บทที่ 23:การรับรู้ไกอา

ด้านล่างของ พื้นที่นาฬิกา ห้วงกาลเวลานั้นเหมือนกับครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นมันทุกประการ มันกลายเป็นหนองน้ำสีดำ และตัวเรือนนาฬิกาสีเงินก็ขึ้นสนิมเช่นกัน ราวกับว่ามันกลายเป็นโบราณสถานภายใต้การกัดเซาะของกาลเวลา

ฟางซิ่ว สวมเสื้อคลุมสีขาวบริสุทธิ์ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเรียกว่าเสื้อคลุมได้หรือไม่ รู้สึกเหมือนมีผ้าขาวพันรอบตัวเขา เขาดูเหมือนนักบุญในตำนานหรือภาพลักษณ์ของพระเจ้าในพระคัมภีร์

นี่คือร่างที่แท้จริงของวิญญาณของฉันเหรอ? จิตใต้สำนึกคิดของฉันเป็นพระเจ้าหรือไม่? หรือพระเจ้า? ฟางซิ่วรู้สึกตลกเล็กน้อยในขณะที่เขาคิดกับตัวเองในลักษณะที่ปฏิเสธตนเอง

ในขณะนั้นผ้าสีขาวบนร่างกายของ ฟางซิ่วสกปรกเล็กน้อย ร่างกายของเขาถูกสีดำกัดกร่อนและมีจุดขึ้นรา

พลังสีความมืดจำนวนมากไหลขึ้นจากด้านล่างเหมือนควัน ดูเหมือนหมึกสาดในภาพวาดทิวทัศน์ ฟางซิ่วซึ่งไม่รู้ว่ามันคืออะไร ทันใดนั้นก็เข้าใจในทันที

ราวกับว่าการทำสมาธิของเขาได้เชื่อมโยงอย่างลึกซึ้งกับนาฬิกาสีเงิน เขารู้สึกได้ด้วยซ้ำว่านาฬิกาสีเงินกำลังส่งหรือบอกอะไรบางอย่างกับเขา

นี่คือฟันเฟืองของโลก เป็นการลงโทษสำหรับฉันที่ทำผิดกฎ นอกจากนี้ยังมาจากพลังของกฎแหล่งที่มาของโลก

ฟางซิ่ว รู้สึกได้ว่าพลังนี้ทรงพลังและน่ากลัว ถ้าไม่ใช่เพราะนาฬิกาเงินหยุดทำงาน เขาคงกลายเป็นขี้เถ้าไปนานแล้ว

ฟางซิ่วมองไปที่นาฬิกาสีเงิน ในขณะนั้นมันเพิ่งตกลงมาจากท้องฟ้า โซ่เงินผูกมันลงมาจากท้องฟ้า ฝางซิ่วมองขึ้นไปและมองเห็นเพียงพื้นที่สีขาวอันกว้างใหญ่ด้านบน เขาไม่รู้ว่านาฬิกาสีเงินมาจากไหน และไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่เหนือพื้นที่สีขาวอันกว้างใหญ่

นาฬิกาแกว่งไปแกว่งมา เดิมทีมันเป็นโครงสร้างสามมิติ แต่เมื่อมันแกว่งไปแกว่งมา มันก็หันไปด้านข้างทันที ฟางซิ่วก็ตระหนักว่ามันดูเหมือนจะกลายเป็นนาฬิกากระดาษที่ถูกแบน

หลังจากนั้น กระดาษก็หมุนและบีบอัด เกิดเป็นกระแสน้ำวนสีเงิน กระแสน้ำวนสีเงินสวยงามขยายออกและครอบครองพื้นที่นาฬิกาสีขาว จากนั้นมันก็เข้าใกล้ ฟางซิ่วและดูดกลืนฟางซิ่วหายไป

ฟางซิ่ว รู้สึกเหมือนโลกกำลังหมุน และวิญญาณของเขาดูเหมือนจะกลับคืนสู่ร่างแม่ของเขา ด้วยความงุนงง ดูเหมือนว่าเขาจะได้รับข้อความจากส่วนลึกของจิตวิญญาณของเขา ราวกับว่ามันเป็นต้นกำเนิดและความสามารถตามธรรมชาติของเขา

“ควบคุมวิญญาณ!”

หลังจากช่วงเวลาที่ไม่รู้จัก ฟางซิ่วตื่นขึ้นจากการหลับไหลของเขา

ฟางซิ่วตื่นขึ้นจากความฝัน จู่ๆ เขาก็ลืมตาขึ้น ในเวลาเพียงชั่วพริบตา ฟางซิ่วรู้สึกราวกับว่าเวลาผ่านไปหนึ่งหมื่นปี และเหมือนเขาถูกจองจำในกรงที่เขาไม่สามารถหลบหนีได้ เขาเกือบจะติดอยู่ที่นั่นตลอดไป

"เกิดอะไรขึ้น? ฉันอยู่ที่ไหน ฉันเห็นอะไร "

ฟางซิ่วนั่งอยู่บนเตียง และไม้จันทน์ข้างๆ เขายังคงเผาไหม้อย่างเงียบๆ ราวกับว่าเวลาที่ ฟางซิ่วใช้เวลาใน พื้นที่นาฬิกา ห้วงกาลเวลาเป็นเพียงภาพลวงตา

“ควบคุมวิญญาณ?”

ฟางซิ่วเงยหน้าขึ้น ในขณะนี้ ดวงตาของเขา กลายเป็นนาฬิกาสีเงินอย่างสมบูรณ์ แม้แต่ดวงตาของเขาก็หายไป และเขาเห็นเพียงหน้าปัดและเข็มชั่วโมงหมุน ดูราวกับว่าพวกเขากำลังฉายแสงชั่วนิรันดร์

ฟางซิ่ว ค้นพบว่ามุมมองปัจจุบันของเขาเปลี่ยนไปเป็นมุมที่แปลก มันเหมือนกับตอนที่เขาตายและเกิดใหม่ ถอยห่างจากโลกแห่งความจริงไปยังโลกกาลเวลา  ในสายตาของเขา โลกทั้งใบกลายเป็นสีดำและขาว อาคารและสสารทั้งหมดเหลือเพียงเส้นสายและโครงสร้าง

ตอนนี้ ฟางซิ่ว เห็นได้ชัดว่ากำลังนั่งอยู่ในห้องของตัวเอง แต่ดวงตาของเขามองออกไปนอกห้องและมองไปที่เมืองทั้งเมือง

เขาเห็นว่าทั้งเมืองเหวยกัง เต็มไปด้วยเปลวไฟนับไม่ถ้วน เช่นเดียวกับแสงไฟจากบ้านหลายหมื่นหลัง อย่างไรก็ตาม ฟางซิ่วรู้ว่าสิ่งที่เขากำลังมองอยู่ตอนนี้ไม่ใช่เปลวไฟ แต่ …

“นั่นคือแสงแห่งวิญญาณ! ฉันสามารถเห็นวิญญาณของทุกคน”   เขาลุกขึ้นจากเตียงและยืนอยู่บนพื้น แสงสีเงินในดวงตาของเขาไหลราวกับอัญมณีที่เปล่งประกายและสวยงามที่สุดในโลก

"ดังนั้น ในโลกที่ไร้เวทมนตร์นี้ ชีวิตก็มีจิตวิญญาณเช่นกัน"

ฟางซิ่ว ก้มหัวลงและมองไปที่ แหวนแห่งนักปราชญ์ที่คอของเขา แสงที่เปล่งออกมานั้นเจิดจ้าราวกับดวงอาทิตย์ เมื่อพิจารณาจากแสงของนาทีปล่อยออกมา มันไม่ได้แตกต่างจากแสงของวิญญาณที่ ฟางซิ่ว เห็นมากนัก

“พลังเวทย์กับพลังวิญญาณเหมือนกันเหรอ? หรือพลังทั้งสองนี้เป็นสองด้านของเหรียญเดียวกัน?

" ในขณะนี้ ฟางซิ่ว ดูเหมือนจะมีความเข้าใจบางอย่างเกี่ยวกับสิ่งที่เรียกว่าพลังพิเศษ และวิญญาณ

การจ้องมองของ ฟางซิ่ว เพิ่งจับไปที่แหวนแห่งนักปราชญแสงที่สวยงามและน่าตกตะลึงก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ทุกคนเสียสมาธิ

ในขณะนี้ ดวงตาของเขาเบิกกว้างถึงขีดสุด เขาไม่ได้มองไปที่ แหวนแห่งนักปราชญ์ แต่มองไปที่พื้นใต้เท้าของเขา เขานึกไม่ออกว่ากำลังเห็นอะไรอยู่ ทั้งหมดที่เขาเห็นคือสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่จนครอบครองขอบฟ้าทั้งหมด มันกว้างใหญ่ราวกับทะเลแห่งแสง เมื่อเทียบกับแสงของ แหวนแห่งนักปราชญ์มันเหมือนกับความแตกต่างระหว่างหิ่งห้อยบนหญ้าที่ตายกับดวงจันทร์ที่สว่างไสว

ฟางซิ่วไม่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่ามันใหญ่แค่ไหน ไม่มีขอบเขตและไม่มีที่สิ้นสุด ฟางซิ่วเป็นเหมือนฝุ่นผงเล็กๆ ที่เกาะอยู่บนผิวของมัน คลื่นวิญญาณจำนวนมหาศาลตกลงมาบนพื้นผิวของมัน และแสงวิญญาณจำนวนนับไม่ถ้วนขึ้นอยู่กับร่างของมัน ทุกสิ่งในโลกนี้มีรากฐานมาจากมัน

มันเป็นแม่ของทุกสิ่ง เป็นความจริงของอารยธรรม เป็นแหล่งกำเนิดของชีวิต ฟางซิ่วรู้สึกได้ถึงแสงสีขาวอบอุ่นที่พุ่งออกมาจากพื้นและผ่านร่างกายของเขา ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นและใกล้ชิดอย่างหาที่เปรียบมิได้

แสงพร่างพรายเพียงพอที่จะทำให้ผู้คนสูญเสียการมองเห็นในทันที แต่ ฟางซิ่ว ไม่แม้แต่จะกระพริบตา ราวกับว่าเขาไม่สนใจแม้ว่าเขาจะถูกเผาและตาบอดด้วยแสงก็ตาม

"สวยมาก! สวยมาก! " ฟางซิ่ว รู้สึกว่าสิ่งสวยงามทั้งหมดที่เขาเห็นนั้นไม่คุ้มค่าที่จะกล่าวถึงในขณะนี้ต่อหน้าทะเลแห่งแสงนี้ ความงามของมันบดบังทุกสิ่งในโลก มันอธิบายไม่ได้อธิบายไม่ได้

"นี่มันบ้าอะไรกัน"

แสงขนาดใหญ่ของดวงวิญญาณ เหมือนกับการผันผวนของดวงวิญญาณชั่วนิรันดร์ กระจายไปทุกจุดบนขอบฟ้า ครอบครองโลกทั้งใบ

ฟางซิ่วยืนอยู่บนนั้น ราวกับว่าเขายืนอยู่บนทะเลแห่งแสงที่ไม่มีที่สิ้นสุด

"นี่คือ?"

ฟางซิ่ว ดูเหมือนจะนึกถึงบางสิ่งในทันใด หรือบางทีเขาอาจรู้สึกบางอย่าง เขารู้สึกสั่นไปทั้งตัว แม้แต่มือก็ยังสั่น วิญญาณของเขาได้รับผลกระทบอย่างมาก

“สติของไกอา!”

ดวงตาของ ฟางซิ่ว มึนงง และเขาพ่นประโยคนี้ออกมาทีละคำ

ฟางซิ่ว รู้สึกราวกับว่าเขาได้เห็นต้นกำเนิดของโลก จุดกำเนิดของชีวิต และความจริงของทุกสิ่ง

หลังจากนั้นไม่นาน ฟางซิ่วก็ปิดตาของเขาและถอนตัวออกจากประสาทสัมผัสที่เหมือนกับจิตวิญญาณของพระเจ้า

อย่างไรก็ตาม ฉากที่เขาเพิ่งเห็นยังคงสร้างผลกระทบอย่างมากให้กับ ฟางซิ่วบดขยี้โลกทัศน์ดั้งเดิมของเขาและทุกสิ่งที่เขารู้จากหนังสือตั้งแต่เด็ก