บทที่ 83 : เริ่มเปิดฉาก (2)
บทที่ 83 : เริ่มเปิดฉาก (2)
[ขอแสดงความยินดีกับการเลื่อนระดับดาวของท่านด้วย นายท่านโลกิ!]
ฉันรับหินสีรุ้งที่ไอเซลล์ยื่นมาให้ฉันโดยไม่พูดอะไร
[ด้วยสิ่งนี้ ท่านสามารถเลื่อนระดับเป็น 2 ดาวได้ และในอนาคตก็จะไต่ขึ้นไปจนถึงระดับ 7 ดาว! ทำลายหอคอยและกอบกู้โลก! วู้ฮู้!]
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าฉันสามารถไปถึงระดับ 7 ดาวได้ไหม”
[คิ๊กคิ๊ก แล้วใครล่ะจะไปถึงระดับ 7 ดาวได้ถ้าไม่ใช่ท่านโลกิ!]
หากเป็นแบบที่เธอว่า เซริสก็คงจะเป็นไปถึงระดับ 7 ดาวไปนานแล้ว
ฉันพยายามทุกวิถีทาง แต่ก็ไม่สามารถเลื่อนระดับเธอให้เป็นฮีโร่ระดับ 7 ดาวได้
[นายท่าน เริ่มการเลื่อนขั้นกันเถอะ!]
เสียงประตูเปิดดังเอี๊ยด
ประตูห้องสังเคราะห์เปิดออก
ฉันถือหินด้วยข้างหนึ่งแล้วเดินเข้าไปข้างในอย่างช้าๆ
ภายในห้องสังเคราะห์ที่มีวงกลมเวทมนตร์สีม่วงวาดอยู่ ประตูอีกบานก็เปิดออก
ฉันเข้าประตูที่สอง
ห้องเลื่อนขั้นอยู่ภายใน ห้องนั้นมีโครงสร้างเกือบจะเหมือนกับห้องสังเคราะห์ แต่วงกลมเวทย์มนตร์กลับกลายเป็นสีแดง และตรงกลางห้องมีแท่นบูชาเล็กๆ แต่ใหญ่พอที่จะวางก้อนหินได้ ฉันวางหินเลื่อนตำแหน่งไว้บนแท่นบูชา
แสงสีแดงจางๆ เล็ดลอดออกมาจากหินเลื่อนระดับ
ปัง
ประตูห้องสังเคราะห์ถูกกระแทกปิดเสียงดัง
ประตูห้องเลื่อนขั้นปิดลงทันทีหลังจากนั้น
การเลื่อนขั้น
เป็นหนึ่งในพื้นที่ที่นายท่านไม่สามารถมองเห็นได้
เมื่อเลือกฮีโร่และวัสดุดิบใส่เข้าไปในห้องเลื่อนขั้น ฮีโร่จะกลับออกมาในสถานะที่ได้รับการเลื่อนขั้นแล้ว นายท่านไม่มีทางเลยรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นข้างใน
แสงสีแดงพุ่งออกมาจากวงกลมเวทย์มนตร์
คล้ายกับแสงที่รอยแยกมิติมักจะเปล่งออกมา แต่กลับรู้สึกว่าสัมผัสเข้าถึงผิวหนังมากกว่า
มันเหมือนกับการจมลงไปในน้ำลึก
แสงสีแดงปกคลุมไปทั่วร่างกายของฉัน
เมื่อฉันลืมตาขึ้นอีกครั้ง
"ลูกรัก"
ห้องเล็กๆ และเรียบง่ายที่สร้างจากไม้
หญิงวัยกลางคนนั่งอยู่บนเก้าอี้โยก กำลังอุ้มทารกแรกเกิดไว้ในอ้อมแขนของเธอ
“เด็กดี เด็กดี”
"คุณเป็นใคร?"
ไม่มีการตอบสนอง
ผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะอยู่ในสภาพคล้ายกับ NPC บนชั้น 10
แต่เธอก็แตกต่างออกไปเล็กน้อย
ติ้ง
ฉันเอื้อมมือไปหาผู้หญิงคนนั้น แต่มือของฉันก็โดยสะท้อนดีดกลับออกมาจากกำแพงที่มองไม่เห็น
'แตะต้องเธอไม่ได้เลย'
ฉันมองไปรอบๆ ห้อง
มันเป็นสถานที่ที่ความกว้างน้อยกว่า 10 ตารางเมตร เฟอร์นิเจอร์เก่าและทรุดโทรม
ผู้หญิงผมสีดำและตาสีดำลูบไล้ทารกเบา ๆ แล้วพูดว่า “ลูกจะต้องกลายเป็นคนที่เก่งที่สุด”
สัมผัสของเธอเต็มไปด้วยความรัก
ฉันรู้ตัวตนของเด็กน้อยคนนั้นโดยสัญชาตญาณ
'ฮาน อิสลัต'
มันไม่ใช่ฉัน
ฉันไม่มีครอบครัวหรืออะไรแบบนี้หรอก
เดิมทีคนที่ควรจะอยู่ที่นี่แทนฉันก็คือฮานคนนั้น
ฉันนึกถึงยามที่ฉันได้มายังห้องรอครั้งแรก
ฮาน อิสลัต จากคาบสมุทรฮาอิม
ไอเซลล์เรียกฉันด้วยชื่อนั้น
ฉันมองไปที่หน้าต่างตรงมุมห้อง
เลยหน้าต่างไป มีความมืดแฝงตัวอยู่
“เด็กดี เด็กดี”
ไม่มีทางที่ฉันจะมาเสียเวลากับอะไรแบบนี้
มีประตูอยู่ทางด้านขวาของผนัง ซึ่งมันสามารถเปิดออกไปด้านนอกได้ ฉันคว้าลูกบิดประตู ครั้งนี้มันสามารถจับได้ ฉันเปิดประตูแล้วรีบออกไปข้างนอก
เมื่อฉันออกมา มันคือจัตุรัสของห้องรอ
ทว่าจัตุรัสนี้เปิดโล่งโดยไม่มีการตกแต่งใดๆ
มันไม่ใช่ห้องรอของนายท่านไรก็ได้ ฉันไม่สามารถบอกได้เลยว่าสถานที่แห่งนี้คืออะไร
ท้องฟ้าก็ไม่มีแสงสว่าง
ฉันเดินเข้าไปช้าๆ ผ่านห้องรอที่ว่างเปล่า
มีเพียงประตูเดียวในจัตุรัสตรงหน้า ไม่มีหอพัก โกดัง หรือศูนย์ฝึกอบรม
ฉันมองไปข้างหลังและประตูที่ฉันเพิ่งออกมาก็หายไป
ฉันมองไปข้างหน้า และป้ายชื่อที่ประตูเขียนว่า "รอยแยกแห่งของมิติและเวลา"
แกร๊กก
ประตูเปิดออกเสียงดัง และมีบางอย่างเดินมาจากในนั้นพร้อมด้วยแสงสว่าง
ปีกสองคู่ที่เปล่งประกายและละอองระยิบระยับ
ชุดเดรสสีดำและใบหน้าน่ารักอันเป็นเอกลักษณ์
“นี่ไอเซลล์เหรอ?”
ไม่ใช่ เธอคนนี้แตกต่างออกไป
เด็กน้อยคนนี้มีขนาดประมาณกำปั้น ไอเซลล์ไม่ได้ตัวเล็กขนาดนี้
นางฟ้าตรงหน้ากระพือปีกรอบตัวฉันและหัวเราะคิกคัก จากนั้นนิ้วเล็กๆ ของเธอก็ชี้ไปที่ด้านในของรอยแยกมิติ
“อยากให้ฉันเข้าไปเหรอ?”
เธอพยักหน้า
น่าสงสัย แต่การอยู่ที่นี่ก็คงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงอยู่ดี
ฉันหายใจเข้าลึกๆ และก้าวเข้าสู่รอยแยกมิติ
ตรงกลางห้องทรงกลมมีกระจกเพียงบานเดียว
"นี่คือ…?"
ปัง
ประตูที่ปิดลง นางฟ้ายังคงบินอยู่รอบๆตัวฉัน แสงสีดำเริ่มเล็ดลอดออกมาจากกระจก
และแสงสีดำสนิทนั้นก็ล้อมรอบตัวฉัน
แล้วฉันก็พบว่าตัวเองยืนอยู่คนเดียวในที่มืดมิด
"ดู ดุงงงง!"
“ดันเจี้ยนแห่งการจุติเปิดแล้ว!”
[คำเตือน! คำเตือน! คำเตือน!]
ทันใดนั้น ความกดดันที่รุนแรงก็ปกคลุมไปทั่วร่างกายของฉัน
"อึ๊ก…!"
ฉันทรุดตัวลงคุกเข่าข้างหนึ่ง
รู้สึกเหมือนมีคนกดฉันลงจากด้านบนด้วยเครื่องจักรอะไรบางอย่าง
ตาของฉันเริ่มพร่ามัว และเริ่มหายใจไม่ออก ถ้าฉันประมาทแม้แต่นิดเดียว ฉันก็รู้สึกว่าร่างกายของฉันน่าจะยับยู่ยี่และกลายเป็นเนื้อบด
“'ฮาน(★)' รู้สึกหวาดกลัว! ค่าสถานะทั้งหมดลดลง 30%”
ฉันชักดาบออกมาแล้วแทงมันลงไปที่พื้น
ฉันไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นพื้นดินหรืออะไร เพราะมันเป็นสีดำสนิท
ฉันเกาะด้ามดาบและอดทนอย่างสิ้นหวัง ร่างกายของฉันสั่นและมีเลือดไหลออกมาจากฟันที่กัดแน่น
ในสถานะการณ์แบบนี้ ฉันกำลังจะหมดสติ
ฉันจำเป็นต้องทำอะไรบางอย่าง
ดังนั้นในช่วงเวลาที่วิกฤต ฉันจึงกรีดแขนซ้ายตัวเองด้วยดาบเลือดหยดลงจากขอบใบมีด
ในขณะนั้น ฉันรู้สึกได้ถึงความรู้สึกของดาบที่ทะลุผ่านบางสิ่งบางอย่าง
“'ฮาน(★)' เข้าสู่สถานะบ้าคลั่งแล้ว!”
“'ฮาน(★)' หลุดพ้นจากอาการหวาดกลัว”
"ฮู้ว..."
"…ฮ่าา"
ฉันค่อยๆหายใจเข้าและหายใจออก
ฟื้นฟูร่างกาย
ฉันลุกขึ้นยืน
และมันก็ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน
[SS▩SH黑⊙∈※ Lv.999]
