจุดไฟ ตะเกียงพองตัวและเริ่มลอย เคลื่อนตัวออกไปนอกลานบ้านและบินไปในระยะไกล

ซู่โหมวรีบทิ้งเสื้อคลุมของตนแล้วไล่ตามทิศทางของโคมที่ลอยอยู่ มีเสียงสะท้อนกลับมาว่า "ถิงถิง มียันต์ไล่ผีอยู่บนโต๊ะ จงติดไว้กับตัวเพื่อไล่ผี ดูผีที่ยังไม่สมบูรณ์ ฉัน จะไปกู้วิญญาณที่หายไปของเขากลับคืนมา!”