บทที่ 11:นักเดินทางที่ไม่ได้รับอนุญาต

  ฟางซิ่วค่อยๆเปิดไปที่หน้าแรกของสมุดบันทึกและสังเกตเห็นว่า ที่ด้านล่างของบันทึก มีรายการของที่ฟางซิ่วยึดได้

ใบหน้าตัวตลกที่ใช้ในการอำพรางตัว: มีความสามารถในการเปลี่ยนรูปร่างหน้าตาและหลอกความรู้สึกได้

และหัตถ์ซึ่งมีความแข็งแกร่งของเฮอร์คิวลิส สามารถรวมเข้ากับมือของผู้ใช้และทำให้พวกเขามีพลังมหาศาล ฟางซิ่วก็นึกถึงคืนที่ปีศาจฮ่องโมกระโดดขึ้นไปที่ชั้น 4 เหมือนลิงบาบูนที่ว่องไวและเกาะเข้ากับกำแพง

เลือดของปีศาจ: เมื่อกินเลือดของปีศาจร่างกายจะเปลี่ยนแปลงมีความแข็งแกร่ง สามารถในการอยู่รอดในน้ำและมหาสมุทรได้ รวมไปถึงยังได้รับพลังแห่งมหาสมุทรด้วย การเปลี่ยนแปลงนี้ไม่ย้อนเวลากลับมาได้

หลังจากที่ ฟางซิ่วตรวจสอบเลือดในขวดแล้ว เขาก็เข้าใจว่ามันถูกสกัดออกมาจากร่างกายของพวกปีศาจนี้ ไม่น่าแปลกใจที่ ฟางซิ่ว ไม่เห็นร่างกายของเขา เขาหยิบของทั้ง 3 ชิ้นออกมาและเตรียมที่จะลองใช้ดู อย่างแรกคือหัตถ์แห่งความแข็งแกร่งของเฮอร์คิวลิสต์

ฟางซิ่วสวมถุงมือซึ่งดูเหมือนทำจากเหล็ก ทันใดนั้น ถุงมือก็ซึมซับเข้าสู่ร่างกายของเขาราวกับปรอท จากนั้นทั้งฝ่ามือของเขาก็กลายเป็นสีโลหะมือของเขากลายเป็นมือโลหะ แต่ก็ว่องไวเหมือนเคย คุณสมบัติที่น่าอัศจรรย์นี้ทำให้ ฟางซิ่ว นึกถึง ทรานส์ฟอร์มเมอร์ เขาอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจกับความมหัศจรรย์ของการสิ่งที่เหนือธรรมชาติจากโลกนี้

ฟางซิ่วพร้อมที่จะทดสอบสิ่งที่เรียกว่าพละกำลังที่ยิ่งใหญ่ เพื่อดูว่ามันยอดเยี่ยมเพียงใด เขาเตรียมจะยกโต๊ะไม้เนื้อแข็งตัวยาวด้วยมือเดียว ซึ่งเขาไม่คาดคิดว่าเมื่อเขาใข้แรงบีบมันด้วยมือ กระดานไม้เนื้อแข็งจะหักลงได้อย่างง่ายดาย

แต่ฟางซิ่ว รู้สึกว่าเขาไม่ได้ใช้กำลังมากนัก การออกแรงหักนี้มีพลังมากพอที่จะทุบกะโหลกคนออกเป็นชิ้นๆ

หลังจากออกจากสถานะของการหลอมรวมแล้ว ฟางซิ่วก็วางหัตถ์แห่งความแข็งแกร่งของเฮอร์คิวลิส ลงบนโต๊ะ จากนั้นเขาก็หยิบหน้ากากตัวตลก ขึ้นมา เมื่อเทียบกับ หัตถ์แห่งความแข็งแกร่งของเฮอร์คิวลิสแล้ว ฟางซิ่วสนใจหน้ากากนี้มากกว่า เขาถือหน้ากากด้วยมือข้างหนึ่งและปิดหน้าอย่างระมัดระวังพื้นผิวของหน้ากากนุ่มมาก รู้สึกได้เมื่อแนบกับใบหน้าของเขา

ในขณะที่หน้ากากติดอยู่กับใบหน้าของฟางซิ่ว หน้ากากตัวตลกก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นอีกหน้าหนึ่งซ้อนทับกับใบหน้าของฟางซิ่ว

มันคือใบหน้าของนักฆ่าไร้เงา แม้แต่ความยาวและสีของเส้นผมก็เหมือนกัน แม้แต่ร่างกายก็เปลี่ยนไป ฟางซิ่วตระหนักว่าเขาโตขึ้น

ฟางซิ่วใช้มือปัดหน้าผากและเห็นใบหน้าเปลี่ยนไปอีกครั้ง ทันใดนั้นมันก็กลายเป็นใบหน้าของตำรวจหญิงที่เขาเคยเห็นมาก่อน  ฟางซิ่ว หยิบกระจกขึ้นมาและมองดูตัวเองในนั้น ทุกการขมวดคิ้วและรอยยิ้มเหมือนกับเจ้าหน้าที่ตำรวจหญิงทุกประการ แม้แต่การแสดงออกของเขาก็ไม่เหมือนกันและเต็มไปด้วยเสน่ห์ สิ่งนี้ทำให้ ฟางซิ่ว รู้สึกว่าความสามารถนี้ค่อนข้างน่ากลัวเพราะ ในสังคมยุคใหม่ การเปลี่ยนหน้าตัวเองเป็นความสามารถที่จะทำอะไรก็ได้ตามต้องการ

ฟางซิ่วสัมผัสใบหน้าและผมของเขา เขารู้ว่าผมของเขายังสั้นอยู่และใบหน้าของเขาก็ยังเหมือนเดิม

'นี่คือหน้ากากแห่งการหลอกลวง? เป็นเพียงภาพมายาและภาพลวงตา ไม่ได้ทำให้ฉันกลายเป็นคนอื่น "ฟางซิ่วก็เข้าใจความหมายที่อยู่เบื้องหลังชื่อของหน้ากากนี้

บ่ายวันรุ่งขึ้น

ฟางซิ่ว ยืนอยู่ที่ทางเข้าโรงเรียนมัธยมที่สอง เขาต้องการที่จะเข้าไปตรวจสอบผู้อพยพที่ไม่มีเอกสาร  ฟางซิ่วในขณะนี้มีข้อสงสัยในเงื่อนงำดังต่อไปนี้ —

1. ชื่อของบุคคลคือหวังห่าว
2. สถานที่ที่เขาย้ายมาอยู่ในโรงเรียนมัธยมที่สอง
3. มีภาพของเขาในอนาคต เขาดูเหมือนจะอายุประมาณ 30 ปี ดังนั้นเขาน่าจะเป็นนักเรียนของโรงเรียนมัธยมที่สอง อย่างไรก็ตาม เขาสามารถเป็นครูหรือพนักงานโรงอาหารของโรงเรียนหรือพนักงานในร้านค้าก็ได้

ดังนั้น ฟางซิ่ว จึงต้องแอบเข้าไปในโรงเรียนและสืบหาตัวตนที่แท้จริงของผู้อพยพตามเบาะแสข้างต้น จากนั้นเขาจะจับกุมเขาและเนรเทศเขาออกจากเส้นกาลเวลานี้

“แอบเข้าไปในโรงเรียน? ทำไมฉันรู้สึกเหมือนเคยเห็นพล็อตเรื่องนี้ที่ไหนมาก่อน?”ฟางซิ่วแตะคางของเขา เขารู้สึกว่าคำพูดเหล่านี้ไม่จริงใจเป็นการหลอกลวง

อย่างไรก็ตาม เมื่อยืนอยู่ที่ประตูโรงเรียน เขาก็ตระหนักได้ว่าการจะเข้าไปนั้นค่อนข้างลำบาก แม้ว่าเขาจะเข้าโรงเรียนในฐานะคนแปลกหน้าที่เป็นผู้ใหญ่ แต่เขาก็สามารถถูกมองว่าเป็นคนลามกและถูกโจมตีจากทุกคนได้อย่างง่ายดาย ฟางซิ่ว รู้สึกว่าถึงเวลาแล้วที่จะใช้สิ่งของพิเศษบางอย่างของเขา

ในเวลานี้ครูคนหนึ่งเดินออกจากโรงเรียน ฟางซิ่วเข้าไปในซอยนอกมุมของโรงเรียนทันที เขาสวมหน้ากากปลวมตัวและจ้องมองใบหน้าของครูในวัยสี่สิบต้นๆ ที่เดินออกจากประตูโรงเรียน

เขาเห็นหน้ากากตัวตลกขยับอย่างต่อเนื่องราวกับว่ามันรวมเข้ากับใบหน้าของฟางซิ่ว ร่างกายของ ฟางซิ่วดูเหมือนจะเตี้ยลงเล็กน้อยเมื่อหน้ากากผสานเข้ากับใบหน้าของเขา ผมของเขายาวและเป็นแฉกๆ

ในชั่วพริบตา เขาก็กลายเป็นคนเดียวกันกับอาจารย์เมื่อก่อนหน้านี้ ขณะที่ครูเดินออกไป ฟางซิ่ว ก็เดินออกจากตรอกทันทีและมุ่งหน้าไปยังโรงเรียน

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทักทาย เขา"คุณโจว ทำไมคุณกลับมา"

ฟางซิ่วพยักหน้าและตระหนักว่าเสียงของเขาเปลี่ยนไป “ฉันลืมของไว้ ฉันกลับมาเอามัน” ฟางซิ่วเดินเข้าไปข้างในและเข้าไปในอาคารเรียนทันที มันเป็นคาบที่สามในช่วงบ่าย และนักเรียนยังคงอยู่ในชั้นเรียน เมื่อได้ยินเสียงบรรยาย อ่านหนังสือ และตอบคำถามในโรงเรียน ฟางซิ่วก็รู้สึกราวกับว่าเขาได้ย้อนกลับไปสมัยเรียนมัธยมปลาย  อาคารเรียนมีทั้งหมดสี่ชั้น แต่ละชั้นมีห้องทำงานของครู รายชื่อและตำแหน่งของอาจารย์ในสำนักติดไว้นอกประตู

ฟางซิ่วเดินขึ้นไปและในที่สุดก็เห็นชื่อโจวกันในห้องทำงานบนชั้นสี่ นี่เป็นชื่อผู้ชายคนเดียวที่มีนามสกุลโจว เขาเดินเข้าไปและอาจารย์ชายและหญิงในสำนักงานต่างก็เงยหน้าขึ้นมอง “โจว? คุณบอกว่าคุณมีบางอย่างที่ต้องทำที่บ้านและจำเป็นต้องกลับไป?”

หลังจากที่ เขาเข้ามา เขาก็เกาหัวและวางท่าทางที่ขี้ลืมและอาย “จู่ๆฉันก็ลืมไปว่าฉันยังทำบางอย่างไม่เสร็จ ว่าแต่กุญแจไขเอกสารสำคัญอยู่ไหน?”

"สำนักงานใหญ่ชั้น 2 แขวนอยู่ที่ผนังกำแพง สอบถามได้นะคะ"

ฟางซิ่วพยักหน้า “ตกลง ฉันจะออกไปก่อน!”

ฟางซิ่วไปที่ชั้นสองทันที บนกำแพงเขาเห็นกุญแจแถวใหญ่แขวนอยู่บนกำแพง แต่ละดอกมีป้ายชื่ออยู่ หลังจากพบกุญแจของหอจดหมายเหตุแล้ว ฟางซิ่วก็หยิบมันออกมาทันทีและเดินไปที่หอจดหมายเหตุ

ในเอกสารสำคัญ ฟางซิ่วพบข้อมูลของนักเรียนทั้งหมด ตอนนี้

ฟางซิ่วได้ตรวจสอบข้อมูลของอาจารย์ทุกคนในสำนักงานและไม่พบใครที่ชื่อ หวังห่าว ดังนั้นจึงเป็นไปได้มากว่าเขาเป็นนักเรียนจากมัธยมศึกษาปีที่2

ฟางซิ่วพลิกดูชื่อของนักเรียนในแต่ละชั้นและแต่ละห้องทันที เมื่อเขาพบชื่อของ หวังห่าว เขาก็ดึงมันออกมาและวางไว้ด้านข้างทันที

ฟางซิ่วตระหนักว่าชื่อนี้ค่อนข้างธรรมดา จริง ๆ แล้วมีคนห้าคนชื่อหวังห่าวทั้งโรงเรียน ฟางซิ่วใช้สายตา มองผ่านๆทีละคนเท่านั้น

ฟางซิ่ว ใช้ชื่อนักเรียนทั้งห้าคนที่ชื่อ หวังห่าว และเริ่มค้นตั้งแต่ปีแรกของโรงเรียนมัธยม เขาตัดสินใจไล่ดูทีละคนเพื่อดูว่าเป็นคนไหน

เขายืนอยู่หน้าชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 ห้อง 3 ครูหญิงสาวในห้องเรียนสังเกตเห็นเขาทันทีและหยุดบรรยาย “โจว? เกิดอะไรขึ้น?”

ฟางซิ่วพูดอย่างเขินอาย “ขอโทษนะ มีนักเรียนชื่อหวังห่าวในชั้นเรียนของคุณหรือเปล่า? คุณช่วยโทรหาเขาสักครู่ได้ไหม”

อาจารย์หญิงหันกลับมามองโต๊ะหน้าห้องเรียนทันที เธอตะโกนว่า "หวังห่าว ออกมาสักครู่"มีการถกเถียงกันมากมายในห้องเรียน เด็กชายตัวเตี้ยชื่อ หวังห่าว เดินออกไป เขาดูหวาดกลัวเล็กน้อย

“ครูครับ ตามหาผมทำไม”

ฟางซิ่วมองไปที่เขา ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้น ดังนั้นเขาจึงหาข้อแก้ตัวโดยไม่ตั้งใจ “คุณรู้จักคนชื่อซีเจียไหม”

อีกฝ่ายส่ายหัว ฟางซิ่วพูดทันที

"ไม่มีอะไรหรอก เธอกลับไปเรียนได้แล้ว!"

ฟางซิ่วค้นหาทีละคนจนกระทั่งในที่สุดเขาก็มาถึงเกรด 12 ห้อง 6 เมื่อนักเรียนชื่อ หวังห่าว เดินออกไป ฟางซิ่ว ก็ล็อคตัวเขาทันที เขาดูเด็กกว่าในรูปเกือบสิบปี

หลังจากหายไปสิบปี เขาดูเหมือนโอตาคุแต่หล่อขึ้นมาก ในโรงเรียนมัธยม ผู้ชายคนนี้ถือได้ว่าเป็นคนที่หล่อที่สุดในชั้นเรียน

อย่างไรก็ตาม เขา ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในที่สุดเขาก็พบผู้ชายคนนี้ ท้ายที่สุดเขามีชื่อของผู้อพยพ ฟางซิ่วยังคงรู้สึกระแวดระวังเล็กน้อย เขาคิดว่าเหตุการณ์นี้คงจะลำบากเหมือนสามหนุ่มก่อนหน้านี้ แต่มันจบลงอย่างราบรื่นซึ่งทำให้ ฟางซิ่ว ประหลาดใจมาก