ตอนที่ 20 : ลู่หมิงคือคนดี (2)

ตอนที่ 20 : ลู่หมิงคือคนดี (2)

หลังจากชั่งน้ำหนักว่าจะช่วยหรือไม่ ลู่หมิงก็ตัดสินใจเปิดหน้าต่างออกครึ่งหนึ่ง

ซอมบี้นับร้อยตัวได้ล้อมเมืองเอาไว้แล้ว ปัญหานี้จะต้องได้รับการแก้ไข

แน่นอนว่าเขายังได้คิดถึงความเป็นไปได้ที่อีกฝ่ายอาจจงใจใช้งานเขา แต่เขาก็ปัดความคิดนี้ทิ้งไปอย่างรวดเร็ว

ความจริงที่ว่าหวังซ่งสามารถดึงดูดซอมบี้มากมายขนาดนี้เข้ามาได้ในระยะเวลาสั้นๆ ได้บ่งบอกแล้วว่ามันมีซอมบี้อยู่แถวๆ นี้ และสำหรับลู่หมิง ซอมบี้ที่อยู่ใกล้ๆ ทุกตัวก็อาจเป็นภัยคุกคามต่อเขาได้ ดังนั้นมันจึงสะดวกกว่าที่จะล่อพวกมันออกมาจัดการในทีเดียว!

นอกจากนี้หวังซ่งยังมีอิสระที่จะทำอะไรก็ได้ และลู่หมิงก็ไม่อาจควบคุมเขาได้ เขาจะสร้างเซฟเฮาส์ใกล้บ้านของลู่หมิง ลู่หมิงก็ไม่อาจว่าอะไรได้ เมื่อเขาออกไปทำอะไรข้างนอก ลู่หมิงก็ไม่อาจแทรกแซงได้เหมือนกัน แม้ว่าเขาจะลากซอมบี้กลับมาที่เซฟเฮาส์ของเขา มันก็ไม่ผิดอะไร และลู่หมิงก็ไม่สามารถพูดอะไรได้เลย

สิ่งที่ลู่หมิงสามารถทำได้และต้องทำก็คือการกำจัดซอมบี้ทั้งหมดที่อยู่ใกล้บ้านของเขา ในขณะเดียวกันก็ต้องดูแลความปลอดภัยของเขาเองด้วย

“ซอมบี้ทุกตัวที่ฉันฆ่าหมายถึงซอมบี้ยักษ์ที่จะลดลงหนึ่งตัว!”

มันไม่มีอะไรผิดปกติกับสิ่งนี้เลย!

“ปัง!”

เสียงของหนังสติ๊กดังขึ้นเป็นจังหวะ และหวังซ่งก็ร่วมมือกับลู่หมิงที่กำลังล่อซอมบี้ไปยังป้อมปราการชั่วคราวที่ทำจากกำแพงและถังขยะตั้งแต่เช้า

หวังซ่งตะโกนออกมาเป็นครั้งคราว เพื่อดึงดูดความสนใจจากซอมบี้เข้ามา ซึ่งช่วยปกป้องความปลอดภัยของลู่หมิงได้เป็นอย่างดี

เมื่อเห็นว่าหวังซ่งก็ใช้ได้เหมือนกัน ลู่หมิงก็อดพยักหน้าไม่ได้

เด็กคนนี้ดูจะไม่มีเจตนาร้ายใดๆ เลย

งั้นมันก็ไม่จำเป็นต้องเปิดใช้งานโหมดป้องกันตัวเอง

…

หวังซ่งคือผู้ตื่น สมรรถภาพทางร่างกายของเขามีมากกว่าซอมบี้ทั่วไปประมาณสองเท่า และเขาก็มีประสบการณ์การต่อสู้ประมาณหนึ่งเลย

ส่วนลู่หมิง สิ่งที่น่ากลัวของเขาไม่ใช่ค่าสถานะเพียงอย่างเดียวเท่านั้น แต่เป็นทักษะการยิงหนังสติ๊กระดับเจ็ดที่ทำให้ลู่หมิงมีความสามารถในการสังหารระยะไกลที่อันตรายมากๆ

เมื่อทั้งสองร่วมมือกัน ด้วยการมีหวังซ่งเป็นโล่และลู่หมิงเป็นตัวสร้างความเสียหาย ในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง ซอมบี้ฝูงใหญ่ก็ถูกกวาดล้างไปจนหมด

หวังซ่งหอบหายใจหนัก และเหมือนจะหมดแรง ส่วนลู่หมิงก็รู้สึกปวดข้อมือขึ้นมาเหมือนกัน

อย่างไรก็ตาม ข่าวดีก็คือทักษะการยิงหนังสติ๊กของเขาก็ได้เลื่อนระดับขึ้นเป็นระดับแปด (98/800) แล้ว ไม่เพียงแต่การควบคุมของเขาจะดีขึ้นมาก แต่ค่าสถานะความว่องไวของเขายังเพิ่มขึ้นเป็น 0.8 หน่วยด้วย!

“สุดยอดเลยพี่ชาย!”

เมื่อหวังซ่งเดินมาทางบ้านของลู่หมิง เขาก็ชูนิ้วโป้งให้ลู่หมิงที่อยู่บนชั้นสอง อย่างไรก็ตาม ลู่หมิงก็ปิดหน้าต่างและดึงแผ่นเหล็กลงมาแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ได้สนใจหวังซ่งเลย

หวังซ่งหน้าชาไปเล็กน้อย แต่ในไม่ช้าเขาก็ปลอบตัวเองด้วยการกล่าวว่า “ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนรักสันโดษนะ”

หลังจากพึมพำออกมาแล้ว เขาก็พูดต่อออกมาอีก “แต่เขาก็เป็นคนดี เป็นคนดีจริงๆ”

เขาหันไปและกลับไปยังเซฟเฮาส์ของตัวเอง

…

“สถานการณ์ตอนนี้คือพวกซอมบี้ที่อยู่อีกฟากหนึ่งของสนามรบได้กระจายตัวออกไปแล้ว แต่ก็ยังไม่ทั้งหมด”

“มันมีซอมบี้จำนวนมากเหลืออยู่ตรงนั้น แต่ผมก็ระบุจำนวนที่แน่นอนไม่ได้เหมือนกัน”

เมื่อจำนวนเกินพัน มันก็เป็นเรื่องยากแล้วที่จะประเมินจำนวน อย่างไรก็ตาม เมิ่งเจียและจางหลี่ซินก็เข้าใจความหมายของหวังซ่ง

มันหมายความว่าพวกเขายังอยู่ห่างไกลจากรถหุ้มเกราะและอาวุธ และยังมีอุปสรรคที่ขวางกั้นอยู่ด้วย

ซอมบี้ที่พวกเขาสังหารไปในวันนี้เทียบได้แค่กับน้ำเพียงหยดเดียวในถังน้ำถ้าประเมินจากฝูงซอมบี้ที่อยู่ด้านนอก พวกเขาคิดว่าเมื่อจัดการกับซอมบี้ยักษ์แล้ว มันก็คงจะไม่มีอุปสรรคอะไรอีก แต่ใครจะรู้ว่าซอมบี้ยักษ์เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น…

ในขณะที่กำลังกินข้าว หวังซ่งก็กล่าวว่า “นี่คือสถานการณ์ในตอนนี้ แม้ว่าจะมีความช่วยเหลือของพี่หนังสติ๊ก แต่มันก็คงเป็นเรื่องยากที่จะจัดการซอมบี้จำนวนมากมายขนาดนั้นได้ในระยะเวลาสั้นๆ และถ้าผมออกไปล่อซอมบี้อีก มันก็คงจะอันตรายแน่ๆ พวกเราต้องคำนึงถึงเรื่องอุบัติเหตุที่อาจจะเกิดขึ้นได้ด้วย”

เกี่ยวกับเรื่องนี้ เมิ่งเจียก็ไม่อาจคิดแผนดีๆ ได้เหมือนกัน และจางหลี่ซิน เจ้าหน้าที่ของกองทัพก็ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเช่นนั้น

“หลังจากหอคอยปรากฏขึ้น การสื่อสารทั้งหมดก็ถูกตัดขาด และระบบระบุตำแหน่งก็ไม่ทำงานอีกต่อไป แม้แต่เครื่องรับส่งสัญญาณวิทยุและวิทยุของกองทัพก็ใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้แล้ว… ที่พักพิงคงจะรู้ว่าทีมของพวกเรามีปัญหาแล้ว แต่มันก็ไม่มีช่องทางติดต่อกันได้ ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าพวกเขาจะส่งกำลังเสริมมาช่วยพวกเราไหม”

แม้ว่าพวกเขาจะอยากส่งกำลังเสริมมาช่วย แต่พวกเขาก็ไม่รู้ว่าจะส่งมาตรงไหน…

หวังซ่งกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเข้าไปคำโต เช็ดปาก และกล่าวว่า “นั่นเป็นเหตุผลให้ผมมีไอเดียหนึ่ง ตอนนี้เรามาปักหลักกันอยู่ที่นี่และค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปกันเถอะ หลังจากพวกเราจัดการกับฝูงซอมบี้และได้รับรถหุ้มเกราะและอาวุธมาแล้ว พวกเราก็ค่อยวางแผนกันต่อ”

“เพราะยังไงมันก็มีผู้ตื่นถึงสองคนอยู่แุถวนี้ ซึ่งก็คือพี่หนังสติ๊กและผม แม้ว่าพี่หนังสติ๊กจะไม่ชอบคุยกับใคร แต่เขาก็เป็นคนดีและน่าเชื่อถือมาก ดังนั้นแถวนี้คงปลอดภัยแน่ๆ”

เมื่อพวกเขาได้ยินคำว่า ‘คนดี’ และ ‘น่าเชื่อถือมาก’ ทั้งจางหลี่ซินและเมิ่งเจียก็พยักหน้าเห็นด้วย

เมื่อพิจารณาอย่างรอบคอบแล้ว ทั้งสองจึงเห็นด้วยกับความเห็นของหวังซ่ง

การเอาชีวิตรอดควรเป็นสิ่งสำคัญที่สุด

แม้ว่าพวกเขาอยากจะทำภารกิจให้สำเร็จ แต่พวกเขาก็ต้องเอาชีวิตรอดไปให้ได้ก่อน

…

บ่ายสามโมงกว่าๆ ของวันนั้นเอง

ในขณะที่ลู่หมิงเพิ่งฝึกการใช้อาวุธเย็นเสร็จ เขาก็ได้ยินเสียงออดประตูอีกครั้ง

เขาเดินไปที่ประตู เปิดหน้าจออิเล็กทรอนิกส์ และเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความชอบธรรม

“มีอะไร?”

เมื่อได้ยินเสียงของลู่หมิงจากอินเตอร์คอม หวังซ่งก็ยิ้มและกล่าวว่า “ไม่มีอะไรครับ ผมแค่อยากมาทักทายเฉยๆ พวกเราตัดสินใจที่จะอยู่แถวนี้ไปสักพัก จากนี้เป็นต้นไป พวกเราถือว่าเป็นเพื่อนบ้านกันแล้ว พวกเรามาดูแลกันและกันดีกว่า”

ลู่หมิงกล่าว “ตามใจเลย”

จะเป็นเพื่อนบ้านหรือไม่ มันก็ไม่ได้สำคัญอะไรกับลู่หมิง

แต่การที่คนเหล่านี้มาที่บ้านของเขาวันละ 2-3 ครั้งก็เริ่มทำให้เขารู้สึกรำคาญอยู่เหมือนกัน

“ว่าแต่พี่ชายชื่ออะไรเหรอ?”

“ลู่หมิง”

“ผมชื่อหวังซ่งนะครับ และเพื่อนอีกสองคนของผม คนที่เป็นทหารชื่อจางหลี่ซิน และนักวิจัยที่เป็นผู้หญิงก็ชื่อเมิ่งเจีย”

“โอ้~~”

หลังจากลู่หมิงพูดจบ มันก็มีเสียง ‘ตี๊ด’ ดังขึ้น

มันเป็นลู่หมิงที่วางสายไปนั่นเอง

คราวนี้หวังซ่งก็มั่นใจเต็มที่แล้ว

“พี่ลู่หมิงคงจะเป็นคนที่ชอบความเป็นส่วนตัวของเขาจริงๆ…”

เขากดออดประตูอีกครั้ง

“อะไรอีก?” คราวนี้ เสียงของลู่หมิงเต็มไปด้วยความโมโห

เขาไม่สนใจว่าหวังซ่งและเพื่อนของเขาจะอาศัยอยู่ที่ไหน ตราบใดที่พวกเขาไม่ได้พักอยู่ในบ้านของเขาก็พอแล้ว แต่การที่พวกเขามารบกวนลู่หมิงวันละหลายๆ ครั้งมันหมายความว่ายังไงกัน?!

หวังซ่งยิ้มและกล่าวว่า “เปล่าครับ”

หลังจากนั้นเขาก็ชูมือขวาขึ้นมา และลู่หมิงก็เห็นว่าหวังซ่งกำลังถือกระเป๋าใบเล็กๆ เอาไว้ในมือขวา

“กระสุนหนังสติ๊กน่ะครับ ตอนที่พวกเราเก็บกวาดถนนก่อนหน้านี้ พวกเราจึงได้เก็บลูกบอลเหล็กบางส่วนกลับมาด้วย ผมจะทิ้งไว้หน้าประตูนะครับ พี่ค่อยมาเก็บไปละกัน”

“และผมเพิ่งเจอเครื่องกลึงเหล็กอยู่ใกล้ๆ นี้ พี่จางบอกว่าเขาสามารถใช้มันผลิตกระสุนให้พี่ได้ เดี๋ยวผมจะเอามาให้นะครับถ้าพี่จางทำเสร็จแล้ว”

ลู่หมิงเงียบไปสักพักก่อนที่จะพูดออกมาอย่างช้าๆ ว่า “ขอบคุณมากนะ”

กระสุนสำคัญจริงๆ เพราะของสิ่งนี้เป็นของใช้งานที่จะหมดไปในที่สุด

แม้ว่าความสามารถในการผลิตกระสุนของหวังซ่งจะไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาความต้องการเร่งด่วนของลู่หมิงได้อย่างหมดจด แต่มันก็ทำให้เขาสะดวกขึ้นมากเลย

“งั้นผมไม่รบกวนแล้วครับ”

หลังจากนั้นหวังซ่งก็เดินจากไป

ลู่หมิงเปิดประตูออกมาอย่างเงียบๆ และคว้าถุงกระสุนเข้ามาเมื่อเขามั่นใจแล้วว่าหวังซ่งได้เดินห่างออกไปแล้ว

จากนั้นเขาก็เดินขึ้นไปบนชั้นสองและเปิดช่องสังเกตการณ์เพื่อมองออกไปยังถนน

เขาเห็นหวังซ่งและจางหลี่ซินกำลังขนศพของซอมบี้ออกไปทีละตัว

สิ่งนี้ทำให้ลู่หมิงพยักหน้าเล็กน้อย

เขาเคารพพนักงานสุขาภิบาลมาโดยตลอด เพราะใครล่ะจะไม่อยากให้ถนนหน้าบ้านของตัวเองสะอาด?