บทที่ 86 : เริ่มเปิดฉาก (3)
บทที่ 86 : เริ่มเปิดฉาก (3)
ฉันขมวดคิ้ว
เหมือนว่าฉันเคยเห็นข้อความนี้ที่ไหนสักแห่งมาก่อน ไม่สิ มันเป็นข้อความที่ฉันไม่มีวันลืม เพราะมันทำให้ฉันเครียดจนหัวจะระเบิด
[ชั้นที่ 80]
ในบรรดานายท่าน "พิกมีอัพ" หนึ่งพันล้านคน มันเป็นชั้นที่แย่ที่สุดและท้าทายที่สุดที่มีเพียงห้าคนรวมทั้งตัวฉันเองเท่านั้นที่สามารถพิชิตได้
เป็นประเภทด่านแบบผู้พิชิตดั้งเดิม ไม่เปิดเผยวัตถุประสงค์ใดๆ
ใน "พิกมีอัพ" ผู้เล่นทุกคนล้วนมีประสบการณ์ที่แตกต่างกัน ด้วยโลกที่แตกต่าง ตัวละครที่แตกต่างกัน ภารกิจกับพื้นที่อันแตกต่างกัน
สามารถพูดได้เลยว่าประสบการณ์ที่ผ่านมาในการเล่น "พิกมีอัพ" และความเร็วในการผ่านด่านของเกมนั้นเป็นแบบสุ่ม และความยากง่ายนั้นแตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับโชค ผู้เล่นทุกคนที่พยายามไปถึงชั้นที่ 80 ต่างก็ล้มเหลวอย่างน่าอนาถใจ
ดังนั้นชั้นสูงสุดที่หมู่ผู้เล่นส่วนใหญ่ไปถึงได้คือชั้นที่ 79
ชั้นที่ 80 ถูกเรียกว่ากำแพงแห่งการร่ำไห้ในหมู่ผู้เล่น ฉันก็ไม่มีข้อยกเว้น เมื่อหกเดือนที่แล้ว ฉันลงชั้นที่ 80 ด้วยความมั่นใจหลังจากไปถึงชั้นที่ 79 แต่กองกำลังส่วนใหญ่ของฉันไม่ได้เข้าร่วมชั้น 80 ทำให้ปาร์ตี้หลักถูกกวาดล้างด้วยความพ่ายแพ้อย่างย่อยยับ
“รู้สึกยังไงที่ได้เห็นสิ่งนี้ด้วยตาของนายเอง แทนที่จะเห็นบนหน้าจอล่ะ? ภาพมันค่อนข้างยิ่งใหญ่เลยใช่ไหม?” เธอพูดและทิ้งตัวลงบนเก้าอี้หนังที่ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่ตอนไหน
เธอถือขวดแก้วที่บรรจุของเหลวสีดำอยู่ในมือ
“จุดประสงค์ของเธอคืออะไร?”
“มันง่ายมาก ฉันแค่อยากให้นายดูฉากนี้ด้วยกันกับฉันเท่านั้น”
หญิงสาวจิบเครื่องดื่มของเธออย่างสบายอารมณ์
"มีที่นั่งนะ ยืนดูนานๆ อาจจะเมื่อยเอาได้”
เก้าอี้หรูหราที่หุ้มด้วยผ้าเนื้อดีปรากฏอยู่ข้างหลังฉัน
ฉันถอนหายใจยาวๆ แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ นางฟ้าตัวจิ๋วยื่นเครื่องดื่มให้ฉันแต่ฉันก็ดันมันออกไป
“นิมฟ์เฮมบนชั้นที่ 80…”
ถึงจะเคยวิเคราะห์ชั้นประเภทต่างๆ มานับไม่ถ้วนแล้ว แต่ฉันก็ไม่สามารถระบุรูปแบบของชั้น 80 ที่แปลกประหลาดนี้ได้เลย
แท่นลอยน้ำกระจายอยู่ทั่ว ทุกบริเวณมีแม่น้ำลาวาเดือดไหลอยู่ด้านล่าง มันเหมือนกับทะเลมากกว่าแม่น้ำ เพราะมีลาวาปกคลุมทั่วทั้งแผ่นดิน
ในเทือกเขาอันห่างไกล ภูเขาไฟที่ลุกเป็นไฟอยู่ตลอดเวลา ลมที่ผสมกับกำมะถันและขี้เถ้า ลมหมุนวนเป็นสีเทาน่าสยดสยอง
"นรก"
นั่นเป็นคำเดียวที่จะอธิบายสภาพมันได้
พื้นที่สุดขั้วแบบนี้ที่ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดสามารถอยู่รอดได้
สนามของชั้นที่ 80 อยู่ตรงหน้าฉันแล้ว
“อย่างที่นายเห็น ถึงมันจะดูเป็นเช่นนี้ แต่นายไม่จำเป็นต้องกังวลเลย เพราะสภาพแวดล้อมที่นี่ไม่ส่งผลกระทบกับนายหรอก มันเป็นเพียงการเล่นฉากเก่าๆ ให้ดูเท่านั้น”
มีเกาะขนาดใหญ่อยู่ตรงหน้าฉัน ทอดยาวหลายร้อยเมตร
จากด้านหนึ่งของเกาะ มีแสงสว่างปรากฏขึ้นและกลุ่มคนกำลังเดินออกมา
“…!”
ฉันลุกขึ้นจากที่นั่ง
ปาร์ตี้ที่โผล่ออกมาจากแสงประกอบด้วยคนห้าคน
พวกเขาแต่ละคนสวมชุดและอาวุธที่มีสีต่างกัน พวกเขาดูสมจริงมาก ฉันจำพวกเขาได้ดี
หญิงสาวผมทองเดินไปข้างหน้าที่แถวหน้าของกลุ่ม
ชุดเกราะสีเงินแวววาว เธอถือดาบสีแดงเข้มที่เปล่งออร่าสีแดงออกมา บนฝักแกะสลักอักขระบางอย่างที่ส่องแสงสีทอง
“เซริส”
เธอคือตัวละครระดับสูงสุดของนิมฟ์เฮม ผู้ช่วยของนายท่านและหัวหน้าปาร์ตี้หลัก
“อีกสี่คนที่เหลือคือ…”
ไม่จำเป็นต้องมองก็รู้
อันดับหนึ่งถึงห้า
บุคคลที่ถือได้ว่าแข็งแกร่งที่สุดในนิมฟ์เฮมมารวมตัวกันที่นี่
“…”
ฉันนั่งลงบนเก้าอี้
ฉันดื่มน้ำจากแก้วที่นางฟ้าส่งมาให้ฉันในคราวเดียว
“มันเป็นภาพตอนที่ฉันพิชิตชั้น 80 ได้สินะ”
"ถูกต้อง"
“ทำไมแกถึงเอามันมาให้ฉันดู? ฉันรู้ทุกอย่างอยู่แล้ว ให้ดูไปก็ไม่มีความหมาย”
“แค่ให้ดูเฉยๆ ไม่ได้เหรอ?”
หญิงสาวยิ้มออกมาอย่างบางเบา
ฉันขมวดคิ้วและหันกลับไปมองปาร์ตี้หลัก พวกเขารวมตัวกันอยู่ในที่แห่งเดียวและไม่พูดอะไรสักคำ ทุกคนต่างรอคอยอะไรบางอย่างอย่างเงียบๆ
สวูบ สวูบ
มีบางอย่างแปลก ๆ เกิดขึ้นใต้เกาะลอยน้ำ
พวกมันไม่มีรูปแบบเฉพาะ มันไหลลื่นและยาวเหมือนหนวด พวกมันดิ้นไปมา จำนวนมันไม่สามารถนับได้ พวกมันงอกออกมาจากเกาะลอยน้ำหลายสิบเกาะพร้อมกัน
[ชิ้นส่วนแห่งความโกลาหล Lv.113 X 2755]
[ชิ้นส่วนแห่งความสิ้นหวัง Lv.108 X 3164]
[ชิ้นส่วนแห่งความไม่พอใจ Lv.121 X 2348]
สัตว์ประหลาดที่ไม่มีรูปร่างเหล่านี้ปรากฏตัวออกมาเป็นจำนวนมากที่ชั้นบนของหอคอย
มันรู้จักกันทั่วไปในชื่อชิ้นส่วนแห่งความอันตราย พวกมันคือตัวร้ายที่ทำให้ชั้นที่ 80 ขึ้นไปกลายเป็นความยากระดับนรก
กร๊ากกก
ขณะเดียวกันก็ได้ยินเสียงคำรามอันห่างไกล
[ผลึกแห่งความโกลาหล Lv.322 X 13]
[ผลึกแห่งความสิ้นหวัง Lv.315 X 11]
[ผลึกแห่งความมุ่งมั่น Lv.311 X 15]
ท่ามกลางหมอกกำมะถันและเถ้าถ่าน มีรูปร่างขนาดมหึมาปรากฏขึ้น
สัตว์ประหลาดขนาดใหญ่ แต่ละตัวมีความสูงถึงหลายร้อยเมตร
พวกมันจ้องไปที่เหล่าฮีโร่ด้วยดวงตาสีแดงวาบวับ
“นายรู้หรือเปล่า? ระดับความยากในพิกมีอัพแตกต่างกันไปในแต่ละบัญชีผู้เล่น การอัญเชิญก็แตกต่างกันด้วยเช่นกัน”
พื้นผิวของเกาะลอยน้ำถูกปกคลุมไปด้วยเศษชิ้นส่วนจำนวนนับไม่ถ้วน
สัตว์ประหลาดขนาดยักษ์ที่สามารถบังท้องฟ้าได้กำลังเข้ามาใกล้พวกเขา
“ไม่ใช่ว่านายโชคไม่ดีและไม่สามารถสุ่มฮีโร่ขั้นสูงได้นะโลกิ แต่เพราะไม่มีฮีโร่เหลืออยู่ในนิมฟ์เฮมแล้ว เช่นเดียวกันกับเรื่องความยาก นิมฟ์เฮมเป็นหนึ่งในไม่กี่บัญชีของผู้เล่นที่ได้รับความยากระดับ 'S' จากการวิเคราะห์ภายในของบริษัท มันถือว่าเลวร้ายที่สุดในทุกแง่มุมเลยล่ะ”
“….”
“และมันยังก็คงเเป็นปริศนาด้วยว่านายขึ้นไปถึงชั้น 88 ได้ยังไง?”
หญิงสาวมองมาที่ฉันอย่างไม่แสดงอารมณ์
ฉันไม่สนใจเธอ
ทั้งห้าคนยังคงนิ่งเฉย
หนวดของชิ้นส่วนนั้นกำลังจะพุ่งไปที่เซริส
หน้าต่างข้อความปรากฏขึ้นต่อหน้าฉัน มันเป็นบันทึกการเล่นเกมเมื่อฉันพิชิตชั้นที่ 80 ได้
['ผลพิเศษจาก "ห้องกลยุทธ์" กำลังทำงาน!']
[ระดับสิ่งอำนวยความสะดวก: สูงสุด!]
[สร้างแผนที่ของด่านนี้]
[กำลังแสดงหน้าต่าง กลยุทธ์]
[คุณสามารถวางตำแหน่งของฮีโร่ได้ด้วยการลากและวาง]
หน้าจอแสดงแผนที่สามมิติของภูมิประเทศของเวที
เกือบทุกส่วนของแผนที่ถูกปกคลุมไปด้วยจุดสีแดง จนเข้าใจผิดได้ว่าแผนที่ทั้งหมดเป็นสีแดง ในทางตรงกันข้าม มีจุดสีน้ำเงินห้าจุดซึ่งเป็นตัวแทนของพันธมิตรเครื่องมือยุทธวิธีต่างๆ และรายชื่อที่นำมาใช้ได้แสดงอยู่ทั้งสองด้านของหน้าจอ
'….'
ความทรงจำของฉันพลันหวนกลับคืนมา
วงกลมคือการจัดการเริ่มเคลื่อนไหวด้วยตัวเอง
ลูกศรสีน้ำเงินถูกวาดลงบนแผนที่โฮโลแกรม ลูกศรไขว้ประดับอยู่เต็มหน้าจอ มันเป็นกลยุทธ์ที่ฉันใช้เวลาไปพอสมควรกว่าจะสร้างมันขึ้นมาได้
มันเป็นแผนที่ฉันใช้เพื่อยึดวัตถุต่างๆ บนเกาะลอยน้ำตามลำดับอย่างสมบูรณ์ พร้อมกับปราบศัตรูไปด้วย
ความผิดพลาดหรือข้อบกพร่องเล็กน้อยอาจจะนำไปสู่การตายของทุกคน ฉันจึงต้องตรวจสอบกลยุทธ์หลายร้อยครั้งเพื่อขจัดช่องว่างทุกอย่าง
ในใจกลางกลุ่มปาร์ตี้ มีโต๊ะกลมปรากฏขึ้น
แผนที่ถูกวางไว้บนโต๊ะแบบเดียวกับที่แสดงบนหน้าจอ
ขณะที่ฉันเลื่อนแผงควบคม ลูกศรก็ถูกวาดลงบนแผนที่บนโต๊ะและเหล่าฮีโร่ก็จ้องมองไปที่มันอย่างตั้งใจ
“มันกำลังจะเริ่มแล้ว”
หญิงสาวจิบเครื่องดื่มของเธออย่างสบายๆ พร้อมรอยยิ้มผ่อนคลายบนใบหน้าของเธอ
“มองดูพวกเขาสิว่าพวกเขาทำอะไร รวมถึงสิ่งที่นายทำด้วย นั่นแหละคือเหตุผลที่ทำให้นายพิเศษกว่าใคร โลกิ”
ฉันไม่ตอบอะไร
ฉันเอนเอนหลังลงบนเก้าอี้ของฉัน
เมื่อคำแนะนำด้านกลยุทธ์จากนายท่านยังดำเนินไป ชายคนหนึ่งที่มีสีหน้าไร้อารมณ์ถือดาบที่แตกต่างกันสามเล่มก็พูดขึ้น
“คำสั่งจากนายท่านของเราเหรอ?”
“ยังไร้ที่ติเช่นเคย”
ผู้หญิงผมขาวยาวถึงเอวกล่าว
“ความล้มเหลวเป็นสิ่งที่ยอมรับไม่ได้หรอก”
“เพื่อพวกเราและเพื่อนายท่านของเรา”
“ถ้าเราไม่ฆ่าอย่างน้อยหนึ่งพันตัว เราก็คงจะไม่สามารถสร้างความเสียหายให้กับป้อมปราการได้”
ชายคนหนึ่งถือหอกบิดอยู่บนหลังของเขาพลางส่งเสียงร้องเข้ามา
ผู้หญิงผมขาวเปิดหนังสือที่เธอถือไว้ในอ้อมแขน หน้าหนังสือกระพืออยู่กลางอากาศเปล่งแสงเจิดจ้า
“ตามที่เราสาบานไว้”
สรูบ
ธนูที่หญิงสาวคนหนึ่งถือไว้เปล่งแสงแวววาว
มันเป็นหนึ่งในห้าสิ่งประดิษฐ์ศักดิ์สิทธิ์ที่ฉันสร้างขึ้นมาด้วยความอุตสาหะ บูรนาค
“ฉัน เจ้าแห่งคันศร นิฮากุ เกสเฟล”
หญิงสาวผมเปียยาวสีน้ำตาลพูดออกมา
แสงสีเหลืองกะพริบในดวงตาของเธอ
สวูบ
หอกที่ชายคนนั้นถืออยู่สั่นคลอนเล็กน้อย
เช่นเดียวกัน มันก็เป็นหนึ่งในห้าสิ่งประดิษฐ์ศักดิ์สิทธิ์ รูไนน์
“ฉัน ราชาแห่งหอก มูเด็น ไนท์ดรีค”
ดาบทั้งสามเล่มที่ชายคนนั้นถือบิดเบี้ยวและบิดตัวราวกับเต้นเป็นจังหวะ
เมื่อรวมอาวุธทั้งสามเข้าด้วยกันเป็นอาวุธเดียว มันคือ โซลาส
“ฉัน ราชาแห่งดาบลิริกอน”
หนังสือที่ผู้หญิงคนนั้นกางออกลอยอยู่กลางอากาศ
“ฉัน เจ้าแห่งนัยน์ตา ยูเน็ต ซีด”
สุดท้ายเซริสดึงเลบาเทนออกมา
“ฉัน เจ้าแห่งเพลิง เซริส อาเจนต์ไฮม์”
ทั้งห้าคนกวัดแกว่งอาวุธไปพร้อมกัน
เวลายังคงหยุดนิ่ง และการเตรียมการทางยุทธวิธีก็ใกล้จะเสร็จสิ้นแล้ว
[เวลาจะสิ้นสุดภายใน 10 วินาที]
[การต่อสู้จะเริ่มดำเนินไป]
[เตรียมพร้อม!]
แม้จะมีทักษะกองบัญชาการยุทธวิธีระดับสูงสุด แต่เวลาก็ยังคงมีจำกัด
ทว่ากลยุทธ์ที่ชัดเจนนั้นได้ครอบคลุมสิ่งที่ต้องทำอย่างเสร็จสมบูรณ์แล้ว
ทั้งห้าคนหันความสนใจไปที่แผนที่ทันที
“…ช่างเป็นผลงานที่เยี่ยมนัก”
ดวงตาของยูเน็ตเป็นประกายด้วยความชื่นชม
[8, 7, 6… ภารกิจกำลังจะเริ่ม]
ตารางและแผนที่หายไป
สมาชิกทั้งห้าคนประจำตำแหน่งอย่างรวดเร็ว ก่อตัวเป็นวงกลมแน่น
[3, 2, 1… ภารกิจเริ่มต้น!]
เวลาหมดลง
ศัตรูนับพันพุ่งเข้ามาพร้อมกัน
เปลวไฟสีแดงปะทุขึ้นและกลืนกินทุกสิ่งทุกอย่าง
เหตุการณ์ต่อไปนี้ทั้งหมดถูกหยุดเอาไว้ชั่วคราว
วิดีโอสิ้นสุดลงแล้ว
ฉันพบว่าตัวเองกลับมาอยู่ในพื้นที่ที่ปกคลุมไปด้วยความมืด
หญิงสาวยื่นขวดแก้วที่มีของเหลวสีดำหมุนอยู่ข้างในออกมา
“ฮิฮิ ไม่ใช่ว่ามันน่าประทับใจเลยเหรอ? พวกเขาสาบานว่าจะภักดีต่อนายท่านอย่างจริงใจเชียวนะ”
“….”
"พวกเขาเป็นฮีโร่ 6 ดาว ที่เรียกได้ว่าแข็งแกร่งที่สุดในทุกเซิร์ฟเวอร์ นอกจากพวก 7 ดาวแล้ว ก็คงไม่มีใครที่สามารถเผชิญหน้ากับพวกเขาได้เลย ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านายได้เลี้ยงดูฮีโร่ที่น่ากลัวและเก่งกาจแบบนี้เอาไว้ได้”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรด้วย?”
“จริงๆ แล้วความสามารถนั่นไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุดหรอก เพราะพวกเขามองนายในฐานะนายท่านของพวกเขาจริงๆ ยังไงล่ะ เหล่าฮีโร่ที่ปีนหอคอยและผ่านการเลื่อนระดับดาวซ้ำแล้วซ้ำเล่าต่างรับรู้ถึงความจริงและเริ่มสิ้นหวัง ใครมันจะยอมภักดีต่อนายท่านที่ปฏิบัติต่อพวกเขาเหมือนของเล่นหรือสัตว์เลี้ยงกัน?”
เสียงของเธอดูเหมือนกระซิบข้างหูฉัน
“แต่นายแตกต่างออกไป นายเป็นนายท่านเพียงคนเดียวที่ควบคุมห้องรอแห่งนั่นอย่างแท้จริง”
ดวงตาของหญิงสาวหรี่ลง
“โลกิ นายคือราชาแห่งนิมฟ์เฮม”
