ตอนที่ 156 ถึงเวลาปลดเเอก

หลังจากที่โนจิโกะเล่าเรื่องการมาถึงของโดฟลามิงโก้ให้เธอฟังอย่างรวดเร็ว รีเบคก้าก็รีบเดินไปหยุดอยู่ด้านหน้าของหลี่ฟานทันที

“อาจารย์หลี่ฟาน ตอนนี้ฉันต้องขอตัวไปแก้ปัญหาครอบครัวของฉันก่อน”

ในเวลานี้ สายตาของรีเบคก้าดูแข็งทื่อ และฉายแสงด้วยความเกลียดชัง ต่างไปจากสายตาของเด็กสาววัย 16 ปีอย่างสิ้นเชิง

“ไปเถอะ จำไว้ว่าเธอต้องกลับมาอย่างปลอดภัย” หลี่ฟานตอบ

"ค่ะ!"

หลังจากพูดจบ ชุนโปก็ถูกใช้งานออกมา และร่างของรีเบคก้าก็ได้หายไปจากโรงฝึกทันที เธอกำลังไล่ตามโดฟลามิงโก้ที่ยังหนีไปได้ไม่ไกลอย่างรวดเร็ว

"อาจารย์หลี่ฟาน พวกเราสามารถไปช่วยรีเบคก้าได้ไหม?” โนจิโกะถาม

“ไปได้ ถ้าเธอต้องการ” หลี่ฟานพยักหน้า

“มันคงจะเป็นเรื่องดี ในการเพิ่มประสบการณ์การต่อสู้ของเธอ”

“เพียงแต่ว่า มันจำกัดแค่เธอกับซาดี้เท่านั้น”

โนจิโกะและซาดี้ ไม่ได้เป็นลูกศิษย์อย่างเป็นทางการของหลี่ฟาน และไม่ได้รวมอยู่ในขอบเขตเงื่อนไขของระบบ

และแม้ว่าความสามารถในการต่อสู้ของทั้งสองคนจะเพิ่มขึ้น แต่มันก็ยังด้วยกว่ารีเบคก้ามาก

การต่อสู้ครั้งนี้ มันเป็นการต่อสู้ของรีเบคก้า และมันก็หมายความว่า รีเบคก้าจะต้องได้รับการยอมรับจากผู้คนที่เพียงพอ

พูดอีกอย่างก็คือ แม้ว่าโนจิโกะและซาดี้จะออกไปช่วยรีเบคก้า แต่มันก็ยังไม่ผิดกฎของระบบ และยังทำให้เขาสำเร็จภารกิจของรีเบคก้าได้อยู่ดี

แต่ถ้าเปลี่ยนเป็นนามิหรือคนอื่นๆ ภารกิจของรีเบคก้ามันก็คงจะล้มเหลวทันที

“ฉันเข้าใจแล้ว!” โนจิโกะยิ้มและพยักหน้าให้กับหลี่ฟาน ก่อนที่จะมองไปที่ซาดี้

"ซาดี้ ไปช่วยรีเบคก้าด้วยกันเถอะ"

"แน่นอน! เบบี้ไฟว์ เธอเองก็ต้องไปด้วย”

หลังจากพูดจบ ซาดี้และโนจิโกะก็รีบออกไปจากโรงฝึกทันที พร้อมกับเบบี้ไฟว์ที่ติดตามมาอย่างใกล้ชิด

“ซาดี้ เธอต้องปกป้องโนจิโกะด้วยนะ!” เบลเมลตะโกนบอกซาดี้ พร้อมกับโบกมืออยู่หน้าประตู

“ไม่ต้องห่วงเบลเมล โนจิโกะจะต้องไม่เป็นไรอย่างแน่นอน” นามิเดินเข้าไปพูดกับเบลเมล

“โนจิโกะแข็งแกร่งมากในตอนนี้ ด้วยพลังของผลสั่นสะเทือน เธอจะไม่เป็นไร”

“ในเมื่อเมื่อเธอพูดแบบนี้ โนจิโกะก็คงจะไม่เป็นไรจริงๆ” เบลเมลตบไหล่นามิด้วยรอยยิ้ม

“ลูกสาวทั้งสองคนของฉันเข้มแข็งขึ้นมาก และฉันก็มีความสุขมากในฐานะแม่ ฮ่าๆๆ”

…

"อะไรกัน?! นี่มันกลีบดอกซากุระ?”

ไดอาแมนเต้ ผู้ซึ่งกำลังรีบกลับไปที่ปราสาทเดรซโรซ่าพร้อมกับซูก้า มีสีหน้าที่ตกตะลึง

“กลีบดอกซากุระ… มันดูสวยจังเลย” ดวงตาของชูก้าเป็นประกาย และเธอก็ต้องการจะเอื้อมมือออกไปแตะกลีบดอกซากุระ

“อย่าแตะต้องมัน!” โดฟลามิงโก้หันหลังกลับมาตะโกนเสียงดัง

แต่มันก็สายเกินไป เมื่อมือของชูก้าแตะไปที่กลีบดอกซากุระ เลือดของเธอก็พุ่งออกมาทันที

“เจ็บ! นี่มันอะไรกัน!” ชูก้าผู้ได้รับบาดเจ็บจาก “กลีบดอกซากุระ” ถามทั้งน้ำตา ในขณะที่มองดูกลีบดอกซากุระมากมายที่กำลังรายล้อมพวกเขา

“ดอฟฟี่ นี่คือพลังของ ‘เซ็มบงซากุระ’ ใช่ไหม?” ไดอาแมนเต้ถามอย่างไม่แน่ใจ

“หลี่ฟานโจมตีพวกเรางั้นเหรอ?”

‘มันควรจะเป็นพลังของ ‘เซ็มบงซากุระ’ แต่ไม่ใช่ของหลี่ฟาน’ โดฟลามิงโก้เงยหน้าขึ้น และมองขึ้นไปบนท้องฟ้า

ไม่ไกลนัก รีเบคก้าใช้นิ้วชี้ไปที่ด้ามดาบ และมองดูโดฟลามิงโก้และคนอื่นๆ อย่างเงียบๆ

อย่างไรก็ตาม รูปลักษณ์อันเงียบสงบนี้ ทำให้โดฟลามิงโก้รู้สึกถึงความเงียบสงบก่อนที่จะเกิดพายุขึ้น

“ฟุ ฟุ ฟุ มันมีอะไรผิดพลาดหรือเปล่า ทำไมเธอถึงยืนอยู่บนอากาศได้แบบนี้?”

มองตามโดฟลามิงโก้ขึ้นไป ไดอาแมนเต้ก็มองเห็นรีเบคก้าได้อย่างรวดเร็ว และในขณะนี้ เธอก็กำลังยืนขวางทางกลับไปปราสาทของพวกเขาอยู่

'การที่เธอสามารถยืนอยู่บนอากาศได้อย่างสบายๆ แบบนี้ มันหมายความว่าเธอสามารถเคลื่อนที่บนอากาศได้'

‘นอกจากนี้ ความเร็วของเธอก็ยังรวดเร็วมาก’

‘ด้ามดาบในมือของเธอ มันควรเป็นด้ามดาบเซ็มบงซากุระ’

‘หลี่ฟาน เขามอบเซ็มบงซากุระให้กับผู้หญิงคนนี้งั้นหรอ?’

โดฟลามิงโก้ขมวดคิ้ว และทำการวิเคราะห์สถานการณ์ตรงหน้าอย่างรวดเร็ว

ก่อนหน้านี้ ฮาคิสังเกตของเขาสามารถรับรู้ได้ว่า มีใครบางคนจากด้านหลัง แซงหน้าพวกเขาไปด้วยความเร็วที่สูงมากบนอากาศ

มองไปที่รีเบคก้าที่ยืนอยู่บนฟ้า คิ้วของโดฟลามิงโก้ก็ขมวดเข้าหากันมากขึ้น หลังจากที่เขานึกถึงวิชา [ ชุนโค ] ที่รายการทองคำได้แสดงให้เห็น

“ไดอาแมนเต้ แกเคยเสียใจที่ฆ่าแม่ของฉันไหม!” รีเบคก้าที่ตกลงมาจากอากาศ พูดกับไดอาแมนเต้เบาๆ

ไดอาแมนเต้หรี่ตาลง และดาบสองคมที่เรียวยาว ก็ปรากฎขึ้นมาในมือของเขา

“ลืมมันไปเถอะ คนอย่างแกคงจะไม่เสียใจอย่างแน่นอน” รีเบคก้าส่ายหัว และทำการโบกมือของเธอ

ทำให้กลีบดอกซากุระที่รายล้อมไดอาแมนเต้ และคนอื่นๆ อยู่ทั้งหมด ค่อยๆ กลับมารวมตัวกันเป็นใบดาบของด้ามดาบที่อยู่ในมือของรีเบคก้า

“ปลดปล่อยสวัสดิกะ เซ็มบงซากุระ คาเงโยชิ!”

ในขณะที่รีเบคก้าระเบิดแรงดันวิญญาณของเธอออกมา ใบดาบขนาดใหญ่ที่เรียวยาวหลายสิบเล่ม ก็ได้โผล่ขึ้นมาจากพื้นดิน และเข้าล้อมรอบรีเบคก้า โดฟลามิงโก และคนอื่นๆ เอาไว้

“โดฟลามิงโก้! ไดอาแมนเต้! ชูก้า! พวกนายทั้งหมดจะต้องจ่ายราคา สำหรับสิ่งที่พวกนายได้ทำลงไปในอดีต!”

ชูก้าที่ถูกรีเบคก้าเรียกชื่อของตัวเอง ก็เริ่มสั่นกลัวขึ้นมา และเธอก็กำลังจะร้องไห้

“ฟุ ฟุ ฟุ เธอแน่ใจนะ?”

“ฉันจำได้ว่าตอนที่ตาเหยี่ยวปลดปล่อยสวัสดิกะออกมา เขาสามารถใช้งานพลังของมันได้เพียงระยะเวลาสั้นๆ เท่านั้น”

“แม้ว่าหลี่ฟานจะเป็นคนสอนเธอ แต่มันก็คงจะเป็นไปไม่ได้ ที่เธอจะสามารถอยู่ในสภาวะนี้ได้เป็นเวลานาน”

เมื่อเห็นวิชาที่คล้ายกับ “กรงนก” ของเขา โดฟลามิงโก้ก็พูดด้วยรอยยิ้ม

ด้วยคมดาบที่อยู่รอบๆ ตัว โดฟลามิงก็รู้ว่าตัวเองไม่มีโอกาสที่จะหลบหนีได้ ตอนนี้เขาทำได้เพียงเลือกที่จะต่อสู้กับเธอเท่านั้น

และเขาก็ยังมีความกังวลอีกว่า หลี่ฟานอาจจะคอยดูอยู่ไม่ไกล หรือตามมาสมทบกับเธอทีหลังได้

“ตาเหหยี่ยว มิฮอว์ค เขาไม่มีแรงดันวิญญาณ ดังนั้นเขาจึงต้องใช้ความแข็งแกร่งทางกายภาพ เพื่อรักษาสภาวะบังไคเอาไว้เท่านั้น”

“แต่ฉัน… ฉันแตกต่างจากเขา โดฟลามิงโก้”

แสงสีทองส่องประกายในดวงตาของรีเบคก้า และรัศมีที่ครอบงำก็เข้าปกคลุมพวกโดฟลามิงโก้ทั้งสามคน

การสั่นสะเทือนทางจิตวิญญาณที่ทรงพลังนี้ ทำให้ดวงตาของซูก้ารู้สึกหวาดกลัวมากยิ่งขึ้นไปอีก และได้ทำให้เธอหมดสติไปทันที

เวลาเดียวกัน ในเดรซโรซ่า เนื่องจากการหมดสติของชูก้า ผู้ที่ได้กลายเป็นของเล่นด้วยความสามารถเธอ ก็เริ่มฟื้นตัวกลับมาเป็นเหมือนเดิมโดยอัตโนมัติ

ในช่วงเวลานี้ เดรซโรซ่ากำลังเต็มไปด้วยเสียงอุทานและความโกรธที่มีต่อโดฟลามิงโก้

“ถึงเวลาแล้ว พวกเราจะต้องนำเดรสโรซ่ากลับมาให้ได้!”

ไซรัสที่กลับมาเป็นมนุษย์อีกครั้งคำรามออกมา และรีบวิ่งไปที่เดรสโรซาด้วยความเร็วที่เร็วมากๆ

การที่พวกเขากลับคืนร่างมาเป็นมนุษย์ได้แบบนี้ มันก็หมายถึงการหมดสติของชูก้า หรือความตายของเธอ

และมันก็หมายความว่า จะต้องมีคนโจมตีชูก้าในขณะนี้ และไซรัสก็เชื่อว่านี่จะต้องเป็นฝีมือของรีเบคก้าอย่างแน่นอน

ในฐานะพ่อของรีเบคก้า และสามีของสการ์เล็ตต์ เขาทำได้เพียงพยายามอย่างเต็มที่ เพื่อกู้คืนประเทศที่อยู่ตรงหน้าของเขากลับมาให้ได้

การหมดสติของชูก้า มันเป็นเหมือนสัญญาณที่จุดประกายการปฏิวัติของเดรสโรซ่าขึ้นโดยตรง!

…