ตอนที่ 240 อาการผิดปกติของแฮนค็อก

“เอาล่ะ ตราประทับบนแผ่นหลังของเธอ ถูกลบออกไปอย่างสมบูรณ์แล้ว”

“มันมีกระจกอยู่ที่มุมตรงนั้น เธอเดินไปดูเองก็แล้วกันนะ”

“พวกเธอทั้งสองคนเข้ามาพร้อมกันเลยก้แล้วกัน”

ไม่กี่วินาทีต่อมา หลี่ฟานก็ดึงมือของเขาออก และมองไปยังสองพี่น้องโบอา ที่กำลังยืนอยู่ในห้องพยาบาล

"นี่มัน… หาย… มันหายไปแล้วจริงๆ งั้นหรอ?" แฮนค็อกโอบแขนของเธอไว้รอบอก ก่อนจะหันศีรษะไปมองที่หลี่ฟานอย่างไม่เชื่อ

“มันหายไปแล้ว! ท่านพี่! ดูสิ!” ธันเดอร์โซเนียร์รีบเดินไปหยิบกระจกขนาดใหญ่ที่วางอยู่ตรงมุมห้องออกมา และเอามาวางอยู่ตรงหน้าของแฮนค็อก

แฮนค็อกมองเข้าไปภายในกระจก และเห็นผิวที่เรียบเนียนบนแผ่นหลังของเธอผ่านมัน

ตอนนี้ ตราประทับทาสที่ติดอยู่บนแผ่นหลังของเธอมานานหลายปี ได้หายไปแล้วอย่างไร้ร่องรอย!

“เยี่ยมมาก… มันเยี่ยมมาก…” แฮนค็อกปลดปล่อยน้ำตาของเธอออกมาทันที ด้วยความตื่นเต้นและความดีใจ

ก่อนจะหันกลับมากอดหลี่ฟาน โดยเอาหัวของเธอฝังเข้าไปที่หน้าอกของเขา ในขณะที่กอดเขาจนแน่น

หลี่ฟานเลิกคิ้ว หลังจากลังเลเล็กน้อย เขายกมือขึ้นตบหลังของแฮนค็อกเบา ๆ

ผ่านไปชั่วครู่ เมื่อแฮนค็อกหยุดปล่อยน้ำตา เสื้อผ้าของหลี่ฟานที่อยู่ด้านหน้าก็เต็มไปด้วยความเปียกโชกแล้ว

“เธอร้องไห้เสร็จแล้วงั้นหรอ? ถ้าอย่างงั้นก็ปล่อยฉันออกไปได้แล้ว”

หลี่ฟานวางมือไว้บนไหล่ของแฮนค็อก ก่อนจะผลักเธอออกไปราวกับว่าเขากำลังรังเกียจเธอ

หลังจากนั้น เขาก็มองไปที่เสื้อที่เปียกโชกของตัวเอง ก่อนที่พลังงานความร้อนก็ถูกปลดปล่อยออกมา จากร่างกายของเขา และทำให้เสื้อที่เปียกโชกแห้งโดยอัตโนมัติ

“เจ้า... เจ้าทำแบบนี้กับเราอีกแล้ว หลี่ฟาน!”

“ทำไมเจ้าถึงมีท่าทีที่เฉยเมยกับเราถึงขนาดนี้กัน?”

“เราไม่เคยกอดกับผู้ชายคนไหนมาก่อน และยิ่งไม่ต้องพูดถึงเสื้อผ้าของเราในตอนนี้เลย!”

แฮนค็อกขมวดคิ้วขณะพูดกับหลี่ฟาน ตอนนี้หัวใจของเธอ กำลังเริ่มเต้นเร็วขึ้นมาเล็กน้อย

“เธอเป็นคนที่สวยมากแฮนค็อก แต่ขอโทษด้วย ฉันเป็นคนที่ต้านทานความงามได้มากที่สุด”

“ถ้าเธอคิดว่าฉันจะลุ่มหลงเธอเหมือนกับผู้ชายคนอื่นๆ ล่ะก็ เธอก็คงจะผิดหวังแล้วล่ะ”

ขณะพูดกับแฮนค็อก หลี่ฟานก็ได้ทำการลบตราประทับทาส บนแผ่นหลังของน้องสาวทั้งสองคนของเธอไปด้วย

ในไม่ช้า ธันเดอร์โซเนียร์และมารีโกลด์ ก็เต็มไปด้วยความดีใจและความสุข!

“เอาล่ะ ในที่สุดก็จบเรื่องนี้สักที” หลี่ฟานปรบมือขณะมองไปที่สามพี่น้องโบอา

“ฉันได้ช่วยพวกเธอเสร็จแล้ว และฉันก็ไม่ได้ต้องการรางวัลจากพวกเธอ ตอนนี้พวกเธอจึงสามารถกลับออกไปได้แล้ว”

“หลี่ฟาน! เจ้า! เจ้ากำลังขับไล่เราออกไปอย่างงั้นหรอ!” แฮนค็อกเบิกตากว้าง

“ใช่ อย่าบอกนะว่า พวกเธอจะค้างคืนอยู่ที่นี่น่ะ?” หลี่ฟานพับแขนของเขาขึ้น ขณะมองไปที่แฮนค็อกด้วยใบหน้าที่จริงจัง

“เอาล่ะ รีบๆ ออกไปได้แล้ว ไม่อย่างงั้นฉันจะส่งพวกเธอไปที่เรือเอง!”

แฮนค็อกมองไปที่หลี่ฟาน ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความตกตะลึง ในเวลานี้ ในที่สุดเธอก็เชื่ออย่างสมบูรณ์แล้วว่า

ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ ไม่ได้รับผลกระทบจากความงามของเธอเลยแม้แต่น้อย!

สิ่งนี้ทำให้แฮนค็อกรู้สึกหงุดหงิด และเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ

“อย่าพูดกับเราแบบนี้ หลี่ฟาน!”

“เจ้าได้ช่วยเราเอาไว้ อย่างน้อยก็ให้เราได้ตอบแทนอะไรให้แก่เจ้าบ้าง!”

“และเราก็รู้สึกผิดหวังมาก ที่เจ้าจะขับไล่เราออกไปแบบนี้!”

ตอนนี้ ใบหน้าและน้ำเสียงของแฮนค็อกดูโศกเศร้ามากๆ

“ดูเหมือนว่าเธอจะแสดงได้ดีนะ แต่มันก็ยังมีอะไรแอบแฝงอยู่นิดหน่อย” หลี่ฟานไม่ได้สนใจ เกี่ยวกับเรื่องความคับข้องใจที่แฮนค็อกมีต่อเขา

“รีบใส่เสื้อผ้าของเธอกลับไปได้แล้ว หรือว่าเธอต้องการจะออกไปจากที่นี่ด้วยสภาพแบบนี้กัน?”

พูดจบ หลี่ฟานก็หันหลังเดินออกไปจากห้องพยาบาลทันที

ก่อนหน้าที่พวกชูโซะและแฮนค็อกจะมาที่โรงฝึกแห่งนี้ หลี่ฟานได้ตัดสินใจจะพาบอนนี่ โดมิโน่และคนอื่นๆ ไปที่เดรสโรซ่า

เพราะรีเบคก้าได้เรียกเขาถึงหลายครั้ง โดยหวังว่าเขาจะไปที่เดรซโรซ่า เพื่อพบกับราชาริคุ และคนอื่นๆ

เพื่อที่พวกเขาทุกคน จะได้แสดงความขอบคุณต่อหน้าของหลี่ฟาน ด้วยตัวของพวกเขาเอง

ถึงแม้ว่าหลี่ฟานจะไม่ได้มีความคิดเห็นใดๆ สำหรับความขอบคุณของพวกเขา แต่หลี่ฟานก็ไม่สามารถปฏิเสธคำขอจากลูกศิษย์ของเขาได้

นอกจากนี้ หลี่ฟานยังอยากรู้อีกด้วยว่า รีเบคก้าได้จัดการกับเหล่าทาส ที่เขาให้คุมะส่งไปที่เดรสโรซ่า จากหมู่เกาะชาบอนดี้ได้ยังไง?

ดังนั้น ไม่ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น หลี่ฟานก็ต้องกลับไปที่เดรซโรซ่าอยู่ดี

เมื่อเห็นว่าหลี่ฟานหันหลังเดินจากไป ไม่เพียงแต่แฮนค็อกเท่านั้น แม้แต่น้องสาวทั้งสองคนของเธอ ก็ต้องตกตะลึงกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น

หลี่ฟาน… เขาจากไปโดยไม่ลังเล ราวกับว่าเขาไม่อยากจะอยู่ห้องเดียวกับแฮนค็อกเลยด้วยซ้ำ!

“หลี่ฟาน... เขาเป็นผู้ชายไม่ใช่หรอ? ตอนนี้ท่านพี่ถึงกับเปลือยท่อนบน แต่เขากลับไม่แม้แต่จะมองมันเลยด้วยซ้ำ!”

“ถ้าเป็นพวกผู้ชายธรรมดาๆ ล่ะก็ เจ้าพวกนั้นก็คงจะกระโจนเข้าใส่ท่านพี่ไปแล้ว!” ธันเดอร์โซเนียร์บ่นกับตัวเองอย่างไม่เข้าใจ

“ชู่! ท่านพี่โซเนียร์ ระวังอย่างให้ท่านหลี่ฟานได้ยิน ไม่อย่างนั้นเขาอาจจะปล่อยฮาคิราชันย์ใส่พวกเราอีกครั้งก็ได้?” มารีโกลด์เตือนพี่สาวของเธอ

หลังจากได้ยินน้องสาวทั้งสองคนพูดคุยกันด้วยเสียงต่ำ แฮนค็อกที่ยืนนิ่งอยู่ข้างๆ ก็กลับมาเป็นปกติในที่สุด

เธอค่อยๆ ยกมือขึ้นมา และกดเบาๆ ไปบนหน้าอกด้านซ้ายของเธอ

‘เกิดอะไรขึ้นกับการเต้นของหัวใจนี้ ทำไมเราถึงรู้สึกไม่สบายใจที่เห็นเขาจากไปกันล่ะ?’

แฮนค็อกขมวดคิ้ว และเมื่อเธอมองไปที่ประตู หลี่ฟานก็ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว

แฮนค็อกจึงรีบสวมเสื้อผ้าของเธอกลับไป ด้วยอารมณ์ที่ค่อนข้างเปลี่ยว เธอหายใจเข้าลึกๆ แล้วลุกขึ้นจากเตียงในห้องพยาบาล

"ธันเดอร์โซเนียร์ มารีโกลด์ พวกเราออกไปกันเถอะ" แฮนค็อกหันไปพูดกับน้องสาวของเธอ ก่อนที่จะเดินนำออกไปจากห้องพยาบาล

และเมื่อพวกเธอมาถึงห้องโถง แฮนค็อกก็ต้องการจะมองหาหลี่ฟาน แต่เธอก็พบว่าโรงฝึกมันว่างเปล่า

“นี่มันแปลก… แล้วท่านหลี่ฟานล่ะ?” มารีโกลด์พูดขึ้นอย่างแปลกใจ

“บางที เขาอาจจะอยู่ในห้องอื่นก็ได้” ธันเดอร์โซเนียร์หันไปมองประตูอื่นๆ ที่อยู่ภายในโรงฝึก

แฮนค็อกเม้มริมฝีปากของเธอ ก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากโรงฝึก

และหลังจากที่พวกแฮนค็อกทั้งสามคนเดินออกไป ประตูโรงฝึกก็ถูกปิดโดยอัตโนมัติ

ได้ยินเสียงประตูปิดตามหลังพวกเธอมา ความรู้สึกไม่สบายในหัวใจของแฮนค็อกก็เริ่มชัดเจนมากขึ้น

จากนั้นแฮนค็อกก็กลับไปที่เรือโจรสลัดคุจาของเธอ ในสภาพที่ดูสูญเสียอะไรบางอย่าง ก่อนจะเดินเข้าไปภายในห้องของเธอ แล้วล้มตัวลงนอน

“มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นกับแฮนค็อกกัน?”

มองไปที่รูปลักษณ์ที่ดูสิ้นหวังของแฮนค็อก ‘ยายเนียว’ หรือ ‘กอลิโอซ่า’ อดีตจักรพรรดินีของเกาะอมาซอน ลิลลี่ ก็หันไปถามธันเดอร์โซเนียร์อย่างแปลกใจ

ธันเดอร์โซเนียร์และมารีโกลด์ พยายามอธิบายรายละเอียดทั้งหมดให้ยายเนียวได้ฟัง ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับพวกเธอทั้งสามคน ภายในโรงฝึกของหลี่ฟานบ้าง

ยิ่งยายเนียวได้ฟังเรื่องที่เกิดขึ้น เธอก็ยิ่งแสดงสีหน้าหน้าตกใจออกมา

แม้แต่ธันเดอร์โซเนียร์ ก็ยังสังเกตเห็นถึงความตกใจที่มากเกินไปของยายเนียว

“ยายเนียว ยายรู้อะไรใช่ไหม?”

"ใช่!" ยายเนียวพยักหน้า ก่อนจะมองไปที่แฮนค็อกที่กำลังนอนอยู่บนเตียงของเธอ ด้วยสีหน้าที่ดูซับซ้อน

“ฉันคิดว่าแฮนค็อก... ชอบหลี่ฟานคนนั้นไปแล้ว!”

“เอ๊ะ! มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน!?” ธันเดอร์โซเนียร์ตกใจ

ยายเนียวมองไปที่แฮนค็อกอย่างกังวล

“เธอไม่เข้าใจหรอก ธันเดอร์โซเนียร์ ในทะเลแถบตะวันออกมีคำพังเพยที่ว่า…”

“ความรักนั้นมันเป็นดั่งพายุเฮอริเคน!!”

“อาการของแฮนค็อกในตอนนี้ มันก็คือโรคไข้ใจ!”

“และจักรพรรดินีองค์ก่อนหน้าฉันก็… ได้เสียชีวิตไปเพราะโรคนี้!”

“มันเป็นเรื่องที่ยากมากๆ ที่จักรพรรดินีจะรักใครสักคน แต่เมื่อเธอตกหลุมรักใครเข้าล่ะก็… เธอก็จะเต็มไปด้วยอารมณ์แห่งรัก!!!”

“นี่มันแย่จริงๆ ที่แฮนค็อกดันไปตกหลุมรักหลี่ฟาน แล้วแบบนี้ฉันควรจะทำยังไงกับเรื่องนี้ดีกันล่ะเนี่ย!?”

ยายเนียวใช้มือนวดหน้าผากของเธอ ด้วยความท้อแท้

…