บทที่ 14: ถูกผีสิง
บทที่ 14: ถูกผีสิง
เช้าวันรุ่งขึ้น คนทั้งเมืองมารวมตัวกันที่หน้าประตูตระกูลเหริน
ทีมรักษาความปลอดภัยประจำเมืองพร้อมอาวุธปืนยาวรักษาความสงบเรียบร้อย อาเหว่ย สวมเครื่องแบบกัปตันทีมรักษาความปลอดภัย รีบวิ่งไปรอบๆ เหรินถิงถิงตลอดเวลา โดยมีใบหน้ายิ้มแย้มอยู่เสมอ
อย่างไรก็ตาม การจ้องมองของ เหรินถิงถิงจับจ้องไปที่ ซูโม่ โดยไม่สนใจ อาเหว่ยที่กระดิกหางอยู่ข้างๆเธอโดยสิ้นเชิง
"ชาวบ้านที่รัก!"
ในที่สุดเหรินฟาสวมชุดทางการก็ก้าวออกมา ตามมาด้วยซูโม่และลุงเก้า
“มันเป็นโชคร้ายสำหรับครอบครัวของเรา!” เหรินฟา อธิบายว่า "บรรพบุรุษตระกูลเหรินของฉัน กลายเป็นผีดิบและคุกคามความสงบสุข ตระกูลเหรินมีความรับผิดชอบหลักในเรื่องนี้ เมื่อเรื่องนี้ได้รับการแก้ไข ฉันสัญญาว่าจะชดเชยให้ทุกคน!"
หลังจากแสดงความรับผิดชอบแล้ว เหรินฟาก็ยกหน้าที่ให้ซูโม่และลุงเก้า
ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญในลัทธิเต๋า
ซูโม่ให้รายละเอียดวิธีการหลบหนีจากผีดิบ เขาและลุงเก้าจึงแจกเครื่องรางจำนวนมากเพื่อปราบผีดิบและปัดเป่าความชั่วร้าย
มีการแจกข้าวเหนียวให้ทุกครัวเรือนด้วย
หลังจากเรียนรู้ว่าข้าวเหนียวสามารถป้องกันผีดิบได้ เศรษฐีเหรินจึงส่งคนรับใช้ไปซื้อข้าวเหนียวจากหมู่บ้านโดยรอบ ยุ้งฉางของพวกเขาถูกกองไว้สูง
พวกเขายุ่งตลอดทั้งเช้าเพื่อให้แน่ใจว่าทุกอย่างได้รับการดูแล
ในช่วงบ่าย คฤหาสน์เหรินทั้งหมดคึกคัก
ภายใต้การแนะนำของลุงเก้าคนรับใช้จำนวนมากโปรยข้าวเหนียวทั่วคฤหาสน์ และติดเครื่องรางของขลังไว้ที่ประตูและหน้าต่างทุกบาน
ผีดิบที่ไม่มีสติ มักจะใช้สัญชาตญาณเป็นส่วนใหญ่
หากไม่มีอะไรผิดพลาด ผีดิบตัวนั้นจะโจมตีตระกูลเหรินอีกครั้งอย่างแน่นอน
ในขณะเดียวกัน ซูโม่ก็ถือแปรงอยู่ในมือ กำลังตั้งใจวาดเครื่องรางบนตุ๊กตากระดาษ
ไม่นานหลังจากนั้น ชิวเซิง ก็ปรากฏตัวที่ทางเข้าคฤหาสน์เหริน โดยถือถุงข้าว
“อาจารย์ ผมกลับมาแล้ว...”
ซูโม่เงยหน้าขึ้นมองและพบว่าชิวเฉิงเดินตรงเข้าไปในห้องโถง เขาโยนถุงข้าวลงพื้นอย่างไม่ใส่ใจ หาวเสียงดังและดูง่วงนอน
“เจ้าสารเลวตัวน้อย ในที่สุดนายก็จำทางกลับมาได้?”
จู่ๆ ลุงเก้าก็เข้ามาจากด้านนอก ถือไม้ปัดฝุ่นขนนก “เมื่อคืนไปไหนมา”
“อาจารย์ มีอะไรผิดปกติ?”
ชิวเซิงรีบสงบสติอารมณ์และซ่อนตัวอยู่ด้านหลังซูโม่ "หลังจากซื้อข้าวเหนียวเมื่อคืนนี้ ก็มีพายุกะทันหัน ฉันกลัวว่าข้าวจะเปียก ฉันก็เลยต้องหาที่นอน"
อาเหว่ยที่กำลังดื่มชาอยู่ในห้องโถง ดูงุนงง "ฉันตระเวนข้างนอกทั้งคืน ไม่เจอแม้ลมแรง คุณกำลังพูดถึงพายุอะไร"
"อา..."
อย่างไรก็ตาม ชิวเฉิงหาวอย่างต่อเนื่อง ไม่ได้ยินสิ่งที่อาเว่ยพูด เขาเพิ่งเดินเข้าไปในห้องโถง เอนตัวบนโซฟา และเริ่มกรนหลังจากนั้นไม่นาน
“ไอ้เด็กเวรนี่!” ลุงเก้าขมวดคิ้ว
ซูโม่ยืนขึ้น เข้าหาชิวเซิง และค่อยๆ ยกคอเสื้อของเขาขึ้น
"นี้..."
ดวงตาของลุงเก้าเบิกกว้างด้วยความตกใจ
เครื่องหมายรูปปากสีดำปกคลุมช่องว่างระหว่างคอและหน้าอกของชิวเซิงเปล่งรัศมีอันเยือกเย็น ผิวหนังรอบๆ รอยเริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำและเขียว คล้ายเนื้อที่ตายแล้ว
รอยเหล่านี้หนาแน่นและดูเหมือนจะขยายออกไปถึงเสื้อผ้าของเขา
“ถูกผีสิง”
ซูโม่กระซิบว่า "เขาค้างคืนข้างนอก แต่... กับผีผู้หญิง"
“ผีผู้หญิง?”
อาเหว่ยโน้มตัวเข้ามาด้วยรอยยิ้มอันลามก “ผีสาวเหรอ ชายหนุ่มคนนี้โชคดี”
"ไร้สาระ!" ลุงเก้าดุ “คนโง่! คิดว่าถูกผีผู้หญิงไล่ล่าเป็นสิ่งที่ดีเหรอ?”
เมื่อเห็นสีหน้าสับสนของอาเหว่ย ซูโม่ก็อธิบายว่า "ผีคือสิ่งมีชีวิตหยินบริสุทธิ์ เป็นตัวแทนของความชรา ความเจ็บป่วย ความตาย ความเสื่อมโทรม ความโศกเศร้า โชคร้าย และการทำลายล้าง หากคนธรรมดาใช้เวลากับผีมากเกินไป พวกเขาจะต้องเผชิญกับ โชคร้ายอย่างยิ่งด้วยพลังหยางของพวกเขาอ่อนลง”
“หากถูกผีสาวเข้าสิง พลังงานหยางของบุคคลนั้นจะถูกระบายอย่างต่อเนื่อง แค่ไม่กี่วันก็เพียงพอที่จะทำให้คนที่มีชีวิตกลายเป็นศพแห้ง!”
เมื่อได้ยินคำอธิบายของซูโม่และเห็นท่าทางมึนงงของชิวเซิง อาเหว่ยก็รีบออกจากห้องโถงไป
“อา! ศิษย์ของฉันก็ไม่มีใครทำให้ฉันสบายใจเลย” ลุงเก้าถอนหายใจ “ชาติที่แล้วฉันได้ก่อบาปอะไรไว้เพื่อรับบาปเหล่านั้น?”
ซูโม่ตบไหล่ลุงเก้าแต่ไม่ได้พูดอะไร
จากหนังที่ได้ดูมา...ลูกศิษย์ทั้งสองสร้างความลำบากให้ลุงเก้าจริงๆ!
ทั้งวันผ่านไปอย่างสงบ เป็นเรื่องปกติเนื่องจากผีดิบยังไม่สมบูรณ์และไม่กล้าปรากฏตัวในระหว่างวัน
อย่างไรก็ตาม เมื่อตกกลางคืน บรรยากาศในหมูบ้านเหรินก็เริ่มตึงเครียด
ชายที่แข็งแกร่งหลายคน คบเพลิงในมือ และเครื่องรางที่ซ่อนอยู่ในเสื้อผ้าของพวกเขา เริ่มลาดตระเวนตามถนนและตรอกซอกซอย
กลับมาที่ห้องโถงของตระกูลเหริน ชิวเซิงเพิ่งลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเหยียดตัว "อา... อาจารย์อาซู กี่โมงแล้ว?"
“นี่ก็กลางคืนแล้ว คุณหลับไปทั้งวันแล้ว” ซูโม่ทำงานต่อไปโดยไม่หันกลับมา
"อา?"
ใบหน้าของชิวเซิงเปลี่ยนไป “ฉันนอนมาทั้งวันแล้วเหรอ? ไม่นะ ฉันไม่ได้ไปที่ร้านเลย ป้าของฉันจะฆ่าฉันแน่! อาจารย์ ไปก่อนนะครับ”
โดยไม่รอคำตอบของลุงเก้า เขาก็รีบกระโดดขึ้นจักรยานออกไปข้างนอก
อย่างไรก็ตาม ซูโม่สังเกตเห็นความคาดหวังและความตื่นเต้นบนใบหน้าของชิวเซิง
เขาไม่ได้ไปบ้านป้าของเขา เห็นได้ชัดว่าเขาจะต้องไปพบกับผีสาวตนนั้นอีกครั้ง!
