บทที่ 6 :ผู้ครอบครอง

   เขตซ่างเหอ บาร์น้ำแบล็คชูการ์ –ท้องฟ้ายังคงมืดอยู่ เมื่อฟางซิ่วยืนอยู่ที่นี่พร้อมกับบัตรบาร์ในมือ

เขาพบว่าสถานที่นั้นถูกเผาจนเหลือแต่ซากปรักหักพัง ป้ายที่ประตูล้มลงกับพื้นและมีวงล้อมอยู่รอบ ๆ  “ถูกเผา? เกิดอะไรขึ้นที่นี่ก่อนหน้านี้?”

ฟางซิ่วมองไปรอบ ๆ และพบว่าไฟไหม้ที่นี่น่าจะเกิดขึ้นมาระยะหนึ่งแล้ว จะเห็นได้ว่าไฟนั้นลุกลามมาก บาร์ทั้งหมดและชั้นหนึ่งและชั้นสองถูกไฟไหม้หมด

ฟางซิ่วข้ามวงล้อมสีเหลืองและเดินเข้าไป ด้วยแสงสลัวของรุ่งอรุณ เขาสามารถมองเห็นร่องรอยของผู้คนที่ล้มลงบนพื้นด้วยชอล์คที่วาดไว้

"ดูเหมือนว่ามีคนจำนวนมากเสียชีวิตที่นี่"

เขามองไปรอบๆทั้งข้างในและข้างนอกและพบว่ามีคนตายจำนวนมาก จำนวนนี้ดูเหมือนจะมีอย่างน้อยยี่สิบคนโดยประมาณ

ฟางซิ่วจำข่าวเมื่อสิบวันก่อนได้ เขาได้ยินว่ามีไฟไหม้ครั้งใหญ่ในเมือง เกิดความตื่นตระหนกและแตกตื่นในบาร์แห่งหนึ่ง คนมากกว่ายี่สิบคนหนีออกจากบาร์ไม่ได้และเสียชีวิตในนั้นฟางซิ่วไม่คิดว่าจะเป็นที่นี่

ฟางซิ่วมองไปที่ศพบนพื้น ศพจำนวนมากถูกชำแหระออกแยกส่วนหัว เอว ขา  ดูไม่เหมือนเหตุการณ์ที่เรียกว่าไฟไหม้และความแตกตื่นในการหนีเอาชีวิตรอดเลย

“เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับนักฆ่าประหลาดนั่นแน่และสหายทั้งสองของเขา? หรืออาจจะเรียกว่าไฟไหม้และความตายเกิดจากพวกเขาทั้งสามคน?”

เมื่อเดินผ่านล็อบบี้ของบาร์ จู่ๆ ฟางซิ่วก็รู้สึกว่าดูเหมือนจะมีแสงวาบในห้องน้ำ แต่มันก็หายไปในพริบตา

เขารีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันที แต่ทันที ฟางซิ่วรู้สึกว่าเขาชนกำแพงที่มองไม่เห็น ทั้งตัวของเขาถูกกระแทกอย่างแรง และดั้งจมูกของเขาก็คดหัก

"อา! … "

ฟางซิ่วเงยหน้าขึ้นและจับจมูก ตัวเองไว้ เขามองไปด้านหน้า แต่ก็ยังไม่พบอะไร? แต่ในขณะนี้ แสงสีเงินก็วาบขึ้นในดวงตาของฟางซิ่วนาฬิกาสีเงินที่สวยงามเข้ามาแทนที่มันสะท้อนภาพจริงต่อหน้าเขาเอง

ในห้องน้ำมืดๆ ของบาร์ มีกำแพงโล่งๆ ว่างเปล่าอยู่ ร่างกายเต็มไปด้วยทองคำ และอักษรรูนจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังปรากฏอยู่บนนั้นร่างกายฉากมหัศจรรย์นี้ทำลายความเข้าใจและโลกทัศน์ของฟางซิ่วอย่างสิ้นเชิง

เขาถอยห่างออกไปเพียงเพื่อที่จะเห็นกำแพงแห่งความว่างเปล่าเหมือนวังวนไหลและหมุนอย่างเงียบ ๆ เปล่งแสงสีทองและแสงเรืองแสงส่องพื้นที่ทั้งหมดให้กลายเป็นโลกสีทอง ฟางซิ่วเหยียดมือออก และเขาสามารถมองเห็นทรายสีทองละเอียดไหลผ่านช่องว่างระหว่างนิ้วของเขา

เขาเดินไปและกดนิ้วของเขาเบา ๆ บนผนังแห่งความว่างเปล่า ทันใดนั้น เขาเห็นรอยเงินบนนั้น ซึ่งเป็นรอยมือของเขาเอง

“ป๊าด!”

เช่นเดียวกับก้อนหินที่โยนลงไปในน้ำ กำแพงแห่งความว่างเปล่าทั้งมวลก็เปิดใช้งานและเคลื่อนไหวอย่างชัดเจน อักษรรูนไหลอย่างบ้าคลั่งและ ปรากฏออกมาจากวังวน บรรจบรวมกันเป็นแม่น้ำสายใหญ่ ก่อตัวเป็นเสาแสงสีทองพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า

ปากของฟางซิ่วเปิดกว้าง เขารู้สึกถึงออร่าอันทรงพลังที่มาจากส่วนลึกของวังวน และการเคลื่อนผ่านช่องว่างและเวลาที่ไม่มีที่สิ้นสุดเพื่อมาถึงเขาการจ้องมองและดวงตาที่เหมือนพระเจ้ากำลังจ้องมองมาที่เขา

เงาเหมือนพระเจ้าปรากฏขึ้นบนกำแพงแห่งความว่างเปล่า เงาสีทองสูงสามเมตรและประกอบด้วยอักษรรูนและอักขระลึกลับ

ฟางซิ่วสามารถมองเห็นการเคลื่อนไหวของเขาเท่านั้น เขายืนอยู่ข้างหน้าเหมือนคนแคระ ทั้งหมดนี้ดูเหมือนจะเป็นเพียงการทำให้รูปลักษณ์ภายนอกของเขาเท่านั้น

"ว้าว?"

ฉากนี้ในมุมมองของฟางซิ่ว ถ้ามีคนบอกเขาว่าจักรพรรดิหยกได้ลงมายังโลก ฟางซิ่วก็จะเชื่อ จากนั้นอีกฝ่ายก็พูดขึ้น และประโยคแรกทำให้ ฟางซิ่ว รู้สึกสับสนเล็กน้อยนั่นคือ

"คุณคือผู้ครองกาลอวกาศ 22856 หรือไม่? ฉันคือผู้ครองกาลอวกาศในปี 12568 ครั้งนี้ เพราะความประมาทเลินเล่อของฉัน สิ่งมีชีวิตระดับต่ำสามรูปแบบได้หลบหนีไปยังกาลอวกาศของคุณผ่านจุดช่องว่างของกาลเวลาและกาลอวกาศนี้

โปรดปฏิบัติตามหน้าที่ของคุณและกำจัดหรือจับกุมทั้งสามคนมา " น้ำเสียงของอีกฝ่ายไม่แยแสและเย็นชา ราวกับเครื่องจักรไร้อารมณ์หรือเทพผู้สูงส่งและยิ่งใหญ่

"ฮะ?" ฟางซิ่วไม่เข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายพูดเลยแม้แต่น้อย

"ฉันได้เก็บจุดช่องว่างของกาลเวลาและกาลอวกาศนี้ไว้ รอให้ผู้ปกครองของกาลอวกาศของคุณติดต่อฉัน ฉันไม่ได้คาดหวังว่าจะติดต่อคุณได้ในตอนนี้ สิ่งมีชีวิตระดับต่ำสามตัวคือส่วนลึกของปีศาจแดง และปีศาจตัวตลก"

"ฉันตรวจสอบแล้ว กาลอวกาศของคุณเป็นระนาบเทคโนโลยีที่ไม่ใช่เวทมนตร์ ดังนั้น สิ่งมีชีวิตที่ไม่ธรรมดาอย่างพวกมันจะต้องตามมันจะมาหาคุณให้พบและผูกตัวเองเข้ากับสิ่งมีชีวิตที่พิเศษในมิติสูงเช่นคุณ

จากนั้นพวกมันจึงจะสามารถมีชีวิตรอดต่อไปได้ ฉันคิดว่าคุณได้พบพวกเขาแล้ว"

ฟางซิ่วเงียบไปครู่หนึ่ง เขารู้สึกว่าเขาอาจกำลังสนทนากับสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังจากกาลอวกาศอื่น ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น ฉายาของผู้ครองพื้นที่และเวลาทำให้ผู้คนรู้สึกว่ามันเป็นตำแหน่งที่สูงส่งเลยทีเดียว

ฟางซิ่วมองพวกเขาพร้อมกับเงยหน้าขึ้น "ฉันไม่ใช่เจ้าแห่งกาลอวกาศที่คุณพูดถึง แต่ฉันได้ฆ่าคนหนึ่งในสามคนที่คุณพูดถึง และอีกสองคนกำลังไล่ล่าฉัน ฉันขอโทษ ฉันไม่มีความสามารถในการจับกุมหรือสังหารพวกเขาในขณะนี้”

..อีกฝ่ายเงียบไปชั่วขณะ บางทีอาจแปลกใจที่ฟางซิ่วเป็นผู้แพ้ที่เขาไม่สามารถแม้แต่จะจัดการกับสิ่งมีชีวิตระดับต่ำเช่นนี้ได้

"คุณคือ 22856! ไม่ต้องสงสัยเลย! "ดวงตาที่เหมือนพระเจ้ามองไปยัง ฟางซิ่วเพื่อยืนยันตัวตนของฟางซิ่ว

"ในฐานะ สิ่งมีชีวิตที่เป็นตำนาน เป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะผ่านจุดมิติ-เวลาแคบๆ นี้ในร่างเทพของฉัน ยิ่งกว่านั้น การมาถึงของฉันจะสร้างความเสียหายอย่างใหญ่หลวงต่อสถานที่ที่คุณอยู่และทุกสิ่งทุกอย่าง

เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ของคุณ คุณน่าจะกลายเป็นผู้ครอบครองมิติเวลาและยังไม่สามารถใช้ความสามารถของตัวเองได้ตอนนี้"

อีกฝ่ายเอื้อมมือสีทองออกมาจากกระแสน้ำวน ฝ่ามือส่องแสงเรืองรอง ถือแหวน "นี่คือแหวนของนักบุญ มันสามารถเรียกร่างของนักบุญได้

แต่เนื่องจากร่างที่คุณอยู่นั้นเป็นร่างที่ปราศจากเวทมนตร์ ไม่ใช่ตาข่ายวิเศษ ดังนั้นพลังจึงถูกระงับจนถึงขีดสุด

หลังจากใช้ไม่กี่ครั้ง มีแนวโน้มว่าจะถูกทำลาย แต่การกำจัดสิ่งมีชีวิตระดับต่ำที่เหลืออีกสองตัวก็ไม่น่าจะเป็นปัญหา"

"ฉันต้องลบจุดซึ่งมีความผิดปกติของกาลอวกาศนี้ มิฉะนั้นจะทำให้เกิดความผิดปกติของกาลอวกาศที่ใหญ่มากขึ้น"

หลังจากที่อีกฝ่ายพูดเช่นนี้ เสาแสงขนาดใหญ่ก็สลายไปทีละนิด กระแสน้ำวนสีทองที่บิดเบี้ยวก็ได้รับการซ่อมแซมทีละนิด ขณะที่ทรายสีทองแห่งกาลเวลาค่อยๆ ลดลง แสงมหาศาลของอีกฝ่ายก็เริ่มสลายไปเช่นกัน

"ในการประชุมจัดการกาลอวกาศครั้งหน้า ฉันจะขอบคุณเป็นการส่วนตัว ลาก่อน 22856" หลังจากออกจากประโยคสุดท้าย อีกฝ่ายก็หายตัวไปต่อหน้าฟางซิ่ว ทุกอย่างกลายเป็นซากปรักหักพังที่มืดมน

ในขณะนี้ ดวงอาทิตย์เพิ่งขึ้น แสงสีแดงทองของยามเช้าส่องเข้ามา ทอดเงายาวด้านหลังฟางซิ่ว ต่อหน้าฟางซิ่ว แหวนสีขาวร่วงหล่นลงบนพื้น และฟางซิ่วก็หยิบมันขึ้นมา เขาอดไม่ได้ที่จะเกาหัว รู้สึกเขินอาย