ตอนที่ 1416 คุณจอห์นสัน.. ลูกน้องของคุณดูจะเครียดนิดหน่อยนะ

เสียงปืนที่ดังสนั่นอย่างรุนแรง ได้ทำลายความเงียบสงบในยามค่ำคืนนี้ไปทันที กระสุนนับไม่ถ้วนจากประตู ผ่านทะลุประตู และหน้าต่างเข้าไปในห้องหมายเลข 111 ดังที่เคยกล่าวไว้ก่อนหน้านี้ว่า ห้องในโมเต็ลแห่งนี้ใช้วัสดุที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมเอามากๆ ภายในล้วนเป็นแผ่นไม้กระดานวางติดทับด้วยวอลล์เปเปอร์ แน่นอนกระสุนสามารถพุ่งทะลุผ่านได้ง่ายๆ ไปราวกับว่าไม่มีผนังกําแพงกั้น กระสุนนับไม่ถ้วนนี้ได้ถูกยิงสาดเข้าไป คนข้างในเกรงว่าคงจะร่างพรุนไปแล้ว ..ในตอนนี้

ชายวัยกลางคนชาวยุโรปตะวันออกที่มีหนวดเครารุงรัง มองอย่างเฉยเมย สีหน้าปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา แน่นอนมันคงจะเป็นประโยชน์มากสำหรับเขา หาก หลินฟาน ตายไปแบบนี้ แต่มันคงจะดีกว่า หาก หลินฟาน ยังไม่ตาย.. นั่นเพราะเขาจะได้ตัดหัวของ หลินฟาน ด้วยมือของเขาเอง!

แต่ในเวลานี้ทันใดนั้นเขาก็ได้สังเกตเห็นว่า ชายฉกรรจ์ ที่ยืนอยู่ทางด้านซ้ายของเขาได้เอียงตัว และล้มลงไปกับพื้น เขาได้เห็นมีดเล่มเล็กๆ ปักอยู่ที่หลังศีรษะของเขา และตัวมีดเหลือแต่เพียงด้ามมีดเท่านั้นที่โผล่ขึ้นมาให้เห็น

ชายวัยกลางคนชาวยุโรปตะวันออกที่มีหนวดเครารุงรังถึงกับตกใจ.. แต่ก่อนที่เขาจะทันได้ตอบสนอง ชายฉกรรจ์ ที่ยืนอยู่ทางขวามือของเขา ก็ล้มลงไปกับพื้นโดยมีมีดปักอยู่ที่หลังศีรษะตรงท้ายทอย และตัวมีดได้จมหายเข้าไปเช่นกัน เหลือไว้เพียงแต่ด้ามมีด..

ชายฉกรรจ์สองคนนี้ มีรูปร่างแข็งแกร่งอย่างมากจนคนหนึ่งสามารถเอาชนะคนธรรมดาสิบคนได้อย่างสบาย และไม่ต้องพูดถึงว่าในเวลานี้พวกเขาต่างพกพาปืนมาด้วย กําลังรบนั้นน่าจะแข็งแกร่งมาก แต่ในเวลาเพียงวินาทีเดียว ทั้งคู่ก็กลับถูกจัดการลงไปได้ ..อย่างง่ายดาย

การแสดงออกของชายวัยกลางคนชาวยุโรปตะวันออกที่มีหนวดเครารุงรัง ในตอนนี้เปลี่ยนไปอย่างมาก ในที่สุดเขาก็ตอบสนอง และกําลังตระหนักได้ทันที พร้อมกับพยายามเอื้อมมือไปสัมผัสปืนที่ข้างเอวของเขา

แต่.. มันกลับเป็นช่วงเวลาที่มีดเล่มเล็กๆ พุ่งเข้ามาจากด้านหลัง แล้วเข้าจ่อที่คอของเขา พร้อมกับความเย็นของใบมีดที่แผ่ออกมามันกลับทำให้รู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาโดยไม่ตั้งใจ และในเวลาเดียวกันเขาก็รู้สึกว่ามีชายคนหนึ่งปรากฏขึ้นที่ข้างหลังของ.. เขา

“อย่าขยับ” เสียงที่เย็นชาได้ดังขึ้น

ความรู้สึกกดขี่ที่อธิบายไม่ได้.. ทําให้ชายวัยกลางคนชาวยุโรปตะวันออกที่มีหนวดเครารุงรัง รู้สึกเย็นวาบขึ้นทันที และร่างกายของเขาก็แข็งทื่อไป ..โดยไม่ได้ตั้งใจ

“คุณ.. เป็นใคร?”

ชายวัยกลางคนชาวยุโรปตะวันออกคนนี้ ได้ถาม.. เขาสมควรเป็นผู้นํา เพราะหลังจากความรู้สึกกลัวในช่วงเวลาสั้นๆ นั้น เขาก็ได้สงบลง

“ฉันก็คือคนเอเชียที่คุณอยากจะฆ่า” คนข้างหลังเขาพูดออกมาอย่างเย็นชา

แน่นอนว่าย่อมเป็น หลินฟาน..

ชายวัยกลางคนชาวยุโรปตะวันออก พยายามทำความเข้าใจแต่ก็ไม่สามารถคิดออกได้ หลินฟาน ออกมาจากห้อง ตอนไหน แล้ว.. มันได้อย่างไร และยังอ้อมมาอยู่ข้างหลังเขา?

แน่นอนว่า เขา.. คิดไม่ถึงแน่ว่า หลินฟาน ได้ขุดหลุมเอาไว้ก่อนที่พวกเขาจะมาถึงไว้ ..นานแล้ว

เมื่อครั้งอยู่ในเมืองบาร์เซโลนา เมื่อ หลินฟาน และหลี่ จื่อเสีย ขึ้นรถแท็กซี่ หลินฟาน ก็สังเกตเห็นว่าพวกเขากำลังถูกจับตามอง ในเวลานั้น.. หลินฟาน ก็รู้ว่าแก๊งอาร์ดวูล์ฟได้หาพวกเขาเจอแล้ว และที่นี่เขาก็รู้ว่า มันเป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้นที่คนพวกนี้จะตามมาหาเขา

เขาได้ลงไปหาเจ้าของโรงแรม และพูดคุยเงื่อนไขกับเจ้าของโรงแรมมาในก่อนหน้านี้แล้ว

สิ่งที่เขาต้องการให้เจ้าของที่นี่ต้องทํานั้นมันก็ง่ายมากๆ ถ้าแก๊งอาร์ดวูล์ฟได้เข้ามาหาเขา และถามว่าพวกเขาอาศัยอยู่ห้องไหน ก็ให้เจ้าของโรงแรมแค่ชี้ไปที่ห้องพักว่างๆ สักห้องหนึ่งไปให้กับแก๊งอาร์ดวูล์ฟ เพียงเท่านั้น

เพราะเมื่อ หลินฟาน และหลี่ จื่อเสีย มาพัก เจ้าของที่นี่ได้บอกพวกเขาว่าที่นี่มีห้องว่างมากมาย..

งั้นก็แค่ให้แก๊งอาร์ดวูล์ฟไปที่ห้องพักว่างๆ สักห้องหนึ่ง แล้วปล่อยให้พวกเขาทำทุกสิ่งอย่างตามที่พวกเขาต้องการไม่ว่าพวกเขาจะชอบยิงก็ดี หรือจะคิดบุกพังประตูเข้าไปก็ดี จุดประสงค์ของ หลินฟาน ก็แค่ให้พวกเขากระโดดเข้าไปในหลุม นั่นก็เพื่อที่เขาจะได้ผลักดินลงมากลบฝังอีกฝ่าย ..เอาไว้

และเป็นไปตามที่คาดไว้ แก๊งอาร์ดวูล์ฟ ตกลงไปในหลุมพรางที่เขาวางเอาไว้จริงๆ เมื่อพูดถึง แก๊งอาร์ดวูล์ฟ กล่าวได้คือเป็นแก๊งที่โหดเหี้ยมจริงๆ พวกเขามาถึงก็กราดยิงใส่ห้องพัก ถ้า หลินฟาน และหลี่ จื่อเสีย อยู่ข้างในจริงๆ ส่วนใหญ่ก็คงจะหลีกเลี่ยงไม่ได้..

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับแก๊งอาชญากรรมที่ชั่วร้ายนี้ หลินฟาน จึงตัดสินใจที่จะไม่แสดงความเมตตาใดๆ อีกต่อไป

ถ้าไม่ฆ่าพวกเขาก็จะถูกพวกเขาฆ่า และนี่มันเป็นสถานการณ์ที่เกี่ยวกับความเป็นความตายอยู่ก่อนแล้ว

ชายวัยกลางคนชาวยุโรปตะวันออกที่ถูก หลินฟาน ใช้มีดจ่อคออยู่ และหนวดเคราที่รุงรังของเขาก็ไม่มีที่ว่างให้สำหรับการต่อต้านใดๆ เขาเพิ่งตระหนักได้ว่าเขาหลงกล และเขาดูจะติดกับดักที่ไอ้ชาวเอเชียคนนี้วางเอาไว้

เขาควรที่จะระมัดระวังมากกว่านี้ เขาคุยโทรศัพท์กับ แซนเดอร์ส ผู้นำอีกกลุ่มที่ได้ดูแลสาขาในเมืองลอนดอน และรู้แล้วว่า หลินฟาน ได้ก่อปัญหาวุ่นวายเอาไว้ที่เมืองลอนดอน และในระหว่างวัน มหาเศรษฐี โจเซฟ เวย์น ได้ถูกฆ่าตาย และสมาชิกคนหนึ่งของแก๊งอาร์ดวูล์ฟของพวกเขาก็ตกไปอยู่ในมือของตํารวจ

และภายในวันเดียว ผู้ชายคนนี้ก็ได้เดินทางจากเมืองลอนดอนมายังเมืองบาร์เซโลนา และในเมืองบาร์เซโลนา เขาก็ได้สังหารคนกลุ่มหนึ่งของแก๊งอาร์ดวูล์ฟ รวมไปถึง อันโตนิโอ เศรษฐีชาวสเปน

การกระทำโดยรวมทั้งหมดนี้ ไอ้เด็กคนนี้ต้องไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน..

น่าเสียดายที่เขา.. ไม่มีโอกาสให้เสียใจอีกต่อไป

“บอกฉันมา คุณชื่ออะไร?” หลินฟาน ถาม

“จอห์นสัน” ชายวัยกลางคนชาวยุโรปตะวันออกที่มีหนวดเครารุงรัง ได้กล่าว

หลินฟาน กล่าวว่า : “คุณจอห์นสัน คนของคุณกำลังรบกวนการนอนหลับของทุกคน คุณคิดว่ายังไง บอกให้พวกเขาหยุดเถอะ ไปยิงอะไรใส่ห้องว่างๆ ห้องหนึ่งให้สิ้นเปลืองกระสุนเพื่ออะไรกัน?”

จอห์นสัน ใบกระตุกทันที ให้ตายสิวะ หลินฟาน พูดถูก แต่นี่มัน.. กลับค่อนข้างเป็นการดูถูกเขามาก

“พอแล้ว หยุดยิง!”

จอห์นสัน ตะโกนขึ้น

ชายชาวยุโรปตะวันออกที่เป็นผู้นําในการกราดยิงสาดกระสุนเข้าไป ได้ยินจึงรีบสั่ง พร้อมกับส่งสัญญาณให้ทุกคนหยุดยิง

และพวกเขาพากันหันกลับมามอง จอห์นสัน ทันใดนั้น ทุกคนก็ตกใจจนหน้าซีด เห็นแต่เพียง จอห์นสัน บอสของพวกเขาถูกจับเป็นตัวประกันในเวลานี้ มีดเล่มหนึ่งถูกจับจ่ออยู่ที่คอ และอีกฝ่ายซ่อนตัวอยู่ข้างหลัง จอห์นสัน และอีกฝ่ายซ่อนตัวอยู่ข้างหลังได้อย่างสมบูรณ์แบบมากๆ

ชายฉกรรจ์สองคนที่อยู่ข้างๆ จอห์นสัน ได้ล้มลงไปกับพื้น ที่ศีรษะของพวกเขาได้มีเลือดไหล และดูเหมือนว่าพวกเขา ..ตายแล้ว

คนพวกนี้ ได้รีบยกปืนขึ้น ปากกระบอกปืนพากันชี้เล็งมาทางนี้ แต่ละคนมีสีหน้าเคร่งเครียด ให้ตาย.. พวกเขาบุกไปข้างหน้า ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเข้ามาข้างหลัง แม้แต่บอสของพวกเขาก็ตกไปอยู่ในมือของคนอื่น..

หลินฟาน ยิ้ม และพูดว่า : “คุณจอห์นสัน ลูกน้องของคุณดูจะเครียดนิดหน่อยนะ ถ้าหากเกิดพวกเขาเผลอยิงคุณตายขึ้นมาที่นี่จะทําอย่างไรดี.. เอาเป็นว่าบอกให้พวกเขาวางปืนลงก่อนเถอะ แบบนี้จะดูปลอดภัยกว่า”

จอห์นสัน ได้ยิ้มหัวเราะอย่างเย็นชา และพูดขึ้นทันทีว่า : “คุณคิดว่าฉันกลัวตายมากนักหรือยังไง... อั่กกก!”

ใบมีดอันเย็นเฉียบ ได้ปาดเฉือนข้างคอ จอห์นสัน ในพริบตาเดียวเลือดสาดกระเซ็นออกมา จอห์นสัน เจ็บจนทนไม่ไหวต้องรีบร้องโหยหวนออกมา

“ถ้าหากคุณไม่กลัวตายจริงๆ งั้นก็รีบๆ บอกให้พวกเขายิงเข้ามาเถอะ ไม่แน่ว่าอาจจะถือโอกาสยิงฉันตายไปด้วย ก็ได้..” หลินฟาน พูดพร้อมกับหัวเราะออกไปเบาๆ

หน้าผากของ จอห์นสัน ได้มีเหงื่อเย็นๆ ไหลตกลงมา ผู้ชายคนนี้นี่มันโหดเหี้ยมเกินไปจริงๆ ถ้าเขาไม่เชื่อฟังอีกฝ่าย เขาอาจจะถูกอีกฝ่ายใช้มีดปาดคอเขาขาดออกจริงๆ

หลินฟาน ยิ้มเล็กน้อย และกล่าวว่า : “ฉันเข้าใจความคิดของคุณ เมื่อกี้คุณสั่งให้คนสองสามคน เดินอ้อมไปด้านหลังห้อง คุณคงคาดหวังให้พวกเขาได้ยินเสียงเคลื่อนไหว และรีบกลับมา จัดการกับฉันจากข้างหลังใช่มั้ย? แต่.. ฉันกลับจะบอกว่า คุณควรจะยอมแพ้ได้แล้ว”

ในเวลานี้ ที่บริเวณหลังห้องนั้น ในบริเวณป่าหญ้า พบชายชาวยุโรปตะวันออกนอนเรียงรายกันอยู่หลายคน ทั้งหมดต่างพากันนอนแน่นิ่ง

หลินฟาน จะเปิดโอกาสให้พวกเขาลอบโจมตีจากทางด้านหลังไปได้ยังไง แน่นอนเขาจึงได้รีบไปจัดการกับพวกเขาก่อนเป็นอันดับแรก

จอห์นสัน ที่ถูก หลินฟาน มองทะลุความคิด และเขาตระหนักว่าคนของเขาได้ถูก หลินฟาน จัดการลงไปแล้ว และความหวังสุดท้ายของเขา ..ก็ได้หายไปสิ้นแล้ว

จอห์นสัน โกรธมาก แต่เขาไม่สามารถทำอะไรได้ ได้แต่เลือกใช้วิธีประนีประนอมเท่านั้น

“วางปืนลง.. รีบวางปืนลงสิวะ!” จอห์นสัน สั่ง

เมื่อคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเห็นบอสพูดเสียงดังขึ้น พวกเขาก็ได้แต่ต้องรีบวางปืนลง

หลินฟาน กล่าวว่า : “ช่วยบอกให้พวกเขาโยนปืนไปข้างหน้าที”

นี่คือ.. ปลดอาวุธของพวกเขาอย่างสมบูรณ์ ปลดอาวุธ นั่นก็เท่ากับหักปีกนกน้อยพวกเขาไม่ใช่หรือไง?

คนเหล่านี้ต่างพากันไม่มีความสุข และต่างพากันมองหน้ากันด้วยสีหน้าไม่เต็มใจ

จอห์นสัน กล่าวว่า : “ทําสิ! พวกแกได้ยินไหม ทําตามที่เขาว่าไป!”

หลายคนที่อยู่ตรงข้ามต้องโยนปืนในมือทิ้งไปอย่างไม่เต็มใจไปที่พื้นที่เปิดโล่งข้างหน้า.. ชั่วขณะหนึ่งพวกเขาทั้งหมดก็ล้วนมือเปล่า

“โอ้.. ไอ้คนนั้น อ่า แกนั่นแหละที่ทำปากเบี้ยวๆ เฮ้ๆ อย่าได้มองไปที่พวกเขาสองคนข้างๆ ก็คือคุณนั่นแหละ ข้างหลังคุณยังมีปืนพกอีกกระบอกหนึ่ง โยนมันออกมาด้วย” หลินฟาน กล่าว

ผู้ชายที่ทำปากเบี้ยวคนนั้น ก็คือชายชาวยุโรปตะวันออกที่เป็นผู้นําในการกราดยิงกระสุนเข้าไปในตอนแรก พอได้ยินเขาก็รู้สึกพูดไม่ออกเล็กน้อย ปืนของเขาซ่อนอยู่ข้างหลังจริงๆ แล้วไอ้ผู้ชายคนนี้มันรู้ได้อย่างไรวะ?

เขาไม่มีทางเลือกอื่น บอสของเขาตกไปอยู่ในมือของอีกฝ่าย เขาได้แต่ทำตามคําสั่งของอีกฝ่าย หยิบปืนออกมาจากข้างหลังอย่างเชื่อฟัง และโยนมันออกไป

“เอาล่ะ ที่นี่ทั้งหมดคุกเข่าลงไป” หลินฟาน สั่งทุกคน