ตอนที่ 13 : ผู้เคลียร์ดันเจี้ยนป่านิรันดร์โหมดแอดเวนเจอร์ได้เป็นกลุ่มแรก
ใน [Divine Domain] การกระทํา การตอบสนอง และสเตตัสของตัวละครนั้นมีความสัมพันธ์กัน
ดังนั้นสเตตัสและวิธีการดําเนินตัวละครของแต่ละผู้เล่นจึงแตกต่างกันไปด้วย
ดังคํากล่าวที่ว่า ความกว้างของเส้นผมที่แตกต่างกันอาจจะยาวไปได้เป็นพันไมล์ เช่นเดียวกับนักดาบที่ต้องกวัดแกว่งดาบ พวกเขาจําเป็นต้องทําความคุ้นเคยระหว่างคนกับดาบเสียก่อน เมื่อนั้นดาบในมือของเขาจึงจะสามารถใช้สังหารศัตรูได้ แต่ถ้าหากพวกเขาไม่คุ้นเคยกัน เมื่อนั้นเขาอาจทําร้ายแม้กระทั่งตัวเองเลยด้วยซ้ำ
...
ในขณะที่แม็คเรย์กำลังพึมพํา เจ้าของบ้านสาวสวยก็กำลังมองมาที่เขา จู่ๆเธอก็รู้สึกว่าชายตรงหน้านี้ เหมือนกับสิงโตที่เพิ่งตื่นจากการหลับใหล
เธอสั่นหัวและมองไปที่แม็คเรย์อีกครั้ง ‘เป็นไปไม่ได้หรอก เขาก็แค่ผู้ชายที่หาเงินจ่ายค่าเช่ายังไม่ได้เลย’
บนหน้าจอนั้น การมองเห็นของแม็คเรย์ ได้จดจ้องไปที่เถาวัลย์ที่กำลังพุ่งเข้ามา!
ในตอนนั้นเอง แม็คเรย์ก็ขยับตัว!
เขาถอยหลังเล็กน้อยด้วยเท้าซ้ายและเตะพื้นอย่างแรง ในขณะเดียวกันก็ร่ายสกิลเพื่อเพิ่มบัฟระดับต่ำให้กับตัวเอง
เขาในตอนนี้เปรียบเหมือนกับเสือดาวที่กำลังระเบิดพลัง ร่างกายของเขาพุ่งตรงไปยังเถาวัลย์!
เมื่อบิลเห็นดังนี้ เขาก็ส่ายหัวและพูดว่า
“ฉันยังสงสัยเลยว่าเขาจะแข็งแกร่งแค่ไหน แต่นี่อะไร ก็แค่คนโง่คนนึงไม่ใช่หรือไง?”
“เขาคิดที่จะพุ่งใส่สกิลโจมตีของบอสจริงๆหรอ ต้องโง่แค่ไหนกัน”
โดยไม่สนใจว่าคนอื่นจะคิดอย่างไร เพราะตอนนี้เถาวัลย์ได้มาถึงตรงหน้าเขาแล้ว!
หลบไปด้านข้าง!
ม้วน!
กระโดด!
เพราะผลจากค่าความคล่องตัวที่เพิ่มขึ้นจากสกิลบัฟระดับต่ำ ทำให้การเคลื่อนไหวทั้งสามนั้นผสานกันได้อย่างราบรื่นราวกับน้ําไหล สมบูรณ์แบบ!
แม็คเรย์เหยียบไปที่เถาวัลย์ที่บอสอัญเชิญออกมา!
มันยังไม่จบ!
เขาใช้ความเร็วในการเคลื่อนที่สูงสุดของตัวละครในปัจจุบันของตัวเอง ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วบนเถาวัลย์ในขณะเดียวกันก็รักษาสมดุลของตัวละครไปด้วย
เขาเริ่มวิ่งไปบนเถาวัลย์ที่พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วแล้วจริงๆ!
ก้มลงอีกครั้ง!
กระโดด!
กระโดด!
ตัวละครในเกมที่ถูกควบคุมโดยแม็คเรย์ เป็นเหมือนมนุษย์ลิงที่หวนคืนสู่ป่าดึกดําบรรพ์ เขาเคลื่อนไหวได้อย่างคล่องแคล่วบนเถาวัลย์หลายสิบเส้น
สมาชิกที่ตายไปแล้วจ้องมองอย่างตื่นตะลึง
“เกมนี้เล่นแบบนี้ได้ด้วยหรอ???!!”
เนื่องจากการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วของแม็คเรย์ ภาพบนหน้าจอจึงชวนให้ตาลายเล็กน้อย หญิงสาวที่ยืนดูอยู่ข้างหลัง เมื่อเธอเห็นฉากที่เปลี่ยนไปมาเหมือนกับรถไฟเหาะ เธอก็ถึงกับรู้สึกเวียนหัวและคลื่นไส้
เสียงลมในหูของเขาหายไป เสียงนกแปลก ๆในป่าก็หายไป และแม้แต่เสียงคำรามที่โกรธเกรี้ยวของกูลผู้หลอกลวงก็หายไปด้วยเช่นกัน
ในมุมมองของแม็คเรย์ในตอนนี้ ทุกสิ่งรอบตัวเหมือนจะกลืนหายไป
มีเพียงเถาวัลย์ใต้ฝ่าเท้าของเขาเท่านั้นที่ยังคงอยู่ในความคิด เช่นเดียวกับการร่ายคาถาอย่างต่อเนื่องของกูล
แม็คเรย์รู้สึกเหมือนในวินาทีนี้เขาและตัวละครในเกมได้กลายเป็นคนคนเดียวกัน
เหมือนกับช่วงเวลาที่โลกของเกมในชีวิตก่อนหน้านี้ของเขาได้หลอมรวมเข้ากับโลกแห่งความเป็นจริงอย่างไรอย่างนั้น
รู้สึกเหมือนกับเขาคว้าอะไรบางอย่างมาได้ แต่กลับไม่สามารถสัมผัสมันได้
ร่างที่กระพริบอย่างรวดเร็วของแม็คเรย์พุ่งขึ้นไปบนเถาวัลย์อย่างรวดเร็ว เขาหรี่ตาลงและค่อยๆ หยิบไม้คฑาของเขาออกมา
"ตายซะ!"
แม็คเรย์ซึ่งสวมเสื้อคลุม กระโดดขึ้นจากปลายเถาวัลย์
ไม้คฑาในมือของเขาแทงลงไปที่กูล ซึ่งยังคงร่ายสกิลอยู่
พลั่วะะะ!!!!
เสียงที่เหมือนกับไม้ถูกเจาะดังขึ้น
กูลซึ่งกําลังร่ายสกิลอยู่ เซถอยหลังในทันที
เมื่อเขาดึงไม้คฑาที่เจาะทะลุหัวของกูลออก
ระบบ: ‘กูลผู้หลอกลวง’ —- ได้ถูกสังหารแล้ว
...
การแจ้งเตือนของระบบดังขึ้นในช่องแชททีม นี่มันค่อนข้างเหนือจริง
"บอสตายแล้วเหรอ"
"ในการโจมตีเดียวด้วย!!!?"
"เราเคลียร์ได้แล้วใช่ไหม"
ไซม่อนและสมาชิกในปาร์ตี้คนอื่นๆ ต่างมองไปที่แม็คเรย์ด้วยความงุนงง
ในครู่ต่อมา ความตกใจนี้ก็ถูกแทนที่ด้วยเสียงเชียร์แห่งความตื่นเต้น
“สุดยอด! เขาคือพระเจ้าแหงๆ!”
"ฉันรักนาย พระเจ้าของฉัน!"
"น่าประทับใจมาก!"
ทุกคนส่งเสียงเชียร์ออกมาอย่างตื่นเต้น พวกเขาเคลียร์ดันเจี้ยนโหมดแอดเวนเจอร์ได้ ในวันแรกของการเปิดตัวเกม และบอสตัวสุดท้ายเพิ่งถูกสังหารด้วยฝีมือของผู้เล่นสายสนับสนุน!?
สําหรับพวกเขา นี่มันเป็นปาฏิหาริย์ที่เหนือจินตนาการ!
แม็คเรย์ยิ้มเมื่อได้ยินเสียงที่ตื่นเต้นของเพื่อนร่วมทีม ในชีวิตก่อน เขาก็เคยเป็นแบบนี้ ตื่นเต้นที่สามารถเคลียร์ดันเจี้ยนกับปาร์ตี้ของเขาได้เป็นครั้งแรก
…
ในขณะเดียวกัน
ผู้เล่นทุกคนใน [Divine Domain] ก็ได้รับการแจ้งเตือนจากระบบโลก :
ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่น : บิล, ไซม่อน, อูซอร์ และ เมิ่งฉี ที่ได้เคลียร์ดันเจี้ยนป่าแห่งนิรันดร์โหมดแอดเวนเจอร์ได้เป็นปาร์ตี้แรก
ระบบแชทโลกใน [Divine Domain] ก็ปะทุขึ้นในทันที!
“ทุกคนลุกขึ้น! แสดงความยินดีกับมืออาชีพกลุ่มนี้หน่อย!”
“ผู้เคลียร์กลุ่มแรก! ผู้เคลียร์กลุ่มแรก!”
“กลุ่มแรกของเซิร์ฟเวอร์! ช่างน่าประทับใจ!”
“เคลียร์โหมดแอดเวนเจอร์?! ฉันจําไม่ได้ว่ามีใครเคลียร์ระดับปกติได้ด้วยซ้ำ!”
"มาสเตอร์ ได้โปรดสั่งสอนฉันด้วย!"
...
แม้ทุกคนจะกําลังเฉลิมฉลองกับการเคลียร์ดันเจี้ยนได้เป็นกลุ่มแรก แต่ใบหน้าของแม็คเรย์กลับไม่ได้ปรากฎอารมณ์ใดๆ
เขาค่อยๆ รวบรวมรางวัลจากดันเจี้ยน เหรียญทองแดงและค่าประสบการณ์อีกเล็กน้อย
กะโหลกของก็อบลิน*8
อัญมณีแห่งความมืด *8
กรงเล็บที่แตกหัก*8
แม็คเรย์ ไม่ได้สนใจของพวกนี้ เขาค่อยๆ ย่อตัวลงและคลําซากของกูลผู้หลอกลวง
เมื่อเขาแตะเจอสร้อยคอโลหะ ในที่สุดรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่มุมปาก
เจอแล้ว!