บทที่ 77 : ภารกิจปกป้อง (4-2)
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 77 : ภารกิจปกป้อง (4-2)
"ฮาน!"
“มีอะไรเหรอ?”
“ฉันว่ายังมีอีกตัวนะ!”
เมื่อเจนน่าพูดจบ พื้นดินก็สั่นสะเทือน ฉันทุบหัวของก็อบลินอีกตัวด้วยโล่แล้วถอยกลับ ท่ามกลางสายฝน ร่างใหญ่โตก็ปรากฏตัวขึ้น
“ใจเย็นไว้ จัดการมันเหมือนกับที่เราทำครั้งก่อน”
“แต่ตัวนี้ดูเหมือนว่า…มันแตกต่าง?”
“ต่างกันแบบไหน?”
ยักษ์ตัวใหม่กำลังดูศพของสหายของมันครู่หนึ่งก่อนจะเบนสายตาไปทางเขื่อนที่มีกำแพงที่ลุกเป็นไฟขวางอยู่
“มันเล็งไปที่เขื่อน”
“หยุดมัน!”
ด้วยการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วเจนน่าก็ปล่อยลูกธนูปักเข้าไปในรักแร้ของยักษ์
ยักษ์ส่งเสียงคำรามและหันไปมองเจนน่าเพื่อเป็นการตอบสนอง
"เยี่ยม ตอนนี้มันมุ่งความสนใจมาที่ฉันแล้วสินะ…”
แต่แล้วยักษ์ก็พุ่งตัววิ่งไปที่เขื่อน
'บ้าจริง'
“ขวางทางมัน!”
ลูกธนูดอกที่สองพุ่งเข้าใส่น่องของยักษ์ มันยังคงพุ่งไปโดยไม่หยุดยั้ง และไม่มีใครขัดขวาง
พวกก็อบลินที่อัดแน่นอยู่บนเส้นทาง ถูกเหยียบหรือถูกเหวี่ยงขึ้นไปในอากาศ
“มันเสียสติไปแล้วหรือไง?” ฉันเริ่มหายใจไม่ออก
กำแพงไฟของเราอาจสกัดกั้นพวกก็อบลินปกติได้ แต่มันก็ไร้ประโยชน์ถ้าจะใช้ต้านทานไอ้ยักษใหญ่ตัวนี้
ฉันวางโล่ลงกำดาบแล้วพุ่งไปข้างหน้า แต่ก้าวของฉันดูเหมือนจะเชื่องช้าและเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ฉันไม่สามารถเข้าไปใกล้ๆได้
“อารอน อย่าให้มันไปถึงเขื่อน!” ฉันตะโกนออกมา
ไอ้ยักษ์ใหญ่ไม่สะทกสะท้านกับหอกที่เสียบเข่ามันอยู่ มันส่งเสียงคำรามอย่างทรมานและพุ่งทะลุผ่านอารอนไป
'เตรียมลงนรกได้เลยหากมันทำลายเขื่อน'
ไอ้ยักษ์นี้ที่เป็นภัยคุกคามที่คาดเดาไม่ได้ จู่ๆ ก็ปรากฏขึ้นมาในการต่อสู้ครั้งนี้
เจนน่าเคลื่อนไหวรวดเร็ว เธอปีนขึ้นสู่แผ่นหลังของยักษ์ที่ใส่เสื้อเกราะ เธอแทงกริชเข้าไปในที่ว่างซ้ำแล้วซ้ำเล่า แทงเข้าไปที่ที่คอและไหล่
ชึก! ชึก! ชึก! ชึก!
“กร๊ายยยยย!” ยักษ์คำรามด้วยความเจ็บปวด
“ที่พื้นนี้มันอะไร?” เสียงของออลก้าดังก้องด้วยความแปลกใจ เธอลืมตาขึ้นหลังจากที่เธอร่ายเวทย์เสร็จและรีบวิ่งออกมา
ยักษ์ยังคงจับจ้องอยู่ที่เขื่อน มันพุ่งเข้าหาโดยไม่ลังเล ไม่สนใจพวกก็อบลิน ก้อนหิน หรืออะไรก็ตามที่ขว้างทางมันอยู่
'สายเกินไปแล้ว' ฉันตระหนัก
“ออกมาเจนน่า”
เจนน่าออกมาจากตัวยักษ์ด้วยการตีลังกากลางอากาศอย่างสง่างาม จากนั้นยักษ์ก็ไถตัวพุ่งเข้าไปในเขื่อน ทำให้เขื่อนเริ่มมีรอยร้าวออกมา ด้วยแรงที่เกิดขึ้นทำให้รอยร้าวแยกออกมาอีก จนกลายเป็นรอยแตกขนาดใหญ่และน้ำก็พุ่งออกมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้
“……”
ระดับน้ำในแม่น้ำเริ่มสูงขึ้น
เสียงฝีเท้าที่กระทบพื้นดังก้องมาจากชั้น 7 และดังขึ้นทุกวินาที
“คย๊าาาาา!”
ฉันจวงดาบเข้าไปในปากของก็อบลิน ใบมีดโผล่ออกมาจากด้านหลังคอและเฉือนผ่านลิ้นของมัน
ภารกิจที่สำเร็จลุล่วง ร่างของมันนั้นถูกกระแสน้ำเชี่ยวกรากพัดหายไปจากสายตา ฉันเตะร่างที่ไร้ชีวิตของก็อบลินตัวอื่นออกไปจากทางเดิน และพึมพำว่า "เราพลาดแล้ว"
“แล้วไง……”
“ถึงเวลาที่จะกลับไปที่ตั้งหลัก เราต้องมีแผนสอง”
แผนสองเหรอ?
ฉันคิดถึงแผนนี้ในช่วงเวลาสั้นๆ
หากข้อมูลถูกต้องพวกเรา 370 คนจะต้องหยุดยั้งฝูงก็อบลินกว่า 3,000 ตัว
ฉันกัดฟันแน่น ไอ้ยักษ์บ้านี้ทำให้ภารกิจของเราตกอยู่ในความวุ่นวาย แต่การยอมแพ้ไม่ใช่ทางเลือก เราต้องหาวิธีแก้ปัญหาไม่ว่าจะมีอยู่วิธีแก้หรือไม่มีก็ตาม ฉันเอาโล่ขึ้นมาสะพายไว้
เสียงกีบม้าดังขึ้นเร็วยิ่งขึ้น แต่แม่น้ำที่ตอนนี้กลายเป็นภัยพิบัติของเรา มันกำลังเพิ่มปริมาณในอัตราที่น่าตกใจ
“จังหวะเวลาแบบนี้ไม่สมเหตุสมผลเลย” ฉันกลั้นหายใจกลับไปอย่างสิ้นหวังและพยายามจะกัดคอตัวเองอย่างสิ้นหวัง
ทันใดนั้นออลก้าก็ทำลายความเงียบลง
"เดี๋ยว"
"อะไร?"
【ดราซุส ซีราดัส】
แสงสีฟ้าเรืองแสงส่องประกายในดวงตาของออลก้า
ทันใดนั้น หินริมแม่น้ำก้อนหนึ่งก็ลอยเข้าไปในแนวเขื่อน
【จงขยับ!】
ด้วยเวทย์มนตร์ของออลก้าก้อนหินจึงลอยขึ้นไปปิดรอยแยกของเขื่อนที่แตกออก
น้ำที่ไหลผ่านช่องว่างก็หยุดลง ออลก้าสะบัดผมที่เปียกของเธอไปด้านหลัง และหัวเราะเบา ๆ ด้วยความพึงพอใจในตัวเอง
“เฮ้ เธอทำได้ยังไง…”
“เทเลคิเนซิส นี้นะเหรอ? มันเป็นเวทมนตร์ขั้นพื้นฐานที่สุดเลย แปลกใจงั้นเหรอ?”
“แล้วทำไมเธอไม่บอกว่าทำแบบนี้ได้เร็วกว่านี้ล่ะ?” ฉันตะโกนด้วยความโกรธจัด
"ทำไมนายถึงต้องโกรธด้วย? ที่โกรธเพราะกลัวภารกิจที่จะล้มเหลวหากฉันไม่ทำแบบนี้สินะ…?”
ออลก้า ส่ายศีรษะไปมาจนเกือบล้มลง
อารอนพุ่งไปข้างหน้าเพื่อประคองเธอ
“ขอบคุณมาก นายนี้มีมารยาทไม่เหมือนกับบางคนเลยนะ…อุ๊ก!”
แก้มของออลก้าพลันยืดไปมาด้วยมือของฉัน
“ใครบอกให้เธอซ่อนพลังของเธอไว้เป็นความลับหา? ฉันบอกแล้วว่า ให้บอกคาถาทั้งหมดที่เธอสามารถใช้ได้'”
“ก็นาย… อุ๊บ! คาถานี้มันพื้นฐานเกินไป ใครๆ ก็ควรรู้สิ…!”
"พอได้เลย"
ขณะที่ฉันปล่อยแก้มของเธอ ออลก้ามองดูฉัน เธอขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ ใต้ดวงตาเธอมีน้ำตาคลออยู่
“เอาเถอะ เรารอดมาได้ก็เพราะเธอ ทุกคนจัดแนวรบใหม่ และจิบยาซะ”
เมื่อเราถอยกลับไปที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่เราเคยพักก่อนหน้านี้ เราก็ปัดฝุ่นตามตัวและดื่มยา ออลก้าหน้าซีดยิ่งกว่าผี ดูเหนื่อยล้าและเธอก็เริ่มดื่มยามานา
“ฉันหวังว่าฝนนี้คงจะเบาลงนะ”
เจนน่าดึงชุดของเธอออกมาบิด มีน้ำไหลออกมาเรื่อยๆ
ทันใดนั้นเสียงกีบม้าที่เข้ามาใกล้ก็ดังก้องไปทั่วอากาศ
อัศวินที่อยู่แถวหน้าโบกธงสีแดงเข้มที่มีสัญลักษณ์สิงโตปักอยู่ตรงกลาง
ข้างหลังเขามีทหารม้านับร้อยก็ออกมาจากป่า พวกม้าที่แข็งแกร่งนั้นพวกมันสวมชุดเกราะที่ส่องแสงแวววาว พวกมันรักษาความเร็วไว้เพื่อไม่ให้โคลนดูด
“กองกำลังทั้งหมด หน้าเดิน! แสดงความกล้าหาญของทหารม้าราชสีห์เหล็ก!”
“แต่หัวหน้าครับ แม่น้ำ…”
"คิดว่าฉันจะสนใจเหรอ? ไม่มีอะไรสามารถหยุดเราได้ในวันนี้! ข้ามมันไป!”
"ครับท่าน! ทุกคน บุกกกก!”
อัศวินเริ่มกระโจนลงไปในแม่น้ำทีละคน
ความเดือดดาลของแม่น้ำเทียบไม่ได้กับการบุกอย่างไม่หยุดยั้งของทหารม้า
[อัศวินมนุษย์เลเวล???x458 คน]
[พันธมิตร NPC 'ทหารม้าสิงโตเหล็ก' ได้เข้าร่วมในสนามรบแล้ว!]