บทที่ 48 ภาพที่ทำให้ฉันพูดไม่ออก
แคร่ก, แคร่ก ฉันลุกขึ้นและไอแห้งๆ แสงจันทร์ส่องบนดาดฟ้า และเสียงที่เจาะแก้วหูของฉันก็จางหายไป เมฆที่ปกคลุมท้องฟ้าก็กระจ่างขึ้นแล้ว ทำให้พระจันทร์สว่างขึ้นในยามค่ำคืน ลูกน้องของฉันกำลังยืนมองมาที่ฉัน ฉันปาดเหงื่อที่ไหลลงบนหน้าผากแล้วเตรียมตัวออกเดินทาง 'อืม?' ฉันเบิกตากว้างและมองลงไปที่มือของฉัน แขนท...