ตอนที่ 6 : ดาร์คก็อบลิน

“เฮ้ย พวกนายสามคนเคยเล่นเกมกันไหมเนี่ย? จําเป็นต้องกลัวขนาดนั้นเลยหรอ”

พูดจบบิลก็เหลือบไปมองแม็คเรย์ที่เพิ่งจะร่ายสกิล [ชำระล้าง] ในขณะที่เขาพูดกับสมาชิกในปาร์ตี้ที่อยู่ด้านหลังอยู่

คําพูดของเขาทําให้สมาชิกอีกสามคนในปาร์ตี้ ยกเว้นแม็คเรย์ต้องยิ้มออกมาอย่างเขินอาย

ไซม่อนเกาหัวด้วยความเขินอายและพูดว่า

“เกมนี้เพิ่งเปิดตัวได้ไม่ใช่หรอ? ฉันก็แค่รู้สึกว่าเกมนี่แตกต่างจากเกมก่อนหน้าที่ฉันเคยเล่นก็เท่านั้นเอง ก็เลยยังไม่ค่อยชิน”

เขาพูดแทนคนอื่นๆในปาร์ตี้ด้วย

อูซอร์ที่ยืนอยู่ข้างๆ ไซม่อน ก็ตอบรับด้วยน้ําเสียงอู้อี้

"ฉันก็เหมือนกัน มันน่าอึดอัดนิดหน่อย"

เมื่อมองไปยังทั้งสองคนที่เขินอาย เมิ่งฉีซึ่งยืนอยู่ด้านหลังก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก แต่เธอก็แสดงความเห็นด้วยด้วยการพยักหน้า

“ไม่เป็นไรหรอกน่า พวกนั้นก็แค่ก็อบลินตัวน้อยที่น่ารักแค่ไม่กี่ตัวเองไม่ใช่เหรอไง? ฉันจะล่อมอนสเตอร์ให้เอง พวกนายก็แค่ฟังคําสั่งฉัน โจมตีตอนที่ฉันบอก อย่าทําให้รูปแบบการต่อสู้ยุ่งเหยิงล่ะ แล้วก็รักษาหน่วยสนับสนุนไว้ให้ดี

ส่วนนายมีหน้าที่ในการรักษา ก็แค่ใช้ทักษะของนายฟื้นฟูคนที่สูญเสีย HP ก็พอ เข้าใจไหม หากพวกนายทำได้ตามที่ฉันบอก ทุกอย่างก็จะออกมาดีเอง”

จากที่เคยแสดงท่าทีดูถูกก่อนหน้านี้ บิลก็เปลี่ยนท่าทีการแสดงออกของเขา และเริ่มมอบหมายหน้าที่ให้กับสมาชิกในปาร์ตี้อย่างจริงจัง

"นายยอดเยี่ยมมาก กัปตัน!"

"ไม่ต้องห่วง ฉันจะทําทุกอย่างตามที่นายขอ" ไซม่อนพยักหน้าโดยไม่ลังเล

เมิ่งฉีและอูซอร์ ก็ขยับตัวเข้าหากันเพื่อตั้งแนวป้องกัน

"งั้นฉันไปก่อนล่ะ"

บิลพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ จากนั้น เขาก็ใช้สกิล [ลอบโจมตี] แล้วจากไป

“เจ้าพวกงี่เง่าเอ้ย แค่นี้ก็โดนหลอกซะแล้ว ป่านิรันดร์โหมดปกติยังไม่มีใครเคลียร์ได้เลยด้วยซ้ำ แต่เจ้าพวกโง่พวกนี้กลับคิดว่าตัวเองจะเคลียร์โหมดแอดเวนเจอร์ได้งั้นหรือ? ฝันไปเถอะ! พวกนายก็เป็นได้แค่เหยื่อล่อให้ฉันคนนี้ฟรีๆเท่านั้นแหละ ฮ่าฮ่า”

หมอกเคลื่อนมาบดบังใบหน้าของบิล จากนั้นร่างกายของเขาก็โปร่งใสและเลือนหายไปจากจุดนั้นอย่างรวดเร็ว

...

[ลอบโจมตี] เป็นหนึ่งในทักษะพื้นฐานและตํานานที่สุดสําหรับคลาสโจร

ผู้เล่นคลาสโจรที่เก่งจําเป็นจะต้องมีทักษะการควบคุมสกิล [ลอบโจมตี] ที่โดดเด่นด้วยเช่นกัน

สกิล [ลอบโจมตี] จะทําให้ผู้เล่นคลาสโจรเข้าสู่สถานะล่องหนอย่างสมบูรณ์ แม้ว่ากายเนื้อจะยังอยู่ก็ตาม

แต่เสียงฝีเท้าก็ยังสามารถได้ยินได้อยู่เมื่อผู้เล่นเคลื่อนไหว

สกิล [ลอบโจมตี] จะช่วยลดความเป็นไปได้ที่มอนสเตอร์จะค้นพบพวกเขา

ใน [Divine Domain] กลไกจู่โจมของมอนสเตอร์แต่ละประเภทจะขึ้นอยู่กับระดับของค่าความสนใจ เมื่อผู้เล่นเข้าระยะจู่โจมของมอนสเตอร์ ระบบจะสร้างตัวเลขสุ่มขึ้นมาเป็นระยะ

เมื่อจํานวนผู้เล่นเกินเกณฑ์ค่าความสนใจของมอนสเตอร์ที่กำหนดไว้ เมื่อนั้นมอนสเตอร์จะค้นพบการมีอยู่ของผู้เล่นได้

ดังนั้นยิ่งระดับของสกิล [ลอบโจมตี] สูงเท่าไหร่ ค่าความสนใจของมอนสเตอร์ก็จะยิ่งสูงขึ้นตาม

หากโจรมีเลเวล 50 เมื่อเผชิญหน้ากับมอนสเตอร์ทั่วไปเลเวล 50 ต่อให้เขาจะเข้าใกล้จากด้านหลัง ตราบใดที่ผู้เล่นคลาสโจรไม่ล้ำเขตและสัมผัสตัวมอนสเตอร์ มอนสเตอร์จะไม่มีทางค้นพบตัวตนของผู้เล่นคลาสนี้ได้เลย

ในตอนที่ปาร์ตี้กําลังสํารวจดันเจี้ยน ผู้เล่นคลาสโจรที่มีความสามารถมากพอจะสามารถสํารวจภูมิประเทศของดันเจี้ยน การกระจายตัวของมอนสเตอร์ และอื่นๆ ล่วงหน้าได้ ดังนั้น มันไม่ใช่เรื่องเกินจริงเลยที่จะบอกว่า...

การลาดตระเวนของผู้เล่นคลาสโจร สามารถช่วยเพิ่มอัตราการรอดชีวิตของปาร์ตี้ได้มากกว่า 50%!

...

อย่างไรก็ตามสกิล [ลอบโจมตี] ที่บิลแสดงให้เห็นนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่สิ่งที่ผู้เล่นมือใหม่สามารถทําได้เลย เขารู้แม้กระทั่งวิธีใช้เงาเพื่อเพิ่มเอฟเฟกต์ของสกิล [ลอบโจมตี]

แต่ในความเห็นของแม็คเรย์การใช้สกิล [ลอบโจมตี] ของบิลนั้นเต็มไปด้วยช่องโหว่ เขาไม่ถือว่าเป็นผู้เล่นมือใหม่ระดับสูงเลยด้วยซ้ำ กล่าวได้ว่าอยู่คนละระดับกับเขาโดยสิ้นเชิง

…

ท่ามกลางความมืดมิดในป่า มีลมหนาวพัดผ่านมาเป็นระยะๆ

มีสังหรณ์บางอย่างปรากฏขึ้นในใจของแม็คเรย์

"เรากำลังตกเป็นเป้า!"

นี่เป็นสัมผัสที่หกในการรับรู้ถึงอันตรายของแม็คเรย์ มันพัฒนาขึ้นมาจากการที่เขาเดินทางไปรอบโลกด้วยตัวคนเดียวในชีวิตก่อนหน้านี้!

เขาจ้องมองไปทางเงาที่อยู่ไกลๆ

มันคือดาร์คก็อบลิน!

มอนสเตอร์เจ้าเล่ห์พวกนี้จะหลบซ่อนตัวเองอยู่ในความมืดมิดตลอดทั้งวัน และมันจะไม่สามารถถูกค้นพบได้เลยหากไม่มีการรับรู้ที่แข็งแกร่งพอ

"เอ๊ะ?"

แม็คเรย์มองไปที่บิลซึ่งกำลังหลบดาร์คก็อบลินด้วยสกิล [ลอบโจมตี] ได้อย่างง่ายดายและมุ่งหน้าจากไป เมื่อเห็นเช่นนั้นมุมปากของเขาก็กระตุกเป็นรอยยิ้ม

“เกมเพิ่งจะเปิดตัว แต่เขาสามารถทําได้ขนาดนี้ โจรตัวน้อยคนนี้น่าสนใจนิดหน่อยแหะ”

“แต่ก็นะ ต่อให้จะวางแผนยังไงทั้งหมดนี่ก็ไร้ประโยชน์อยู่ดี ต่อให้เขาเขาจะหลีกเลี่ยงมอนสเตอร์ส่วนใหญ่ได้ แต่ด้วยคลาสที่โจมตีระยะประชิดได้อย่างเดียวเช่นนี้ ยังไงเขาก็ไม่มีทางฆ่าบอส ‘กูลผู้หลอกลวง’ ได้”

...

“กัปตันของพวกเรา เจ๋งจริงๆ! เขาอุตส่าห์ไปล่อมอนสเตอร์ด้วยตัวเองเลย”

ไซม่อนถือดาบสั้นของเขาและพูดอย่างจริงจัง

“ถูกต้อง ถูกต้อง ครั้งก่อนที่ฉันเข้าร่วมกับปาร์ตี้อื่น พวกเขาเตะฉันออกเพียงแค่เพราะฉันไม่รู้วิธีเล่น”

ในขณะที่พูดใบหน้าของอูซอร์เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

“กัปตันเป็นกัปตันที่ดี แต่ให้ตายสิ ดันเจี้ยนนี้มันน่ากลัวเกินไปแล้ว”

เมิ่งฉีบ่นและเตะเถาวัลย์ออกไปด้านข้าง

"อย่าขยับ!"

ทันใดนั้น แม็คเรย์ก็ตะโกนใส่เมิ่งฉี แต่มันก็สายเกินไป

เถาวัลย์ที่ถูกเตะ กลายสภาพเป็นเหมือนงูเหลือมที่ว่องไว มันโอบรอบเท้าของเมิ่งฉีอย่างรวดเร็ว

"ช่วยด้วย!"

เมิ่งฉีกรีดร้องเสียงดัง ร่างกายของเขาถูกแขวนไว้กลางอากาศ!

“มันเป็นกับดัก! เตรียมพร้อมต่อสู้!!”

“เมื่อกับดักถูกเปิดใช้งาน ก็อบลินจะปรากฏขึ้นในไม่ช้า ไซม่อน, อูซอร์ ตั้งแถวด้านหน้าและยกโล่ของพวกนายขึ้นมา เมิ่งฉีตัดเถาวัลย์นั่นซะ!”

แม็คเรย์ออกคำสั่งอย่างใจเย็นและเริ่มร่ายคาถา [ชำระล้าง] อย่างสบายๆจากด้านหลังต้นไม้ใหญ่ที่แขวนเมิ่งฉีอยู่

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ไซม่อนและอูซอร์ก็ไม่ได้แย้งอะไร พวกเขาถือดาบไว้ในมือซ้ายและโล่ไว้ทางขวา ช่วยกันปกป้องเมิ่งฉีที่อยู่ข้างหลังพวกเขา

...

"โอ้ ไม่นะ!"

ดาร์คก็อบลินทั้งสองตัวที่ถูกบิลชิ่งหลบไปนั้นได้ถูกกระตุ้นโดยสัญญาณเตือนของกับดักเข้าซะแล้ว และเห็นได้ชัดว่าสกิล [ลอบโจมตี] เลเวลต่ำของบิลนั้น ไม่เพียงพอที่จะช่วยตัวเขาเองได้

ก็อบลินค้นพบบิลเข้าแล้ว พวกมันเหวี่ยงเขี้ยวสัตว์และกระบองไม้ในมือเพื่อโจมตีเขาในทันที

"ไอ้พวกขยะเอ้ย!"

~คลาสโจรเป็นคลาสย่อยอีกทีนะคะ

-ค่าความสนใจ เหมือนเวลาเราเล่นเกมแล้วโจมตีไปสักพักเมื่อถึงจุดๆนึงมอนส์จะเริ่มโจมตีเรากลับอะค่ะ~