บทที่ 85: เริ่มเปิดฉาก (2-2)
บทที่ 85: เริ่มเปิดฉาก (2-2)
“ฉันมาที่นี่เพื่อเล่าความจริงของโลกนี้แก่นายฟัง”
“….”
“โลกิ นายคิดยังไงเกี่ยวกับเรื่องเกมมือถือ? ในเกมกาชานี้ เนื้อเรื่องเป็นส่วนหนึ่งที่ผู้เล่นไม่ค่อยได้ให้ความสนใจมากนัก แต่จะเน้นไปที่เนื้อหาอย่างอื่นแทน ฉันเองก็เหมือนกัน พูดตรงๆ เนื้อเรื่องของพิกมีอัพนั้นค่อนข้างล้าสมัย โลกนี้นั้นไม่มีอะไรพิเศษให้น่าค้นหา และนายท่านส่วนใหญ่ก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีเนื้อเรื่องอยู่หรือไม่”
หญิงสาวดีดนิ้วของเธอ
ราวกับว่าฉากเวทีละครเปลี่ยนไป พื้นที่โดยรอบที่ปกคลุมไปด้วยความมืดก็เปลี่ยนเป็นสถานที่อื่น
มันเป็นสถานที่ที่คุ้นเคย
เมืองอันเงียบสงบที่เป็นเวทีหลักของชั้น 5 และ 10
ทว่ามันมีความแตกต่าง ฉันมองไปรอบๆ แม่น้ำทางทิศตะวันออกที่เหือดแห้งไปหมด และป่าที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นป่าเขียวชอุ่มทางทิศเหนือ ตอนนี้เหลือเพียงรากและกิ่งก้านเท่านั้น ที่ราบที่เคยถูกปกคลุมไปด้วยหญ้ก็าถูกแยกออกจากกัน เผยให้เห็นดินสีแดง เมืองที่ตอนนี้กลับกลายเป็นเพียงซากปรักหักพัง
และเหนือสิ่งอื่นใด ท้องฟ้านั้นมืดสนิท
ไม่ใช่เพราะมันกลายเป็นกลางคืนแล้ว หากเป็นเช่นนั้นฉันก็ไม่อาจมองเห็นสิ่งใดได้เลย
มันเป็นภาพที่ไม่คุ้นเคยเลยสักนิดเดียว
“นายรู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน?”
“ฉันไม่ได้สนใจอยากรู้หรอกนะ”
“ฉันขอโทษด้วยแล้วกันที่ฉันค่อนข้างจะขี้เล่นเกินไป สถานที่แห่งนี้คือเมืองเนลซา ตั้งอยู่บนทวีปทาเนีย คาบสมุทรฮาอิม อย่างที่นายเห็นมันถูกทำลายไปหมดแล้ว”
หญิงสาวดีดนิ้วอีกครั้ง
สถานที่ก็เปลี่ยนไปอีกครั้งหนึ่ง
“นี่ ซิลเกีย ไกอา เอโดร่า”
ด้วยการสะบัดนิ้วแต่ละครั้ง ฉากหลังก็เปลี่ยนไป
ภูมิประเทศแตกต่างกันออกไป แต่ทั้งหมดมีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันนั้นคือ
ไม่เห็นแม้แต่มนุษย์เลยสักคนเดียว ไม่ต้องพูดถึงสัตว์หรือแมลงเลย
ทุกที่กลายเป็นซากปรักหักพัง
“ไพโอเนีย มาร์เดียน อิคาเดีย ริลเกีย ฮาลเซีย อรันเทีย ซิสเนีย และแม้แต่บาร์ดาเซีย นี่คือสภาพปัจจุบันของทุกภูมิภาคในทาวเนีย”
หลังจากยิ้มกว้างแล้ว เด็กสาวก็พูดต่อ
“นายคิดว่านิมฟ์เฮมแตกต่างออกไปงั้นเหรอ? น่าเสียดายทุกที่ที่เชื่อมกับโมเบียสก็เป็นเช่นนี้ โลกกว่าร้อยล้านโลกต่างถูกทำลายล้างจนหมดสิ้น”
ทุ่งนากลับคืนสู่ความมืดมิดคล้ายในยามแรก
“มันเป็นหนังสือที่มีจุดจบที่กำหนดไว้ล่วงหน้า จบได้แย่มากด้วย ทุกอย่างมาถึงจุดสิ้นสุด ตัวละครในหนังสือหวังว่าจะเปลี่ยนตอนจบได้ แต่พวกเขาทำคนเดียวไม่ได้ เช่นนั้นควรทำยังไงดี? คำตอบนั้นง่ายมาก เราจำเป็นต้องนำตัวละครใหม่จากนอกหนังสือเข้ามา เราต้องเขียนเรื่องราวใหม่แม้ว่าสภาพแวดล้อมจะแตกสลาย แม้ว่าพื้นที่และมิติแห่งกาลเวลาจะพังทลายก็ตาม”
“….”
“สิ่งมีชีวิตในมิติที่สูงกว่าสามารถมองเห็นสาเหตุได้เพียงแค่สังเกตเท่านั้น นั่นคือเหตุผลที่พิกมีอัพถูกสร้างขึ้นไงล่ะ นายท่านโลกิ”
หลังจากเล่าเรื่องราวที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ เธอก็มองมาที่ฉันที่กำลังเบิกตากว้าง
"แล้ว?"
"แล้วงั้นเหรอ…?!"
“มีเหตุผลอะไรที่ต้องบอกเรื่องนี้แก่ฉันทั้งหมดด้วย?”
“ฉันมาขอความร่วมมือจากนาย”
“ความร่วมมือ?”
“ร่วมมือกับฉัน กอบกู้โลก…”
ฉันหยิบกริชออกมาจากด้านหลังเข็มขัดแล้วโยนมันออกไป
ชึ่บ
กริชแทงทะลุหน้าผากของหญิงสาวอย่างแม่นยำ
เลือดสีดำไหลออกมาจากระหว่างหน้าผาก
“พอฉันเริ่มอยากรู้ เธอก็ดันพูดแต่เรื่องไร้สาระและทำแส่หาเรื่องตลอดเลยนะ”
“คิดให้ดีโลกิ คำตอบของนายคือใช่หรือไม่ใช่?”
เมื่อหน้าผากของเธอผลิออกเป็นรอยมีดที่ปักอยู่ เธอก็หัวเราะเบาๆ
ฉันตอบกลับไป
“นังสารเลว”
จู่ๆ ก็ดึงฉันมายังสถานที่ที่น่าบัดซบแห่งนี้แล้วขอความร่วมมืองั้นเหรอ?
ฉันจะจัดการยัยบ้านั้นตอนนี้แหละ มันพูดมามากพอแล้ว
ฉันตั้งท่าต่อสู้และพึมพำ
“ฉันจะไม่ร่วมมือกับแกหรอก ถ้าอยากจะฆ่าฉันก็ลองดู แต่ฉันจะบดขยี้หัวแกให้เละเป็นชิ้นๆ เลย”
“พูดแรงจัง มันเจ็บนะเนี่ย ฮิฮิ ฮิฮิฮิ…”
ชึ้บ
กริชที่ติดอยู่บนหน้าผากของหญิงสาวถูกดึงออกมาด้วยมือของเธอ
เลือดสีดำที่ไหลออกมาจากบาดแผลหยุดลงและแผลก็สมานตัวทันที เลือดบนพื้นผสานกับเงาของหญิงสาว ฉันข่มใจที่อยากจะพุ่งใส่เธอและฉีกเธอออกจากกัน
*ฟู้วววว*
ฉันค่อยๆ ระบายความโกรธออกจากจิตใจ
ฉันมีทักษะที่เรียกว่าความสงบ ความโกรธในตอนแรกของฉันก็เริ่มบรรเทาลงได้บ้าง ทำให้ฉันสามารถประเมินสถานการณ์ได้อย่างใจเย็น
“ตอนนี้ฉันคงฆ่าแกไม่ได้”
ฉันเป็นแค่ฮีโร่ระดับ 1 ดาวเลเวล 10
ทักษะของฉันปานกลาง และทักษะอย่างอื่นของฉันยังไม่ถูกปลดล็อคด้วยซ้ำ
“ยังก่อน”
ถ้าฉันจะฆ่ามัน ฉันจะต้องแข็งแกร่งขึ้นก่อน
ไม่ว่ามันจะแข็งแกร่งแค่ไหน มันก็ต้องมีกลยุทธ์ในการเอาชนะอยู่เสมอ
ฉันหลับตาแล้วลืมตาอีกครั้ง
ฉันเริ่มมองเห็นชัดเจน
ฉันพูดว่า “ฉันไม่อยากคุยกับแก ส่งฉันกลับไปเดี๋ยวนี้”
“นี่น่าผิดหวังนิดหน่อยแฮะ… ฉันอุตส่าห์ใช้พลังงานและต้องแทรกแซงอย่างมากกว่าพานายมาที่นี่ได้”
หญิงสาวพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“โลกิ ฉันคาดหวังกับนายมาก มากกว่านายท่านคนอื่นๆ ในพิกมีอัพ กระทั่งผู้เล่นที่ระดับสูงมากกว่านายก็ยังเทียบไม่ได้ พวกนั้นเป็นเหมือนหิ่งห้อยหน้าดวงจันทร์ นายรู้ไหมว่าทำไม? เป็นเพราะว่านายแตกต่างและทำสำเร็จไม่เหมือนนายท่านคนอื่นๆ ยังไงล่ะ”
หญิงสาวดีดนิ้วอีกครั้ง
ข้อความโฮโลแกรมปรากฏขึ้นตรงกลางสนาม
[นายท่านเชื่อมั่นในความผูกพันของท่านกับเหล่าฮีโร่]
“นายน่าจะรู้ว่าประโยคนี้มาจากไหนใช่ไหม?”
ฉันรู้
มันเป็นส่วนหนึ่งของคำแนะนำที่ปรากฏขึ้นหลังจากบทช่วยสอน
“นายเป็นคนเดียวที่เขาใจความหมายของประโยคนี้อย่างแท้จริงในหมู่นายท่านร้อยล้านคน แค่นายเท่านั้น”
“แกกำลังพูดถึงเรื่องอะไร?”
หญิงสาวดีดนิ้วอีกครั้ง
ทิวทัศน์เปลี่ยนไปอีกครั้งและพื้นหลังที่ไม่คุ้นเคยพร้อมกับข้อความโฮโลแกรมก็ปรากฏขึ้นอย่างช้าๆ
[ชั้น 80]
[ประเภทภารกิจ – ซับซ้อน]
[เป้าหมาย – ไม่ทราบ]
“นายรู้ไหมว่านี่คือที่ไหน โลกิ?”
หญิงสาวยิ้มเจ้าเล่ห์
“นี่คือชั้นที่ 80 ของนิมฟ์เฮม เมื่อหกเดือนที่แล้ว”