บทที่ 88 : เริ่มเปิดฉาก (4-2)

บทที่ 88 : เริ่มเปิดฉาก (4-2)

ฉันดึงกริชอันที่สองออกมาแล้วขว้างไปที่หน้าผากของมัน

มีดแทงทะลุกะโหลกศีรษะของมัน และฝังลึกอยู่ด้านใน

“นี่คือคำตอบของฉัน”

"ฮิฮิฮิ..."

กริชถูกดึงออกมาจากหน้าผากของมันอย่างง่ายดาย ราวกับว่าเวลากำลังย้อนกลับ และบาดแผลก็หายสนิทเป็นปลิดทิ้ง

“แน่ล่ะ ถ้านายไม่มีความมุ่งมั่นขนาดนี้คงจะปีนหอคอยไม่ได้ ฉันจะยกโทษให้กับความหยาบคายของนายแล้วกัน ฉันจะยกโทษให้นาย!”

ประตูหินอ่อนปรากฏขึ้นมาจากความมืด

ประตูเปิดออก

ในประตู มีแสงสีรุ้งหมุนวนเต็มพื้นที่

ฉันเดินอย่างเชื่องช้าไปยังประตูนั้น

“ฉันจะแสดงให้นายเห็นเอง เนื้อเรื่องที่แท้จริงที่เตรียมไว้สำหรับนายที่กำลังเริ่มต้นการปีนหอคอยโดยเฉพาะ จุดเริ่มต้นที่แท้จริงของพิกมีอัพ!”

ร่างของหญิงสาวกระจัดกระจายหายไปในเงามืด

ครืน ครืนน

การสั่นสะเทือนแผ่กระจายไปทั่วทั้งสนาม

ข้อความบรรยายต่างๆก็ปรากฏขึ้น

[ดินแดนที่มนุษย์และเผ่าพันธุ์อื่นอยู่ร่วมกัน ทาวเนีย]

สถานที่เปลี่ยนแปลงไป

พระอาทิตย์กำลังตกดิน ผู้คนกำลังทำการเก็บเกี่ยวข้าวสาลีในทุ่งข้าวสีทอง

สถานที่เปลี่ยนไปอีกแล้ว

ในหมู่บ้านเด็กๆ วิ่งเล่นพร้อมเสียงหัวเราะอันสดใส

ทิวทัศน์เปลี่ยนไปเหมือนภาพต่อเนื่อง

ฉากของโลกมนุษย์อันเงียบสงบ

หนึ่งในนั้นคือเมืองเนลซาร์ ซึ่งภาพที่เห็นคือมีนักบวชกำลังสอนศาสนา

ภูมิประเทศเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา

[ศัตรูที่ไม่รู้จักบุกเข้ามาในทวีปแห่งสันติภาพและความเจริญรุ่งเรือง!]

สถานที่เปลี่ยนไปอีกครั้ง

ปราสาทที่กำลังลุกไหม้และทุ่งนาที่อยู่ข้างหน้าก็เช่นกัน

ทหารปะทะกับสัตว์ประหลาด

แต่ผลลัพธ์ก็ชัดเจน

มนุษย์ถูกสังหารอยู่ฝ่ายเดียว มันยากจะเรียกว่าเป็นการต่อสู้ เรียกว่าสังหารหมู่คงจะเข้ากว่า

การต่อสู้ในปราสาท หมู่บ้าน ทุ่งนา ป่าไม้ และทะเลทราย ล้วนจบลงด้วยความพ่ายแพ้

ฉันเดินผ่านสนามรบที่เต็มไปด้วยเลือดและเสียงกรีดร้อง

[ในท้ายที่สุด ทวีปก็ถูกแยกออกจากกันด้วยพลังแห่งความมืด]

ที่ไหนสักแห่ง มีทุ่งหญ้าที่มีดอกไม้นับไม่ถ้วนลอยอยู่ในทุ่ง

จากภายในก็มีเสียงดังก้องกังวาน

“นายรู้ไหมว่าทำไมเกมพิกมีอัพ ถึงยากขนาดนี้”

“เพราะว่านายต้องพลิกการต่อสู้ที่มีจุดจบคือความพ่ายแพ้!”

“เพื่อพลิกโชคชะตา โลกิ!”

[ความหวังยังคงอยู่]

ในป่าที่ไม่รู้จัก เด็กผู้หญิงผมสีแดงและผิวหนังไหม้เกรียมกำลังถือคันธนู

ฉันรู้ว่าเธอเป็นใคร เธอคือเจนน่า

ฉากเปลี่ยนไปอีกครั้ง

เมืองที่ไม่คุ้นเคย อารอนแบกสัมภาระไว้บนหลังกำลังทะเลาะกับชายวัยกลางคน ข้างๆ เขามีเด็กสาวตัวเล็กๆ คนหนึ่งจับมือของอารอนอยู่

มันเปลี่ยนไปอีกแล้ว

ในสนามฝึกซ้อม เชย์กำลังถือดาบ ฝึกฝนร่วมกับเหล่าอัศวินของเธอ

[นายท่าน! หากคุณต้องการกอบกู้โลก จงปีนขึ้นไปหอคอย!]

หลังจากนั้น

ชีวิตประจำวันของฮีโร่ที่ถูกอัญเชิญไปแล้วและฮีโร่ที่จะถูกอัญเชิญในอนาคตถูกเปิดเผยออกมา

ในภูมิประเทศจางหายไป และร่างกายของพวกเขาก็เปล่งประกาย

[ฮีโร่ทั้งหลายจะร่วมเดินทางไปกับคุณ]

สุดท้าย ฉันก็เห็นตัวเองกำลังเล่นมือถืออยู่

“ความเจ็บปวดนั้น…”

[นายท่าน จงเชื่อในความผูกพันของคุณกับเหล่าฮีโร่ อนาคตของโลกอยู่ในมือของคุณ!]

[“ใช่! อนาคตของโลกขึ้นอยู่กับคุณแล้ว นายท่าน!”]

[ศัตรูนับไม่ถ้วนจะคอยขวางทางคุณ!]

ฉากเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

สัตว์ประหลาดหลายร้อยตัวกำลังจ้องมองมาที่ฉันจากด้านหลังแผงกั้นโปร่งใส

ฉันหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินต่อไป

[ศัตรูทรงพลังที่ซ่อนอยู่ในทั่วทุกแห่ง!]

ในส่วนลึกของทะเลลึก

เหนือกว่าก้อนเมฆ

พาดผ่านทะเลทรายอันกว้างใหญ่

ปีศาจตัวใหญ่และน่าสะพรึงกลัวรวมตัวกันอยู่ด้านหลัง

แม้จะปกคลุมไปด้วยหมอก ถึงลักษณะของพวกมันจะเลือนลางไม่ชัดเจน แต่ฉันก็บอกได้เลยว่าพวกมันน่าสะพรึงมาก

[“คุณจะปีนขึ้นไปบนยอดหอคอยแห่งนี้ ซึ่งไม่มีใครเคยปีนมันขึ้นไปได้ไหม?”]

“กร๊าาาซ!”

เหล่าสัตว์ประหลาดคำรามพร้อมกัน

พื้นดินสั่นสะเทือนภายใต้เสียงคำรามอันยิ่งใหญ่

ฉันมองย้อนกลับไปเล็กน้อยก่อนจะเดินไปที่ประตู

ทิวทัศน์ที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลาราวกับว่ามีใครฉายวิดีโอ

ทันใดนั้น ฉันก็พบว่าตัวเองกลับมาอยู่ในรอยแยกที่เคยเป็นทางเข้าสถานที่แห่งนี้

ตรงหน้าฉันเป็นประตูที่ออกไปข้างนอก

ฉันก้าวเท้าซ้ายเข้าไป

เมื่อฉันหันกลับไป เงาในกระจกห้องก็บิดตัวไปมา

[“ปีนหอคอยโลกิ ฉัน ไม่สิ พวกเรา'”]

ดวงตาสีแดงคู่หนึ่งฉายแววอยู่ในเงามืด

[“…เราจะรอคุณ”]

ก่อนมันเข้าประตูไป ฉันก็ตอบว่า

“เรื่องของแกสิ ไสหัวไปซะ”

*ตึ้ง!*

[ขอแสดงความยินดี นายท่าน!]

[ความทรงจำที่ถูกลืมของฮีโร่ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นแล้ว]

['ฮาน (★★)' เลื่อนขั้นเสร็จสมบูรณ์! เขากลายเป็นฮีโร่ 2 ดาว]

[เปลี่ยนรูปประจำตัว]

[ระดับและขีดจำกัดทักษะเพิ่มขึ้น]

แสงสว่างอันเจิดจ้าปกคลุมฉันไว้

เมื่อฉันลืมตาขึ้นมา ฉันก็กำลังยืนอยู่บนวงเวทย์สีแดงเข้ม

"มันจบแล้ว"

ฉันมองขึ้นไปบนท้องฟ้า

มีแสงพราวไหลออกมา

จากนอกจอ อะไรก็ได้กำลังมองลงมาที่ฉัน

ขณะที่ฉันออกจากห้องสังเคราะห์ ประตูก็ปิดลงทีละบาน

พอฉันมุ่งหน้ากลับหอพักจากสนามฝึกซ้อม ฉันก็เห็นอารอน

เมื่อสบตากัน เขาก็เข้ามาใกล้ด้วยสีหน้ายินดี

“พี่..กลับมาแล้วเหรอ?”

“ทุกอย่างเรียบร้อยดีหรือเปล่า?”

"ทุกอย่างก็เหมือนเดิมครับ"

ฉันไม่พบร่องรอยความเศร้าโศกแบบครั้งก่อนบนใบหน้าของเขาเหมือนที่พบในตอนรุ่งเช้าวันนั้น

'แต่เขาคงกำลังคิดถึงเหตุผลที่ต้องต่อสู้สินะ'

เหตุผลที่ต้องสู้

เหตุผลที่ถูกพามาที่นี่ เสี่ยงชีวิตเพื่อต่อสู้กับศัตรู

“อ้าว แล้วพี่เข้าไปทำอะไรคนเดียวที่นั่นเหรอ?”

“เลื่อนขั้นน่ะ เดี๋ยวพวกนายก็จะได้เลื่อนขั้นเหมือนกัน”

ขณะที่ฉันกับอารอนคุยกัน เราก็มุ่งหน้ากลับไปที่หอพัก

'นีน่า นั่นคือชื่อของเธอเหรอ?'

เธอเป็นน้องสาวของแอรอน

ในภาพที่ฉันเห็น พวกเขากำลังจับมือกัน

เขาบอกว่าเขาอยากกลับไปหาเธอ

ช่างเรื่องนี้เถอะ

ฉันตัดสินใจฝังมันไว้ในใจ ไม่เอามันมาคิด

'เป้าหมายยังไม่เปลี่ยนแปลง'

ต้องปีนหอคอย

หวนคืนสู่โลก

หากมีสิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไป ก็คือฉันอาจรู้สึกแย่กว่ายามแรกมาก

'แต่ฉันจะไม่ลืม'

ไม่ว่าแกจะเป็นใคร ไม่ว่าแกจะชื่ออะไรก็ตาม

ฉันจะแก้แค้นแกอย่างสาสมแน่นอน

เมื่อฉันพยายามปิดประตูห้องพัก

ข้อความก็ปรากฏขึ้น

[ยินดีต้อนรับสู่โลกของพิกมีอัพ!]