บทที่12:จับผิดคนเหรอ?

เมื่อเขาไปถึงสี่แยกใกล้บ้าน ที่นี่ไม่มีไฟถนน มันจึงมืดสนิท หวังห่าวเดินไปข้างหน้าด้วยความงุนงงโดยไม่สังเกตเห็นร่างที่ยืนอยู่ในความมืด ในขณะนี้เขาได้รวมเข้ากับคืนอันมืดมิดและเงาสะท้อนของบ้านแล้ว

เขาเข้าหา หวังห่าว พร้อมกับเนชันในมือ เปลี่ยนเป็น ศรัทธานิรันดร์ สายฟ้า ธรรมราชา ในทันที และแทงที่เอวของเขา

ทันใดนั้น หวังห่าว ก็รู้สึกว่าไฟฟ้าช็อตมาจากเอวของเขา ร่างกายของเขาสั่นอย่างรุนแรง จากนั้นเขาก็ล้มลงกับพื้นหมดสติไป หลังจากนั้นเขาก็ถูกคลุมด้วยกระสอบและหายตัวไปตามท้องถนน

เมื่อเขาตื่นขึ้นมา หวังห่าว พบว่าตัวเองอยู่ในโรงรถที่มืดมิด แสงสีเหลืองจากเพดานส่องตรงเข้าตาเขา หวังห่าววิงเวียนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาปิดกั้นแสงและมองข้ามไป เพียงเพื่อที่จะเห็นคนสวมหน้ากากตัวตลกนั่งอยู่ข้างหน้าเขา และเขาถูกมัดไว้กับเก้าอี้ ฉากนี้ทำให้นึกถึงฉากใน  ของ หวังห่าว

"คุณกำลังทำอะไร? คุณมัดฉันทำไม

“ที่นี่ที่ไหน แล้วคุณเป็นใคร”

ฉากที่น่ากลัวนี้ หน้ากากประหลาด และคำพูดแรกของอีกฝ่ายทำให้ หวังห่าว กลัวจนปัญญา

“หวังห่าว คุณก่ออาชญากรรมในการย้ายถิ่นฐานโดยไม่ได้รับอนุญาต!”

“เพราะคุณอพยพเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต คุณละเมิดกฎของการจัดการอวกาศ ดังนั้นองค์การบริหารอวกาศจึงได้ออกหมายจับกุมคุณ ให้ฉันบอกคุณเถอะ หวังห่าว คุณทำเสร็จแล้ว” หน้ากากตัวตลกที่แปลกประหลาดดูเหมือนจะหัวเราะและร้องไห้ในเวลาเดียวกัน แต่สิ่งที่น่ากลัวกว่าคือมันเปลี่ยนไปจริงๆ นี่มันไร้เหตุผล

นี่คือผี หวังห่าวกลัวมากจนไม่ได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูด และคำพูดของเขาก็เริ่มพูดติดอ่าง

"อะไร? อะไรนะ … การอพยพอะไร? "

ฟางซิ่วขมวดคิ้ว เขาไม่ใส่ใจที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับใครและต่อสู้กด้วยไหวพริบ เขาหยิบปืนออกมา แม้ว่าจะไม่มีกระสุนอยู่ในปืน แต่ฟางซิ่วทำตัวกล้าหาญไว้

“ตามกฎแล้ว ฉันจะประหารชีวิตคุณ ถ้าคุณพูดความจริง คุณอาจมีโอกาสรอดชีวิต!”

“คุณมีเวลาสามวินาทีในการอธิบายอาชญากรรมของคุณ!”

"สาม!"

"สอง!"

เมื่อมองไปที่ปากกระบอกปืนสีดำ หวังห่าว กลัวมากจนขาของเขาสั่น เขาหลับตาและตะโกนว่า "ผมรู้ ผมรู้ พี่ใหญ่ ไม่ว่าคุณจะพูดอะไร ผมจะตอบอย่างตรงไปตรงมา คุณรู้ทุกอย่างที่คุณต้องการ!"

"ชื่อ!"

“หวังห่าว!”

"อายุ?"

"สิบแปด!"

ฟางซิ่ว หยุดและมองไปที่ หวังห่าว อย่างกระวนกระวายใจ

“สิบแปด?”

"อา?"

ในขณะนั้น หวังห่าว เดาได้ว่าเขาได้พบกับคนบ้าที่อ่านนิยายเกี่ยวกับการย้ายถิ่นฐานมากเกินไป อย่างไรก็ตาม อีกฝ่ายมีปืน และการจ้องมองนั้นผิดปกติอย่างชัดเจน ในขณะนั้นเขาสามารถเล่นกับอีกฝ่ายได้เท่านั้น

“ไม่สิบแปด ยี่สิบแปด ยี่สิบแปด!”

ฟางซิ่วพยักหน้า ซึ่งหมายความว่าเขามาจากอีกสิบปีข้างหน้าในปี 2028 หลังจากถามคำถามที่ไม่สำคัญสองสามข้อ ฟางซิ่วก็ถามคำถามที่เขาอยากรู้

“พูดตามตรงนะ คุณมีแผนอะไรหลังจากย้ายออกไปแล้ว? เช่น ทำเงิน?”ฟางซิ่วดูเหมือนจะถามคำถามที่เขาอยากรู้โดยไม่ได้ตั้งใจ

"ฮะ?" หวังห่าวดูเหมือนจะไม่สามารถตอบสนองได้

ฟางซิ่วกระแทกโต๊ะ “คุณกำลังพูดถึงอะไร บอกตรงๆ!” หวังห่าวรู้สึกเย็นลงที่กระดูกสันหลัง เขายืดตัวตรงและพยักหน้าเหมือนลูกไก่จิกข้าว

"อา! ฉันมีความคิด ฉันมีความคิด แต่ฉันยังไม่ได้วางแผน " การแสดงออกของ ฟางซิ่ว เปลี่ยนไป "อะไร?

คุณย้ายถิ่นฐานมาได้กี่วันแล้ว แต่คุณยังไม่ได้วางแผนเลยใช่ไหม อย่างน้อยคุณควรมีแผนใช่ไหม? "

หวังห่าว มองไปที่ดวงตาที่ดุร้ายของ ฟางซิ่ว และร่างกายของเขาสั่น “ฉันยังไม่ได้วางแผนจริงๆ ฉันเพิ่งย้ายถิ่นฐาน ฉันยังคิดเกี่ยวกับทุกอย่างอยู่”

“จำเลขลอตเตอรี่ได้ไหม” ฟางซิ่วถามอย่างอดทน

“ฉันไม่เคยซื้อลอตเตอรี่ และฉันไม่เล่นการพนัน!” วังห่าวกล่าวอย่างมั่นใจ

“คุณเป็นเด็กดีจริงๆ ถ้าอย่างนั้น คุณจำโอกาสทางธุรกิจที่สำคัญๆ ได้ไหม? หรือเหมือนหุ้นฟิวเจอร์ส?

"ฟางซิ่ว หายใจเข้าลึกๆ

"ฉันไม่เคยสัมผัสสิ่งเหล่านั้น" วังห่าวหดไหล่ของเขา

ฟางซิ่วกระแทกโต๊ะ “อย่างน้อยคุณก็น่าจะจำอะไรได้บ้างใช่ไหม? แชมป์ฟุตบอลโลกปีนี้คือใคร? อย่างน้อยคุณก็น่าจะรู้ใช่มั้ย?”

หวังห่าวยังคงพูดว่า "ฉันไม่เคยดูฟุตบอลเลย"

“แล้วรู้อะไรไหม? ทำไมคุณถึงอพยพกลับมา? กลับมาใช้ชีวิตอัปยศอีกครั้ง” ฟางซิ่วไม่รู้ว่าทำไม แต่การพูดคุยกับชายคนนี้ทำให้เขาโกรธ เมื่อมองดูใบหน้าของเขา เขารู้สึกเหมือนเต็มไปด้วยโคลน

“ฉัน … ฉัน … ฉันรู้วิธีเผาแก้ว!” ภายใต้แรงกดดันของ ฟางซิ่ว ผู้ชายคนนี้เอาแต่คิดถึงสิ่งที่เขารู้ ดูเหมือนว่าเขาจะกลัวจริงๆ

ปากของ ฟางซิ่ว เปิดกว้างและดวงตาของเขาก็ลดลง การแสดงออกของหน้ากากตัวตลกบนใบหน้าของเขากลายเป็นเรื่องตลกเมื่อเขามองเขาอย่างแปลกประหลาด

หวังห่าวดูเหมือนจะคิดว่าเขาพูดถูก ถูกต้อง อีกฝ่ายเป็นคนบ้าที่อ่านนิยายมากเกินไป การทำเช่นนี้เท่านั้นที่เขาจะสามารถร่วมมือกับเขาและทำให้เขามีความสุข ด้วยวิธีนี้ เขาจะไม่ทำร้ายเขา และเขาอาจจะปล่อยเขาไปด้วยซ้ำ

หวังห่าวพูดอย่างตื่นเต้น "ถูกต้อง ฉัน … ฉันรู้วิธีทำดินปืนด้วย ฉันรู้บทกวี เต็ง 300 บท และฉันจำบทกวีเพลงได้หลายบท ฉันรู้…”

"ป๊า!"

ฟางซิ่วตบเขาด้วยเข็มขัด

"โอ้โอ้โอ้! อย่าตีฉัน! "

"อุ๊ย อุ๊ย อุ๊ย!"

คราวนี้เข็มขัดฟาดเข้าที่ต้นขาของเขา “คุณอยากเผาแก้วใช่ไหม”

"อา! เบา เบา! "

"พ่อ!" ฟางซิ่วตบเขาด้วยความโกรธอีกสองสามครั้ง แต่เขาก็ยังไม่ระบายความโกรธออกมา ร่างกายของผู้ชายคนนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกที่เขาอยากจะทุบตี

“คุณต้องการทำดินปืนด้วยใช่ไหม”

"ป๊า!"

"อา!"

"บทกวี 300 เต็ง ใช่ไหม"

"ป๊า!"

“ไอ้สารเลว นี่เป็นการไตร่ตรองไว้ก่อน ถ้าฉันปล่อยให้คุณไปเกิดในสมัยโบราณ คุณจะยิ่งรู้สึกผิด!”

"อย่า!"

ฟางซิ่วรู้สึกว่าเพื่อนคนนี้กำลังล้อเล่นกับเขา ดังนั้นเขาจึงฟาดเขาด้วยเข็มขัด เมื่อเห็นเช่นนี้ ในที่สุดอีกฝ่ายก็สงบลงและนั่งลงบนเก้าอี้ สะอื้นไห้เหมือนภรรยาตัวน้อย ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกลัวและสิ้นหวัง

ในที่สุด ฟางซิ่ว ก็ถอนหายใจด้วยความโล่ง อก แต่เมื่อเขาสงบลง เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

โรงจอดรถนี้อยู่ใต้อาคารเก่าข้างสระน้ำในเขตประตูตะวันออก ไม่มีใครอยู่ใกล้ๆ และเป็นที่ที่ ฟางซิ่ว ซ่อนปืนและสิ่งของของเขา

ฟางซิ่วเดินออกไปข้างนอกและสูบบุหรี่ เขานึกถึงสถานการณ์เมื่อกี้และคำตอบของอีกฝ่าย ทำไมเขารู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ดูไม่เหมือนผู้อพยพเลย วิธีที่เขาพูด วิธีที่เขาประพฤติ เขาดูไม่เหมือนภาพโอตาคุเสื่อมๆ ในภาพเลย

"ไม่มีทาง? เป็นไปได้ไหมที่ฉันจับผิดคน? "ฟาง ซิ่ว แตะหัวเขา ฉันทำคดีผิดหรือเปล่า? ในขณะนี้ จู่ๆ ฟางซิ่วก็รู้สึกว่าเขาเป็นเหมือนผู้พิพากษามณฑลโง่ๆ คนหนึ่งในละครทีวีโบราณ ทุบตีผู้คน 20 ครั้งแล้วตัดสินลงโทษ

ฟางซิ่ว หยิบบันทึกการจัดการตัวควบคุมอวกาศและเวลาออกมาและดูโปสเตอร์ที่ต้องการของ หวังห่าว

ชื่อ รูปร่างหน้าตา และสถานที่อพยพตรงกันหมด จะไม่ใช่เขาได้อย่างไร

สมองของ ฟางซิ่ว หมุนไปเรื่อย ๆ และทันใดนั้น เขาก็นึกถึงความเป็นไปได้อื่น