@Restaurant 16
“อื้อ...หมดแรงฉิบหาย” หลังจากจบงานศรารุจก็กลับบ้าน แต่ก่อนออกมาเขาเดินสวนหนุ่มอีกคนพอดี แต่ด้วยความเหนื่อยก็ไม่เลยไม่ได้ถามว่าติดต่อเรื่องอะไร
หนุ่มนั่นบอกว่ามาหาเจ้าของโฮสเทลซึ่ง ณ ตอนนี้คงหมายถึงโกศลไม่ใช่เขาถ้าหากเป็นหนุ่มธนาคารฝ่ายเร่งรัดคงไม่มาเวลาเกือบเช้าแบบนี้
Chat
Nutty : ความทรงจำของเรา
Nutty sent vdo
น้อยครั้งที่เขาจะแลกช่องทางติดต่อกับใครเพราะไม่อยากยุ่งยากอีก อาจเป็นเพราะเธอดันชื่อรัตนามั้ง ก็เลยได้อภิสิทธิ์เหนือทุกคน
รัตนาส่งคลิปที่มีแต่เสียงตับๆๆ กับคำพูดลามก ภาพก็มีแค่ท่อนเนื้อของเขาโดนสวบโดยกลีบของหญิงสาว
ศรารุจมองคลิปความยาวร่วมสิบนาทีเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ติดหน้าเขาหรือลูกค้าสาวคนนั้น
แล้วก็จริง มีแค่คว_และห_กำลังสวบกัน ในตอนท้ายมีน้ำพุ่งออกมาจากทั้งสอง
“นา...คุณโกรธผมมั้ย” จู่ๆ พ่อหม้ายก็พร่ำเผลอ
“ผมนอนกับผู้หญิงหลายคนตั้งแต่คุณตายจากไป มีอะไรกับคนพวกนั้นโดยที่ไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ ผมไม่ได้ทุกข์ใจเพราะคุณเลยเวลาที่อยู่กับผู้หญิงพวกนั้น ผมสนุกกับมันจนนึกเสียดายเวลาเสียโอกาสที่ผู้ชายทั่วไปควรมี ผมผิดต่อคุณมั้ย” ศรารุจยกมือปิดใบหน้า
เขาพยายามกลั้นน้ำตาที่มาจากความรู้สึกผิดข้างใน ลูกผู้ชายไม่ควรอ่อนแอแม้จะอยู่คนเดียว น้ำตามันไม่สมควรกับเรื่องพันธุ์นี้
“ผมรักคุณนะนา แต่ผมสนุกกับเซ็กส์ ไม่มีใครแทนคุณได้ต่อให้คนนั้นจะพยายามแค่ไหน ผมรักคุณในแบบของคุณ แต่ผมก็ชอบผู้หญิงพวกนั้นด้วย”
ศรารุจผล็อยหลับไปอย่างไม่รู้ตัว ไม่รู้ว่าเหนื่อยทางกายหรือทางใจกันแน่ แต่พ่อหม้ายเมียตายอยู่ในช่วงเหยียบเรื่องสองแคม
แคมเก่าก็ยังคงรู้สึกผิดและอาวรณ์ แต่แคมใหม่หลากหลายรสชาติก็เร้าใจติดใจจนยากจะถอนตัว
แอทเรสเตอรอง
“คุณคือเจ้าของที่นี่ใช่มั้ย”
“ติดต่อเรื่องอะไรครับ”
“ผมชื่อธนาธรนะครับ ผมจะรบกวนคุณช่วยดู...”
“คุณเป็นเจ้าหน้าที่แบงก์เหรอ ถ้าจะทวงหนี้ไปทวงอีกคนนะครับ” โกศลตาไวเห็นเอกสารเกี่ยวกับการเงินเขาเลยนึกว่านี้น่าจะเป็นเรื่องของศรารุจ
ลูกหนี้ตัวจริงของแท้
“ไม่ใช่ครับ! ผมจะขอข้อมูลเกี่ยวกับการใช้บัตรเครดิตหน่อย”
“ฮะ”
“ผมเห็นยอดใช้บัตรของแฟนมาที่นี่บ่อยก็เลยมาขอรายละเอียด”
“งามไส้!” โกศลไม่รู้จะบอกปัดยังไง
ธุรกิจของเขาบริการให้กับคนที่ต้องการประสบการณ์ตื่นเต้นเร้าใจแต่ใครจะคิดว่าผัวลูกค้าจะมาสืบการใช้งาน
“ข้อมูลอะไร! ผมให้ไม่ได้หรอก มันเป็นความลับของลูกค้า”
“ช่วยผมเถอะครับ ผมสงสัยจริงๆ”
“เขาใช้บัตรคุณมารูดรึเปล่าล่ะ”
“เปล่าครับ! แต่ผมเป็นคนจ่าย”
“งั้นก็ช่วยไรไม่ได้ครับ ความลับลูกค้าผมให้ข้อมูลคุณไม่ได้หรอก เชิญ!” โกศลเอาตัวรอดด้วยการเล่นลูกหัวหมอผสมโวยวาย
เก็ทแล้วว่าทำไมแพลตฟอร์มถึงบังคับให้ใช้บัตรเครดิตของผู้เข้าพักเป็นผู้จ่ายเท่านั้นก็เพราะอย่างนี้ นี้เอง
เผื่อป้องกันการโจรกรรม แอบอ้าง หรือเยาวชนต่ำกว่ายี่สิบปี หากชื่อผู้พักไม่ตรงกับบัตรเครดิตก็จะถูกปฏิเสธไม่ได้จอง
“ลืมดูเลยวะว่าห้องไหนวันไหน” หลังจากไอ้ธนาธรหน้าหวานคนนั้นเดินคอตกจากไปโกศลก็เพิ่งนึกออก
เขาไม่ทันดูว่าไอ้นั่นมาสืบพฤติกรรมเมียของมัน และเขาก็ควรดูวันที่และราคาเพื่อมาไล่ดูประวัติห้องพัก จะได้รู้ว่าใคร สาวคนไหนที่แอบหนีผัวมาเล่นเสียว
“หน้าจืดแบบนี้เมียคงเบื่อล่ะสิ แต่ก็สม!”
“อาสนสวัสดีค่ะ”
“อ้าว! วันนี้มาเร็วจัง”
“วันนี้เลิกเรียนเร็วค่ะ เมื่อกี้ลูกค้าเหรอ”
“เปล่าหรอก! เออแยม ถ้าหนูเจอคนนั้นอีกไล่กลับไปเลยนะ”
“มีเรื่องอะไรกันเหรอคะ”
“เรื่องมันยาวและละเอียดอ่อนน่ะ เอาเป็นว่าเราอย่าคุยกับเขานะ ถ้าเชิญออกแล้วเขาไม่ไปรีบบอกอา” โกศลมีหลายอย่างที่ยังไม่ได้บอกหลานสาวเสียทีเดียว เขาไม่รู้นี้ว่าแยมจะรับได้มากน้อยแค่ไหน และธุรกิจประเภทนี้ก็ใช่ว่าจะประกาศหาใครมั่วซั่วมาทำได้
เขามีศรารุจไว้ช่วยแบ่งเบาคอยเสนอความต้องการลูกค้าสาวๆ และมีแยมไว้มาช่วยจัดการรายละเอียดยิบย่อยต่างๆ แต่ก็ยังไม่กล้าบอกว่ามันมีอะไรบ้างในนั้น
คงต้องอาศัยเวลาและค่อยๆ เผยทีละอย่างสองอย่างให้เธอรู้
“วันนี้อารุจไม่มาเหรอคะ”
“ไม่หรอกมั้ง แล้วแต่มัน ถ้ามันเหงาไม่มีไรทำก็คงมาเอง”
“แล้วปกติอารุจไม่ได้เข้ามาช่วยดูเหรอคะ”
“อาทำคนเดียว เว้นแต่ไม่ไหวจริงๆ ถึงเรียกมัน”
“อ้อ...ค่ะ” หญิงสาวคิดว่าเพราะการสารภาพความในใจของเธอทำให้คนแก่กว่าลำบากใจ
ส่วนต่างเรื่องอายุที่มากถึงสิบสามปีและสถานะอาหลาน มันคงยากที่คนดีๆ จะรับได้
วันเวลาค่อยๆ ผ่านไปอย่างเชื่องช้า สาวน้อยวัยสิบแปดเหมือนคนอกหักอีกครั้ง แยมไปเรียนและมาทำงานโดยไม่ได้ใส่ใจกับสิ่งรอบตัว
“เออแยม! วันนี้มีบุ๊คเดียวตอนตีสอง เรากลับเลยก็ได้นะ”
“ตีสอง! เขามาทำอะไรคะ”
“เราเป็นโฮสเทลนะแยม ลูกค้าก็มาพักสิ”
“จริงเหรอคะ” หญิงสาวไม่ใช่คนโง่
แต่แยมยังไม่เห็นอะไรที่มันชัดเจน เธอรู้แค่ว่าที่นี่มีลูกค้าเขาพักวันละหนึ่งถึงสองห้อง และนอนแค่สามชั่วโมงต่อหนึ่งบุ๊คกิ้ง
“เออแยม! ได้ข่าวว่าไอ้รุจมันไม่สบายนะ วันนี้อาฝากซื้อข้าวไปให้มันหน่อยสิ” โกศลเลี่ยงบาลี
เขาดึงเพื่อนที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่เข้ามาดึงความสนใจ
“ฮะ! อารุจเขาป่วยเป็นอะไรคะ”
“สงสัยโรคคนแก่น่ะ”
“เอาดีๆ อาสน แยมจะได้ซื้อของไปเยี่ยมถูก”
“โอ๊ยหลาน! มันก็เป็นหวัดเป็นไข้ทั่วไปนี่แหละ เราอย่าเว่อร์ให้มันนักเลย”
“เอ้า! งั้นแยมขอตัวเลยนะคะ”
“จ้ะๆ เดินทางดีๆ ล่ะ อ้อ! ไอ้รุจมันคงนอนซมอยู่ในห้อง ข้าวปลาอะไรก็ไม่มีปัญญาหากินเอง ก่อนเข้าไปไม่ต้องโทรปลุกมันล่ะ กุญแจบ้านอยู่ในตู้จดหมายตรงกระถางต้นไม้ ไปถึงแล้วก็ไขเข้าไปได้เลย”
“ไม่ขออนุญาตก่อนมันจะดีเหรอคะอาสน”
“ก็คนป่วยมันหลับอยู่ แยมจะโทรปลุกคนป่วยให้ลงจากเตียงมาเปิดประตูให้รึไง”
“นั่นน่ะสิคะ! ได้ค่ะอาสนแยมเข้าใจแล้ว”
“ดีมาก! ขอให้โชคดีนะ หลานแยม” โกศลโบกมือให้และยิ้มเป็นนัยก่อนเธอจะคล้อยหลัง