บทที่ 15:คนที่เปลี่ยนโชคชะตา (ตอนที่ 2)     

ฟางซิ่ว ซ่อนตัวอยู่บนดาดฟ้าของซูเปอร์มาร์เก็ตตรงข้ามโรงพยาบาลและเล่นโทรศัพท์มือถือของเขา เขามาถึงที่นี่ก่อนกำหนดและใช้ความสูงระดับนี้เพื่อดูว่าเขาจะหาอีกฝ่ายเจอหรือไม่

เขา ดูตำนานเกี่ยวกับตัวเขาบนอินเทอร์เน็ต ข่าวและวิดีโอเกี่ยวกับเขาในการดับไฟและช่วยชีวิตผู้คนอย่างน้อยหลายร้อยคนกำลังแพร่กระจายอย่างรวดเร็วราวกับไฟป่า

"ไลท์แมนช่วยเมืองเว่ยกังครั้ง

ล่าสุดด้วยสัตว์ประหลาดหญ้าคลั่ง ครั้งนี้เขาดับไฟและช่วยชีวิตคนได้หลายร้อยคน!" ผู้คนใน ไทบา กำลังพูดคุยกัน

“เกี่ยวกับเหตุการณ์ไฟไหม้

โรงแรมมิงฟู เจ้าหน้าที่ยังไม่มีการตอบสนองใดๆ” ข่าวทุกประเภทปรากฏบน เว่ยป๋อ

"มันไม่สามารถถ่ายได้อีกใช่มั้ย" ผู้คนที่ดูวิดีโอยังคงสงสัย แต่ครั้งนี้แตกต่างจากครั้งที่แล้ว มีคนดูโดยตรงมากเกินไป

“ครั้งนี้มันจริงแน่นอน ฉันอยู่ที่นั่นด้วย ให้ตายเถอะ เมื่อมังกรน้ำพ่นออกมาจากพื้นดิน ฉันรู้สึกว่าโลกทั้งใบกลายเป็นโลกใต้น้ำ มันน่าตกใจจริงๆ” แน่นอนว่ามีคนยืนขึ้นทันทีเพื่อพิสูจน์

“ขอบคุณพระเจ้า ครอบครัวของฉันติดอยู่ในกองไฟในตอนนั้น เราสิ้นหวังแต่ พวกคุณไม่สามารถเข้าใจความรู้สึกของมังกรน้ำที่พุ่งเข้ามา”

"ฉันคิดว่านี่คือผู้ฝึกฝนอย่างแน่นอน ฉันเชื่อในอภิปรัชญาอีกครั้ง นี่คือการเรียกของการฟื้นฟูจิตวิญญาณชี่อย่างแน่นอน ทุกคน ยุคแห่งการฝึกฝนมาถึงแล้ว ฉันลาไปก่อน พรุ่งนี้ฉันจะไป ไป ภูเขาหลงหู่ เพื่อเรียนรู้จากปรมาจารย์” ชาวเน็ตยิ่งตื่นเต้น

“ขอโทษด้วย ฉันเป็นผู้นำนิกายแห่งภูเขาเหล่าซาน ตอนนี้ฉันกำลังเปิดประตูภูเขาและรับสาวก ผู้ที่มีโชคชะตาให้มาลงทะเบียนโดยเร็ว” หลายคนด้านล่างเริ่มพูดเรื่องไร้สาระ

ฟางซิ่ว หัวเราะขณะที่เขาเฝ้าดู รู้สึกว่ามันน่าสนใจทีเดียว หลายคนบนอินเทอร์เน็ตเรียก ฟางซิ่วว่าเป็นวีรบุรุษ บางคนเรียก ฟาง ซิ่ว ไลท์แมน บางคนเรียก ฟางซิ่ว ว่าเป็นอมตะ และหลายคนคิดว่า เขา เป็นเทพเจ้า ผู้ใช้พลังพิเศษ และผู้ฝึกฝน

อย่างไรก็ตาม เมื่อเทียบกับคำชมของพวกเขา ความรู้สึกของการช่วยชีวิตผู้คนจำนวนมากทำให้ฟางซิ่วรู้สึกภาคภูมิใจ  ขณะนี้ในโรงพยาบาลการแพทย์แผนจีนฝั่งตรงข้าม มีผู้ป่วยจำนวนมากที่ได้รับบาดเจ็บจากเหตุเพลิงไหม้  ด้วยความช่วยเหลือจาก หลินซู่น้องสาวของเธอ ทำให้ หลินหยู่ ลุกขึ้นนั่ง เนื่องจากแผลไฟไหม้ที่หลัง เธอทำได้เพียงนอนคว่ำหน้า หลังจากตื่นนอนเธอมักจะร้องไห้และบอกว่าในอนาคตจะมีแผลเป็นที่น่าเกลียด เสื้อผ้าสวยๆหลายชุดใส่ไม่ได้แล้ว

พี่สาว หลินซู่ สวมเครื่องแบบตำรวจและดูสง่างามและสวยงาม เธอมองไปที่ หลินหยู่ ด้วยความเสียใจขณะที่เขาป้อนข้าวต้มให้เธอ ในทางกลับกัน หลินหยู่ จ้องมองที่แล็ปท็อปบนโต๊ะและวิดีโอที่กำลังเล่นอยู่ มีวิดีโอหลายเวอร์ชันและฉากของสิ่งที่เรียกว่าอมตะถูกบันทึกจากหลายมุม ภายใต้การควบคุมของมัน น้ำรวมตัวกันเป็นมังกรขนาดใหญ่ที่มีความยาวหลายร้อยเมตรและกวาดไปทั่วทั้งอาคาร

หลินซู่ ขมวดคิ้ว “คุณยังอ่านเรื่องนี้อยู่หรือเปล่า” หลินหยู่ พยักหน้า "เฮ้! พี่สาวคิดว่าเขาเป็นคนแบบไหน? " หลินซู่ ปิดแล็ปท็อป “ยังไงก็ตาม เขาเป็นคนที่อันตรายมาก อย่าปล่อยให้จินตนาการของคุณเตลิดไปเลย แค่อยู่ที่โรงพยาบาลและพักฟื้น”

เมื่อใกล้ถึงเวลา ฟางซิ่ว ก็วิ่งลงมาจากหลังคาทันที ในเวลานี้ อีกฝ่ายควรจะปรากฏตัวแล้ว

ฟางซิ่วยืนอยู่ตรงข้ามกับโรงพยาบาลการแพทย์แผนจีนของเมือง มองไปที่โทรศัพท์ของเขา เป็นเวลา 45 นาที เมื่อจำนวนเพิ่มขึ้น ฟางซิ่วเงยหน้าขึ้นและเห็นร่างในรถเข็นปรากฏขึ้นที่ทางเข้าโรงพยาบาลการแพทย์แผนจีนทันที

“หวังห่าว!”

ฟางซิ่วเดินเข้าไปหาเขาทันที อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ ร่างที่สวยงามถือกล่องอาหารกลางวันกองใหญ่และกระเป๋านักเรียนเดินผ่านฟางซิ่ว

ดูเหมือนว่าเธอกำลังรีบร้อนโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอสะดุดและล้มลงไปข้างหน้า กระเป๋าและกล่องข้าวของเธอกระจัดกระจายไปทั่ว ข้างหน้าเธอมีรถบรรทุกขนาดใหญ่กำลังมาปฏิกิริยาของ ฟางซิ่ว รวดเร็วมาก เขายื่นมือออกไปจับเครื่องแบบของเธอทันทีแล้วดึงเธอกลับมา

"อา!"

เธอกรีดร้องและรถบรรทุกก็เอียง เธอรีบเหยียบเบรกและหยุด คนขับรถบรรทุกดูเหมือนจะค่อนข้างหวาดกลัวและดุผู้หญิงคนนั้น

จากนั้นฟางซิ่วก็สังเกตเห็นว่าเธอสวมเครื่องแบบนักเรียนมัธยมต้น สาวคนนั้นสวยมาก แบบที่ควรค่าแก่การมอง ดวงตาของเธออ่อนโยนราวกับน้ำ  เธอขอบคุณ ฟางซิ่ว ครั้งแล้วครั้งเล่าก่อนที่จะเดินไปที่โรงพยาบาลการแพทย์จีนอย่างระมัดระวัง ราวกับว่าเธอรู้สึกกลัวจนปัญญาจะหลุดจากฉากอันตรายในตอนนี้

ฟางซิ่ว ข้ามถนนโดยตรงและเดินไปที่ด้านข้างของ หวังห่าว รุ่นอนาคต เขานั่งอยู่บนรถเข็น เราสามารถเห็นได้ว่าร่างกายครึ่งล่างของเขาหายไป ราวกับว่าร่างของเขาหายไปครึ่งหนึ่ง

“นี่คือเหตุผลที่คุณขอให้ฉันมาในเวลานี้?”

ฟางซิ่วยืนอยู่ข้างๆ เขาและมองไปที่ด้านหลังของหญิงสาวที่เพิ่งเดินเข้าไปในโรงพยาบาล ขณะนี้เธอกำลังพิงหน้าต่างและถามตำแหน่งของวอร์ด

ดวงตาของ หวังห่าว เต็มไปด้วยความอ่อนโยน ดวงตาของเขาที่แต่เดิมไร้ชีวิตชีวาเหมือนปลาที่ตายแล้ว ตอนนี้เปล่งประกายด้วยแสงแห่งความหวังและความสุข

เฝ้าดูหญิงสาวปีนขึ้นบันไดทีละนิด เขาถอนสายตาออกแล้วถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก ราวกับว่าเขาได้ปลดปล่อยความกดดันมาทั้งชีวิต "อืม! ครบหนึ่งสัปดาห์แล้ว คุณจะลงโทษฉันอย่างไรก็ได้ตามที่คุณต้องการ "

“ดังนั้น มีสองอนาคตที่คุณต้องการเปลี่ยน หนึ่งคือไฟ และอีกสองคือการตายของผู้หญิงคนนี้ ใช่ไหม”

“แต่ฉันสงสัย ทำไมคุณไม่แก้ปัญหาด้วยตัวเอง ทำไมคุณถึงยืนกรานให้ฉันทำเพื่อคุณ คุณวางแผนไว้ตั้งแต่ต้น คุณต้องการให้ฉันช่วยคุณเปลี่ยนอนาคต แต่คุณแค่ดูและไม่ทำอะไรเลยเหรอ?”

ฟางซิ่ว เข็นรถเข็นของ หวังห่าว เข้าไปในโรงพยาบาล วังห่าวนั่งอยู่บนรถเข็นและพูดอย่างเงียบ ๆ

"ทุกคนเคยคิดว่าถ้ามีโอกาสเปลี่ยนทางเลือกในชีวิต จะเปลี่ยนอะไร"

“เราคิดอยู่เสมอว่า อา … ถ้าตอนนั้นฉันเลือกอย่างอื่น ถ้าฉันกล้าหาญกว่านี้ ชีวิตฉันจะเปลี่ยนไปไหม?

“เราจะกระโจนขึ้นเป็นชนชั้นสูง เป็นคนเหนือคน มหาเศรษฐี หรือ … … ชีวิตที่มีความสุข?

"เราบ่นเกี่ยวกับความไม่ยุติธรรมของโชคชะตาเกี่ยวกับทุกสิ่งในโลก อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เราบ่นยิ่งกว่าคือตัวเลือกที่เราทำครั้งแล้วครั้งเล่า โอกาสที่เราเสียไป"

หวังห่าว มองไปที่ ฟางซิ่ว สายตาของความปรารถนาและการเคารพบูชาปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา แม้ว่า ฟางซิ่ว จะไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงรู้สึกแบบนั้น

"อย่างไรก็ตาม อนาคตและชะตากรรมถูกกำหนดไว้แล้ว มนุษย์ไม่สามารถเปลี่ยนชะตากรรมได้ ไม่ว่าเราจะพยายามเปลี่ยนแปลงหรือแทรกแซงชะตากรรมอย่างไร พลังแห่งการแก้ไขของโลกจะทำให้โลกกลับสู่เส้นทางเดิม

"ดังนั้น ฉันจะไม่มีวันเปลี่ยนชะตากรรมของไฟนั้นและการตายของเพื่อนร่วมชั้นของฉันได้ ฉันจะไม่มีวันเปลี่ยนชะตากรรมของการสูญเสียขาทั้งสองข้างของฉันในไฟ ฉันก็จะไม่มีวันเปลี่ยนการตายของ เต้าจือจุน ฉันได้แต่เฝ้ามองอย่างสิ้นหวัง

"มีเพียงคุณเท่านั้น คุณเท่านั้นที่เปลี่ยนแปลงโชคชะตาได้ คุณเท่านั้นที่สามารถปรับเส้นทางแห่งอนาคตได้

"เวลาเปรียบเสมือนแม่น้ำสายยาวที่ไหลไปตามเส้นทางที่แน่นอน อย่างไรก็ตาม คุณแค่สะกิดมันเบาๆ แล้วมันก็จะหมุนกลับและเดินไปอีกด้าน"

ฟางซิ่ว มองไปที่ หวังห่าว อย่างไม่แสดงออก “ดังนั้น ตั้งแต่แรก เจ้าวางแผนที่จะใช้ประโยชน์จากข้า”

หวังห่าวพยักหน้า “ฉันไม่รู้ว่าคุณจะมองฉันยังไง แต่ฉัน … … รู้สึกขอบคุณคุณมากจริงๆ”

ฟางซิ่ว มองไปที่ หวังห่าว "คุณเป็นใครกันแน่" หวังห่าวเงยหน้าขึ้นและพูดว่า "ฉันเป็นผู้พิทักษ์ของคุณ เพื่อนที่ไว้ใจได้ที่สุดของคุณ ฉันจะไม่มีวันตอบแทนความเมตตาของคุณ ดังนั้น ฉันสาบานว่าฉันจะช่วยคุณปกป้องสมบัติศักดิ์สิทธิ์ตลอดไป

“อย่างไรก็ตาม ฉันยังคงทรยศคุณในที่สุด ฉันฉวยโอกาสและใช้อาวุธศักดิ์สิทธิ์ของคุณเพื่อย้อนเวลา มาถึงในยุคนี้”

ฟางซิ่ว คาดเดาเรื่องนี้ได้แล้ว เขาดันรถเข็นของ หวังห่าว ขึ้น “อนาคตของฉันเป็นยังไงบ้าง”

หวังห่าว ยิ้มอย่างมีเลศนัย

"อนาคตได้เปลี่ยนไป ตั้งแต่วินาทีที่คุณเห็นฉัน สายน้ำแห่งกาลเวลาได้เริ่มก่อตัวขึ้นแล้ว ไม่ใช่แค่อนาคตของฉัน แต่รวมถึงของคุณด้วย

"อนาคตของคุณจะถูกตัดสินโดยคุณไม่ใครคนอื่น!

"อย่างไรก็ตาม คุณไม่มีความสุขกับอนาคตนั้นมากเกินไป"

สายตาของ ฟางซิ่ว สั่นไหว "โอ้! อย่างนั้นเหรอ? "

หวังห่าวนั่งอยู่บนรถเข็นและเงยหน้าขึ้นมองฟางซิ่ว "ดังนั้น เราไม่มีโอกาสเลือก แต่คุณทำได้ อย่าปล่อยให้การเลือกของคุณเต็มไปด้วยความเสียใจ"

เมื่อเขาพูดเช่นนี้ เขาจริงใจอย่างยิ่ง ดวงตาของเขาเป็นเหมือนหน้าต่าง ทำให้ ฟางซิ่ว สามารถมองเห็นหัวใจของเขาได้

ฟางซิ่วผลักเขาไปที่ด้านนอกของวอร์ด ในขณะนี้ ผ่านหน้าต่าง เขาเห็นว่ามีคนเจ็ดถึงแปดคนอยู่ในห้อง รวมทั้งหญิงสาวที่เขาเห็นก่อนหน้านี้ด้วย

ในขณะนี้ วอร์ดเล็กๆ เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ชายหนุ่มและหญิงสาวหัวเราะเสียงดัง วังห่าวจ้องมองตัวเองที่อายุน้อยกว่าและหญิงสาวที่ปรากฏตัวในความฝันของเขานับครั้งไม่ถ้วน

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นตัวเองที่อายุน้อยกว่าหลังจากจากไป ความเยาว์วัยและความเป็นเด็กแบบนั้น ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาไม่ได้สูญเสียความหวังทั้งหมดและเต็มไปด้วยแสงสว่าง ขาของเขายังอยู่ และเขาสามารถวิ่งได้อย่างอิสระเพื่อไล่ตามทุกอย่างที่เขาต้องการ

เขานั่งลงบนเตียงไม่กล้ามองหญิงสาว เมื่อเธอหันกลับมาเท่านั้นที่เขากล้าที่จะแอบมองด้านหลังของเธอและค่อยๆ ดมกลิ่นหอมบนเรือนร่างของเธอ เขาท่องไปในความมืดนับครั้งไม่ถ้วน เขาผู้สูญเสียทุกอย่างได้เห็นฉากนี้ในความฝันครั้งแล้วครั้งเล่า ครั้นตื่นจากฝันก็สลายไปอีก

หวังห่าวอารมณ์เสียจนเขาอยากจะยืนขึ้น แต่เขาไม่มีแรงที่จะยืนขึ้น  เขารู้สึกสะเทือนใจจนน้ำตาไหลอาบแก้ม แต่เขาไม่สามารถพูดอะไรได้แม้แต่คำเดียว

หวังห่าว หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วพิมพ์ข้อความ เขามองไปที่ฟางซิ่ว

"ได้ … ได้ไหม … ” เมื่อหวังห่าวพูดแบบนี้ เสียงของเขาสำลักและดวงตาของเขาเผยให้เห็นถึงความหวังที่แข็งแกร่งเหมือนดวงอาทิตย์ที่ร้อนแรงในเดือนมิถุนายน

ฟางซิ่วเหลือบมองเขา หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและช่วยเขาพิมพ์

ทันใดนั้น โทรศัพท์ของเด็กชายในวอร์ดก็ดังขึ้น หลังจากอ่านทีละนิด เด็กชายก็มองดูร่างที่สวยงามตรงหน้าเขาด้วยความตกใจ

เขาตกใจและลังเลอยู่นาน แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจได้

เขาลุกขึ้นยืนและรีบเดินไปหาหญิงสาว เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาไม่คาดคิดว่าจะถูกโครงโลหะของเตียงในโรงพยาบาลเกี่ยวไว้ และล้มใส่หญิงสาวจนนั่งลงกับพื้น เขาอึ้งไปครู่หนึ่งแล้วจูบเธอที่ปาก จากนั้นเขาก็พูดเสียงดังว่า

"เต๋าเจือจุน ฉันชอบคุณ!"วอร์ดเงียบในทันที ทันใดนั้น มันก็กลายเป็นเสียงกรีดร้องและเสียงคำรามที่สั่นสะเทือนแผ่นดินโลก เปลวไฟแห่งความหลงใหลดูเหมือนจะจุดประกายความเยาว์วัยของพวกเขา

“หวังห่าว คุณยอดเยี่ยมเกินไป!”

“พูดสิ พูดสิ!”

"อยู่ด้วยกัน! อยู่ด้วยกัน! "

วอร์ดมีเสียงดัง หญิงสาวขี้อายไล่ล่าและตี หวังห่าว แต่มีความรู้สึกที่แตกต่างออกไปในดวงตาของเธอ

นอกวอร์ด กั้นด้วยหน้าต่าง เป็นอีกฉากหนึ่ง

"ฮ่าฮ่าฮ่า..."

“มัน … มันยอดเยี่ยมจริงๆ!”

หวังห่าวนั่งบนรถเข็นยิ้มเหมือนเด็ก เขามีความสุขมากเหมือนเด็ก

“ถูกต้อง

เต๋าจื่อจุน … ฉันชอบคุณ!”