ตอนที่ 11 : เจ้าของห้องสาวสวยมาทวงหนี้
แม้ว่าจะได้ยินเสียงตะโกนของบิล แต่แม็คเรย์ก็ไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ ดวงตาของเขายังคงจับจ้องไปที่การต่อสู้ต่อไป
ความถี่ในการโจมตีของบอสก็อบลิน รูปแบบการโจมตี ความเร็วในการเคลื่อนที่...
ในด้านของสมาชิกปาร์ตี้อีกสี่คน พวกเขาเริ่มที่จะเพลี่ยงพล้ำและสูญเสีย HP
ในช่วงเวลาสั้นๆ นี้ ทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ได้ถูกบันทึกลงในสมองที่คิดคํานวณได้อย่างแม่นยําของแม็คเรย์แล้ว
ไม่กี่วินาทีต่อมา เขาก็ได้ข้อสรุป
“อีกไม่เกินเจ็ดนาที ปาร์ตี้นี้ก็จะถูกทําลาย และบอสก็คงจะเหลือ HP อีกประมาณสองในสาม”
...
ทันใดนั้น
เสียงเคาะประตูอย่างฉุนเฉียว ก็ดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของแม็คเรย์
ปัง!
ปังปัง!!!
เมื่อเขาได้ยินเสียงด้านนอกประตู แม็คเรย์ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม เขาอยู่ตรงหน้าบอสแล้วและไม่มีเวลามาสนใจเรื่องราวด้านนอกนั่น เขาไม่ได้หยุดสิ่งที่กำลังทําอยู่
แต่ปัญหาก็คือ...
คนที่เคาะประตูก็ดูเหมือนจะไม่หยุดจนกว่าเขาจะออกไปเปิดเช่นกัน
ปัง!
ปังปัง!!!
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง และจังหวะก็กระชั้นยิ่งขึ้น
เสียงเคาะประตูอย่างเร่งรีบนี้ ทําให้ แม็คเรย์หมดความสนใจในการดูการต่อสู้ข้างหน้า เขาถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้และต้องลุกขึ้นไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
เมื่อแม็คเรย์เปิดประตูห้อง เขาก็เห็นสาวสวยคนนึงยืนอยู่ด้านนอก
เธอมีบุคลิกที่สง่างาม ผมยาวที่ม้วนเป็นลอนกระจายอยู่บนลาดไหล่ของเธอ ผิวของเธอดูขาวและนุ่มนวล พร้อมด้วยรูปร่างที่เพรียวบาง
มุมปากที่ยกขึ้นของเธอเผยให้เห็นบุคลิกที่เต็มไปด้วยความมั่นใจและละเอียดอ่อน
กล่าวโดยย่อ ตามสุนทรียศาสตร์ของแม็คเรย์ เธอคนนี้มีความงามที่โดดเด่น
"คุณเป็นใครครับ?"
เมื่อนึกถึงการต่อสู้ที่ยังคงดําเนินอยู่ แม็คเรย์ก็ไม่ได้มีเวลามากพอ เขาเข้าสู่คำถามโดยตรง
จากความทรงจําของเขา ในชีวิตก่อนหน้านี้ เขาไม่เคยรู้จักกับผู้หญิงคนนี้มาก่อน
หญิงสาวส่ายหัว
“ฉันมาเพื่อแจ้งให้คุณทราบว่า คุณได้เลื่อนค่าเช่ามาสามเดือนแล้ว ดังนั้น ช่วยชําระเงินที่ค้างไว้และค่าเช่าของเดือนนี้โดยเร็วที่สุด ทั้งหมดรวมเป็นเงิน 6,000 หยวน”
ดังนั้น ที่เธอมาที่นี่ก็เพื่อที่จะทวงหนี้
"แล้วลุงหลี่ที่เก็บค่าเช่าล่ะ เขาไปไหนแล้วหรอครับ?"
ผู้หญิงคนนั้นขมวดคิ้ว
“ฉันเป็นเจ้าของตึกแห่งนี้ ซึ่งหมายความว่าฉันเป็นเจ้าของห้องที่คุณอาศัยอยู่ด้วย ลุงหลี่เป็นแค่คนที่ฉันจ้างมาเพื่อช่วยฉันเก็บค่าเช่าและตอนนี้เขาป่วยอยู่ ดังนั้นเขาจึงกลับบ้านไปพักผ่อนแล้วค่ะ”
ด้วยเสียงอันไพเราะของผู้หญิงคนนั้น แม็คเรย์ก็นึกถึงชีวิตก่อนหน้านี้ของเขาอีกครั้ง
...
ในชีวิตก่อนหน้านี้ ก่อนที่เขาจะได้สัมผัสกับเกม [Divine Domain] ที่เปลี่ยนชะตากรรมของเขาไป...
เขาใช้ชีวิตด้วยความยากลําบากมาตลอด
และในความทรงจําของเขา เจ้าของบ้านที่เป็นผู้หญิงคนนี้ไม่เคยปรากฏตัวเลย ลุงหลี่จะเป็นคนที่มาเก็บค่าเช่าเสมอ
ดังนั้น ที่ตอนนี้ลุงหลี่ป่วย และเจ้าของบ้านก็ตรงมาหาเขาเช่นนี้ มันคงจะเป็นผลกระทบของปรากฎณ์ผีเสื้อขยับปีกที่เกิดจากการย้อนเวลากลับมาของเขาใช่ไหม?
...
ผู้หญิงคนนั้นยังอยากที่พูดมากกว่านี้
แต่ในขณะที่เธอกําลังจะอ้าปาก เธอก็ถูกแม็คเรย์ขัดจังหวะ
"ขอโทษนะครับ แต่ผมมีเรื่องที่จะต้องไปจัดการค้างไว้อยู่"
หลังจากที่แม็คเรย์พูดจบ เขาก็ไม่สนใจความโกรธที่ค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหญิงสาว
เขาหันกลับมาและตรงกลับไปที่เกม ปล่อยให้หญิงสาวยืนค้างวอยู่ที่เดิม
ตามการคาดการณ์ของเขา สมาชิกในปาร์ตี้ของเขาส่วนใหญ่คงถูกบอสฆ่าตายไปแล้ว
...
เมื่อกลับมาที่เกม ก็เป็นอย่างที่เขาคาดเอาไว้ อูซอร์, ไซม่อน และ เมิ่งฉี เสียชีวิตแล้ว
มีเพียงผู้เล่นคลาสโจรที่ว่องไวอย่างบิลเท่านั้น ที่ยังหลบหนีอยู่อย่างสิ้นหวัง แต่เขาก็ยังคงมีชีวิตอยู่ แม้ว่าความตายจะใกล้เข้ามามากแล้วก็ตาม
HP ของแม็คเรย์เองก็ค่อยๆ ลดลงจากรัศมีการโจมตีของบอส
สถานการณ์ในตอนนี้ อยู่ในขั้นวิกฤต
บิลซึ่งหลบไปมาท่ามกลางโขดหิน ต้นไม้ และพุ่มไม้ ตะโกนสาปแช่ง
“ไอ้นักบวชเวร! ฮีลให้ฉันเร็วๆเข้าสิวะ!”
“บอกให้ฮีลไง! นายหูหนวกไปแล้วหรอ!?”
"ไอ้ขยะเอ้ย!"
แม็คเรย์ซึ่งกลับมาในเกมอีกครั้ง เขาไม่ได้สนใจบิลที่กำลังเห่าอยู่ และเริ่มร่ายสกิลลำดับที่สองให้กับตัวเองอย่างเงียบๆ มันค่อยๆ ฟื้นฟู HP ของเขาให้กลับมา
ในขณะเดีนวกัน ณ ห้อง ห้องหนึ่งในลองโอเชี่ยนซิตี้ มีชายรูปร่างอ้วนคนนึงที่กําลังเล่น [Divine Domain] เมื่อเขาจ้องไปที่ค่า HP ของตัวเองบนคอมพิวเตอร์ ที่ค่อยๆลดลงอย่างต่อเนื่อง จากการโจมตีของบอส เขาก็คํารามออกมาด้วยความโกรธ
“นักบวช! ฮีล ฮีล!”
“นายไม่เห็นเหรอว่าฉันกําลังจะตายอยู่แล้ว! เพิ่ม HP ให้ฉันเร็วๆเข้า!”
"ไอ้บ้า!"
เมื่อบิลเห็นว่าแม็คเรย์ยังคงไม่หวั่นไหว เขาเอาแต่ฮีลให้กับตัวละครของตัวเองลูกเดียว
หันกลับมาอีกด้าน เขาก็เห็นแถบ HP ของบอสลดลงไปแล้วถึงหนึ่งในสาม เมื่อคิดถึงรางวัลที่เขาจะได้รับจากการจัดการบอสได้เป็นครั้งแรก เขาก็จำต้องกัดฟันและระงับความโกรธลง
"พี่ชาย พี่ชายที่แสนดี"
"ได้โปรดเพิ่ม HP ให้ผมด้วยเถอะครับ!"
แม็คเรย์ยังคงฟื้นตัวอย่างช้าๆ หลังก้อนหิน พูดเบา ๆ ว่า
“ไม่ได้ ถ้าฉันฮีลให้นาย บอสก็จะเปลี่ยนมาโจมตีฉันแทน”
ครู่หนึ่ง บิลไม่รู้ว่านักบวชคนนี้โง่หรือแค่แกล้งทำ แต่เพื่อเห็นแก่รางวัล เขาจำเป็นต้องอดทนต่อไป
“พี่ชายที่แสนประเสริฐ ฮีลให้ผมเถอะนะครับ มันไม่เป็นไรหรอก ผมกําลังดึงความสนใจของบอสอยู่! บอสจะไม่โจมตีพี่ชายแน่ๆ!”
แม็คเรย์ยิ้มและพูดว่า
“มันก็พูดยากนะ ถ้านายแอบหนีไปแบบครั้งก่อนอีกล่ะ? อย่างเมื่อกี้ไง ที่อีกสามคนต้องตายก็เพราะแบบนั้นไม่ใช่เหรอ”
ช่วงขณะนั้น บิลเผลอชะงักไป ทำให้ถูกบอสโจมตี ด้วย HP ที่เหลือน้อยอยู่แล้วของเขา…
ระบบ: ผู้เล่น [บิล] เสียชีวิต
เมื่อมองไปที่หน้าจอสีดํา ชายคนนี้ก็ทุบแป้นพิมพ์ เขาตะโกนออกมาด้วยความโกรธลงไปในแชทของปาร์ตี้อย่างเต็มเสียง
“นายคงตั้งใจงั้นสินะ!? ปล่อยให้ฉันตาย เพื่อที่ตัวเองจะได้กวาดรางวัลไปคนเดียว ใช่ไหมล่ะ!?”
“ฉันจะบอกอะไรให้ แม็คเรย์ คนอย่างนายวาดฝันว่าอยากจะฆ่าบอสงั้นหรอ? คลาสนักบวชอย่างนายเนี่ยนะ ฝันไปเถอะ!”
แม็คเรย์ค่อยๆ เดินออกมาจากด้านหลังก้อนหินใหญ่และพูดอย่างเย็นชาว่า
"แล้วนั่นไม่ใช่เป้าหมายของนายแต่แรกหรือไง"
“รางวัลสําหรับการเคลียร์ดันเจี้ยนนั้นไม่ได้น้อยๆเลย นายคงจะเสียดายล่ะสิท่า ถ้าต้องแบ่งมันให้กับมือใหม่สองสามคน ที่อุตส่าห์รวบรวมมาเพื่อให้จำนวนมันครบ”
“ดังนั้นนายเลยตัดสินใจตั้งแต่แรกแล้ว ว่าจะใช้พวกเราเพื่อกําจัดมอนสเตอร์ตัวเล็ก ตัวน้อยตามทาง และช่วยลด HP ของบอสลง คงจะเป็นการณ์ดีที่สุด ถ้าฉันที่เป็นคลาสนักบวช และบอส จะเป็นสองสิ่งสุดท้ายที่เหลืออยู่ จากนั้น นายก็ค่อยจงใจทําเป็นพลาด เพื่อให้บอสฆ่าฉันและนายก็ค่อยฆ่าบอสทีหลัง”
เมื่อพูดจบ แม็คเรย์ก็เงียบไปครู่หนึ่ง
"คงต้องบอกว่าแผนของนายนั้นค่อนข้างฉลาด"
บิลซึ่งถูกแม็คเรย์เปิดโปง ก็โกรธจัด นี่มันทั้งอัปยศและอดสู
“ไอ้พวกคนไร้ประโยชน์อย่างพวกนายเนี่ยนะ ที่หวังว่าจะได้รางวัลจากการเคลียร์ดันเจี้ยนได้เป็นคนแรก? ฝันอยู่หรือไง! เอาสิ ฉันก็อยากจะเห็นเหมือนกันว่า ตอนที่โดนบอสฆ่า คนอย่างนายจะยังทำเป็นวางท่าใหญ่โตได้อยู่ไหม!”
"ไอ้…)@#-8)..."
ก่อนที่บิลจะสาปแช่งอะไรออกมาได้อีก แม็คเรย์ก็ปิดข้อความเสียงของเขาทิ้ง
เมื่อมองไปที่ แม็คเรย์
ที่ปิดเสียงของเพื่อนร่วมทีม บิลก็ทึ้งหัวของเขาด้วยความโกรธ
“แม็คเรย์ ได้! ฉันจะจํานายไว้!”
“นักบวชที่ต้องการฆ่าบอสก็อบลิน ด้วยตัวคนเดียวงั้นเหรอ!”
"ฝันอยู่หรือไง!"
