บทที่ 84 : เริ่มเปิดฉาก (2-1)
บทที่ 84 : เริ่มเปิดฉาก (2-1)
ฉันชักดาบออกมาทันที
ฉันไม่รู้ว่าเป็นใคร แม้ว่ามันจะอยู่ตรงหน้าฉัน แต่ฉันก็ไม่สามารถเห็นรูปร่างหน้าตามันได้
แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันยืนยันได้ก็คือ ไอ้สารเลวคนนี้เป็นคนที่ทำให้ฉันมาอยู่ที่นี่
“ในที่สุดเราก็ได้พบกัน”
เสียงที่เหมือนเสียงขูดโลหะดังเข้าหูของฉัน
ฉันกำดาบในมือขวาแน่นขึ้น ข้อนิ้วของฉันกลายเป็นสีขาว
'... ฉันอยากจะฆ่ามัน'
เลือดและหยาดเหงื่อที่ฉันต้องหลั่งรินออกมา
สนามรบอันเลวร้ายที่ฉันต้องเผชิญมาทั้งหมด
ทั้งหมดเป็นเพราะไอ้สารเลวคนนี้แน่นอน
แม้ว่าฉันจะไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของมันได้ แต่เสียงของมันก็ยังคงชัดเจนในหัวของฉัน
ฉันหยิบโล่ออกมาแล้วถือไว้ที่แขนซ้าย
ฉันหายใจเข้าช้าๆ
ประเมินพลังที่ฉันมี
ฉันประเมินโอกาสเพื่อฆ่ามันด้วยความสิ้นหวัง เมื่อเปรียบเทียบระดับของฉันกับระดับของมัน...
ทันใดนั้นฉันก็ปวดหัวอย่างรุนแรง
“บ้าเอ๊ย...”
ฉันไม่เห็นทางออกเลย
ปัจจุบันฉันอยู่ในระดับ 10 แต่เป็นฮีโร่ระดับ 1 ดาว แค่ฮีโร่ที่มีทักษะระดับต่ำหกทักษะ แต่ทางกลับกัน พลังของมันมีมากมายนับไม่ถ้วน ฉันจำได้แม่นว่ามันกวาดล้างปาร์ตี้ที่สองของฉันซึ่งประกอบด้วยฮีโร่ระดับสูงสุด 6 ดาวและ 5 ดาวหกคนในเวลาไม่ถึง 10 วินาที
ฉันกระพริบตาเพื่อช่วยในการมองเห็นที่พร่ามัวของฉัน
มันอยู่ใกล้ๆ แต่รูปร่างของมันถูกบดบังด้วยหมอกแปลกๆ
ส่วนที่ดูเหมือนจะเป็นปากก็บิดเบี้ยว
“แกจะไม่พุ่งเข้ามาหาฉันเหรอ? แกกำลังไม่พอใจฉันไม่ใช่เหรอ?”
“ถ้าจะพูดเรื่องไร้สาระล่ะก็ เลิกกวนแล้วส่งฉันกลับไปดีกว่า”
“ฮิฮิ ดี ดีมาก อันที่จริงถ้าแกไม่มีความยับยั้งชั่งใจ แกคงตายไปแล้ว”
แขนของมันแกว่งไปมาขณะปรบมือ
อาการปวดหัวเริ่มรุนแรงขึ้น ฉันก้าวถอยหลังและตั้งท่าที่พร้อมจะเหวี่ยงดาบได้ทุกเมื่อ
“นี่เป็นวิธีการเลื่อนขั้นฮีโร่ทั้งหมดเหรอ?”
“ไม่ใช่เช่นนั้นหรอก แต่เพราะแกคือสิ่งมีชีวิตที่พิเศษ สถานที่แห่งนี้เป็นของขวัญสำหรับแก มันเป็นเวทีที่ฉันเตรียมไว้สำหรับแก นายท่านที่ครั้งหนึ่งเคยถูกจัดอันดับอยู่ระดับต้นๆ และเป็นความรุ่งโรจน์ของพิกมีอัพ”
หมอกปกคลุมสนามกระจายไป
และมันก็เผยตัวจริงออกมา...
'…ผู้หญิง.'
ไม่ เธอเป็นเหมือนเด็กสาวมากกว่าผู้หญิง
รูปร่างหน้าตาของเธอความสมบูรณ์แบบราวกับตุ๊กตา เด็กสาวสวมชุดเดรสสีดำพลิ้วไหวเดินมาหาฉันช้าๆ โดยมีนางฟ้าบินอยู่รอบตัวเธอ นางฟ้าคนที่พาฉันมาที่นี่
“ฉันไม่รู้จะแนะนำตัวเองกับนายยังไงเลย”
“ก็แค่บอกมาว่าเป็นนังสารเลว”
“ค่อนข้างจะปากร้ายนะ”
เด็กสาวยิ้มเหมือนภาพวาดแล้วดีดนิ้ว
เก้าอี้หุ้มหนังอันประณีตปรากฏขึ้น เธอนั่งบนนั้นและจ้องมองมาที่ฉัน
เมื่อมองอย่างใกล้ชิด เธอมีความคล้ายคลึงกับไอเซลล์มาก
ฉันรู้สึกว่าถ้าไอเซลล์โตขึ้น เธอก็คงจะมีหน้าตาแบบนี้
หญิงสาวสังเกตเห็นการจ้องมองของฉันและหัวเราะเบา ๆ
“ฉันไม่เหมือนไอเซลล์เลย ไอเซลล์ต่างหากที่ดูเหมือนฉัน เด็กคนนั้นเป็นร่างแยกของฉัน ถ้าจะพูดให้ชัดก็คงต้องบอกว่าเป็นร่างที่ 147,900,000 จะว่าไปตัวเลขนั้นเหมือนกับจำนวนยอดการดาวน์โหลดของพิกมีอัพว่าไหม?”
"…หมายความว่ายังไง?"
“ลองคิดดูสิ”
หญิงสาวหัวเราะเบาๆ และหยิบนามบัตรออกมาจากกระเป๋าของเธอ
ขณะที่เธอโยนมันออกมา การ์ดก็หมุนไปในอากาศและตกลงมาในมือของฉัน
ช่องชื่อเต็มไปด้วยอักขระพิเศษ
“เธอกำลังเล่นเกมกับฉันอยู่งั้นเหรอ?”
“ฉันไม่ได้มีเพียงแค่ชื่อเดียว ทุกชื่อของฉันขึ้นอยู่กับสถานการณ์”
ฉันขยำนามบัตรแล้วโยนมันลงพื้น จากนั้นก็กระทืบมัน
"หยาบคาย!"
ฉันจดจำรูปร่างที่แท้จริงของเธอไว้ในใจเพื่อที่ฉันจะได้ไม่ลืม จากนั้นฉันก็พูดว่า
“เธอเป็นคนพาฉันมาที่นี่เหรอ?”
"อาจจะเป็นแบบนั้น"
ฉันเกือบจะกระโดดพุ่งใส่เธอโดยไม่ตั้งใจ
เด็กสาวหรี่ตา ดูเหมือนรับรู้ถึงอารมณ์ของฉันดี
“อย่าเกลียดฉันมากเกินไปเลย กระทั่งฉันเองก็ไม่คาดคิดเลยว่านายจะถูกเรียกตัวไปที่โมเบียส มันเป็นอุบัติเหตุ เป็นความผิดพลาด”
“ฉันไม่สนใจเหตุผลหรอก ถ้าไม่อยากตายก็ส่งฉันกลับไป”
“ฮีโร่ระดับ 1 ดาวกระจอกๆ คิดจะฆ่าฉันเหรอ? ความทะเยอทะยานของนายอย่าทำอะไรเกินตัวไปหน่อยเลย นายคงไม่คิดอะไรแบบนั้นจริงๆ หรอกใช่ไหม?”
“ไม่แน่หรอก โอกาสอาจเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา”
“ถ้างั้น การฆ่านายในตอนนี้อาจเป็นวิธีแก้ปัญหาที่ดีสินะ”
แสงสีแดงวูบวาบในดวงตาของหญิงสาว
พร้อมกันนั้นเงาสีดำก็พุ่งขึ้นมาจากใต้เท้าของเธอ เล็งไปที่หน้าอกของฉัน
ฉันไม่ได้หลีกเลี่ยงมัน
“ความกล้าหาญของนายน่าประทับใจมากทีเดียว”
หอกหยุดอยู่ตรงหัวใจของฉัน
ขณะที่หญิงสาวยกมือ หอกก็กลับมาหาเธอ
'เธอยังไม่มีความตั้งใจที่จะฆ่าฉันจริงๆ'
ฉันบอกได้จากสถานการณ์
แม้ว่าฉันจะไม่สามารถวัดขีดจำกัดพลังของเธอได้อย่างแม่นยำ แต่มันก็น่าสะพรึงมาก เธอเข้าแทรกแซงโดยตรงในด่านภารกิจที่มีม่านกำแพงปกคลุม และยังเจาะเข้ามายังกระบวนการเลื่อนขั้นได้อีกด้วย
คงมีโอกาสหลายครั้งที่เธอสามารถจะกำจัดฉันได้
ทว่าเธอเลือกที่จะมองข้ามมันไปและเรียกฉันมาที่นี่ นั่นหมายความว่าเธอคงจะมีจุดประสงค์ที่แตกต่างออกไป ฉันระงับความคิดที่สับสนของฉัน
"ต้องการอะไร?"
"ไม่มีอะไรมาก ฉันแค่อยากจะคุยกับนาย”
"คุย?"
“ใช่ โลกิ นายท่านอันดับที่ 5 ของโลกและเป็นนายท่านผู้ไร้พ่าย ฉันเป็นแฟนคลับนายเลยนะ ในขณะที่เฝ้าดูนายเล่น ฉันก็ต้องประหลาดใจกับการเล่นเกมของนายไปกี่ครั้งแล้วนายไม่รู้หรอก ฮีโร่นิมฟ์เฮมอันทรงพลังของนายก็เป็นเป้าหมายในการเฝ้าระวังของสำนักงานใหญ่อีกด้วย ฉันจะปฏิบัติกับนายอย่างหยาบคายได้อย่างไรล่ะ?”
หญิงสาวหัวเราะคิกคักและลุกขึ้นจากเก้าอี้
เก้าอี้หายไปราวกับมีเวทย์มนตร์
“ฉันมาที่นี่เพื่อเล่าความจริงของโลกนี้แก่นายฟัง”