ตอนที่ 2 ภารกิจแรก

[ติ้ง! ตรวจพบว่าในบริเวณที่อยู่ของท่าน มีคนได้รับบาดเจ็บ ด้วยความที่ท่านเป็นพ่อมดผู้มีเมตตา จึงลงมือช่วยเหลือให้เขาปลอดภัย

-เงื่อนไขภารกิจ ผู้บาดเจ็บต้องมีชีวิตรอดถึงตอนเช้า

-รางวัลภารกิจ 1.คาถาอัญเชิญโกเลมดิน(ระดับพื้นฐาน) 2.อัพเกรดไม้เท้าจิตวิญญาณพ่อมดขึ้นหนึ่งระดับ]

นี่มันบ้าอะไร!

ออสบอร์นตกใจมากในตอนแรก เขาไม่เคยดูอนิเมะหรืออ่านนิยายแนวต่างโลกอะไรเลยในชีวิต แต่หลานของเขากลับชอบมันมาก นี่ควรเป็นระบบที่ติดตัวมากับตัวเอกในนิยายและอนิเมะพวกนั้นรึเปล่า

ตลกเกินไปแล้ว!

ออสบอร์นจ้องไปยังหน้าต่างข้อความด้านหน้า มันปรากฏขึ้นมาพร้อมๆกับเสียงที่ดังขึ้นในหัว หน้าต่างภารกิจนี้ไม่ได้ระบุอะไรเพิ่มเติมแม้กระทั่งปุ่มกดให้ยอมรับหรือปฏิเสธภารกิจ แต่ออสบอร์นสามารถเก็บมันเข้าไปได้เมื่อเขาคิด และให้มันปรากฏอีกครั้งก็ได้เช่นกัน

ให้ตายเถอะ นี่ฉันมาอยู่ในโลกอะไรกันแน่ ไม่รู้ว่าคนอื่นๆมีหน้าต่างภารกิจแบบนี้หรือเปล่า แต่น่าจะมีแค่เขาคนเดียวเพราะเจ้าของร่างเดิมไม่ได้มีความทรงจำเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย

พ่อมดเฒ่ายืนนิ่งอยู่หน้ากระท่อมแบบนั้นอยู่พักหนึ่งเหมือนกำลังครุ่นคิดเรื่องที่ยิ่งใหญ่มากในชีวิต เขาจะทำอย่างไรดี?

ชีวิตนี้เป็นของแถมสำหรับชีวิตก่อนของเขา หากมันจะทำอะไรที่น่าตื่นเต้นดูบ้างก็ควรจะลองนะ อย่างไรเขาก็เคยตายมาครั้งหนึ่งแล้ว สำหรับเขาตอนนี้ ไม่ได้เกรงกลัวสิ่งที่เรียกว่าความตายเลย

อย่างนั้นก็...ลองดูสักหน่อย

ออสบอร์นเดินเข้าไปในบ้านและหยิบกระเป๋าผ้าฝ้ายสีตุ่นออกมา มันใส่อุปกรณ์และวัตถุเวทมนต์บางส่วนของเขาเอาไว้

นอกอาณาเขตของกระท่อมมีหมอกที่เขาเรียกออกมาปกคลุมเอาไว้ เขาใช้สายตาที่ดีเยี่ยมของพ่อมดมองออกไปได้หลายสิบเมตรต่างจากคนธรรมดาที่มองเห็นไม่เกินหนึ่งเมตรเบื้องหน้า พ่อมดเฒ่ารีบเดินออกไปเบื้องหน้ายังทิศที่กลิ่นเลือดค่อนข้างเข้มข้นกว่าทิศอื่น

จากเสียงที่เขาได้ยินกลุ่มคนที่ทำการค้นหาเดินห่างออกไปจากบริเวณกระท่อมเรื่อยๆ เพราะคาถาเขาวงกตและหมอกที่ลงจัด อย่างไรซะที่นี่ก็เป็นป่าต้องห้าม คนธรรมดาที่ไหนก็ไม่อยากเข้ามา คนพวกนี้คงมีเหตุจำเป็นมากเท่านั้น

ออสบอร์นเดินออกมาจากแนวหมอกไปทางตะวันตกอีกสองร้อยเมตรกลิ่นเลือดก็ชัดเจนขึ้นมาก

ในพุ่มดอกไม้ที่คล้ายกับลิลลี่สีม่วงมีร่างของเด็กชายอายุสิบหกสิบเจ็ดปีคนหนึ่งนอนหมอบอยู่ ไหล่ของเขาถูกยิงด้วยธนูหัวแฉกทะลุออกมาถึงหัวไหล่ด้านหน้า แสดงให้เห็นว่าคนที่ยิงธนูดอกนี้มีกำลังที่เกินกว่านักรบปกติทั่วไป

ออสบอร์นเดินไปยังที่ซ่อนของเด็กชาย เสียงฝีเท้าที่สัมผัสลงบนพื้นไม่ต่างกับเสียงสายลมพัดผ่าน เขาเงียบมาก

เด็กชายไม่ทันสังเกตผู้มาใหม่ที่มายืนอยู่ด้านข้างตอนไหนไม่ทราบ เขาเสียเลือดมากเกินไปประสาทสัมผัสของเขาค่อยๆหมดลง พร้อมสลบได้ทุกเมื่อ

พ่อมดเฒ่าก้มมองแผลที่ถูกลูกธนูยิง ดูจากสีเลือดที่เริ่มเปลี่ยน มันคงถูกยิงมาเกินกว่าหนึ่งชั่วโมงแล้ว หากปล่อยไว้อีกไม่นานเด็กคนนี้จะตายอย่างแน่นอน

ออสบอร์นเอื้อมมือไปแตะหลังของเด็กชาย จนคนถูกแตะสดุ้งโหยง

เด็กที่ดูจะล้มได้ทุกเมื่อในตอนแรกกลับตื่นตัวขึ้นมาทันที เขาสะบัดหลุดจากแขนของออสบอร์น และคว้ามีดด้ามเล็กตรงที่เหน็บข้างเข็มขัด ก่อนจะพุ่งตัวเข้าหาออสบอร์นทันที

"หยุดก่อน ฉันแค่จะช่วย"

ออสบอร์นร้องบอกและยกมือขึ้นทั้งสองข้าง

"คุณเป็นใคร"

เด็กชายหยุดเบื้องหน้าของเขาและตะโกนถาม

"ฉันเห็นพวกเขากำลังตามล่าตัวเธอ บ้านของฉันอยู่แถวนี้ เข้าไปหลบก่อนเถอะ"

เด็กชายดูลังเลอย่างมาก เขาจ้องมองคนแก่ตรงหน้าอย่างไม่วางตา แม้ท่าทางของคนแปลกหน้าจะดูไม่เป็นพิษเป็นภัยมากนัก แต่เขาถูกสอนมาให้ระมัดระวังในทุกๆอย่าง

ออสบอร์นเห็นว่าเด็กชายยังคงลังเลจึงพูดขึ้นอีกครั้ง

"แผลของเธออันตรายมาก หากปล่อยไว้เธอจะตายแน่นอน ถ้าฉันอยากฆ่าเธอจริงๆ ฉันก็แค่ไปตามหาคนพวกนั้นให้มาจับเธอไปก็ได้แล้ว เอาละเด็กน้อยเลิกเล่นแบบนี้สักที เรามีเวลาไม่มาก"

ออสบอร์นยังคงแบ่งประสาทสัมผัสบางส่วนไปยังกลุ่มคนที่ห่างออกไป เขาสังเกตได้ว่าคนพวกนั้นเร่งฝีเท้ามากขึ้นและกำลังตรงมาด้านนี้

เด็กชายมองไปยังบาดแผลตรงไหล่ซ้าย จริงอย่างที่ชายชราตรงหน้าพูด เขาหนีไม่รอดแล้ว

"นำทางไป"

เด็กชายบอก แต่ยังคงถือมีดตรงไปทางออสบอร์น

พ่อมดเฒ่าไม่รั้งรออยู่อีก เขาเร่งฝีเท้าตรงไปยังกระท่อม ภายในใจภาวนาให้เขายังคงเหลือพลังเวทมนต์เพื่อเรียกหมอกมาอีกครั้ง

แต่เขาอ่อนแอเกินไป...

ออสบอร์นใช้เวทมนต์ไม่ได้อีกในตอนนี้ ถ้าเขาต้องการปกปิดเส้นทางหนีด้านหลัง เขาต้องรีบเดินให้ไวขึ้น ออสบอร์นสังเกตว่าในกลุ่มคนที่ตามหาตัวเด็กชายคนนี้อาจมีนักรบเหนือมนุษย์มาด้วย พวกเขามีประสาทสัมผัสที่ดีพอๆกับพ่อมดและมีพละกำลังระดับสัตว์ประหลาด

"เธอเดินช้าเกินไป ขึ้นมาบนหลังฉัน"

ออสบอร์นย่อตัวลงให้เด็กชายขึ้นมา ตอนแรกเขายังลังเล แต่เมื่อออสบอร์นดุไปครั้งหนึ่งเขาจึงขึ้นไป

สำหรับพ่อมดทั่วไปแล้ว พวกเขาไม่ได้มีพละกำลังมากนักออกจะอ่อนแอด้วยซ้ำ ออสบอร์นก็เป็นเช่นนั้น แต่อย่างไรก็ดีกว่าฝีเท้าของเด็กสิบกว่าขวบที่อ่อนล้ามาทั้งวัน

พ่อมดเฒ่าเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ต่อให้เขาเป็นพ่อมดที่มีพลังเวทมนต์เต็มเปี่ยมในตอนนี้ ก็ไม่กล้าพอที่จะปะทะกับนักรบเหนือมนุษย์และคนอีกกว่าสามสิบคนแน่นอน

"มีคนวิ่งอยู่ด้านนั้น"

เสียงของชายชายฉกรรจ์ดังขึ้นด้านหลัง พวกมันเจอออสอบอร์นแล้ว..