บทที่ 10 มนุษย์กระดาษต่อสู้กับผีดิบ

บทที่ 10 มนุษย์กระดาษต่อสู้กับผีดิบ

นี่น่าจะเป็นฉากที่น่ากลัว

อย่างไรก็ตาม เมื่อคนในตระกูลเหริน เห็นสิ่งนี้ พวกเขาก็รู้สึกโล่งใจที่ไม่มีใครเทียบได้

ลมหนาวส่งเสียงโหยหวน และเสียงม้าและคนก็ดังก้องพร้อมกัน

โชคดีที่คฤหาสน์ของเศรษฐีเหรินมีขนาดใหญ่พอที่จะรองรับรูปปั้นกระดาษได้หลายร้อยตัวโดยไม่รู้สึกแออัด

ร่างกระดาษเหล่านี้ส่องแสงแห่งจิตวิญญาณ ขยับแขนขาได้อย่างอิสระ และในมือของพวกเขา ถือมีดขนาดใหญ่ที่ทำจากกระดาษสีขาว

ในตอนแรก มีดกระดาษในมือของพวกเขาอาจดูไม่แข็งแรง อย่างไรก็ตาม ร่างกระดาษพองแก้มของพวกเขาและเป่าลมไปที่มีด

'หวือ-หวือ-หวือ-'

มีดกระดาษค่อยๆ ยืนตรงขึ้นอย่างเหลือเชื่อ ใบมีดของมันแวววาว เมื่อเหวี่ยง พวกมันยังสร้างเสียงฟันผ่านอากาศอีกด้วย!

ร่างกระดาษหลายร้อยตัวตั้งท่าด้วยมีดของพวกเขา แสงแวววาวของพวกมันส่องสว่างไปทั่วทั้งลาน

"อา!"

เมื่อถึงเวลานี้ ผีดิบเฒ่าก็กระโดดเข้าไปในลานบ้าน และคำรามไปทางเหรินฟาซึ่งซ่อนตัวอยู่ด้านหลังซูโม่

"อ๊ะ!"เหรินฟา ร้องไห้ด้วยความตกใจ ขาของเขาสั่น เขาทรุดตัวลงกับพื้นและขอร้องว่า "คุณซู... คุณซู ช่วยฉันด้วย!"

“ไม่ต้องกังวล” ซูโม่มั่นใจ “ตราบใดที่คุณอยู่ข้างหลังผม ก็ไม่เป็นอันตรายต่อชีวิตของคุณ”

ซูโม่หลุดออกจากการเกาะกุมของเหรินฟาและชี้ไปที่ผีดิบและสั่ง "ฆ่า!"

ร่างกระดาษทั้งหมดหันศีรษะพร้อมกันและจ้องมองไปที่ผีดิบ พวกเขาอ้าปากและเปล่งเสียงคำรามอย่างเงียบ ๆ ราวกับการเล่นเงา

มีดกระดาษเฉือนไปในอากาศ และตกลงไปที่ผีดิบในทันที

แกร็ง-

มันฟังดูเหมือนดอกไม้ไฟระเบิด

เมื่อมีดกระดาษฟาด เปลวไฟก็ปะทุขึ้น ทิ้งรอยสีเทาไว้บนผิวหนังของผีดิบราวกับถูกไฟแผดเผา

ผีดิบอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงคำรามอันเจ็บปวดออกมา แต่แล้วมีดก็แทงเข้าที่ตัวมันอีก

เยื่อกระดาษที่ใช้ทำมีดบรรจุผงข้าวเหนียวจำนวนมากซึ่งซูโม่ได้เพิ่มเข้าไป ดังนั้นการโจมตีแต่ละครั้งจึงสร้างความเสียหายให้กับผีดิบอย่างแท้จริง

ร่างกระดาษนับร้อยเหมือนทหารในสนามรบ โจมตีผีดิบเฒ่าอย่างต่อเนื่อง และผลักมันกลับไปที่ทางเข้าคฤหาสน์เหริน

"อา!!!"

ในที่สุดผีดิบเฒ่าก็คำรามอย่างเกรี้ยวกราด ดวงตาของมันเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือด ราวกับว่าอัดแน่นไปด้วยเลือด

ออร่าหยินหนาทึบเล็ดลอดออกมาจากร่างของมัน ทำให้เกิดน้ำค้างแข็งแม้กระทั่งบนหญ้าใต้เท้าของมัน

แม้จะมีการโจมตีด้วยมีดกระดาษ แต่ผีดิบก็พุ่งตรงเข้าไปในฝูงชนของร่างกระดาษ

แม้ว่ามีดกระดาษจะคมและทนทาน แต่การป้องกันของร่างกระดาษก็ไม่ได้สูงมากนัก

ยิ่งไปกว่านั้น ผีดิบเฒ่าตัวนี้ดูเหมือนจะมีความฉลาดอยู่บ้าง หลังจากพุ่งเข้าใส่ฝูงชนกระดาษ มันก็เหวี่ยงกรงเล็บของมันอย่างรวดเร็ว

แควก-แควก

เสียงฉีกดังก้อง

ในลานบ้าน กระดาษฉีกขาดปลิวไปทุกที่ ปกคลุมพื้นราวกับหิมะตกหนัก

ภายในบ้าน สมาชิกตระกูลเหริน มองด้วยสีหน้ากังวล

เหรินฟา ตัวสั่นด้วยความกลัว ดึงแขนเสื้อของซูโม่ เร่งเร้า "คุณซู! คุณซู ลองคิดอะไรบางอย่างสิ! ร่างกระดาษของคุณกำลังถูกผีร้ายนั่นฉีกเป็นชิ้นๆ!"

คนธรรมดาไม่รู้จักผีดิบ จึงเรียกมันว่าผีร้าย

“จะรีบทำไม?”

อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ ซูโม่ดูสงบและโดดเดี่ยว เหมือนคนที่ยืนดูเฉยเมย

การเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นในลานบ้าน

ในขณะที่ผีดิบดูแข็งทื่อ การเคลื่อนไหวของมันก็รวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ ในช่วงเวลาสั้นๆ เปลือกนอกของร่างกระดาษเกือบร้อยร่างก็แตกสลาย

อย่างไรก็ตาม แทนที่จะเผชิญหน้ากับชัยชนะ กลับกลายเป็นผีดิบกลับพบกับแสงสีแดงอันเจิดจ้า!

ร่างกระดาษแต่ละอันเปล่งแสงสีแดงเลือด เชื่อมต่อแล้ว พวกมันดูเหมือนดวงอาทิตย์สีแดงดวงเล็กๆ ที่กำลังโผล่ขึ้นมาที่ลานบ้าน

"อา-อา-"

ภายใต้แสงสีแดงนี้ ผีดิบเฒ่าก็กรีดร้องอย่างเจ็บปวด ร่างกายของมันร้อนฉ่าราวกับถูกทอดในน้ำมันร้อน หมอกสีดำโผล่ออกมาจากร่างของมัน และถูกแสงสีแดงลบล้างไปทันที

ด้วยแรงผลักดันจากการเคลื่อนไหวของร่างกระดาษ ผีดิบกรีดร้องจึงถอยกลับ พยายามอย่างยิ่งที่จะหลบหนีจากระยะแสงสีแดง สำหรับการนี้ การถูกห่อหุ้มด้วยแสงสีแดงนี้ดูเจ็บปวดยิ่งกว่าการทรมานที่น่ากลัวที่สุดในโลก!

"นี่คืออะไร..."

เหรินฟา จ้องมองด้วยตาเบิกกว้าง และในที่สุดก็เห็นการเปลี่ยนแปลงของร่างกระดาษ

สิ่งที่ผีดิบตัวเก่าฉีกเป็นชิ้นๆ เป็นเพียงชั้นนอกเท่านั้น

ใต้ชั้นนั้นมีกระดาษอีกชั้นหนึ่งพันรอบแผ่นไม้ไผ่ เมื่อชั้นนอกถูกฉีกออก ก็จะมีรูปกระดาษเล็กๆ ปรากฏขึ้น

บนร่างเหล่านี้ ใช้เลือดสุนัขเป็นหมึก ถูกวาดเครื่องรางของลัทธิเต๋าที่ออกแบบมาเพื่อปราบผีดิบและขับไล่ความชั่วร้าย!”