ตอนที่ 161 อัลตร้า อินสติงค์

[ราชานรก เรย์ลี่: [ หมัดร้อยมังกรสังการ ] ฉันรู้สึกว่า มันน่าจะมีความแข็งแกร่งพอๆ กับ [ หมื่นดาบหวนกลับสู่นิกาย ] ในอันดับที่ 2 ของ [ อันดับวิชาดาบ ] เลย ]

[หนวดขาว นิวเกต: แน่นอน แต่วิชานี้ดูเหมือนจะแข็งแกร่งกว่า ]

[ตาเหยี่ยว มิฮอว์ค: แม้ว่านามิ จะได้รับการสั่งสอนวิชาดาบมาจากหลี่ฟาน แต่เธอก็คงยังไม่ได้เรียนรู้ [ หมื่นดาบหวนกลับสู่นิกาย ] หรอก ]

[ผมแดง แชงค์: อย่าพูดแบบนั้นสิตาเหยี่ยว หลี่ฟานเก่งมากในการสั่งสอนลูกศิษย์ของเขา บางทีสองสามวันสามวันที่ผ่านมานี้ นามิอาจจะเรียนรู้มันไปแล้วก็ได้ ]

[คิซารุ โบซาริโน่: เฮ้! ผมแดง นี่มันไม่ใช่เรื่องสยองขวัญนะ อย่าพูดเรื่องอะไรที่ไร้สาระแบบนี้ออกมาสิ ]

[หมัดเหล็ก การ์ป: ถ้านามิสามารถใช้ [ หมื่นดาบหวนกลับสู่นิกาย ] ได้ ไคโดก็คงจะไม่ถูกเธอฆ่าจนเหลือแต่กระดูกหรอกนะ? ]

[ร้อยอสูร ไคโด: ไอ้สารเลวการ์ป แกพูดเรื่องไร้สาระอะไร เชื่อไหมว่าชั้นจะไปถล่มกองบัญชาการกองทัพเรือของแก? ]

[ราชสีห์ทองคำ ชิกิ: ไคโด นายจะไปเมื่อไหร่? ทำไมพวกเราไม่ไปด้วยกันล่ะ? ยังไงก็เถอะ หนวดขาว บิ๊กมัม ทำไมพวกเราที่เคยอยู่กลุ่มโจรสลัดร็อคส์ ถึงไม่ไปที่กองบัญชาการกองทัพเรือ และสั่งสอนพวกหทารเรือด้วยกันล่ะ? ]

[เซ็นโกคุ พระพุทธองค์: ชิกิ ถ้าแกกล้ามาอีกรอบ ฉันจะฆ่าแกทันที! ]

[โมโมะอุซางิ กิออน: ราชสีห์ทองคำ ชิกิ นายมันอันตรายเกินไป และกองทัพเรือของอย่างพวกเรา ก็คงจะไม่สามารถปล่อยให้นายมีชีวิตอยู่อีกต่อไปได้ ]

[ราชสีห์ทองคำ ชิกิ: เจีย ฮ่าๆๆ กลัวฉันงั้นหรอ กองทัพเรือ! ]

[หนวดขาว นิวเกต: ฉันไม่สนใจคำพูดของนายหรอกชิกิ ]

[บิ๊กมัม ชาร์ล็อตต์ หลินหลิน: ชิกิ หยิ่งผยองให้น้อยลงหน่อย! แต่ถ้านายมอบ [ ยาสุฮุซะ ] ให้กับฉัน ฉันก็อาจจะพิจารณาคำชวนของนายก็ได้นะ ]

[ร้อยอสูร ไคโด: ชิกิ แกกำลังวางแผนที่จะใช้กองทัพเรือเพื่อลอบฆ่าพวกเราด้วย [ ยาสุฮุซะ ] และเปลี่ยนพวกเราให้กลายเป็นตุ๊กตาของแกใช่ไหม? ฉันได้ยินมาว่าแกกำลังสะสมตุ๊กตาอย่างบ้าคลั่งเมื่อเร็วๆ นี้ ]

[ราชสีห์ทองคำ ชิกิ: เจีย ฮ่าๆๆ เป็นไปได้ยังไง พวกเรารู้จักกันมาตั้งนานนะ ]

[หนวดขาว นิวเกต: ก็เพราะพวกเรารู้จักกันมานานไง ชิกิ หากเพื่อบรรลุจุดประสงค์ของนาย นายก็ยินดีที่จะทำทุกอย่างที่นายต้องการ ]

“ชิ๊ หนวดขาว แกเป็นคนที่เข้าใจฉันจริงๆ” บนเกาะลอยฟ้า ชิกิบ่นพึมพำ ก่อนที่เขาเหลือบมองไปที่ตุ๊กตาศพของโมเรียและคนอื่นๆ ที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา

“ความสามารถของโมเรียมันสะดวกจริงๆ ตราบใดที่ฉันมี [ ยาสุฮุซะ ] ฉันก็สามารถมีพลังของผลเงาได้”

“มันคงจะดี ถ้าฉันสามารถฆ่าผู้ใช้พลังผลปีศาจที่น่าสนใจได้ และหลังจากนั้น ฉันก็จะกลายเป็นคนที่มีความสามารถหลากหลายผลปีศาจ ฮ่าๆๆ”

กองบัญชาการกองทัพเรือ เซ็นโกคุขมวดคิ้วแน่น

แม้ว่ามันจะเป็นเพียงคำพูดที่ไม่จริงจังของชิกิ แต่เซ็นโกคุก็ต้องเก็บมันมาคิด

เมื่อไม่นานมานี้ ในตอนที่กองกำลังหลักส่วนใหญ่ของกองทัพเรือไม่ได้อยู่ที่มารีนฟอร์ด ชิกิได้บุกมาที่มารีนฟอร์ดด้วยตัวคนเดียว และยังสามารถหนีออกไปได้

และในตอนนี้ ชิกิยังบอกว่าเขาจะมาที่มารีนฟอร์ดอีกครั้ง พร้อมกับเชิญหนวดขาวและจักรพรรดิคนอื่นๆ มาด้วย เซ็นโกคุจะไม่สนใจได้อย่างไร

‘หวังว่ากองทัพเรือจะได้รับรางวัลที่ยอดเยี่ยมจากรายการทองคำ เพื่อทำให้เหล่าทหารเรือแข็งแกร่งขึ้น’

‘ฉันไม่รู้ว่า รายการทองคำจะเริ่มออกรางวัลที่ยอดเยี่ยม โดยเริ่มจากอันดับที่ 11 หรือไม่’

'และถ้ามันเป็นแบบนั้นจริงๆ  กองทัพเรือก็จะกลายเป็นผู้ที่ได้รับผลประโยชน์มากที่สุด ในรายการจัดอันดับครั้งนี้'

เซ็นโกคุคิดในใจ

…

— [ อันดับศิลปะการต่อสู้ ] อันดับที่ 1 [ อัลตร้า อินสติงค์ (แก่นแท้แห่งอัตนิยมขั้นสมบูรณ์) ] ผู้ใช้ หลี่ฟาน —

— หนึ่งในทักษะของพระเจ้า และเป็นทักษะที่ลึกลับที่สุด นี่คือการระเบิดพลังที่อยู่เหนือทุกสิ่งออกมา เพื่อไปให้ขีดจำกัดสูงสุดที่สามารถไปถึงได้ของผู้ใช้ และแม้แต่เทพเจ้าแห่งการทำลายล้าง ก็ยังไม่สามารถฝึกฝนมันได้ —

— ผู้ใช้จะมีพละกำลังและพลังป้องกันเพิ่มขึ้นถึงขีดสุด และร่างกายก็จะทำการตอบสนองกับปฏิกิริยาต่าง ๆ ได้อย่างอัตโนมัติ เพราะไม่มีการควบคุมจากความรู้สึกนึกคิดใดๆ —

เมื่อเห็นการปรากฏขึ้น และการคำแนะนำของอันดับที่ 1 ใน [ อันดับศิลปะการต่อสู้ ]

พื้นที่แสดงข้อความก็หยุดไปชั่วคราว ก่อนที่ข้อความจำนวนมากจะปรากฎขึ้นมาอย่างต่อเนื่องในพริบตา

เกือบทุกคนในรายการที่สามารถฝากข้อความเอาไว้ได้ ต่างก็กำลังพากันฝากข้อความอย่างบ้าคลั่ง

[ตาเหยี่ยว มิฮอว์ค: แม้แต่ในรายการ [ อันดับศิลปะการต่อสู้ ] หลี่ฟานก็ยังได้รับอันดับที่ 1 !! ]

[อิม: หนึ่งในทักษะของพระเจ้า และแม้แต่เหล่าทวยเทพก็ยังยากที่จะฝึกฝนได้ หลี่ฟาน ทำไมนายถึงสามารถใช้วิชานี้ได้? นายเป็นพระเจ้าอย่างงั้นหรอ? ]

[ผมแดง แชงค์: ฮ่าๆๆ หลี่ฟานในร่างผมเงินแบบนี้ เขาดูน่าเกรงขามมากจริงๆ ]

[หนวดขาว นิวเกต: ท้องทะเลดูเหมือนจะหลีกทางให้กับหลี่ฟาน และไหลออกไปที่อื่น ฉันไม่สามารถเข้าใจศิลปะการต่อสู้แบบนี้ได้จริงๆ ]

[ฟาวเวอร์ วิสต้า: แค่เพียงชี้นิ้ว ท้องทะเลก็หายไปแล้ว? นี่มันพลังอะไรกันเนี่ย! ]

[ซาโบ้: น่าเสียดายที่ไม่มีคู่ต่อสู้ในการสาธิตนี้ ไม่อย่างนั้น พวกเราก็จะสามารถรับรู้ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับพลัง [ อัลตร้า อินสติงค์ ] ของคุณหลี่ฟานได้ ]

[ชาร์ล็อตต์ สมูทตี้: คุณหลี่ฟาน คุณเป็นพระเจ้าจริงๆ อย่างงั้นหรอ? ]

…

"อาจารย์หลี่ฟาน คุณเป็นพระเจ้าจริงๆ เหรอ?”

“เป็นไปได้ไหมว่า... ฉันกำลังรับใช้พระเจ้าอยู่”

มองไปที่หลี่ฟานที่นอนอยู่บนเตียง และกำลังปล่อยให้เธอนวด ดวงตาของโรบินก็ดูเป็นประกายเป็นประกายขึ้นมาทันที

“[ อัลตร้า อินสติงค์ ] แม้ว่ามันจะเป็นพลังที่เหล่าทวยเทพ ก็ยังยากที่จะฝึกฝนได้สำเร็จ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะต้องมีแค่พระเจ้าเท่านั้น ที่สามารถฝึกฝนมันสำเร็จได้”

หลี่ฟานหันหน้ากลับมามองโรบินด้วยรอยยิ้ม

"ฉันเข้าใจแล้ว" โรบินยิ้ม เธอยังคงเหยียดมือกดไปที่น่องของหลี่ฟาน และค่อยๆ ขยับขึ้นไปเรื่อยๆ

‘เจ้าเล่ห์จริงๆ อาจารย์หลี่ฟาน คุณไม่ได้ปฏิเสธว่าคุณเป็นพระเจ้าด้วยซ้ำ’

มองดูหลี่ฟานที่กำลังนอนหลับตา และกำลังเพลิดเพลินไปกับการนวดของเธอ โรบินก็คิดขึ้นมาในใจ

'อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเมื่อก่อนคุณจะไม่ใช่พระเจ้า แต่ด้วยพลังอันยิ่งใหญ่และร่างกายอมตะ ตอนนี้คุณก็คงจะกลายเป็นพระเจ้าไปแล้ว'

‘ถ้าฉันไม่ได้เป็นลูกศิษย์ของคุณ ฉันก็คงจะไม่สามารถมีชีวิตที่มีความสุข และสงบสุขแบบนี้ได้ ไปตลอดชีวิต’

ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มและอ่อนโยนของหลี่ฟาน โรบินก็รู้สึกซาบซึ้งมากในขณะนี้ และเธอก็ยังรู้สึกอีกว่า การที่เธอตัดสินใจมาพบกับหลี่ฟานในวันนั้น มันเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดในชีวิตของเธอ

ด้วยเหตุนี้ โรบินจึงล้มตัวลง และฝังร่างของเธอเอาไว้ในอ้อมแขนของหลี่ฟานโดยไม่ได้ตั้งใจ

หลี่ฟานลืมตาขึ้น ในขณะที่มองไปที่โรบิน และหลังจากที่ลังเลเล็กน้อย เขาก็วางมือบนหลังของเธอและตบเบาๆ

…