ยอดอาจารย์มหาเมตตา บทที่ 904 น่ารำคาญมาก

"เจ้า! นี่มันวิปลาสอะไรเช่นนี้" เหลียนเฟิงตกตะลึงและต่อว่าออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ คำพูดของนางทำให้เย่ชิวตกตะลึง

บ้าไปแล้ว! เหตุใดคำเหล่านี้จึงฟังดูแปลกๆ นัก? นี่เจ้ากำลังต่อว่าข้าหรือยกย่องข้า?

"เจ้าพูดอะไร? นี่ไม่ใช่เรื่องพื้นฐานหรือ?" เย่ชิวตอบอย่างจริงจัง

เหลียนเฟิงกลอกตาทันที "สมดังคาด … การคุยโม้ของเจ้าจะมีประสิทธิผลมากขึ้น" หลังจากที่ระเบิดความทุกข์ใจออกมา เหลียนเฟิงก็ลุกขึ้นและเดินเข้าไปในห้องโถง นางจำเป็นต้องสงบสติอารมณ์ มันเป็นการป้องกันไม่ให้ความภาคภูมิใจของตนถูกทำร้าย นางไม่คาดว่าเย่ชิวจะทะลุทะลวงอีกครั้งหลังจากออกมาต่อสู้

เขาปฏิบัติต่อการทะลุทะลวงเหมือนกับการดื่มน้ำและกินอาหาร? วันละสองสามครั้ง? มันน่ารำคาญมาก!

!!

"ฟู่ว ดูเหมือนว่าข้าต้องเพิ่มความแข็งแกร่งของข้า ข้าไม่ต้องการที่จะถูกทิ้งไว้ข้างหลัง ในตอนนั้น ข้าก็เป็นแค่ภาระเท่านั้น" นางคิดกับตนเองว่า โชคดีที่เต๋าเมล็ดบัวเขียวเป็นสิ่งที่โกงโดยไร้เหตุผลยิ่งกว่านี้อีก

ในเรื่องความวิปลาสต้องเป็นนางสิ ตราบใดที่ดอกบัวเขียวเติบโตขึ้น กลิ่นอายที่ขุ่นมัวของทุกสิ่งในโลกจะหล่อเลี้ยงนางและเติบโตโดยมีสุขภาพดี ความก้าวหน้าของนางไม่ได้ช้ากว่าใครๆ

นางดีใจมากที่ไม่ได้เดินตามเส้นทางของธิดาศักดิ์สิทธิ์เยียวยาสวรรค์ มิฉะนั้น ถ้านางพลาดวิชาเต๋าเมล็ดดอกบัวเขียวนี้ นางคงจะไม่สามารถตามคนวิปลาศทั้งสองคนในชีวิตได้ทันแน่ๆ

ต้องบอกว่าเคล็ดวิชาดอกบัวเขียวที่จ้าวแห่งตำหนักเซียนแท่นหยกใช้เวลานับหมื่นปีในการหลอมรวมกับเคล็ดวิชาทั้งหมดในโลกนั้นทรงพลังจริงๆ

แม้แต่เมิ่งเทียนเจิ้งก็ประหลาดใจ มีความเป็นไปได้ไม่รู้จบบนเส้นทางนี้ ดังนั้น การต่อสู้ของเย่ชิวนั้นไม่เพียงพอที่จะทำลายความมั่นใจของนางได้ ตราบใดที่นางฝึกฝนหนักขึ้น นางก็ยังมีโอกาส

หลังจากที่เหลียนเฟิงออกไป เย่ชิวก็นั่งเงียบๆ อยู่หน้าห้องโถง เขาไม่เข้าไปรบกวนนาง นี่เป็นเพราะชัยชนะของนางในการต่อสู้ครั้งนี้นั้นน่าสะพรึงกลัวมาก นางยังกังวลเกี่ยวกับเย่ชิวและรออยู่ที่นี่ นางจึงไม่มีเวลาทำให้ตนแข็งแกร่งขึ้น

ตราบใดที่นางรวมมันเข้าด้วยกันได้อย่างสมบูรณ์และใช้เต๋าเมล็ดดอกบัวเขียวอย่างดี นางอาจจะสามารถก้าวไปข้างหน้าได้อีกขั้นหนึ่ง

นี่ไม่ใช่เรื่องตลกอย่างแน่นอน ของขวัญที่บรรพบุรุษศพมอบให้กับพวกเขาสองคนในวันนั้นช่างใจกว้างเกินไป เหลียนเฟิงไม่สามารถดูดซับได้ทั้งหมดในช่วงเวลาสั้นๆ หากไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าเย่ชิวได้มาถึงสุดขีดขอบเขตแล้ว และสูญเสียพลังส่วนเกินไปทั้งหมด ผลประโยชน์อาจจะยิ่งใหญ่กว่านี้อีก

น่าเสียดาย หลังจากที่ไปถึงระดับสูงสุดขอบเขตปลิดเต๋า มันไม่ใช่สิ่งที่สามารถก้าวหน้าได้ด้วยความแข็งแกร่งธรรมดาๆ อีกต่อไป ต้องใช้ความเข้าใจอย่างมากในการทำความเข้าใจกลิ่นอายเซียนจากกฎแห่งเต๋านับพัน

หนึ่งในพันของพลังงานเซียนอาจจะแข็งแกร่งมากหรืออ่อนแอมาก มันขึ้นอยู่กับพรสวรรค์ของเย่ชิวและความเข้าใจโดยสิ้นเชิง ยิ่งกว่านั้น ปราณเซียนหนึ่งเส้นไม่มีขีดจำกัด ปราณเซียนสามเส้นคือจุดสูงสุดของอัจฉริยะที่แท้จริง

อัจฉริยะที่แท้จริงเกือบทั้งหมดในโลกพิภพไร้ขอบเขตมีพรสวรรค์ที่น่ากลัวและเกิดมาพร้อมกับโชคชะตา ปราณเซียนสามเส้นถือได้ว่าเป็นการทดสอบเพียงเล็กน้อยสำหรับพวกเขาเท่านั้น

เย่ชิวไม่ได้รีบร้อน นี่เป็นกระบวนการที่ยาวนานและเป็นโอกาสที่จะรอ

หากโอกาสมาถึง การทำความเข้าใจปราณเซียนสามเส้นในทันทีอาจไม่ลำบากนัก

อย่างไรก็ตาม หากนังไม่ถึงเวลาสมควร ผู้อาวุโสจำนวนมากในศาลาเยียวยาสวรรค์ก็จะไม่สามารถก้าวไปสู่ขั้นตอนที่ยากลำบากในชีวิตของพวกเขาได้ เหนือขอบเขตปลิดเต๋าเป็นแหล่งต้นน้ำขนาดใหญ่ เช่นเดียวกับที่เมิ่งเทียนเจิ้งพูดในตอนนั้น เพียงข้ามขั้นตอนนี้เท่านั้น เส้นทางเซียนที่แท้จริงจึงเริ่มต้นขึ้น

เซียน!

ตัวตนที่พร่ามัวและหนักหน่วงอย่างยิ่ม

ขอบเขตเทพเจ้าเป็นจุดเริ่มต้น เหนือขอบเขตปลิดเต๋าก็เป็นอีกชีวิตใหม่ เย่ชิวไม่รีบร้อน และเขาก็ไม่สามารถวิตกกังวลได้ ในตอนนี้ เขาเพียงแค่ต้องทุ่มเทพลังทั้งหมดไปที่งานชุมนุมเยียวยาสวรรค์ที่กำลังจะมาถึง

นอกจากนั้น เขายังต้องระวังอันตรายจากนอกโลกด้วย

"ลมแรงพัดผ่าน… หมู่เมฆลอยไป… "

เมื่อค่ำคืนนี้จบลง ร่างของเย่ชิวก็ค่อยๆ หายไปในตอนกลางคืน

ไม่นาน รุ่งอรุณสว่างขึ้น ท้องฟ้าก็สว่างสดใส ภูเขาเมฆาม่วงเปล่าเปลี่ยวและหนาวเย็นมาก

ขณะที่ยืนอยู่บนหน้าผา เย่ชิวหันหลังให้หลินชิงจู้และหยาหยา เขาเงียบไปนาน ดูเหมือนว่าภูเขาเมฆาม่วงที่ขาดหลิงหลง จะกลายเป็นที่รกร้างไปโดยเฉพาะ ไม่มีเสียงดังอีกต่อไปในตอนเช้า

"ข้าสงสัยว่าหลิงหลงเป็นอย่างไรบ้าง ข้าไม่คุ้นเคยกับการไม่ได้ยินเสียงนางจับสัตว์มงคลไปทั่วภูเขา" หลินชิงจู้พึมพำอยู่ข้างหลังเย่ชิว รู้สึกหดหู่เล็กน้อย

" ศิษย์พี่หญิงตัวน้อยลงจากภูเขาไป ข้าพลันรู้สึกว่าภูเขาลูกนี้เงียบเหงาไปมาก" หยาหยาก็สะท้อนกลับ ในอดีต หลังจากที่หลินชิงจู้และหลิงหลงจะขึ้นมา นางก็ไม่ได้รู้สึกเหงาเพียงลำพัง

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่คุ้นเคยกับเรื่องไร้สาระของหลิงหลงทุกวัน นางกลับไม่รู้สึกเช่นนั้นอีกต่อไป นางรู้สึกเหงามาก

เย่ชิวหันตัวกลับมามองพวกเขา มุมปากกระตุกและเหงื่อออก จากนั้นเขาก็รู้ว่าหลิงหลงมีประโยชน์มาก เมื่อก่อน ตอนที่นางอยู่ใกล้ๆ เขามักจะพบว่านางน่ารำคาญ

ตอนนี้ลงจากภูเขาแล้ว ทุกคนเริ่มคิดถึงนางอีกครั้ง

อืม…

นี่คงไม่ใช่การมองหาปัญหาใช่หรือไม่?

"เอาล่ะ! เจ้าไม่ต้องกังวลกับหลิงหลง ผู้คนมีชะตากรรมของตนเอง อีกไม่นานนางจะกลับมา" เย่ชิวส่ายหัวแล้วพูดต่อ "งานชุมนุมเยียวยาสวรรค์ใกล้เข้ามาแล้ว เจ้ายังมีเวลาอีกสองเดือน ในอีกสองเดือนข้างหน้า ข้าพร้อมที่จะให้การฝึกซ้อมพิเศษแก่เจ้า พวกเจ้าทุกคนจงแบกรับเกียรติของโถงฝึกเมฆาม่วง ข้าหวังว่าเจ้าจะสามารถแบกรับความรับผิดชอบอันหนักหน่วงนี้ได้"

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ถูกพูดออกมา ร่างกายของพวกนางสั่นเล็กน้อย หลินชิงจู้พูดหนักแน่นทันที "อย่ากังวลไป อาจารย์ ข้าพร้อมเสมอ"

นางมั่นใจอย่างยิ่งว่าตราบใดที่นางไม่ข้ามขอบเขตอันใหญ่โต นางก็อยู่ยงคงกระพันในขอบเขตไร้ลักษณ์ นางมีความมั่นใจมากกับเคล็ดวิชากระบี่ที่มั่นคงของเคล็ดวิชากระบี่พงไพร

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเคล็ดวิชากระบี่พงไพรจะทรงพลังมาก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าศิษย์อัจฉริยะของขุนเขาอื่นๆ จะไม่มีทักษะเฉพาะตัวใดๆ ดังนั้น ในขณะที่นางมั่นใจ นางไม่สามารถหยิ่งยโสและระมัดระวังตัวจนเกินไป นี่ควรเป็นจุดแข็งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของหลินชิงจู้

ไม่ว่านางจะเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้คนไหน นางก็พร้อมเผชิญหน้ากับมันด้วยความตั้งใจเต็มสิบส่วน

เย่ชิวมองนางด้วยความพึงพอใจและพยักหน้า เขาสบายใจกับศิษย์พี่ใหญ่มาโดยตลอด

อย่างไรก็ตาม หยาหยารู้สึกผิดมากขึ้น นางเพิ่งเริ่มฝึกฝน แม้ว่านางเคยมีประสบการณ์ในเส้นทางทดสอบนับล้านลี้และมีประสบการณ์การต่อสู้ที่ดี แต่ก็ยังขาดรากฐานอยู่เล็กน้อย

แม้ว่าเคล็ดวิชาเพลิงกรรมบงกชแดงจะทรงพลังมากเช่นกัน แต่ไม่ได้หมายความว่ามันจะอยู่ยงคงกระพัน ยังมีหลายสิ่งในโลกนี้ที่สามารถจัดการกับเคล็ดวิชาเพลิงกรรมบงกชแดงได้ เมื่อเคล็ดวิชาเพลิงกรรมบงกชแดงถูกกำหนดเป้าหมาย ท่าสังหารที่ยิ่งใหญ่ที่สุดจะหายไป

ถ้านางสามารถบ่มเพาะเคล็ดวิชาเพลิงกรรมบงกชแดงได้จนถึงขีดจำกัดสูงสุดเช่นจ้าวว่านเอ๋อ นางอาจจะแทบจะไม่สามารถอยู่ยงคงกระพันได้แม้ว่านางไม่จะชนะก็ตาม

แน่นอนว่ามันมีอยู่ในขอบเขตเดียวกันเท่านั้น หลังจากเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้มามากพอแล้ว บางทีนางอาจจะสังเกตเห็นข้อบกพร่องของตนด้วย ดังนั้นนางจึงไม่มั่นใจเท่ากับหลินชิงจู้

"อาจารย์ ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้ได้ลำดับที่ดี" หยาหยากัดฟันแล้วพูด

"อืม… เจ้ายังใหม่กับสำนัก ข้ารู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ เจ้าไม่จำเป็นต้องกดดันตนเองมากเกินไป" เย่ชิวปลอบนาง หัวใจของหยาหยาอบอุ่น นางกังวลมากว่าเมื่อนางแพ้ นางจะทำให้อาจารย์อับอาย

ความมีเมตตาที่อาจารย์ที่มีต่อนางนั้นหนักหนาเหมือนภูเขา และเขาก็ปฏิบัติต่อนางเหมือนกับตนเอง หากนางไม่ได้ได้รับเกียรติจากสำนัก นางคงจะพบว่ามันยากที่จะปล่อยมือ ใครๆ ก็รู้ว่าในตอนนั้น อาจารย์ได้ใช้สมบัติเซียนมากมายและทรัพยากรมหาศาลเพื่อผลักดันนางให้ก้าวมาถึงขั้นนี้