ตอนที่ 1410 ความคับข้องใจที่เธอได้ประสบมาทั้งหมด..

หลังจาก หลี่ จื่อเสีย รู้ว่า จินอวี้ กรุ๊ป กําลังเผชิญกับการล้มละลาย.. เธอจึงเป็นกังวลมาก เธอต้องการกอบกู้บริษัท เพราะเนื่องจากบริษัทนี้ถูกก่อตั้งขึ้นโดย พ่อของเธอ หลี่ หวยซาน และบริษัทนี้คือความพยายามมาตลอดทั้งชีวิตของเขา พ่อของเธอเสียชีวิตไปแล้ว เธอเองจึงไม่อยากให้บริษัทเกิดล้มละลายตามลงไปด้วย

ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจระดมทุนเพื่อช่วยบริษัท วิธีเดียวของเธอคือการขายเทคโนโลยีของตัวเอง แต่เธอไม่ได้คาดคิดว่าการประมูลเทคโนโลยีนี้ของตัวเธอเองใน Deep Web จะนําพาหายนะเข้ามาสู่ตัวเธอเอง

แต่เดิมที.. เรื่องนี้มันง่ายมาก การประมูลมืดจะไม่มีการเปิดเผยชื่อ หลี่ จื่อเสีย เองก็เป็นแฮ็กเกอร์เช่นกัน เดิมคิดว่าสามารถซ่อนตัวตนของตัวเองได้ ตราบใดที่เธอประมูลมันออกไปได้สําเร็จ และเธอได้ส่งมอบเทคโนโลยีนี้ออกไป เธอก็จะได้รับเงิน และนำไปช่วยเหลือบริษัท เพื่อรักษาบริษัทนี้เอาไว้ได้

แต่แล้วใครจะไปรู้ว่าจะมีอุบัติเหตุ.. เกิดขึ้น ตัวตนของเธอถูกเปิดเผยอย่างกะทันหัน เมื่อเกิดอุบัติเหตุนี้ขึ้น การประมูลครั้งนั้นจึงถูกบังคับยกเลิก ไปโดยแพลตฟอร์ม

หลี่ จื่อเสีย เองตระหนักในเวลานั้นได้ทันทีว่า เธอกำลังจะประสบกับปัญหา…

และสิ่งแรกที่เธอต้องการทําคือ การปกป้องเทคโนโลยีของเธอ.. ซึ่งมีมูลค่าหลายร้อยล้านยูโร และมันยากที่จะรับประกันได้ว่าจะไม่มีใครอยากได้มัน

ถ้าหากคนเหล่านั้นมาหาเธอถึงที่บ้านเพื่อซื้อ ก็ไม่เป็นไร ..แต่หากถ้าเกิดว่าใครไม่อยากใช้เงินล่ะ นั่นก็จะเท่ากับว่า เธอ.. ตกอยู่ในอันตราย

ความกังวลนี้ของ หลี่ จื่อเสีย มันก็ได้กลายมาเป็นความจริงแล้ว มีคนที่ไม่อยากใช้เงิน และต้องการแย่งชิงเทคโนโลยีนี้ไปจริงๆ

ในวันนั้น หลี่ จื่อเสีย อยู่ในอพาร์ทเมนต์ของเธอ และถูกคนร้ายที่ได้บุกเข้ามาบังคับลักพาตัวเธอไป เมื่อพบว่าคนร้ายบุกเข้ามา หลี่ จื่อเสีย ก็รีบโทรออกไปหา หลิว อวี่อิง เพื่อขอความช่วยเหลือ

แต่เธอกลับไม่มีเวลาพูดคุยกับ หลิว อวี่อิง มากนัก เธอก็กลับถูกคนร้ายค้นพบเข้า

เธอได้รีบวางสาย เปิดฟังก์ชั่นบันทึกเสียงในโทรศัพท์ และซ่อนโทรศัพท์เอาไว้ใต้เตียง และนี่คือเบาะแสที่เธอทิ้งไว้ให้กับ หลิว อวี่อิง

หลังจากนั้นเธอก็ถูกคนร้ายพวกนั้นพาตัวไป

หลี่ จื่อเสีย สามารถจินตนาการถึงสิ่งที่เธออาจจะต้องเผชิญต่อไปได้ ผู้ที่อยู่เบื้องหลังการลักพาตัวเธอจะต้องบังคับให้เธอส่งมอบเทคโนโลยีนั้น แล้วฆ่าเธอเพื่อปิดปาก

เธอเองไม่อยากทำเพียงแค่นั่งรอความตาย หลังจากเธอสบโอกาสในระหว่างทาง จึงหลบหนีออกมาได้

นั่นซึ่งเธอคิดว่าเธอได้หลบหนีออกไปได้สำเร็จแล้ว แต่กลับต้องไปตกลงไปในหลุมที่มีขนาดที่ใหญ่กว่า..

ในตอนนั้น เธอได้รีบวิ่งหนีมา และได้ไปขอความช่วยเหลือจากชายชาวยุโรปตะวันออกที่อยู่ริมถนน ขณะถูกคนร้ายกลุ่มนั้นวิ่งไล่ตาม อีกฝ่ายใจดีมาก เขาเองได้รีบรับปากว่าจะช่วยเหลือเธอ โดยจะขับรถพาเธอหลบหนีไปด้วยรถของเขา

เธอไม่เคยคิดฝันเลยว่า ชายชาวยุโรปตะวันออก ..คนนี้ จะเป็นพ่อค้ามนุษย์ และยังเป็นสมาชิกของแก๊งอาร์ดวูล์ฟ เธอยังคิดที่จะขอบคุณอีกฝ่ายอยู่เลย แต่จนถึงช่วงเวลาหนึ่งอีกฝ่ายกลับไม่ยอมปล่อยให้เธอลงจากรถ และบนรถเขาได้ใช้อะไรบางอย่างมากระแทกเข้าที่ศีรษะของเธอจนสลบไป

เมื่อเธอตื่นขึ้นมา เธอก็ถูกจับมาขังไว้แล้ว ตอนนั้นเธอไม่รู้ว่าแก๊งอาร์ดวูล์ฟ คืออะไร ทำได้แต่สังเกต และก็เห็นว่าบนแขนของคนพวกนี้มีรอยสักรูปหัวหมาป่า

เธอได้ถูกขังเดี่ยวในห้องที่มืดมิด และสามารถเห็นคนพวกนั้นได้ก็ต่อเมื่อพวกเขามาส่งอาหารให้เท่านั้น ในตอนแรกเธอยังไม่รู้ว่าทําไมพวกเขาถึงลักพาตัวเธอมา และเธอเองแค่คิดว่าพวกเขาก็คงอยากได้เทคโนโลยีที่อยู่ในมือเธอ เช่นกัน

ต่อมาเธอสังเกตเห็นว่ามีผู้หญิงคนอื่นๆ อยู่มากมายในหลากหลายห้อง และพวกเธอต่างก็ถูกขังอยู่เช่นเดียวกับเธอ เธอจึงตระหนักได้ว่าคนเหล่านี้ไม่ได้หวังเทคโนโลยีของเธอ แต่พวกเขากลับเป็นกลุ่มโจรลักพาตัวที่เชี่ยวชาญในการลักพาตัวเด็กผู้หญิงโดยเฉพาะ!

เธอหมดหวังแล้ว..

หากอีกฝ่ายแค่อยากได้เทคโนโลยีของเธอ เธอยังอาจใช้เทคโนโลยีที่มีเพื่อต้องรองแลกเปลี่ยนกับอิสรภาพได้ แต่คนกลุ่มนี้.. พวกเขาแค่ต้องการขายเธอ เพื่อแลกเป็นเงิน.. เท่านั้น

และสิ่งที่ทําให้เธอสิ้นหวังมากขึ้นก็คือ เธอตกลงไปในหลุมนี้โดยบังเอิญ ทั้งมันอาจกล่าวได้ว่า ..เป็นอุบัติเหตุล้วนๆ อีกทั้งเธอยังไม่ได้แม้แต่จะทิ้งเบาะแสใดๆ เอาไว้ แม้ว่า หลิว อวี่อิง จะติดตามเธอมา แต่เธอก็คงจะตามหาเธอไม่เจอ!

คนของแก๊งอาร์ดวูล์ฟได้เฝ้าพวกเธอเอาไว้อย่างแน่นหนามาก ทั้งความเป็นไปได้ที่เธอจะหลบหนีออกไปได้นั้นก็เป็นศูนย์

สิ่งเดียวที่เธอทำได้คือการกัดนิ้วมือตัวเอง และเขียนรหัสที่ซับซ้อนลงไปในซับในของเสื้อโค้ท ในขณะที่แก๊งอาร์ดวูล์ฟไม่ทันได้สังเกตเห็น และรอคอยโอกาสที่จะส่งเสื้อโค้ทคัวนี้ออกไป..

เธออยู่ในห้องมืดๆ เล็กๆ นี้ได้ไม่นาน จากนั้นเธอก็ถูกแก๊งอาร์ดวูล์ฟส่งตัวไป และถูกพาไปที่ท่าเรือ

ระหว่างรออยู่ที่ท่าเรือ เธอก็ได้รับอิสรภาพในช่วงเวลาสั้นๆ เธอสังเกตเห็นว่ามีเด็กผู้หญิงอีกกลุ่มหนึ่งลงมาจากเรือบรรทุกสินค้า ดังนั้นเธอจึงมอบเสื้อโค้ทของเธอให้กับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งไป ซึ่งก็คือ ลูซี่

เธอในตอนนั้นไม่ได้คาดหวังว่าการทําเช่นนี้มันจะมีประโยชน์ แต่นี่เป็นสิ่งเดียวที่เธอสามารถทําได้แล้ว และเธอเองไม่มีโอกาสบอกต่อกับ ลูซี่ เพราะคนของแก๊งอาร์ดวูล์ฟได้สังเกตเห็นเธอแล้ว

หลังจากนั้น เธอ และเด็กหญิงคนอื่นๆ ต่างถูกพาขึ้นเรือบรรทุกสินค้าออกไปจากเมืองลอนดอน

บนเรือบรรทุกสินค้า เธอบังเอิญได้ยินสมาชิกของแก๊งอาร์ดวูล์ฟคุยกัน เมื่อนั้นเธอจึงรู้ถึงชะตากรรมต่อไปของเธอ นั่นคือตัวเธอเองได้ถูกขายออกไปให้กับเศรษฐีชาวสเปน!

เมื่อมาถึงสเปน เธอก็จะถูกส่งมอบให้กับเศรษฐีคนนี้ และกลายไปเป็นของเล่นของ ..คนรวย

หลี่ จื่อเสีย ที่ได้ยินทั้งหมด เธอก็อยากที่จะตายไปจริงๆ และแน่นอน เธอ.. หมดหวังแล้ว อีกทั้งเธอยังสามารถเดาได้ว่าตัวเองจะกลายไปเป็นเครื่องมือในการหาเงินของแก๊งอาร์ดวูล์ฟ เมื่อนั้นเธอคงจะต้องมีชะตากรรมของผู้หญิงที่น่าเศร้า น่าสังเวชที่สุด เอาจริงๆ เธอไม่เคยคิดเลยว่าในวันหนึ่งฝันร้ายแบบนี้มันจะเกิดขึ้นกับเธอ…

อย่างน้อยๆ เธอก็เคยเป็นคนรวยที่มีเงินทองมากมาย.. แต่มาตอนนี้

พอรู้เข้าว่าเธอกําลังจะถูกมอบให้กับเศรษฐีคนหนึ่งชาวสเปน เธอจึงเริ่มต้นคิดหาวิธีช่วยตัวเอง

เธอพยายามเจรจากับแก๊งอาร์ดวูล์ฟ และให้ทำการติดต่อลุงของเธอที่อยู่ห่างไกลออกไปในประเทศจีน เพื่อให้ลุงของเธอ หลี่ เจี้ยนสุ่ย เอาเงินมาไถ่ชีวิตเธอ

แน่นอนว่าเธอรู้ว่า จินอวี้ กรุ๊ป กําลังเผชิญหน้ากับการล้มละลาย และมันมีความเป็นไปได้ที่ลุงของเธอ หลี่ เจี้ยนสุ่ย จะปฏิเสธที่จะช่วยเธอ ทั้งนี้มันก็ไม่แน่ว่า หลี่ เจี้ยนสุ่ย อาจจะอยากให้เธอตายๆ ไปจริงๆ เพราะตั้งแต่พ่อของเธอ หลี่ หวยซาน เสียชีวิตลง และเธอที่ได้เดินทางไปไกลถึงประเทศอังกฤษ บริษัทก็ตกไปอยู่ในมือของ หลี่ เจี้ยนสุ่ย

ทั้งนี้ หลี่ เจี้ยนสุ่ย ไม่มีความตั้งใจที่จะบริหารบริษัท และยังไม่คิดหาหนทางช่วยบริษัท เป็นผลให้ จินอวี้ กรุ๊ป ต้องเผชิญหน้ากับการล้มละลาย และถูกประมูลออกไปโดยตรง ในเรื่องนี้เห็นได้ชัดอยู่ว่า หลี่ เจี้ยนสุ่ย แค่อยากทำกำไรก้อนสุดท้ายเท่านั้น

หลี่ จื่อเสีย เองไม่ได้คาดหวังอะไรกับ หลี่ เจี้ยนสุ่ย อีกแล้ว เธอเพียงแค่คาดหวังว่าข่าวที่ตัวเธอเองตกไปอยู่ในมือของแก๊งอาร์ดวูล์ฟจะแพร่กระจายออกไป ตราบใดที่มันแพร่กระจายออกไป ถ้า หลิว อวี่อิง ได้รู้แล้ว เธอก็จะต้องมาช่วยเธออย่างแน่นอน

แต่แผนการที่คิดไว้ของ หลี่ จื่อเสีย กลับเป็นอันล้มเหลว แก๊งอาร์ดวูล์ฟไม่ได้คิดสนใจเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ ตามกฎของแก๊งอาร์ดวูล์ฟ พวกเขาต้องทำให้ หลี่ จื่อเสีย ลืมอดีตทั้งหมด และพวกเขาจะไม่ริเริ่มทำการติดต่อไปหาครอบครัวของ หลี่ จื่อเสีย ธุรกิจของพวกเขาไม่ใช่การลักพาตัว และแบล็กเมล์ แต่เป็นการลักพาตัว และนำไปขาย นั่นเพราะอย่างหลังมันดูจะปลอดภัยกว่ามาก

เมื่อแผนแรกล้มเหลว หลี่ จื่อเสีย จึงต้องคิดวางแผนใหม่ เธอเริ่มแกล้งป่วยเพื่อถ่วงเวลาที่จะต้องไปพบกับเศรษฐีชาวสเปน ซึ่งสามารถถ่วงเวลาไปได้เพียงแค่หนึ่งวัน และมันเป็นเพียงแค่หนึ่งวันจริงๆ

เนื่องจาก หลี่ จื่อเสีย ได้แสร้งทำเป็นว่าเธอป่วยได้เหมือนมากจริงๆ นั่นจึงทำให้เธอหลอกคนของแก๊งอาร์ดวูล์ฟไปได้ และแก๊งอาร์ดวูล์ฟจึงเลื่อนการพบปะของเธอกับ อันโตนิโอ ออกไป และในบาร์เซโลนา เธอได้ถูกขังอยู่เป็นเวลาสองวัน

จนกระทั่งมาคืนนี้ ตามคำขอของ อันโตนิโอ แก๊งอาร์ดวูล์ฟจึงได้นัดพบกันกับเขาในคืนนี้ และมันจะเห็นได้ว่าเศรษฐีที่ได้ใช้เงินออกไปจํานวนมากคนนี้ เขาแทบจะทนรอไม่ไหวอยู่แล้ว

หัวใจของ หลี่ จื่อเสีย นั้นได้สิ้นหวังลงแล้วจริงๆ เธอรู้ว่าหลังจากคืนนี้ ชีวิตของเธอจะต้องถูกทําลายลงอย่างสิ้นเชิง หากถ้าเธอไม่ถูก อันโตนิโอ ทรมานจนตาย ชีวิตที่เหลือของเธอคงจะถูกแก๊งอาร์ดวูล์ฟขายออกไปให้กับบาร์ หรือไนท์คลับ และสุดท้าย.. เธอก็จะกลายไปเป็นของเล่นของผู้ชายนับไม่ถ้วน นั่นคือจุดจบของชีวิตของเธอ…

เธอไม่ได้อยากต้องการให้มันกลายไปเป็นแบบนั้น ดังนั้นเธอจึงวางแผนไว้แล้วว่าจะฆ่าตัวตายในคืนนี้ บอกตามตรงเธอขอเลือกยอมตายเสียดีกว่าต้องอยู่ และทนใช้ชีวิตอย่างอัปยศอดสูเช่นนี้!

ถ้าคืนนี้ หลินฟาน ไม่ได้มาช่วยเธอ พรุ่งนี้.. เธอคงจะไม่ได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้น และหากถ้า หลินฟาน เพิ่งมาถึงพรุ่งนี้ เขาเองคงจะไม่ได้เห็นเธอที่ยังมีชีวิต…

หลินฟาน เป็นผู้ช่วยชีวิตเธอ.. และอาจกล่าวได้ว่าชีวิตของเธอเป็นของ หลินฟาน แล้ว

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ หลี่ จื่อเสีย ก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว และเธอก็ได้หลั่งน้ำตาให้กับความคับข้องใจที่เธอได้ประสบพบเจอมาในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา และหนึ่งปี นับตั้งแต่ที่เธอหลบหนีมาอยู่ในประเทศอังกฤษ

“ติ๊ง!”

ในเวลานี้ ในหัวของ หลินฟาน ทันใดนั้นเสียงแจ้งเตือนของระบบก็ได้ดังขึ้น

“ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่เสร็จสิ้นภารกิจช่วยเหลือ หลี่ จื่อเสีย! และรางวัลพิเศษที่จะมอบให้…”