CD บทที่ 425 ความโลภ
ณ ตอนนี้ จ้าวหยู่กับเหมี่ยวอิงกำลังนั่งเคียงข้างกันบนก้อนหินใหญ่ จ้าวหยู่มีผ้าเช็ดตัวพาดไหล่และมีขวดน้ำแร่ในมือ ขณะที่เหมี่ยวอิงเอามือกอดเข่าพร้อมกับเฝ้าดูทีมกู้ภัยที่เดินไปมาต่อหน้าเธอ พวกเขาใช้เปลหามศพกับผู้บาดเจ็บไปกลับประมาณสิบรอบ
จ้าวหยู่ไม่เคยคาดหวังว่าการต่อสู้อันดุเดือดจะทำให้ถ้ำแห่งนี้กลายเป็นสถานที่เกิดเหตุนองเลือด พวกเขามีทั้งหมดสิบเอ็ดคน เหลือเพียงสองถึงสามคนที่รอด ส่วนที่เหลือตายหมดแล้ว รวมทั้งหลี่ซิวเซิงที่เสียชีวิตอย่างโหดเหี้ยม
ไม่รู้ว่าเหมี่ยวอิงทำมันโดยตั้งใจหรือโดยสัญชาตญาณ เธอได้ยิงนักบวชพรตเต๋าสองครั้ง ส่งผลให้เขาไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต ตอนนี้เขาถูกส่งขึ้นเฮลิคอปเตอร์เพื่อไปรับการรักษาในโรงพยาบาล
ส่วนศาสตราจารย์เทียนตงมินถูกยิงที่ไหล่ อาการของเขาไม่ร้ายแรง ทั้งเทียนตงมินกับหวังไท่หมิงถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลด้วยกัน
จ้าวหยู่กับเหมี่ยวอิงก็ต้องไปโรงพยาบาลเช่นกัน แต่ทว่าพื้นที่ในเฮลิคอปเตอร์ไม่พอ ดังนั้นพวกเขาจึงต้องรออีกลำหนึ่งจึงจะออกเดินทางได้
จ้าวหยู่ได้รายงานไปยังผู้การสถานีตำรวจเกี่ยวกับเทวรูปทองคำแล้ว อีกฝ่ายรีบติดต่อกับหน่วยงานที่เกี่ยวข้องทันที ทีมนักโบราณคดีที่ดูแลเกี่ยวกับวัตถุโบราณก็กำลังเดินทางมาที่นี่เช่นกัน จ้าวหยู่ยังคงต้องแจ้งตำแหน่งที่แน่นอนของสมบัติแก่พวกเขาด้วย
“เฮ้อ!”
จ้าวหยู่เงยหน้าขึ้นมองที่ด้านบนของถ้ำ ซึ่งบนนั้นมีศพสมัยราชวงศ์หมิงที่กลุ่มนักโบราณค้นพบตรงด้านบนสุดของถ้ำอยู่ด้วย เมื่อตงเป่ยโจวและทีมของเขาพบศพในตอนนั้น พวกเขาไม่สามารถนำศพไปด้วยได้ ดังนั้นพวกเขาจึงนำศพกลับคืนสู่ตำแหน่งเดิม
จากที่นั่งของจ้าวหยู่ เขาสามารถมองเห็นมุมหนึ่งของศพได้ ด้วยการค้นพบที่ตั้งสมบัติใต้สระน้ำ จ้าวหยู่ก็รู้สับสนกับการกระทำของคนจากสมัยราชวงศ์หมิง
‘ถ้าสมบัติถูกซ่อนลึกอยู่ในถ้ำบนภูเขา ทำไมเขาถึงปีนขึ้นไปบนช่องนั้น และตายไปทั้งแบบนั้นล่ะ? ทำไมมันถึงเป็นอย่างนั้น?’
‘หรือว่า… แม้ว่าเขาจะอาศัยอยู่ในถ้ำมาหลายปี แต่เขาหาสมบัติไม่เจออย่างงั้นเหรอ?’
ตามทฤษฎีแล้ว มันควรจะเป็นแบบนั้น
‘สมัยนั้นถ้ำไม่มีน้ำ ถ้าเขามีแผนที่ขุมทรัพย์ เขาก็สามารถหาสมบัติได้อย่างง่ายดาย หรือว่า… เขาจะทำแผนที่ขุมทรัพย์หายจริง ๆ เหรอ?’
‘หรือบางทีเขาพบสมบัติแล้ว แต่มันไร้ประโยชน์สำหรับเขา เขาจึงปล่อยมันไว้โดยไม่มีใครแตะต้อง?’
‘แต่… ถ้าเขาพบสมบัติจริงๆ ทำไมเขาไม่ตายในถ้ำที่สมบัติซ่อนอยู่ล่ะ? ถ้าอย่างนั้นก็ถือว่าสมบัติที่ฝังไว้กับร่างของเขาใช่ไหม?’
หลังจากไตร่ตรองแล้ว จ้าวหยู่ก็เข้าใจว่าลูกหลานของฉิวเชิงคงไม่สามารถหาสมบัติได้ เป็นไปได้มากว่าฉิวเฉิงไม่ได้เปิดเผยให้ลูกหลานของเขาทราบโดยสมบูรณ์ และจงใจทิ้งร่องรอยไว้บนแผนที่สมบัติของเขา ตราบใดที่เขาไม่ได้เขียนหินน้ำฝน แม้ว่าลูกหลานของเขาจะอาศัยอยู่ในถ้ำเป็นเวลาสิบปี พวกเขาก็จะไม่สามารถหาสมบัติได้!
“เฮ้อ!”
‘ถึงความจริงจะเป็นอย่างไรมันก็ไม่เกี่ยวข้องกับฉัน เมื่อฉันพบสมบัติเจอแล้ว อย่าง ๆ น้อยฉันควรได้ส่วนแบ่งใช่ไหม?’
แม้ว่าเขาจะคิดถึงรางวัลก้อนโต แต่จ้าวหยู่ไม่รู้สึกตื่นเต้นเลย
เมื่อมองดูเปลหามที่ใช้เคลื่อนย้ายศพออกมาเรื่อย ๆ และดูเจ้าหน้าที่พิสูจน์หลักฐานจากสำนักงานนิติวิทยาศาสตร์จากเทศบาลกำลังตรวจดูถ้ำเพื่อรวบรวมพยานหลักฐาน แน่นอนว่าพวกเขาคงอยากเข้ามาสอบถามเขากับเหมี่ยวอิงถึงเหตุการณืที่เกิดขึ้น
จ้าวหยู่หันไปมองเหมี่ยวอิง และพบว่าเธอกำลังเฝ้าดูทุกสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าเธอด้วยสีหน้าว่างเปล่า
‘เฮ้อ!’
จ้าวหยู่คิดเกี่ยวกับระบบของเขาและคำทำนายทั้งหก แม้ว่าเขาจะยังไม่เข้าใจว่า ‘Qian’ เป็นตัวแทนของอะไร แต่จากสิ่งที่เขาพบเจอมาทั้งหมด ‘Qian’ นั้นมีพลังมากกว่า ‘Kun’ แน่นอน!
การระเบิด การดวลปืน การล่าสมบัติ การฆาตกรรม...
จ้าวหยู่สันนิษฐานอย่างคร่าว ๆ ว่า กลุ่มที่ขึ้นไปบนภูเขาเพื่อตามล่าสมบัติแบ่งออกเป็นสี่กลุ่มที่แตกต่างกัน กลุ่มแรกคือโจรปล้นสุสานที่นำโดยนักพรตเต๋าซึ่งมาที่นี่เพื่อตามหาเทวรูปทองคำ
กลุ่มที่สองคือนักสืบซึ่งนำโดยฝูเจียนซิง นอกจากไล่ตามสมบัติแล้ว พวกเขายังอยู่ที่นั่นเพื่อจับกุมนักพรตเต๋าและลูกน้องของเขาด้วย
กลุ่มที่สามเห็นได้ชัดว่าหมายถึงหลี่ซิวเซิงและลูกน้องของเขา แต่กลุ่มนี้ไม่ได้มีจุดมุ่งปลายไปที่เทวรูปทองคำ แต่มุ่งความสนใจไปที่นักพรตเต๋าแทน
โดยเป้าหมายของพวกเขามีสองประการ อย่างแรกคือการจับกุมนักพรตเต๋า เพื่อแก้แค้นในนามของฮวงจิงกับเกอเกอ และอีกอย่างก็คือค้นหาที่ตั้งทรัพย์สินของนักพรตเต๋า และได้รับกำไรมหาศาลจากพวกมัน
และกลุ่มที่สี่ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคือจ้าวหยู่กับเหมี่ยวอิง
เมื่อถึงการปะทะกันบนสันเขานายพล สามในสี่กลุ่มที่ถูกกวาดล้างเรียบร้อยแล้ว ในท้ายที่สุด มีเพียงจ้าวหยู่กับเหมี่ยวอิงเท่านั้นที่สามารถเรียกได้ว่าเป็นผู้ชนะคนสุดท้าย!
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะรอดมาได้จนถึงตอนจบ แต่จ้าวหยู่กับเหมี่ยวอิงก็ไม่มีความสุขเลย ในทางตรงกันข้าม พวกเขาทั้งตึงเครียดและกดดันอย่างมาก
การปะทะกันบนสันเขานายพลมีผู้เสียชีวิตมากมาย จนถึงตอนนี้ จ้าวหยู่กับเหมี่ยวอิงก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่ามันเป็นความจริง เนื่องจากพวกเขาคิดว่าอาจมีวิธีอื่นในการป้องกันไม่ให้มีผู้เสียชีวิตมากขนาดนี้…
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ฝูเจียนซิงและทีมของเขา การเสียชีวิตของพวกเขากะทันหันเกินไป แม้ว่าพวกเขาจะมีความขัดแย้ง แต่พวกเขาทั้งหมดเป็นเพื่อนร่วมงานจากกองกำลังตำรวจฉินชาน ต่อให้จ้าวหยู่จะไม่ชอบหน้าอีกฝ่ายมากแค่ไหน แต่เขาก็ไม่อยากให้พวกเขาต้องตายไปทั้งแบบนี้
หยวนซูไช่ซึ่งมีอีกว่านักพรตเต๋า เขาช่างโหดเหี้ยมจริง ๆ ถ้าเขาไม่ฆ่าฝูเจียนซิงและทีมของเขาด้วยไดนาไมต์ สถานการณ์ก็คงไม่เลวร้ายขนาดนี้
หยวนซูไช่ไม่เพียงแต่สังหารฝูเจียนและทีมของเขาเท่านั้น เขายังฆ่าฮวงจิงและเกอเกอเมื่อสิบแปดปีที่แล้ว แล้วศาสตราจารย์ตงเป่ยโจวอีกด้วย
พวกเขาทั้งหมดเสียชีวิตด้วยน้ำมือของเขา เขาต้องได้รับโทษหลายข้อหาอย่างแน่นอน และบทลงโทษที่เขาจะต้องได้รับ มันจะต้องร้ายแรงที่สุดแน่นอน!
แน่นอนว่าหลี่ซิวเซิงผู้หน้าเลือด เขาก็ต้องจ่ายหนักเพื่อสนองความโลภของเขาด้วยเช่นกัน จนถึงตอนนี้ จ้าวหยู่ก็ยังไม่เข้าใจว่าฝ่ายหลังร่ำรวยมากอยู่แล้ว แต่เขาก็ยังไม่หนำใจ เขาเต็มใจที่จะเสี่ยง เพียงเพื่อแย่งชิงทรัพย์สมบัติของนักพรตเต๋า
ถ้าเขาไม่โลภมากในการค้นหาเทวรูปทองคำ เขาคงไม่ถูกจ้าวหยู่หลอก และลงเอยในสภาพเช่นนี้!
“เฮ้อ!”
ความโลภของคน มันทำให้จ้าวหยู่อึ้งจนพูดไม่ออกจริง ๆ เขาพูดถูก หลี่ซิวเซิงกับหยวนซูไช่ต่างก็เป็นมนุษย์ที่เห็นแก่ตัว สุดท้ายทั้งสองก็พ่ายแพ้เพราะความโลภของตัวเอง
“อือ…”
จ้าวหยู่ยืดคอของเขาและดื่มน้ำแร่จนหมดขวด เมื่อเขาหันกลับไป เขาก็ตระหนักว่าสภาพจิตใจของเหมี่ยวอิงไม่ได้ดีขึ้นเลย ใบหน้าของเธอเผยให้เห็นแต่ความว่างเปล่าเท่านั้น
จ้าวหยู่เข้าใจว่าทำไม เนื่องจากนี่เป็นครั้งแรกที่เหมี่ยวอิงลงมือฆ่าคน แถมเธอยังฆ่าคนไปตั้งมากมายอีกด้วย ไม่แปลที่เธอจะรู้สึกไม่สบายใจ
แม้ว่าพวกเขาทั้งหมดจะเป็นอาชญากรที่ไร้ศีลธรรม และแม้ว่าเหมี่ยวอิงจะทำท่าเพื่อเอาตัวรอด แต่การพรากชีวิตไปมากมายในคราวเดียวก็มากเกินกว่าเหมี่ยวอิงผู้มีจิตใจงดงามจะรับไหว
เมื่อมองดูเหมี่ยวอิงที่หดหู่ จ้าวหยู่ก็รีบกอดไหล่ของเธอแล้วดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอดของเขา เขาปลอบใจเธอโดยพูดว่า
“ผู้กองเหมี่ยว อย่าคิดมากเลย คนพวกนี้สมควรตาย ถ้าฉันเป็นคุณ ฉันจะฉีกพวกเขาเป็นชิ้น ๆ ฉันคิดว่าที่คุณทำไปถือว่าปรานีกับพวกด้วยซ้ำ”
เหมี่ยวอิงโน้มตัวเข้าไปในอ้อมกอดของจ้าวหยู่ ขณะที่ดวงตาของเธอจ้องมองไปที่ไหนสักแห่งที่ไกลแสนไกล
“พอแล้ว! หยุดคิดได้แล้ว!” จ้าวหยู่เช็ดหน้าของเหมี่ยวอิงด้วยผ้าขนหนูแล้วพูดว่า "เราสองคนยังมีชีวิตอยู่ นี่คือสิ่งที่สำคัญที่สุด!"
จากนั้น เหมี่ยวอิงก็โน้มศีรษะของเธอและมองจ้าวหยู่อย่างไม่วางตา ขณะเดียวกันน้ำตาไหลออกมาอาบสองข้างแก้มของเธอ วินาทีต่อมา เธอซุกศีรษะเข้าไปในอ้อมกอดของจ้าวหยู่และกอดเขาไว้แน่น
“จ้าวหยู่ ฉันคิดว่า… ฉันจะเสียคุณไปแล้ว… ฮือ…”
เหมี่ยวอิงร้องไห้และกอดจ้าวหยู่ด้วยร่างกายที่สั่นเทา เขาปลอบเธออย่างรวดเร็ว
“ผู้กองเหมี่ยว ฉันยังไม่ได้มีอะไรกับคุณในป่าเลย แล้วฉันจะยอมตายไปง่าย ๆ แบบนั้นได้ยังไง?”
เมื่อฟังเขาพูดว่า ‘มีอะไรในป่า’ ร่างกายของเหมี่ยวอิงก็สั่นราวกับว่าจ้าวหยู่ทำให้เธอหัวเราะ แต่เมื่อเหมี่ยวอิงเงยหน้าขึ้น ใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยน้ำตาแทน เธอดึงแขนของจ้าวหยู่แล้วพูดว่า
“จ้าวหยู่! นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย คราวหน้าถ้าคุณขวางกระสุนแทนฉันอีกล่ะก็ ฉันจะฆ่าคุณ!”
จากนั้น เหมี่ยวอิงก็ตระหนักว่าสิ่งเธอพูดมันขัดแย้งกัน และเธอก็หน้าแดงทันที จ้าวหยู่มองไปที่แก้มแดงของเหมี่ยวอิง และฮอร์โมนเพศชายของเขาก็พลุ่งพล่าน เมื่อเขากำลังจะจูบเหมี่ยวอิง ระบบในหัวของเขาก็แจ้งเตือนทันที
“การผจญภัยสุดมหัศจรรย์ดั่งปาฏิหาริย์เสร็จสิ้นแล้ว อัตราความสำเร็จคือ 175% ยินดีด้วย คุณได้รับรางวัลอุปกรณ์ล่องหนสิบชิ้น โปรดทำการยอมรับ!”
