บทที่ 11: เศรษฐีเหรินผู้โศกเศร้า

บทที่ 11: เศรษฐีเหรินผู้โศกเศร้า

เมื่อมองดูผีดิบที่ล่าถอย รอยยิ้มแห่งชัยชนะก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของซูโม่

เมื่อรู้เนื้อเรื่องของหนังและผีดิบจะมาเมื่อไร ซูโม่จะไม่เตรียมตัวล่วงหน้าได้อย่างไร?

หลังจากซื้อเลือดสุนัขสีดำในเช้าวันนั้น ซูโม่ก็เริ่มวาดยันต์บนกระดาษอย่างต่อเนื่อง

เมื่อยันต์ทั้งหมดถูกวาดออกมาแล้ว เขาก็คลุมร่างเหล่านั้นด้วยเปลือกกระดาษสีขาว

จริงๆ แล้ว หากเงื่อนไขอนุญาต ซูโม่ก็คงอยากจะยัดดาบเหรียญปราบผีดิบใส่มือของหุ่นกระดาษแต่ละตัวด้วยซ้ำ!

น่าเสียดายที่ดาบเหรียญที่ทำจากกระดาษจำเป็นต้องใช้พลังเวทย์มนตร์จึงจะเปิดใช้งานได้

และดาบเหรียญจริงจะต้องหล่อจากเหรียญของจักรพรรดิทั้งห้า แม้ว่าเขาจะค้นหาเมืองตระกูลเหริน ทั้งหมด แต่เขาก็ไม่สามารถรวบรวมได้เพียงพอในเวลาอันสั้น

"ไป."

ตามคำสั่งของซูโม่ ร่างกระดาษก็ล้อมรอบผีดิบเฒ่าอีกครั้ง

ทุกครั้งที่มีดกระดาษในมือฟาด ผีดิบจะกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

แต่เมื่อผีดิบเฒ่าพยายามคว้าและฉีกร่างกระดาษ ขณะที่กรงเล็บของมันยื่นออกมา ยันต์ไล่ผีผีดิบบนร่างกระดาษก็ปล่อยแสงสีแดง ทำให้กรงเล็บของมันส่งเสียงฉ่าและมีควันสีดำปรากฏขึ้น

ผีดิบเฒ่าติดอยู่ทั้งกลับไปกลับมา ไม่สามารถป้องกันหรือโจมตีได้ ทำได้เพียงส่งเสียงคำรามอย่างหงุดหงิดเท่านั้น

"หืม?"

ทันใดนั้น การจ้องมองของซูโม่ก็เปลี่ยนไป

ด้วยดวงตาหยินหยางของเขาที่เปิดใช้งาน ไม่เพียงแต่เขาสามารถมองเห็นวิญญาณได้ แต่ความมืดก็ไม่ได้ขัดขวางเขาเช่นกัน ราวกับว่าเป็นเวลากลางวัน

ไม่ไกลนัก ลุงเก้าซึ่งสวมชุดคลุมลัทธิเต๋าและถือดาบเหรียญปราบผีดิบ กำลังรีบวิ่งไปที่คฤหาสน์เหริน

ข้างหลังเขา เหวินไฉ และ ชิวเซิงต่างก็ถือมัดที่เต็มไปด้วยเครื่องรางและเครื่องมือไล่ผีมากมาย

“พวกเขามาถึงเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ?” ซูโม่ขมวดคิ้วเล็กน้อย

เนื่องจากการปรากฏตัวของเขาเปลี่ยนโครงเรื่อง ผีดิบก็ปรากฏตัวขึ้นหลังจากนั้นไม่นาน และลุงเก้าตรวจพบความผิดปกติ จึงนำลูกศิษย์ทั้งสองของเขาตรงไปยังคฤหาสน์เหริน

ด้วยหุ่นกระดาษเกือบร้อยตัวที่มียันต์ในการไล่ผี รวมกับลุงเก้า ผีดิบตัวนี้อาจจะถูกทำลายโดยตรง

เขายังคงหวังที่จะใช้ผีดิบตัวนี้เพื่อล่อปรมาจารย์ฮวงจุ้ยที่ซ่อนอยู่ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถปล่อยให้มันหายไปที่นี่ได้!

ดวงตาของซูโม่เป็นประกาย และด้วยคลื่นแสงที่มือขวาของเขา เขาคว้าดาบเหรียญปราบปรามผีดิบที่ทำจากกระดาษ

เมื่อพลังงานจิตวิญญาณหลั่งไหลเข้ามา ดาบเหรียญก็ส่องแสงสีทองทันที

"โจมตี!"

ด้วยคำสั่งที่เฉียบคม ดาบเหรียญก็กลายเป็นแสงสีทอง ฟันไปในอากาศ โจมตีโดนหลังของผีดิบเฒ่าโดยตรง ทำให้มันกระเด็นไปไกลหลายสิบเมตร

อย่างไรก็ตาม ผลก็คือผีดิบเฒ่าหลุดออกมาจากกลุ่มกระดาษและกระโดดเข้าสู่ความมืดอย่างรวดเร็ว

แต่สิ่งที่พลาดไปคือร่างกระดาษที่บางพอๆ กับปีกจั๊กจั่น แนบชิดกับหลังพร้อมรอยยิ้มน่าขนลุกบนใบหน้า

“ศิษย์น้องซู อาจารย์เหริน คุณสบายดีไหม?”

ขณะที่ผีดิบเฒ่าหนีไป ลุงเก้าก็รีบวิ่งเข้าไปในลานบ้าน ใบหน้าสี่เหลี่ยมจัตุรัสของเขาแสดงความกังวลเล็กน้อย

"เราสบายดี"

ซูโม่โบกมือชี้ไปที่ร่างกระดาษที่อยู่รอบๆ ลาน "โชคดีที่ผมเตรียมพร้อม ผมมักจะกังวลเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดอยู่เสมอ เช่น ศพที่กลายเป็นผีดิบเพื่อทำร้ายคุณเหริน ดังนั้นผมจึงสร้างร่างกระดาษเหล่านี้ขึ้นมา ล่วงหน้า ผมไม่ได้คาดหวังว่าพวกมันจะมีประโยชน์จริงๆ”

“คุณซู! คุณคือผู้กอบกู้ตระกูลเหรินของเรา!”

เศรษฐีเหรินหายใจเข้าออกได้ในที่สุด และจับมือของซูโม่ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความขอบคุณ "ถ้าไม่ใช่เพราะคุณในวันนี้ ฉันเกรงว่าครอบครัวเหรินทั้งหมดจะตกเป็นเหยื่อของวิญญาณชั่วร้ายนั้น!"

“ตอนนี้คุณตกลงที่จะเผาศพแล้วหรือยัง?” ซูโม่เหลือบมองเขา

"ใช่ ๆ!"

เหรินฟาตอบและพยักหน้าอย่างต่อเนื่อง "ตราบใดที่คุณสามารถกำจัดวิญญาณชั่วร้ายนั้นได้ แม้แต่การเผามันเป็นเถ้าถ่านก็ไม่ใช่ปัญหา!"

“เอ๊ะ...” เมื่อเผชิญกับความตรงไปตรงมาของเหรินฟา ซูโม่ก็พูดไม่ออกไปชั่วขณะ

“ศิษย์น้อง เกิดอะไรขึ้น?” ลุงเก้ามองซูโม่ด้วยคิ้วขมวด

ซูโม่รวบรวมสติและเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น โดยกล่าวเสริมในตอนท้ายว่า “ตอนนี้ผีดิบได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่มันก็ยังไม่ตาย ซึ่งเป็นส่วนที่ลำบากที่สุด”

"จริง!"

ลุงเก้าพยักหน้า ใบหน้าของเขาแสดงความกังวล “วิธีเดียวที่ผีดิบจะรักษาได้คือการดูดเลือดมนุษย์ ตอนนี้มันหนีไปแล้ว มันจะพยายามทำร้ายผู้คนอย่างแน่นอน”

"เราควรทำอย่างไร?" ใบหน้าของเหรินฟาซีดลง

“ผีดิบยังคงถูกคาถาขับไล่ผีดิบของผม มันไม่มีพละกำลังที่จะทำร้ายใครได้เลยในคืนนี้” สายตาของซูโม่จับจ้องไปที่เหรินฟา “คุณเหริน มันดึกแล้ว และพวกคุณทุกคนก็หวาดกลัว ตอนนี้ควรพักผ่อนดีที่สุด”

“พรุ่งนี้เช้า รวบรวมทุกคนในเมืองแล้วเราจะมีการประชุมกัน”

"เอาล่ะ ฉันจะทำตามคำแนะนำของคุณซู!" เมื่อถึงจุดนี้ เหรินฟาก็ปฏิบัติตามความปรารถนาของซูโม่อย่างสมบูรณ์

“ศิษย์พี่” ซูโม่หันไปหาลุงเก้า “คืนนี้คุณควรพักที่บ้านตระกูลเหริน พรุ่งนี้เช้าเราจะมีประชุมด้วยกัน”

“ตกลง” ลุงเก้าเห็นด้วย

“คุณซู แล้วคุณล่ะ?”เหรินฟาถาม

ซูโม่จ้องมองข้างนอกตอนกลางคืน “ผมจะกลับร้านคืนนี้เพื่อเตรียมของบางอย่าง ผมจะกลับมาที่นี่ก่อนเจ็ดโมงเช้า”

หลังจากพูดคุยกันสักพักพวกเขาก็แยกทางกัน

ในความมืด.

ซูโม่มองไปทางซ้ายและขวาเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่รอบๆ จากนั้นจึงรีบหยิบเครื่องรางสองชิ้นออกมาแล้วติดไว้ที่ขาของเขา

"คาถาเพิ่มความเร็ว พันไมล์ เปิดใช้งาน!"

เครื่องรางเพิ่มความเร็วทั้งสองนั้นส่องแสงแวววาวอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงรวมเข้ากับขาของเขา

และเมื่อขาของซูโม่ขยับ เขาก็กลายเป็นเงา ไล่ตามทิศทางที่ผีดิบหายไปด้วยความเร็วอันน่าสะพรึงกลัว