บทที่ 82 : เริ่มเปิดฉาก (1)
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 82 : เริ่มเปิดฉาก (1)
ฉันลืมตาขึ้นมา
ท้องฟ้ายังคงหม่นหมอง ขณะที่ฉันหันหน้าไปก็เห็นเตียงที่คุ้นเคย บรรยากาศแบบนี้นั้นคงเป็นห้องของฉันในหอพัก
ฉันหมุนแขนซ้ายของฉัน ซึ่งเป็นส่วนที่ถูกเวทมนตร์ของนักบวชทมิฬทำให้มันขาดออกไป
มันเคลื่อนไหวได้เหมือนเดิม ไม่มีรูที่หน้าอกขวาของฉันด้วย
“ฉันยังไม่ตาย ฉันรอดแล้ว”
ฉันคิดว่าอาจจะไม่กลับมาซะแล้ว แต่ดูเหมือนว่าฉันจะรอดมาได้
ฉันลุกจากเตียงแล้วดูนาฬิกา เป็นเวลา 03.45 น. ตอนนี้ทุกคนในห้องรอคงจะหลับไปแล้ว
ฉันนอนลงและหลับตาลง แต่จิตใจของฉันก็ยังคงว้าวุ่น
ในที่สุดฉันก็ยอมแพ้และเดินไปที่ห้องโถง
อารอนกำลังนั่งอยู่บนโซฟาในห้องโถงและก้มศีรษะ
ฉันนั่งข้างเขาแล้วพูดว่า “สีหน้าดูไม่ดีเลยนะ”
“อ้าว พี่ครับ”
อารอนเงยหน้าขึ้นมองฉัน มีรอยคล้ำใต้ตาของเขา
“ผมรู้สึกโล่งใจที่พี่ปลอดภัย เราทุกคนเป็นห่วงพี่มากเลยนะครับ”
“ห่วงอะไรกัน นายผ่านการต่อสู้กับฉันมาตั้งเยอะ ทำไมถึงทำหน้ากังวลขนาดนี้?”
“ผมกำลังคิดถึงเหตุผลที่เราต้องสู้กันน่ะครับ”
“เหตุผลงั้นเหรอ?”
“หลังจากที่พี่ออกไป เมืองก็เต็มไปด้วยศพมากมายที่ถาโถมเข้ามา และ…”
สีหน้าของอารอนเปลี่ยนสีไป
ฉันไม่ต้องการให้เขาพูดอะไรต่อ ฉันพอที่จะเดาได้แล้ว
ภายในเมือง มี NPC พลเรือนจำนวนมากอาศัยอยู่
แม้ว่าพวกเขาจะเข้าไปหลบภัยภายในกำแพงเมือง แต่ก็มีการจำกัดจำนวนที่จะเข้าไปได้
การสังหารหมู่ที่เกิดจากศพเดินได้พวกนั้นมันต้องร้ายแรงมากแน่ๆ เจนน่า อารอน อีดิส และพวกเขาทุกคนคงเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด
ฉันมองไปที่อารอนที่จิบน้ำพร้อมกับขมวดคิ้ว
'ระดับความเครียดของเขาพุ่งสูงขึ้นหรือเปล่านะ?'
หากฮีโร่มีส่วนร่วมในการต่อสู้และฝึกฝนซ้ำๆ โดยไม่ได้พักผ่อน ความเครียดของพวกเขาจะสะสมมากเกินไปและนำไปสู่ภาวะซึมเศร้า
อีกอย่าง การได้เห็นการสังหารหมู่ครั้งใหญ่หรือการเสียชีวิตของเพื่อนที่สนิทระหว่างปฏิบัติภารกิจ ก็สามารถกระตุ้นให้เกิดภาวะซึมเศร้าได้เช่นกัน อาการซึมเศร้าเป็นสาเหตุสำคัญประการหนึ่งของการเสียชีวิตอย่างกะทันหัน
อารอนซึ่งจิบน้ำอยู่สักพักก็ลุกขึ้นจากที่นั่ง
“ผมจะเข้าไปข้างในก่อน พักผ่อนเยอะๆ นะครับพี่”
“พรุ่งนี้นายจะออกมาด้วยสีหน้าแบบนั้นอีกไหม?”
อารอนหัวเราะอย่างขมขื่นแล้วตอบว่า “พรุ่งนี้ผมก็หายดีแล้วครับ”
“ไปพักผ่อนเถอะ”
"ครับ"
อารอนโค้งตัวให้ฉันแล้วเดินกลับไปยังที่พัก
ฉันนั่งอยู่คนเดียวในห้องอันมืดมิดและจิบน้ำ
ฉันอดไม่ได้ที่จะนึกถึงคนที่พาฉันมาที่นี่
แม้แต่ครั้งนี้ก็เหมือนเดิม เพราะมีบางอย่างกระจายรอบตัวมัน ฉันจึงไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของไอ้สารเลวได้อย่างชัดเจน มีเพียงเสียงบาดหูที่เหมือนกำลังเอาช้อนขูดโลหะนั้นยังคงดังก้องอยู่โสตประสาทของฉัน
“มันบอกว่าจะรองั้นเหรอ?”
ถ้าฉันมีเวลา ฉันคงถามนักบวชทมิฬแล้ว เพราะตอนนั้นดูเหมือนเขาต้องการคุยกับฉัน แต่ฉันกลับลงมือฆ่าเขาไป
ในวันนั้น จนกระทั่งโคลอี้ตื่นขึ้นมาเตรียมของในตอนเช้า ฉันก็ยังนอนไม่หลับ
ฉันใช้เวาคิดทั้งคืน
ตอนนี้เมื่อการต่อสู้ครั้งใหญ่สิ้นสุดลง ฉันจำเป็นต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อลดความเครียด
เดิมทีมันเป็นหน้าที่ของนายท่านไรก็ได้ แต่เนื่องจากผู้ชายคนนั้นไม่สามารถทำหน้าที่นั้นได้ มันก็จึงไม่มีวิธีอื่น
หลังจากทักทายฉัน โคลอี้ก็กำลังเตรียมวัตถุดิบในครัวและพูดคุยกับฉันไปพลาง
“นำส่วนผสมทั้งหมดออกมาเลย ทำอาหารที่ดีที่สุดที่เธอสามารถทำได้”
เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ไม่นานก็พยักหน้าและนำส่วนผสมทั้งหมดออกจากที่เก็บ คนทำขนมปังคนใหม่ที่ติดตามโคลอี้ในครัวก็เริ่มแสดงทักษะของเธอเช่นกัน
เวลาของอาหารเช้าคือเวลาที่ทุกคนในห้องรอมารวมตัวกัน
บนโต๊ะมีอาหารจานใหญ่มากมาย เช่น เนื้อ ขนมปัง สลัด ซุป และอื่นๆ อีกมากมาย
เจนน่าเป็นคนแรกที่ออกมา เธอกระพริบตาด้วยความประหลาดใจ
“ทั้งหมดนี้มันอะไรเนี่ย? ไหงอาหารเช้ามันดูวิเศษได้ขนาดนี้”
“ทำไม ไม่ชอบเหรอ?”
"ไม่! ถ้ามันเป็นแบบนี้ตลอดไปฉันยิ่งจะดีใจต่างหาก!”
เจนน่ายิ้มและนั่งลง
ไม่นาน สมาชิกในห้องรอก็ออกมาทีละคน พวกเขาประหลาดใจมากเมื่อเห็นอาหารที่กองตรงหน้า จากนั้นพวกเขาก็มองมาที่ฉัน มันเป็นที่เข้าใจได้ เพราะฉันไม่ค่อยออกมากินข้าวพร้อมทุกคนเท่าไร
และมื้ออาหารก็เริ่มขึ้น
ฉันหยิบขนมปังขึ้นมาและสังเกตใบหน้าของสมาชิกคนอื่นๆ
“เจนน่าดูสบายดีเหมือนเคย อารอนก็เช่นกัน ออลก้าเองก็ปกติ”
ดูเหมือนพวกเขาจะอารมณ์ดีอยู่นะ
ฉันสังเกตสมาชิกของกลุ่มปาร์ตี้ที่ 2
สมาชิก 3 ดาวทั้งสองคนดูสบายดี อาเชอร์ก็ไม่ต่าง
ไม่จำเป็นต้องมองหาชูรอนและแม็คคิน เพราะสมาชิกคนที่ 5 ของแต่ละปาร์ตี้ไม่ได้อยู่กับเราแล้ว แม้ฉันไม่ได้อยู่ที่นั่นกับพวกเขา แต่ฉันก็รู้ว่าพวกเขาตายไปแล้วจากเสียงประกาศของระบบ
ก็คิดเอาไว้แล้วว่าจะเป็นแบบนี้ เพราะทั้งสองคนเข้าร่วมช้าและระดับของพวกเขานั้นต่ำเกินไป
'ดีก้า'
อุ๊ก อ้วกกกกกกก
ดีก้ากำลังอ้วกออกมา
อีดิสยืนขึ้นและเข้าไปดูแลดีก้า ก่อนจะพาเขาออกไป
การรักษาจิตใจของสมาชิกในปาร์ตี้ก็เป็นหนึ่งในบทบาทของนายท่านเช่นกัน
การต่อสู้ดุเดือด แต่มีผู้เสียชีวิตไม่มาก
นั่นอาจเป็นเหตุผลว่าทำไมเราถึงยังดูสบายดีกันอยู่
ถึงอย่างนั้น มันก็ใช่ว่าทุกคนจะอยู่ในสภาพที่สมบูรณ์แน่นอน
ความเครียดจะยังสะสม ไม่ว่าเราจะรู้ตัวหรือไม่ก็ตาม
และในวันนั้นช่วงเย็น เมื่อทุกคนกลับที่พัก
[ยินดีต้อนรับสู่พิกมีอัพ!]
นายท่านได้เข้าสู่ระบบแล้ว
[การโหลดเสร็จสมบูรณ์]
[ฟุ๊บ! (เลือก)]
ท้องฟ้าสว่างขึ้น
ฉันนั่งอยู่บนม้านั่งในจัตุรัส
ฉันรู้ว่านายท่านไรก็ได้จะเข้ามา
หินธาตุไฟเกรดต่ำได้รับเป็นรางวัลเคลียร์พื้นที่ชั้น 10
ในโกดัง ฉันเก็บหินธาตุน้ำและลมที่เรารวบรวมมาจากดันเจี้ยนประจำสัปดาห์เอาไว้เรียบร้อยแล้ว
น้ำเสียงที่ร่าเรงและการแจ้งเตือนก็ปรากฏขึ้น
[นายท่าน มีฮีโร่กำลังรอเลื่อนขั้นอยู่!]
[ฮีโร่เลื่อนขั้น – 'ฮัน(★)']
[คำแนะนำ : ในการเลื่อนระดับคุณจะต้องมีอาคารเสริมเพื่อสร้าง ‘ห้องสังเคราะห์’ และ 'ห้องเลื่อนขั้น']
หน้าต่างการทำงานของนายท่านปรากฏขึ้น
เขาแตะไปที่สิ่งอำนวยความสะดวกแล้ว
[คุณได้เลือกอาคารเสริม ‘ห้องสังเคราะห์’ และ 'ห้องเลื่อนขั้น' คุณต้องการเริ่มการสร้างหรือไม่?]
[ใช่ (เลือก) / ไม่ใช่]
คู รู รูร์
การสั่นสะเทือนเล็กน้อยทำให้ทั้งห้องรอสั่นไปหมด
[ห้องเลื่อนขั้นเสร็จสมบูรณ์แล้ว! นับจากนี้เป็นต้นไป จะสามารถเลื่อนขั้นฮีโร่ได้]
ถัดมา หน้าต่างสังเคราะห์อุปกรณ์ก็ปรากฏขึ้น
ภายในหน้าต่างสังเคราะห์ หินสีแดง น้ำเงิน และเขียวหมุนเป็นวงกลม
[เริ่มต้นการสังเคราะห์!]
[วัสดุที่เลือก – หินธาตุไฟเกรดต่ำ, หินธาตุน้ำเกรดต่ำ, หินธาตุลมเกรดต่ำ]
[ไอเทมที่สมบูรณ์ – หินเลื่อนขั้นเกรดต่ำ]
[อัตราความสำเร็จ – 87%]
[วิธีการสังเคราะห์ – อัตโนมัติ]
[คุณต้องการดำเนินการสังเคราะห์ต่อหรือไม่]
[ใช่ (เลือก) / ไม่ใช่]
[ทัง ทัง ทัง!]
[ติ๊ง!]
[เยี่ยม!]
[การสังเคราะห์เสร็จสมบูรณ์!]
[คุณได้รับ 'หินเลื่อนขั้นเกรดต่ำ'!]
เมื่อประตูเปิดออก ไอเซลล์ก็โผล่ออกมา
เธอถือหินสีรุ้งไว้ในอ้อมแขนของเธอ
[ขอแสดงความยินดีกับการเลื่อนระดับดาวของท่านด้วย นายท่านโลกิ!]